First topic message reminder :

Nje djalosh i ri mesoi se c'fare eshte me e rendesishme ne jete nga komshiu plak i shtepise se tij….

U bene shume kohe qe Jack nuk e kishte pare komshiun e tij plak. Kolegji, vajzat, karriera dhe vete jeta, e kishin bere te tille situaten. Gjithsesi ne rrjedhen e jetes se tij te zene me pune, ai gjente kohe per te menduar per te kaluaren, por jo dhe aq kohe per te qendruar me gruan dhe djalin. Ai po investonte ne te ardhmen e tij dhe asgje nuk mund ta ndalonte.
Permes telefonit, e ema i thote:
-“Z. Blesser vdiq mbreme. Funerali eshte te merkuren”
Menjehere mendja i fluturoi ne femijerine e tij.

-“Jack , a me degjove?”

-“Oh, me fal nene. Po, ju degjova. Para ca koheve mendova per te. Me fal, por ndershmerisht mendoja se kishte kohe qe kishte vdekur”.

-“Ai, nuk te harroi asnjehere. Cdo dite qe e shikoja, ai me pyeste per ty. I kujtonte me mall, ditet qe flisnit permes gardhit te kopshtit,perms vijes se verdhe ,sic thonte ai”.-i tha e ema.

-“Sa e kam dashur ate shtepi te vjeter. E di ti nene, qe nuk do isha ne kete biznes, po te mos ishte ai? Ai kaloi shume kohe duke me mesuar gjera te cilat ai i mendonte si te rendesishme…Nene,do te jem ne diten e funeralit”-tha Jack

Edhe pse si i zene qe ishte, Jack e mbajti fjalen.Mori avionin e pare dhe u drejtua drejt qytetit te lindjes. Funerali i z. Blesser ishte i vogel dhe nuk zgjati shume.Nuk kishte femije dhe shume nga te afermit e tij kishin vdekur.
Para se te kthehej, Jack dhe e ema u ndalen per ta pare ate shtepi te vjeter prane te tyres. Duke qendruar tek dera, Jack u ndal pak. Iu duk sikur po kalonte ne nje tjeter dimension, mes kohes dhe hapesires.Shtepia ishte njelloj sic e mbante mend.Cdo cep ishte plot me kujtime, cdo pikture, cdo… Jack u ndal per nje cast.

-“Cfare eshte Jack?”-e pyeti e ema

-“Kutia, nuk eshte me” – tha ai

-“Cfare kutie?”

-“Ishte nje kuti me ngjyre te arte qe ai e mbante mbi tryeze. Mund ta kem pyetur me qindra here se cfare kishte brenda. Dhe ai gjithmone me pat thene se brenda ishte gjeja me e rendesishme per te, dhe tani, nuk mund ta marre vesh se cfare ishte ajo gje kaq e rendesishme”-tha Jack.

Nuk ishte me. Gjithcka nga shtepia kishte mbetur e njejte sic e mendonte ai, pervec kutise. Sigurisht do e kishte marre ndonje mik i familjes.

Kishin kaluar dy jave nga vdekja e z. Blesser.Duke u kthyer ne shtepi nga puna, Jack shikoi nje leter ne kutine e tij te postes:”Nuk ishte njeri ne shtepi, kerkohet firma per te marre nje pako.Ju lutemi te paraqiteni brenda tre diteve ne posten kryesore” thuhej ne leter.

Heret ne mengjesin e dites tjeter,Jack terhoqi pakon. Adresa e derguesit i terhoqi vemendjen. “z.Harold Blesser” mori pakon , u ngjit ne zyren e tij dhe e hapi. Ishte kutia e arte dhe nje leter siper saj ku shkruhej:

“Pas vdekjes sime, dergojani kete kuti z. Jack Bennet”
Nje celes i vogel ishte prane letres. Zemra i rrihte fort dhe syte iu perloten. Jack hapi me kujdes kutine. Brenda saj ishte nje ore e arte xhepi. Me ngadale hapi kapakun e ores dhe brenda kapakut ishte shkruar:

-“Jack,faleminderit per kohen!
Harold Blesser.”

Gjeja qe kishte vleresuar me shume…ishte…koha ime.
Jack e mbajti oren ne dore per disa minuta, pastaj, thirri sekretaren dhe i tha qe te anullonte takimet per dy ditet e ardhshme.

-“Pse”-e pyeti Janet, sekretarja e tij.

-“Me duhet pak kohe per te kaluar me gruan dhe djalin tim”-tha ai.” Dhe me që ra fjala, Janet…faleminderit per kohen tende”

Jeta nuk matet me numrin e hereve qe marrim fryme por me momentet qe na bejne te mbajme frymen.

FAJI DHE FALJA

Fjala faji është një gjë shumë e tensionuar për të gjetur dike fajtor, ai/ajo duhet të jetë pergjegjes për ndonjë gjë në Jetë.
Por ajo që ne bejme është faj? Dhe nëse është kështu, kush duhet fajësuar?Por asnjeher njeriu nuk e pranon ate qe ben gjithmon faji mbetet jetim behen krimet ,lendimet ,vuajtje shpirtrore ,lot per gjith Jeten,ndesa fajtoret jane të lir gezohen me vuajtjet tona ,lujane me ndjenjat e njerzve dhe ne e falim por kjo falje eshte ne favor te fajtorit e ne dem te viktimes .Për shkak se kaq shumë ka njerz për të na treguar se ne jetojmë jetën tonë ashtu siç është e paraparë.Apo thon se keshtue ka shkru zoti , është vullneti i Perëndisë qe ndodhin gjera te tilla , Por pastaj kush eshte fajtor për atë që ndodh në jetën time?Une theme se eshte vet njeriu qe na ben te vuajme dhe jo perendia , ne qofte se ja hedhim fajin peresndis eshte dhe me keq per nesepse ai na fali Jeten ta jetojm e jo ta shkatrojm njeri-tjetrin ne jemi borgjli ti kerkojm falje per qdo gabim tonin ti kerkom falje zotit dhe ati/asaj qe lenduam per falin ton dhe sjelljet jo njerzore .Në qoftë se ne kemi ndjenja të fajit për këdo, ne duhet të falim vet dhe te kërkoni të falur Perëndis , se ne të gjithë jetën e kalojnë me atë të fajit!Perëndia është e përfaqësuar në të gjitha feve si baba i dashur apo nëna apo subjekte të tjera. Sidomos këtu në gjuhën tonë, nuk është baba i dashur i cili i ndjek me shumë të rreptë për ne që të na dënon kur gabojm. Po, nëse jo atëherë qfar , ajo shkon keq dhe pastaj ne jemi ende fajtor?Nëse unë falë një person, atëherë unë të them atë, por edhe "ju jeni të keq me atë që keni bërë, por unë
jam bujar/e dhe miratoj faji tim , sepse unë jam i mirë! Cila është pika! Unë mund të falë veten dhe të vetëm hyjnor mund të falë. Njerëzit duhet të tregojnë pranimin dhe përgjigje, atëherë falja është e panevojshme!Çdo person është kështu si ai/ajo , përmes jetës së tij ai ishte për atë që është sot, nesër dhe çdo gjë është tashmë e ndryshme, Çfarë mund të ketë një ndikim themelor në jetën time?
Nga vij une? Çfarë jam unë? Ku jam un? Çfarë beje un?
Rëndësishëm jane njohuria per te japur dashuri shpirtrore te qdo njeri atehere kurr sdo lendoni askend!!!

Ëndrra e përjetshme

Për momentin jam duke festuar, e mendjen e kam te ti, e shpresoj që ti të jesh në ndonjë vend atje duke menduar për mua, për fjalët që i shkëmbyem, fjalët e thëna e të pathëna, për çastet e bukura që kaluam së bashku, për planet e së ardhmes të parealizuara nga të dytë.

Shpresoj që je duke ia kaluar për mrekulli me atë tjetrën, me atë që “do të ta falë atë ngrohtësi” që unë “NUK” munda kurrë. Shpresoj të kesh sukses në të ardhmen tënde, ku emri im nuk do të dalë më nga buzët e tua të ëmbla, siç bënte dikur... Ajo kohë do të kthehet vetëm në mendjen tonë, aty ku fshihen shume sekrete, shumë momente të bukura e të pakthyeshme, në atë kohë që NUK ekzistonte personi i tretë.

Atë kohë që vrasësi ishe ti e unë isha thjesht vëzhguesja e varrimit, ku brenda dheut ishte dashuria jonë, e emrin në varr e kishte Vuajtje, e ky emër ende mbizotëron në shpirtin tim. Që zgjohem me këtë dhe me emrin TËND dhe përsëri më zë gjumi së bashku me vuajtjen dhe përsëri e përsëri me emrin tënd. Ai emër që kur e shqiptoja ndjeja dashuri, gëzim, e siguri, e kurse tash trishtim, uajtje, dhimbje, e plagë pafund.

Ishin disi të çuditshme dhe shumë të vërteta fjalët tua kur the që “kjo gjendje është shumë e mirë në fillim, por më vonë as që do t’i flasim njëri-tjetrit”. S’e besoja sepse isha duke i kaluar kohët sikur në përralla, vetëm se parandjenja jote ishte më se e vërtetë.

Ndoshta e dije për këtë, e unë se dija se çfarë fshihej në kokën tënde, në atë pjesë ku isha munduar shumë herë të futesha edhe pa lejen tënde, të kuptoja shumë gjëra që gropoheshin aty. Doja të përballesha me shumë portrete femrash, me shumë emra që tani as që të bien ndër mend, e me më shumë puthje të zjarrta, por ishte e pamundur.

Ishe ti ai që e doje këtë e unë isha përsëri ajo përgjuesja e vuajtjeve, që tanimë janë bërë të pandashme. DO TË KUJTOJ PËRGJITHMONË I DASHUR!!!