Nje djalosh i ri mesoi se c'fare eshte me e rendesishme ne jete nga komshiu plak i shtepise se tij….

U bene shume kohe qe Jack nuk e kishte pare komshiun e tij plak. Kolegji, vajzat, karriera dhe vete jeta, e kishin bere te tille situaten. Gjithsesi ne rrjedhen e jetes se tij te zene me pune, ai gjente kohe per te menduar per te kaluaren, por jo dhe aq kohe per te qendruar me gruan dhe djalin. Ai po investonte ne te ardhmen e tij dhe asgje nuk mund ta ndalonte.
Permes telefonit, e ema i thote:
-“Z. Blesser vdiq mbreme. Funerali eshte te merkuren”
Menjehere mendja i fluturoi ne femijerine e tij.

-“Jack , a me degjove?”

-“Oh, me fal nene. Po, ju degjova. Para ca koheve mendova per te. Me fal, por ndershmerisht mendoja se kishte kohe qe kishte vdekur”.

-“Ai, nuk te harroi asnjehere. Cdo dite qe e shikoja, ai me pyeste per ty. I kujtonte me mall, ditet qe flisnit permes gardhit te kopshtit,perms vijes se verdhe ,sic thonte ai”.-i tha e ema.

-“Sa e kam dashur ate shtepi te vjeter. E di ti nene, qe nuk do isha ne kete biznes, po te mos ishte ai? Ai kaloi shume kohe duke me mesuar gjera te cilat ai i mendonte si te rendesishme…Nene,do te jem ne diten e funeralit”-tha Jack

Edhe pse si i zene qe ishte, Jack e mbajti fjalen.Mori avionin e pare dhe u drejtua drejt qytetit te lindjes. Funerali i z. Blesser ishte i vogel dhe nuk zgjati shume.Nuk kishte femije dhe shume nga te afermit e tij kishin vdekur.
Para se te kthehej, Jack dhe e ema u ndalen per ta pare ate shtepi te vjeter prane te tyres. Duke qendruar tek dera, Jack u ndal pak. Iu duk sikur po kalonte ne nje tjeter dimension, mes kohes dhe hapesires.Shtepia ishte njelloj sic e mbante mend.Cdo cep ishte plot me kujtime, cdo pikture, cdo… Jack u ndal per nje cast.

-“Cfare eshte Jack?”-e pyeti e ema

-“Kutia, nuk eshte me” – tha ai

-“Cfare kutie?”

-“Ishte nje kuti me ngjyre te arte qe ai e mbante mbi tryeze. Mund ta kem pyetur me qindra here se cfare kishte brenda. Dhe ai gjithmone me pat thene se brenda ishte gjeja me e rendesishme per te, dhe tani, nuk mund ta marre vesh se cfare ishte ajo gje kaq e rendesishme”-tha Jack.

Nuk ishte me. Gjithcka nga shtepia kishte mbetur e njejte sic e mendonte ai, pervec kutise. Sigurisht do e kishte marre ndonje mik i familjes.

Kishin kaluar dy jave nga vdekja e z. Blesser.Duke u kthyer ne shtepi nga puna, Jack shikoi nje leter ne kutine e tij te postes:”Nuk ishte njeri ne shtepi, kerkohet firma per te marre nje pako.Ju lutemi te paraqiteni brenda tre diteve ne posten kryesore” thuhej ne leter.

Heret ne mengjesin e dites tjeter,Jack terhoqi pakon. Adresa e derguesit i terhoqi vemendjen. “z.Harold Blesser” mori pakon , u ngjit ne zyren e tij dhe e hapi. Ishte kutia e arte dhe nje leter siper saj ku shkruhej:

“Pas vdekjes sime, dergojani kete kuti z. Jack Bennet”
Nje celes i vogel ishte prane letres. Zemra i rrihte fort dhe syte iu perloten. Jack hapi me kujdes kutine. Brenda saj ishte nje ore e arte xhepi. Me ngadale hapi kapakun e ores dhe brenda kapakut ishte shkruar:

-“Jack,faleminderit per kohen!
Harold Blesser.”

Gjeja qe kishte vleresuar me shume…ishte…koha ime.
Jack e mbajti oren ne dore per disa minuta, pastaj, thirri sekretaren dhe i tha qe te anullonte takimet per dy ditet e ardhshme.

-“Pse”-e pyeti Janet, sekretarja e tij.

-“Me duhet pak kohe per te kaluar me gruan dhe djalin tim”-tha ai.” Dhe me që ra fjala, Janet…faleminderit per kohen tende”

Jeta nuk matet me numrin e hereve qe marrim fryme por me momentet qe na bejne te mbajme frymen.

I vëllai ishte me tumor në tru , pra ishte destinuar për të vdekur .Prindërit e tyre ishin shumë të varfër , por kishin bërë të pamundurën për birin e tyre , duke i shpenzuar të gjitha kursimet modeste të tyre .
Një natë babai i thotë nënës me lot në sy : Nuk ia dalim dot më e dashur , besoj se mori fund dhe vetëm një mrekulli mund ta shërojë.
Vajza e vogël po luante në një cep të dhomës dhe i dëgjoi gjithçka .
Mori kutinë e kursimeve të saj dhe pa bërë zhurmë u drejtua te farmacia më e afërt .
Priti me qetësi dhe kur i erdhi radha , u ngrit në majë të gishtave dhe hodhi sipër banakut monedhat e saj .Farmacisti i çuditur e pyet :
- Për çfarë , çfarë dëshiron vogëlushe ?
- Kam ardhur për vëllanë tim , ai është shumë i sëmurë dhe unë kam ardhur të ble mrekullinë .
- Cfarë po thua? - mërmëriti farmacisti .
- Quhet Andrea , po i rritet diçka brenda në kokë dhe është i sëmurë .Babi i tha mamit se mori fund dhe se vetëm një mbrekulli mund ta shërojë .Unë e dua shumë vëllane dhe erdha të blej mbrekullinë.
Farmacisti me një buzëqeshje të trishtuar i tha : Zemër e vogël ne këtu nuk shesim mrekulli .
Por nëse nuk mjaftojnë , unë do të gjej të tjera - tha vajza .
Në farmaci ndodhej edhe një burrë i veshur elegant dhe që po dëgjonte me kureshtje .
Farmacisti mblodhi supet ndërsa vajza duke qarë mblodhi monedhat .
Në atë moment afrohet burri elegant : Përse qan vogëlushe ?
Xhaxhi farmacisti nuk do që të më shesi mrekullinë , vëllai im është sëmurë , babi nuk ka lekë për operacionin dhe i tha mamit se vetëm mbrekullia mund ta shërojë .Unë i kam monedhat me vete për ta blerë .
Sa ke ?
1 dollar dhe 11 cent..por e dini mund të gjej përsëri ..shtoi vajza .
Burri qeshi .Nuk është e nevojshme , këto para janë të mjaftueshme për të blerë mrekullinë për vëllanë .
Kapi vajzën për dore dhe i tha të niseshin për në shtëpinë e saj që të takonte prindërit dhe të shkonin të gjithë për të blerë mrekullinë .
Ky njeri ishte profesori Carlton Armstrong një nga neurokirurgët më të mirë në botë .
Ai operoi djalin e vogël dhe për pak javë djali iu kthye jetës normale .
Ky operacion është me të vërtetë një mrekulli , më thoni sa kushtoi ju lutem - pyeti nëna .
Vajza qeshi dhe nuk foli .Ajo e dinte sa kishte kushtuar 1 dollar e 11 cent ...plus dashuria dhe besnikëria e një fëmije

Një ditë një djalosh i varfër që shiste gjësende derë më derë për të paguar shkollimin e tij, pa se nuk kishte të holla e ishte shume i uritur.

Vendosi që të kërkonte diçka për të ngrëne në shtëpinë e radhës ku trokiti për të shitur diçka. Megjithatë ai humbi fuqinë dhe kur në derë u lajmërua një zonjë ai në vend të ushqimit kërkoi një gotë qumësht. Asaj ia mori mendja se ai mund të jetë shumë i uritur dhe i solli një gotë të madhe me qumësht. Ai e piu ngadalë dhe e pyeti:
-" Sa ju kam borxh?"
-"Nuk më ke borxh asgjë" ia ktheu ajo " nëna na ka mësuar që kur të bëjmë mirë të mos marrim asnjë para"
-Ai ia ktheu "Atëherë të falënderoj nga zemra".

Kur Howard Kelli (djaloshi i varfër) u largua nga ajo shtëpi jo vetëm që u ndje më i fuqishëm fizikisht por besimi i tij në Zot dhe në njeri ishte edhe më i fuqishëm. Deri në atë moment ai qe në gjendje të hiqte dorë nga gjithçka.


Disa vite më vonë ajo grua u sëmur rëndë. Mjeket lokal nuk kishin shpresë se ajo do të shpëtonte, dhe më në fund e dërguan në qytetin e madh ku u mblodhën shumë specialistë që të studiojnë sëmundjen e saj të rrallë. Për konsultime ishte thirrur Dr. Howard Kelly. Kur ai dëgjoi emrin e qytetit se nga ishte ajo grua, një shkëlqim i çuditshëm shkëlqeu sytë e tij. Përnjëherë u ngrit dhe duke vrapuar shkoi në dhomën e saj ku ishte e shtrirë. I veshur me mantelin e tij të bardhë hyri ta vizitojë atë. E njohu sapo e pa. U kthye në dhomën e konsultimeve i vendosur që të bëjë gjithçka që ta shpëtojë jetën e saj.

Që nga ajo ditë u dha vetëm pas atij rasti.

Pas peripecive të gjata, beteja u fitua. DR. Kelly kërkoi nga zyra e biznesit që t'i dërgojnë atij faturën për aprovim. Ai e shikoi njëherë, e pastaj shkroi diçka në fund të faturës dhe iu tha qe t'ia dërgojnë në dhomën e saj. Ajo kishte frikë ta hapte sepse e dinte se do t'i duhej që gjatë tërë jetës së saj të paguante për atë faturë. Më në fund e hapi, dhe diçka e tërhoqi vëmendjen e saj, në fund të faturës ajo i lexoi:
"E paguar me një gotë qumësht"

(E nënshkruar)
Dr. Howard Kelly.

Lotët e kënaqësisë mbushen sytë e saj dhe me gjithë zemër u lut:
-"Të faleminderit ZOT , që dashuria jote është e shpërndarë

Gjithcka filloj thjesht nga nje "friend request" ishte ai moment qe me ndryshoj gjithcka me ndryshoj rrjedhen e
jetes, ishte ai moment qe me beri ta ndaloj kohen dhe te fokusohem vetem tek ty dhe qenien tende
ti me bere te ndryshoj nese deri ne ato momente isha une me pas u bera i varur totalisht prej teje
cdo gje rretullohej rreth teje cdo moment te mendoja ty cdo kujtim mu fshi dhe te kujtoja ...vec ty..........ne darke bie te fle
me mendjen tek ti je pjes e cdo endrre qe shikoj dhe ne mengjes serish zgjohem duke te pasur ty ne mendje....me duket se e gjitha
kjo me ka bere ti shoh gjerat me nej sy tjeter me ka nxjerr komplet nga vetja ime duket si dicka e rendomte por eshte me ebukura
qe kam ndjer ne jeten time....fillj te mendoj per dike tjeter per te harruar ate moment qe sdo me hiqet kurr nga mendja por
ne ato momente zemra fillon te me rrah fort sikur ta di qe mendjes po i besoja, ndaj nuk mundem as te harroj as te mendoj dike tjeter dhe as te ndryshoj
sepse ne zemren time eshte formuar nje gure aq i forte sa askush nuk mund ta thyej por ti mund ta besh me
nje levizje te vogel sepse ti ke ne dore komplet qenien time....
..nuk e kuptova asnjeher faktin se si dikush
mund te ndryshoj ne pak sekonda ate qe kishe ndertuar ne shum vite............duhet te urrej veten per kete gje????? jooo me urre ti mua qe te doja....
me urre ti mua qe me bere te ndryshoj....me urre ti mua qe te bera te merzitesh,te bera te ndihesh e keqe,
me urre qe doja te te beja te ndiheshe e vlersuar doja te te kisha princeshen time.......me urre qe te te harroj....By

Një FALEMINDERIT që kurrë s'munda ta them.....

I dashur babi, jam unë, vajza jote e vogel Klea.
Kohët e fundit jam përpjekur shumë të jem e fortë.
Megjithatë, ti më ke ndihmuar të krijoj kujtimet më të mrekullueshme të jetës sime, prandaj kjo letër do të jetë e gëzueshme.
Ka kaq shumë gjëra për të cilat dua të të falenderoj Ty.
Faleminderit që ishe atje që nga dita ime e parë.
Faleminderit që më ndihmove të ngrihesha sa herë që rrëzohesha ndërsa po mësoja të ecja mbi këmbët e mia të vogla e të shkurtra.
Dikur mendoja se e bëje thjesht që unë të mos vritesha.
Sot kam kuptuar që po më mësoje të ecja drejt rrugës së jetës.
Faleminderit që nuk më lije kurrë ti zgjidhja e vetme problemat super të vështira të matematikës.
Dikur mendoja se e bëje vetëm për notat e mira.
Sot kam kuptuar që po më përgatisje për problemet akoma më të vështira që më prisnin në të ardhmen.
Faleminderit për të gjitha netët që i ke kaluar pa gjumë, pranë shtratit tim kur unë isha e sëmurë.
Kam kuptuar se ishin provat e dashurisë dhe përkujdesjes tënde ndaj meje.
Faleminderit që më mësoje gjithmonë të dalloja të mirën nga e keqja.
Dikur mendoja se doje të më bëje mua, fëmijën perfekt.
Sot kam kuptuar se po më mesoje cilat janë gjërat që kanë vërtet rëndësi në jetë dhe njëra prej tyre ishte të bëhesha një njeri i drejtë, ashtu si ti.
Si mund ta përshkruaj me fjalë dashurinë që ruaj për ty në zemër? E pamundur!
Por, e di babi? Ke qenë heroi im, frymëzimi im i heshtur.
Shpresoj që duke lexuar këto rreshta aty në parajsë se vetëm aty e meriton të ndodhesh...
Të kuptosh se në këtë botë të poshtër është një vajzë e vogël, vogelushja jote, që nuk e beson kurrë se ti nuk jeton më...
Ty te morën ëngjëjt lart në parajsë,se ti ishe ëngjëlli im ba..
Miss you dad.. ((

Ajo: Pse me do?
Ai: nuk mund te te them nje arsye por te dua vertet.
Ajo: Ti nuk me thua dot as nje arsye si mund te thuash qe me do vertet?
Ai: Une vertet nuk di te te them nje arsye por di te ta vertetoj qe te dua vertet.
Ajo: Vertetim ?? Jo ! I dashuri i shoqes time i thote me mijera arsye se pse e do ndersa ti nuk me thua mua as edhe nje!
Ai: Ok...Ok ! Te dua sepse je e bukur, sepse ke nje ze shume te embel, sepse je e
kujdesshme, sepse je e dashur, sepse je e zgjuar, per shkak te buzeqeshjes tende, per shkak te levizjeve te tua.
Ajo u ndje e kenaqur me pergjigjet e djalit.
Fatkeqesisht, disa dite me vone vajza pesoi nje aksident dhe ra ne koma. Atehere djali shkroi nje letter dhe ja la prane kokes se saj.
Ai shkruante: E dashur, Te dua
per shkak te zerit tend te
embel... Tani mund te flasesh ? Jo ! Per kete nuk mund te te
dua. Te dua sepse je e
kujdesshme dhe e dashur...
Tani nuk mund ti trregosh.
Per kete nuk mund te te dua.
Te dua per shkak te buzeqeshjes tende, per shkak
te levizjeve te tua... Tani
mund te buzeqeshesh? Mund
te levizesh? Jo! Per kete nuk
mund te te dua.Nese dashuria
do te kishte arsye, si tani, nuk do kishte arsye per mua qe te
vazhdoj te te dua. Ka
dashuria arsye ? JO! Per kete
vazhdoj te te dua.....!! ♥

- Djali:Ti je shoqja ime me e mire , e di??
- Vajza: Sigurisht!
- Djali: Prandaj..une dua te te them nje secret…
- Vajza: Nje sekret?
- Djali: Po, nje sekret, por me premto se nuk do ia thuash asnjeriu ...
- Vajza: A jam une shoqja jote me e mire?
- Djali: Uh ... po
- Vajza: Keshtu qe mund te me thuash cdo gje... (pas pak momentesh ai filloi)
- Djali: Jam I dashuruar…dua nje vajze por nuk jam I sigurte nese dhe ajo me do apo jo..
- Vajza: Pse nuk shkon ta pyesesh?
- Djali: Nuk mundem ...
- Vajza: Pse?
- Djali: Kam frike ...
- Vajza: Frike? Nga çfare?
- Djali: Se mos e humbas ate...
- Vajza: Nuk po te ndjek fare ... a eshte nje vajze qe e njeh dhe e frekuenton ...
- Djali: Po
- Vajza: E njoh une ate?
- Djali: Po, (ajo fillon te numeroje gjithe vajzat qe ajo njeh) ...
- Djali: Nuk do e gjesh ...
- Vajza: Vertete? Po, meqë une e njoh...
- Djali: ...
- Vajza: Me jep nje ndihme! Si eshte ajo?
- Djali: Ajo te ngjan ty ...
- Vajza: Eshte e kendshme?
- Djali: Eshte e mrekullueshme!
- Vajza: A eshte larg nga ketu?
- Djali: Jo, eshte shume afer ...
- Vajza: A mund ta shoh nga ketu?
- Djali: Jo plotesisht, por nga ketu ku jam une, e shoh shume mire ate ...
Ajo kthen koken ... por nuk sheh asgje ... vendos te nderroje vendin me te
- Djali: Cfare po ben?
- Vajza: Po, po shikoj!
Djali fillon te qeshe ...
- Djali: Po me bent e ndihem si idiot!
- Vajza: Sigurisht qe jo..Por nuk eshte kush tjeter, pervec meje dhe teje! Nuk ka te tjere!
- Djali: Pikerisht ...
- Vajza: Nuk te kuptoj me ... Mos po fshihet ajo?
Djali I merr doren shoqes se saj ...
- Djali: Ajo eshte shume e mire…dhe jo, nuk po fshihet ... Ajo eshte perballe meje dhe thjesht…po fsheh te verteten ...
- Vajza: (e skuqur) Per mua je duke folur?
- Djali: Po ... dhe nuk di si te ta them por UNE....
- Vajza: Edhe une te dua shume! ♥ ♥ ♥

E pane njeri-tjetrin ne stacionin e autobusit ku po prisnin te dy
Ajo ishte studente arkitekture ndersa ai ishte
student mjeksie..
E pane njeri-tjetrin ne stacionin e autobusit ku po prisnin te dy per te
ikur ne shtepite e tyre. Ajo kishte qene tek motra, ai tek nje shok.
Pothuajse cdo dite shkonin tek i njejti stacion per te marre te njejtin
autobus pasi e dinin se aty do te takoheshiin perseri. Kjo ndodhi deri
sa nje dite u martuan. Jetonin te lumtur me dashurine e tyre dhe nuk i
interesonte nese nje dite ishin mire financiarisht dhe diten tjeter pa
asnje lek ne dore pasi ata kishin dashurine e madhe per njeri-tjetrin
dhe kjo i mjaftonte. Ajo i thoshte atij se do te vdiste per te dhe ai ja
kthente qe do te vdiste ai per te. Kjo gje vazhdoi deri sa u bene
arkitekte dhe doktor te njohur.
E vetmja gje qe i shqetesonte ishte se nuk kishin nje femije. Ishin perpjekur me te gjitha menyrat per ta rregulluar kete gje por perseri nuk kishin gjetur nje zgjidhje por ata perseri nuk dorezoheshin sepse besonin se dashuria e madhe qe kishin per njeri-tjetrin do ti ndihmonte dhe ndoshta do te bente nje mrekulli per kete gje dhe ata vazhdoniin te prisnin me shprese. Dashuria e tyre rritej dita-dites edhe pse tashme kishin kaluar 20 vjet qe nga martesa e tyre. Kur ajo cohej ne mengjes, gjente nje leter poshte jastikut ku ai i kishte shkruar: E vetmja ime e dashur, shiko tek pasqyra siper komodines. Ajo shkonte aty dhe gjente te shkruar dicka qe e drejtonte per ne nje vend tjeter brenda shtepise, dhe keshtu vazhdonte duke kaluar nga dhona ne kuzhine,ne dollap, ne depo,papafingo, deri sa gjente ndonje tufe me lule ose cokollatat qe asaj i pelqenin aq shume. Pasi kaluan moshen 50 vjecare te dy e reduktuan punen e tyre. Ai e la punen ne spital dhe filloi te merrte vetem disa paciente ne kliniken e tij private. Ajo e la punen qe kishte dhe filloi te merrej vetem me disa projekte per njerez te caktuar. Ne kete menyre ata kishin me shume kohe per njeri-tjetrin dhe do te perkushtoheshin me shume. Nje dite kur po ecnin bregut te detit pane nje shtepi te vjeter dhe ajo tha: si thua i dashur sikur ta blejme dhe ta rregullojme kete shtepi? Ai ju pergjigj: do ta blejme,do ta shembim kete shtepi dhe do te ndertojme nje te re sipas projektit qe do te besh ti ne menyren sesi ty te pelqen dhe do te ulemi cdo dite ne verande duke pire caj me pulebardhat. Pak kohe pas blerjen se shtepise, ai tha se duhet te shkonte diku jashte vendit per nje problem pune dhe do te qendronte nje jave. Te qendronin nje jave larg njeri-tjetrit per ta ishte shume e veshtire pasi ishin mesuar te qendronin gjithmone bashke. Por kjo jave kaloi duke folur pothuajse cdo ore ne telefon me njeri-tjetrin. Kur ai u kthye ajo e kuptoi qe dicka kishte ndryshuar me te. Kur ajo i afrohej, ai mundohej ti largohej. Kur ajo i tregoi projektin e shtepise qe do te ndertonin ai i ktheu nje pergjigje te thate qe ate e vrau ne shpirt. E ndjente se dicka kishte ndodhur. Duke biseduar me nje shoqe, nje dite asaj i thane se ai kishte nje tjeter sepse e kishin pare duke u takuar me nje grua tjeter tek lokali perballe spitalit ku ai kishte punuar me pare. Ajo nuk e besoi kete gje dhe mendoi se shoqja ishte thjesht xheloze per te. Nje dite vajti dhe u ul ne nje cep te atij lokali perballe spitalit ku ai kishte punuar dhe priti qe te shihte se cdo te ndodhte. Ne nje moment pa ate te shoqeruar me nje grua tjeter dhe e pa tek e perqafonte me nje dashuri teper te madhe. Ajo e njihte ate gruan. Kishte qene kolege e tij ne spital, madje e kishin ftuar disa here dhe ne shtepi. Kur u kthye ai ne shtepi ne darke, ajo here duke e goditur, here duke i bertitur ja tha te gjitha se cfare dinte. Ai nuk i mohoi asgje por i tha qe ndjenjat ndryshojne me kalimin e kohes. Dhe duke thene keshtu, mori valixhen me rroba dhe u largua. Ajo mori vesh qe ai kishte ikur ne Amerike me ate gruan tjeter. Ajo arriti ta perballonte gjendjen me ndihmen e miqve te saj. Nje dite degjon deren te trokase dhe sheh se ishte pikerisht gruaja qe i kishte marre ate. E pyeti se si kishte guximin te vinte ne shtepine e saj por gruaja i tha se duhet ti thoshte dicka urgjente. Pasi u ulen, gruaja i tha se ai kishte nje ore qe kishte vdekur dhe i la nje kuti ne dore dhe iku. Kur ajo hapi kutine, pa se aty kishte nje leter ku thuhej: E vetmja ime e dashur. Une gjithmone te kam dashur dhe asnjehere nuk te kam zevendesuar me asnje. Ne udhetimin qe une bera, u mjekova dhe zbulova qe kisha edhe nje vit jete. Duke e ditur qe ti do te vdisje per mua nese do ta merrje vesh kete gje, nuk te tregova asgje por ju luta koleges time qe te me ndihmonte te dukeshim ne syte e botes qe ishim te dashur ne menyre qe une te largohesha prej teje. Kur te gjithe menduan se ne ikem ne Amerike, ne fakt une mora nje shtepi me qera tek stacioni i autobusit ku ne te dy u takuam per here te pare dhe aty prita te me vinte vdekja. Shtepine ne breg te detit e kam ndertuar sipas projektit qe ti me dhe, dhe sa here te ulesh ne verande per te pire caj me pulebardhat, une do te jem aty duke te te pare dhe duke te te bere shoqeri…

Kjo është historia e vërtetë e një vajze të vogël që e dinte se dashuria bën mrekullira …
I vëllai ishte me tumor në tru , pra ishte destinuar për të vdekur .Prindërit e tyre ishin shumë të varfër , por kishin bërë të pamundurën për birin e tyre , duke i shpenzuar të gjitha kursimet modeste të tyre .

Një natë babai i thotë nënës me lot në sy : Nuk ia dalim dot më e dashur , besoj se mori fund dhe vetëm një mrekulli mund ta shërojë.

Vajza e vogël po luante në një cep të dhomës dhe i dëgjoi gjithçka .

Mori kutinë e kursimeve të saj dhe pa bërë zhurmë u drejtua te farmacia më e afërt .
Priti me qetësi dhe kur i erdhi radha , u ngrit në majë të gishtave dhe hodhi sipër banakut monedhat e saj .Farmacisti i çuditur e pyet :

- Për çfarë , çfarë dëshiron vogëlushe ?

- Kam ardhur për vëllanë tim , ai është shumë i sëmurë dhe unë kam ardhur të ble mrekullinë .

- Cfarë po thua? – mërmëriti farmacisti .

- Quhet Andrea , po i rritet diçka brenda në kokë dhe është i sëmurë .Babi i tha mamit se mori fund dhe se vetëm një mbrekulli mund ta shërojë .Unë e dua shumë vëllane dhe erdha të blej mbrekullinë.

Farmacisti me një buzëqeshje të trishtuar i tha : Zemër e vogël ne këtu nuk shesim mrekulli .

Por nëse nuk mjaftojnë , unë do të gjej të tjera – tha vajza .

Në farmaci ndodhej edhe një burrë i veshur elegant dhe që po dëgjonte me kureshtje .

Farmacisti mblodhi supet ndërsa vajza duke qarë mblodhi monedhat .

Në atë moment afrohet burri elegant : Përse qan vogëlushe ?

Xhaxhi farmacisti nuk do që të më shesi mrekullinë , vëllai im është sëmurë , babi nuk ka lekë për operacionin dhe i tha mamit se vetëm mbrekullia mund ta shërojë .Unë i kam monedhat me vete për ta blerë .

Sa ke ?

1 dollar dhe 11 cent..por e dini mund të gjej përsëri ..shtoi vajza .

Burri qeshi .Nuk është e nevojshme , këto para janë të mjaftueshme për të blerë mrekullinë për vëllanë .

Kapi vajzën për dore dhe i tha të niseshin për në shtëpinë e saj që të takonte prindërit dhe të shkonin të gjithë për të blerë mrekullinë .

Ky njeri ishte profesori Carlton Armstrong një nga neurokirurgët më të mirë në botë .

Ai operoi djalin e vogël dhe për pak javë djali iu kthye jetës normale .

Ky operacion është me të vërtetë një mrekulli , më thoni sa kushtoi ju lutem – pyeti nëna .

Vajza qeshi dhe nuk foli .Ajo e dinte sa kishte kushtuar 1 dollar e 11 cent …plus dashuria dhe besnikëria e një fëmije .

Pasuria nuk eshte vetem para !!
Para disa vitesh më parë, në një fshat të vogël të Holandës, në një nga netët e ftohta, tipike të këtij rajoni, stuhia,
erërat e forta, rrufetë dhe shiu i madh, ia përmbysën peshkarexhën njërit prej peshkatarëve, mu në mes të detit. Para se ti përmbysej peshkarexheja, peshkatari kishte arritur të dërgojë sinjalin e alarmit, të cilin e kishin parë fshatarët dhe ishin mbledhur në bregdet duke shqyrtuar mënyrën për ti ardhur në ndihmë. Një peshkarexhë u nis menjëherë, ndërkohë që fshatarët e tjerë prisnin me padurim në breg, me elektrikë në duar të drejtuar nga deti dhe gjithë ankth. Peshkarexha çau detin gjithë dallgë dhe pas një ore u dallua në mes të mjegullës duke iu afruar bregdetit. Fshatarët brohoritën nga gëzimi dhe përshëndetën aktin heroik të atyre vullnetarëve që shpëtuan jetën e kolegëve të tyre. Pasi zbritën të gjithë nga kuverta, komandanti i peshkarexhës, i rraskapitur dhe në gjendje të vështirë u tha se tek peshkarexha e mbytur ka mbetur dhe një person, të cilin nuk mundën ta marrin. Duhet që dikush të dalë vullnetar dhe të shkojë ta marrë dhe atë person. Një djalosh gjashtëmbëdhjetë vjeçar, çau rreshtat e burrave të fshatit dhe doli para tyre, i gatshëm për të vajtur në ndihmë të atij njeriu i cili kishte mbetur në mes të detit. Me ta parë e ëma, e rroku për krahu dhe filloi ti lutej:”Të lutem bir, mos shko! Yt atë ka lënë jetën në det para dhjetë vitesh dhe u mbyt bashkë me anijen. Disa javë më parë kemi humbur në det dhe vëllain tënd të madh Paulin. Vetëm ti ke mbetur burrë në familje.”
Por djaloshi iu përgjigj:”Duhet të shkoj patjetër nënë! Çfarë do të ndodhte nëse të gjithë do të thoshin le të shkojnë të tjerët?! Ky është një mision të cilin duhet ta kryej me nder. Kur dikush kërkon ndihmë, secili prej nesh duhet të brofë dhe të kryejë detyrën që e pret.”
E ëma e puthi në ballë dhe menjëherë djaloshi u ngjit në peshkarexhë, bashkë me ekipin e ndihmës së shpejtë. Peshkarexha u zhduk në natën e errët dhe detin plot dallgë. Kaluan disa orë, të cilat nënës së Hans iu dukën shekuj. Në fund, peshkarexha u shfaq duke çarë detin dhe mjegullën si shigjetë. Një djalosh i ri qëndronte në këmbë pranë kiçit të peshkarexhës. Kur ajo u afruan, dikush nga bregu i pyeti:”A e gjetët të humburin?” Djaloshi ia ktheu aty për aty:”Po e gjetëm! Shko dhe thuaji nënës time që ishte im vëlla, Pauli.” !!

Dikur ishin 2 shok që duheshin aq shum saqë mund t’sakrifikonin gjithçka per Njeri- tjetrin. Ishin njohur gjatë studimeve e kishin qëndruar në tnjëjtën shtëpi.
Njeri prej tyre dukej si më kurnac, kurse tjetri shum bujar.
Vjen 1 ditë që shokut kurnac i ishin prishur punët e biznesit. Asnje përpjekje sndikonte npërmirësimin e punës . Shkon tek shoku i tij bujar e i kërkon që ta ndihmojë me nje shumë të caktuar të hollash. Miku i tij nxorri ç’kishte e ia dhuroi me shum dëshirë. “Urdhëro vëlla, gjithçka kam le tjet e jotja”, i tha dhe ashtu u ndanë.

Shoku që skursehej per asgjë, tashmë ishte fejuar e priste që së shpejti tmartohej. Miku i tij kurnac, vjen ,e fton per kafe. “Dua të t’them diçka shum të rëndësishme, por sdi se si”, i tha ai...T’ketë vallë gjë më trëndësishme se miqësia jonë? – ju kthye miku bujar.Dëgjo vëlla, mua mpëlqen shum e fejuara jote, prandaj dua tmartohem me të, tha ai duke ulur kokën përdhe.
Pas nje qetësia të dyfishtë, miku bujar u mendua gjatë e nga dashuria që kishte peer shokun e tij s’ia refuzoi atë. “Le tbëhet ajo që thua ti”,- i tha e kështu u nda nga e fejuara per tbërë tlumtur mikun e tij.
Kalojnë vite dhe punët e mikut tmirë po shkonin keq e më keq. “Të shkoj tkërkoj pun tek miku im”, tha ai me vete. “Ai duhet tmë ndihmojë patjetër.”, vazhdoi ai. Kur trokiti nportën e mikut të tij dhe i kërkoi punë, ç’të shikonte e ç’të dëgjonte. “Nuk kam si të tndihmojë”, i tha ai e ashtu e përcolli …

I miri, i mërzitur peratë që kishte ndodhur nisi tmendonte sërish pozitivisht. “S’ka gjë,sdihet si kanë ardhur punët, prandaj s më ndihmoi dot…

Kaluan dite djali bujar takon nrrugë 1 burrë tvjetër e tsëmurë, që po i afronte vdekja. E merr, e çon nshtëpinë e tij , e ndihmon dhe e përcjell deri diku ku mund tgjente shtëpinë e tij. Pas disa ditësh ai tashmë kishte vdekur. 1 avokat troket nderën e shtëpisë së djalit bujar e i thotë që plaku tcilin kishte ndihmuar kishte qenë shum i pasur dhe e i kishte lënë atij tgjithë pasurinë që kishte. Kalojnë ditë e javë dhe djali, tashmë i pasur, merr nje shtëpi pranë asaj tmikut të tij. nje ditë, teksa po kthehej në shtëpi, pranë portës takon nje grua të lodhur e tsëmurë që i kërkon diçka per të ngrënë pasi ishte shum e uritur. Djali, e merr nshtëpi, e ushqen dhe duke qenë se jetonte vetem i kërkon asaj që tqëndrojë me të. “Ti merru me punët e shtëpisë dhe me gatimin, un shkoj npunë e vij. Kështu as ti smbetesh rrugëve, as unë svuaj nga këto gjëra”, tha ai. E moshuara pranoi me kënaqësi.
Pas disa kohësh, gruaja, e kthyer në nje nënë per djalin që e kishte ndihmuar aq shum, i kërkon atij që tgjej 1 vajzë e tmartohet. “Nfakt, dhe unë kam menduar, por deri tani smë ka dalë ndonje njeri i përshtatshëm përballë”, thotë djali. Gruaja i propozoi tmartohej me nje vajzë që e njihte nga afër.dy të rinjtë njihen dhe më nfund vendosin tmartohen. Erdhi koha per dasmën dhe triut bujar i duhej të mendonte per tftuarit. Sido që punët kishin ardhur, atij i duhej të ftonte dhe mikun e tij tvjetër. “Miqësia jonë duhet tjetë me e fortë se keqardhjet. Prandaj do ta ftoj dhe atë në kte ditë tlumtur timen.”, mendoi dhe i dërgoi ftesën.

Nditën e dasmës, dhëndri e nusja dukej se ishin më tbukur se gjithkush tj..Nisi muzika e tgjithë po argëtoheshin më se miri. Dhëndri, merr mikrofonin dhe nisi tshpjegojë historinë e jetës së tij.
nje herë e nje kohe, kam pasur nje mik per kokë. E doja shum,e jepja kokën per të. 1 ditë, kur punët po i shkonin keq, më kërkoi para e i dhashë gjithçka . njje ditë tjeter, mkërkoi tfejuarën që e doja shum. I mërzitur, i dhashë dhe atë, se në ishim miq, e donim njeri-tjetrin. Pas disa kohësh, kur un isha ngjendje të keqe ekonomike, ju drejtova atij e i kërkova punë. smë dha, madje me nje zë të vrazhdë gati sa smë përzuri. U mërzita, por përsëri smund tmendoja keq per të. Ishte miku im i shtrenjtë.
Pas këtyre fjalëve, miku kurnac, me sytë e përlotur merr mikrofonin dhe nis të tregojë:
nje herë e nje kohë dhe unë kisha nje mik per kokë. Kur punët spo më ecnin siç duhet, i kërkova ndihmë e më dha gjithçka kishte. i kërkova dhe tfejuarën edhe atë ma dha. Arsyeja pse i kërkova tfejuarën, ishte se ajo vajzë s’ishte e duhura per të, ishte nje grua e pamoralshme. N’ktë mënyrë, shpëtova mikun tim tshtrenjtë nga ajo grua jo e denjë per të. nje ditë, kur punët spo i shkonin mir miku erdhi e kërkoi punë nga unë. Un si dhashë diçka të tillë, pasi smund të urdhëroja atë që tbënte diçka në atë ambient. Ndërsa, burri i moshuar që miku im takoi nrrugë, ishte babai im. Im atë ishte në prag të vdekjes e unë e dërgova pranë mikut tim. I kërkova babait që tgjithë pasurinë që kishte t’ia linte atij. Kurse, gruaja lypsare që i erdhi shtëpi, është nëna ime. E dërgova atë që tkujdesej per mikun tim e ta ndihmonte që tkalonte nje jetë sa më tqetë. Ndërsa vajza me tcilën miku im po martohet, është motra ime. Unë e binda atë që tmartohej me mikun tim...!

Nate....nuk degjohet gje tjeter vecse tik-taku i ores, dhe hapa te lehte te nje udhetari, qe mesnata e ka zene ne rruget e tiranes. Ndoshta dhe ndonje makine, po shume larg dritares sime, te dhomes se gjumit.
Nata dhe une, shoqe te pandashme te njera-tjetres keto kohet e fundit, shoqeruse besnike te vetmise, bashkebiseduse te erresires, ushqyese te mallit pervelues.
Diku larg degjoj kembanat e nje kishe...kuptoj se ora ka kaluar 24 te mbremjes...dhe gjumi akoma nuk po duket ne horizontine e syve te mi.
Minutat kalojne ngadale..Sot as hena nuk ka dal ne qiellin e erret, I ka lene yjet vetem…dhe duket sa shume qielli e ndihen mungesen e saj..sa shume I mungon bukuria qe ajo I fal.
Thone qe dielli u dashurua me henen, dhe I fali asaj nga drita e tij…qe ta bente te bukur e vezulluse si eshte sot…po ajo e tradhetoje, dhe qe nga ajo dite ata nuk takohen me....as shihen, as preken, thjesht nderrohen..thjesht mendohen, thjeshte dashurohen ne largesi…..si une dhe ti zemer .!
Ngadal me maja te gishtave prek xhamin e dritares….dhe se di sesi pa kuptuar, formohet ne brymen e formuar nga vesa e nates, emri jot....habitem me doren time, me fjalet qe kam shkruajtur, me mallin qe sot kam. Sot habitem se sa shume akoma te mendoj.
Ndoshta eshte dita e shenuar qe me bene te kem kaq shume nostalgji per ty, ndoshta vendet qe sivjet i vizitova pa ty, apo thjesht kjo ndjenje qe nuk po me le te jetoj, qe cdo dite shtohet, rritet, me torturon. Se di, as vete nuk arrij qe ti jap shpjegim, as veten ta ndihmoje.
Dhe si petale lulesh, me bihen mbi faqe dy pika lot, kaq te brishte, kaq te vegjel, kaq te dhimbsur, kaq me mall, deshire per ty, per te te pare fare pak, te te degjoj zerin.....te te prek.
Po ti nuk je, duket sikur jeta na ndane, distancat sa vijne behet te pakapercyeshme, te pa arriteshme, humnere midis nesh...dhe kaq shume lot, kaq shume.
Dhe keshtu vazhdojne netet e mia pa ty..dhe mengjeset e mija.
Me aq pak deshire per te jetuar, me kaq shume deshire per te ditur si je. Valle me mendon, me kujton??? Me do me ??? Ke mall dhe nostalgji per kohen qe kemi jetuar bashke???? Apo me ke harruar tashme??? Nje tjeter do?? Nje tjeter ke vene ne vendin tim?
Po keto nuk kane rendesi me, asnje pyetje, asnje dyshim, asnje pergjigje...tani ne humbem , humbem pergjithemon, dhe tani me kane mbatur vetem kujtimet, qe ne cdo cep te dhomes time jane perhapur si lule zvarritese qe cdo dite po me zene frymen...dhe une nuk kam fuqi ti nderpres. Po cdo dite jetoj me to, sepse ato jane fryme dhe jeta ime, sepse une nuk mund te te harroje, nuk dua ta beje.
Dhe keshtu e mbylle cdo mbremje me kujtimin tend ne sy...shkoje te fle, duke u lutur qe te te shoh ne enderr, te pakten atje jemi bashke, dhe asnje nuk na ndan, dhe po njesoj fillon dita ime me ty ne buze, me embelsine e puthjes tende te nates...dhe me trishtimin e mbarimit te asaj enderre, qe une prej kohesh ushqej me kot, me deshiren se ti nje dite do kthehesh ke une..................
Dhe keshtu vazhdojne ditet e mija pa ty, dhe keshtu jetoj une me mallin tend ne sy.

Vajza pyet të dashurin e vet : " A je i dashuruar në mua?" Ai përgjigjet : "Jo!"

Ajo e pyet : "Mendon që jam e bukur ?" Ai përgjigjet : "Jo!"

Ajo e pyet sërish : "A jam unë në zemrën tënde?" Ai përgjigjet : "Jo!"

Në fund, vajza pyeti : "Nëse të lë a do të qaje për mua?" Ai përgjigjet : "Jo!"

Vajza mbeti e trishtuar dhe vendosi të largohej nga i dashuri…Ai e përqafoi dhe i tha :

" Unë nuk jam i dashuruar në ty – UNË TË DUA!!! Unë mendoj që nuk je e

bukur – TI JE E MREKULLUESHME!!! Ti nuk je në zemrën time – TI JE ZEMRA

IME!!! Kur t’i më lë, unë nuk qaj – UNË VDES!!!

Këta dy të dashuruar janë njohur prej disa kohesh pe kur filluan të kalonin kohen bashke,

janë miqësuar, por mbi të gjitha e dashuronin njëri-tjetrin çdo herë e

më shumë…

Një ditë, vajza i tregoi të dashurit të vet se ajo vuante nga një

sëmundje e zemrës. Në çast e përqafoi atë, dhe filloi të qante!

Duke u ngutur për në të arritur me kohë në operacion, dhe për te hipur në aeroplan, ata as nuk mundën të përshëndeteshin!

Kur vajza u kthye e shëruar nga operacioni, ajo nuk e pa të dashurin e

saj. E pyeti nënën se ku është ai? E ajo u përgjigj : " A NUK E DI SE

KUSH TA KA DHËNË ZEMRËN!?!

Diku jetonte nje burre qe nuk shkonte mire me bashkeshorten e tij.

Nje dite,megjithese nuk kishte pasur per qellim ta vriste,ai e rrahu ate per vdekje.
...
Por pasi vdiq,u frikesua nga te afermit e saj.Ne gjendje ankthi,doli nga shtepia

dhe takoi nje te njohurin e tij.I njohuri e keshilloi te ftonte nje te ri ne shtepine e tij,

ta vriste dhe te thoshte se gruaja e kishte tradhetuar.Dhe ai keshtu beri,gjeti nje te ri,

e vrau dhe njoftoi familjen e bashkeshortes.Njeriu qe ekeshilloi kete plak ogurzi

kishte nje djale ne moshen e adoleshences,qe nuk kishte shkuar ne shtepi ate dite.

Ndaj shkon ne shtepine e mikut qe i dha keshillen e lige

dhe e pyeti nese e kishte zbatuar keshillen.

Burri i tha qe e kishte bere dhe i tregoi trupat e vdekur.

I njohuri i tij u trondit kur pa se i riu qe kishte vrare,ishte i biri.

Keshilla e tij e lige kishte shkaktuar vdekjen e djalit te tij.

Kane thene:Kush i ben gropen tjetrit,bie vet brenda.

Po ashtu,nje fjalë e urtë Perse thotë:

Mos i bëni keq njeriu,sepse e keqja do të kthehet drejt jush..

Dikur ishin 2 shok që duheshin aq shum saqë mund t’sakrifikonin gjithçka per Njeri- tjetrin. Ishin njohur gjatë studimeve e kishin qëndruar në tnjëjtën shtëpi.
Njeri prej tyre dukej si më kurnac, kurse tjetri shum bujar.
Vjen 1 ditë që shokut kurnac i ishin prishur punët e biznesit. Asnje përpjekje sndikonte npër...mirësimin e punës . Shkon tek shoku i tij bujar e i kërkon që ta ndihmojë me nje shumë të caktuar të hollash. Miku i tij nxorri ç’kishte e ia dhuroi me shum dëshirë. “Urdhëro vëlla, gjithçka kam le tjet e jotja”, i tha dhe ashtu u ndanë.

Shoku që skursehej per asgjë, tashmë ishte fejuar e priste që së shpejti tmartohej. Miku i tij kurnac, vjen ,e fton per kafe. “Dua të t’them diçka shum të rëndësishme, por sdi se si”, i tha ai...T’ketë vallë gjë më trëndësishme se miqësia jonë? – ju kthye miku bujar.Dëgjo vëlla, mua mpëlqen shum e fejuara jote, prandaj dua tmartohem me të, tha ai duke ulur kokën përdhe.
Pas nje qetësia të dyfishtë, miku bujar u mendua gjatë e nga dashuria që kishte peer shokun e tij s’ia refuzoi atë. “Le tbëhet ajo që thua ti”,- i tha e kështu u nda nga e fejuara per tbërë tlumtur mikun e tij.
Kalojnë vite dhe punët e mikut tmirë po shkonin keq e më keq. “Të shkoj tkërkoj pun tek miku im”, tha ai me vete. “Ai duhet tmë ndihmojë patjetër.”, vazhdoi ai. Kur trokiti nportën e mikut të tij dhe i kërkoi punë, ç’të shikonte e ç’të dëgjonte. “Nuk kam si të tndihmojë”, i tha ai e ashtu e përcolli …

I miri, i mërzitur peratë që kishte ndodhur nisi tmendonte sërish pozitivisht. “S’ka gjë,sdihet si kanë ardhur punët, prandaj s më ndihmoi dot…

Kaluan dite djali bujar takon nrrugë 1 burrë tvjetër e tsëmurë, që po i afronte vdekja. E merr, e çon nshtëpinë e tij , e ndihmon dhe e përcjell deri diku ku mund tgjente shtëpinë e tij. Pas disa ditësh ai tashmë kishte vdekur. 1 avokat troket nderën e shtëpisë së djalit bujar e i thotë që plaku tcilin kishte ndihmuar kishte qenë shum i pasur dhe e i kishte lënë atij tgjithë pasurinë që kishte. Kalojnë ditë e javë dhe djali, tashmë i pasur, merr nje shtëpi pranë asaj tmikut të tij. nje ditë, teksa po kthehej në shtëpi, pranë portës takon nje grua të lodhur e tsëmurë që i kërkon diçka per të ngrënë pasi ishte shum e uritur. Djali, e merr nshtëpi, e ushqen dhe duke qenë se jetonte vetem i kërkon asaj që tqëndrojë me të. “Ti merru me punët e shtëpisë dhe me gatimin, un shkoj npunë e vij. Kështu as ti smbetesh rrugëve, as unë svuaj nga këto gjëra”, tha ai. E moshuara pranoi me kënaqësi.
Pas disa kohësh, gruaja, e kthyer në nje nënë per djalin që e kishte ndihmuar aq shum, i kërkon atij që tgjej 1 vajzë e tmartohet. “Nfakt, dhe unë kam menduar, por deri tani smë ka dalë ndonje njeri i përshtatshëm përballë”, thotë djali. Gruaja i propozoi tmartohej me nje vajzë që e njihte nga afër.dy të rinjtë njihen dhe më nfund vendosin tmartohen. Erdhi koha per dasmën dhe triut bujar i duhej të mendonte per tftuarit. Sido që punët kishin ardhur, atij i duhej të ftonte dhe mikun e tij tvjetër. “Miqësia jonë duhet tjetë me e fortë se keqardhjet. Prandaj do ta ftoj dhe atë në kte ditë tlumtur timen.”, mendoi dhe i dërgoi ftesën.

Nditën e dasmës, dhëndri e nusja dukej se ishin më tbukur se gjithkush tj..Nisi muzika e tgjithë po argëtoheshin më se miri. Dhëndri, merr mikrofonin dhe nisi tshpjegojë historinë e jetës së tij.
nje herë e nje kohe, kam pasur nje mik per kokë. E doja shum,e jepja kokën per të. 1 ditë, kur punët po i shkonin keq, më kërkoi para e i dhashë gjithçka . njje ditë tjeter, mkërkoi tfejuarën që e doja shum. I mërzitur, i dhashë dhe atë, se në ishim miq, e donim njeri-tjetrin. Pas disa kohësh, kur un isha ngjendje të keqe ekonomike, ju drejtova atij e i kërkova punë. smë dha, madje me nje zë të vrazhdë gati sa smë përzuri. U mërzita, por përsëri smund tmendoja keq per të. Ishte miku im i shtrenjtë.
Pas këtyre fjalëve, miku kurnac, me sytë e përlotur merr mikrofonin dhe nis të tregojë:
nje herë e nje kohë dhe unë kisha nje mik per kokë. Kur punët spo më ecnin siç duhet, i kërkova ndihmë e më dha gjithçka kishte. i kërkova dhe tfejuarën edhe atë ma dha. Arsyeja pse i kërkova tfejuarën, ishte se ajo vajzë s’ishte e duhura per të, ishte nje grua e pamoralshme. N’ktë mënyrë, shpëtova mikun tim tshtrenjtë nga ajo grua jo e denjë per të. nje ditë, kur punët spo i shkonin mir miku erdhi e kërkoi punë nga unë. Un si dhashë diçka të tillë, pasi smund të urdhëroja atë që tbënte diçka në atë ambient. Ndërsa, burri i moshuar që miku im takoi nrrugë, ishte babai im. Im atë ishte në prag të vdekjes e unë e dërgova pranë mikut tim. I kërkova babait që tgjithë pasurinë që kishte t’ia linte atij. Kurse, gruaja lypsare që i erdhi shtëpi, është nëna ime. E dërgova atë që tkujdesej per mikun tim e ta ndihmonte që tkalonte nje jetë sa më tqetë. Ndërsa vajza me tcilën miku im po martohet, është motra ime. Unë e binda atë që tmartohej me mikun tim..

Shume, shume kohe me pare ekzistonte nje ishull, ku jetonin te gjitha ndjenjat e njerezve: Humori i mire, Merzitja, Dituria dhe te gjitha ndjenjat e tjera, edhe Dashuria, por nje dite ndjenjat moren lajmin e keq, se ishulli do permbytet, keshtu qe te gjithe pergatiten anijet dhe po braktisnin ishullin, vetem dashuria deshironte te priste deri ne momentin e fundit. Para se ishulli te fundosej, dashuria kerkoi ndihme. Pasuria po kalonte me nje anije luksose perpara Dashurise. Ajo e pyeti:
"Pasuri a mund te me marresh me vete?"
" Jo, nuk mundem. Ne anijen time une kam shume ar dhe argjend. Nuk ka me vend per ty."
Atehere Dashuria pyeti Krenarine, e cila po kalonte me nje anije te mrekullueshme para saj:
"Krenari, te lutem, a mund te me marresh me vete?"
"Dashuri, nuk mund te mar me vete" u pergjigj krenaria "ketu cdo gje eshte perfekte. ti mund ta prishesh anijen time"
Atehere Dashuria pyeti Merzitjen, e cila po kalonte para saj:
"Merzitje te lutem me merr me vete"
"Ah Dashuri" tha merzitja "jam aq e merzitur, sa me duhet te rri vetem"
Edhe humori i mire po kalonte para Dashuris por qe aq i kenaqur sa nuk e degjoi qe Dashuria po e therriste.
Papritur u degjua nje ze
"Eja dashuri, te marr une me vete"
ishte nje ze i moshuar, ai qe foli
Dashuria ishte aq mirenjohese dhe e lumtur sa qe harroi ta pyeste te moshuarin per emrin. Kur mberriten ne toke ai iku. Dashuria e vuri re se ishte shume borxhli, pranda pyeti Diturine:
"Dituri, a mund te me thuash se kush me ndihmoi?"
"Ishte koha" u pergjigje Dituria
"Koha?" pyeti dashuria. "perse me ndihmoi koha?"
Dhe Dituria u pergjigje:
"Sepse vetem koha e kupton se sa e rendesishme eshte ne jete DASHURIA."

Dy te dashur vendosen ti jepnin fund lidhjes se tyre
pas shume vitesh kur djali u martua
ish e dashura e tij u afrua dhe i tha:
-Si guxon te perdoresh ngjyren time te preferuar ne dekorin e dasmes tende!! -Si guxon te vendosesh lulet e mia te preruara neper tavolina !!
-Si guxon te martohesh ne te njeten date kur u njohem bashke !!
-Si guxon te perdoresh kengen tone ne ceremoni...!!

Djalit i rrodhen lotet dhe i tha:
,,,Sepse kjo eshte menyra e vetme
qe te genjeja zemren sikur po martohem me ty.

Djali dhe babai po ecnin midis maleve, kur papritur djali i vogel u pengua, lendoi kemben dhe bertiti: 'Aaaaaahhh!!'
Si per cudine e tij nje ze tjeter u degjua ne ate moment midis maleve: 'Aaaaahhh!!"
Djali kurioz pyet: 'Kush je ti?'
Dhe zeri pergjigjet: 'Kush je ti?'
Pastaj ai bertet midis maleve: 'Te adhuroj'
Zeri pergjigjet: 'Te adhuroj'
I inatosur djali therret: 'Budalla'
Por zeri prap pergjigjet: 'Budalla'
Ai shikon babain e vet dhe e pyet: 'C'fare po ndodh?'
Babai buzeqesh dhe i thote: 'Djale ki vemendjen'
Dhe pastaj theret me ze te larte: 'Ti je kampion!!'
Dhe zeri perseriti: 'Ti je kampion!!'
Djali i cudit por prap nuk e kuptoi.
Pastaj i ati ja shpjegoi: 'Njerezit e quajne kete Jehone, por ne fakt eshte Jeta.
Te kthen pas cdo gje qe ti ben ose thua.
Jeta jone eshte thjeshte nje refleksion i veprimeve tona.
Nese do me shume dashuri ne bote, krijo me shume dashuri ne zemren tende.
Kjo maredhenie i pershtatet cdo gjeje, ne cdo aspekt te jetes.
Jeta do te te ktheje pas cdo gje qe ti i ke dhene asaj."

"Jeta jone nuk eshte nje koecidence, eshte reflektimi tend"

“Erdha, mësues, sepse ndihem kaq i parëndësishëm që s’jam në gjendje të bëj asgjë.
Më thonë që nuk vlej fare, që nuk bëj asgjë të saktë, se jam i pakujdesshëm dhe budalla. Si mund të përmirësohem? Cfarë mund të bëj që të më vlerësojnë më tepër?”

Mësuesi, pa ia hedhur sytë, i tha:

“Sa keq më vjen, bir. Nuk mundem të të ndihmoj sepse fillimisht duhet të zgjidh një problem vetjak. Më pas, ndoshta….” dhe mbas një pauze vazhdoi: “Nëse do të më ndihmosh, mund ta zgjidh shpejt problemin tim dhe më pas do mundohem të të ndihmoj.”

“E… me gjithë qejf, mësues” tha në mënyrë ngurruese djaloshi i ri, duke ndjerë nënvlerësim edhe për një herë tjetër, për të mos llogaritur nevojat e tij.

“Mirë” vazhdoi mësuesi. Nxorri një unazë që mbante në gishtin e tij të majtë dhe ia zgjati djalit, duke i thënë: “Merr kalin që është atje jashtë dhe shko në treg. Duhet ta shes këtë unazë për të paguar një borxh që kam. Është e nevojshme të marrësh sa më tepër para të jetë e mundur. Dhe në asnjë mënyrë mos prano nën një monedhë floriri. Shko tani dhe eja me monedhën e artë sa më shpejt të jetë e mundur.”
Djaloshi e mori unazën dhe iku. Sapo mbërriti në treg filloi duke ofruar unazën te tregtarët që e shikonin me një farë interesi, deri sa personazhi thoshte shumën e saj.

Kur djali thoshte “një monedhë floriri” të tjerët qeshnin, disa prej tyre i kthenin kurrizin dhe vetëm një plakush u duk i sjellshëm për t’i shpjeguar se një monedhë floriri ishte goxha për një unazë të tillë. Duke dashur ta ndihmonte, njëri i ofroi një monedhë argjendi dhe një tas prej bakri, por, djaloshi kishte urdhër të mos pranojë më pak se sa një monedhë ari dhe kështu e rrefuzoi ofertën.

Pasi u mundua ta shiste bizhunë kudo që takonte njerëz nëpër treg – pa dyshim që mund të ishin mbi njëqind veta – e pranoi dështimin e tij, i hipi kalit dhe u kthye mbrapa.

U fut brenda në dhomë.

“Mësues”, i tha, “më vjen keq. Ishte e pamundur t’ia dilja mbanë. Ndoshta mund të merrja dy apo tre monedha argjendi, por, nuk besoj se mund t’ia hedh ndonjërit për vlerën e vërtetë të unazës.”
“Kjo që the është shumë e rëndësishme, biri im”, u përgjigj i buzëqeshur mësuesi. “Por fillimisht duhet të marrim vesh vlerën reale të unazës. Hipja prapë kalit dhe shko te argjendari. Kush tjetër mund ta di më mirë se ai? Thuaji që dëshiron ta shesësh dhe pyete sa mund të kushtojë. Por, mos e shit sado që të të ofrojë. Kthehu mbrapa me unazën.”

Djaloshi i hipi kalit dhe iku sërish.

Argjendari pasi e shqyrtoi unazën nën dritën e qiririt, e pa me prozhektor, e peshoi dhe më pas ia ktheu djalit:

“Thuaji mësuesit, bir, se nëse dëshiron ta shesi menjëherë, nuk mund t’i jap mbi pesëdhjetë e tetë monedha ari për unazën e tij.”
“Pesëdhjetë e tetë monedha ari?” bërtiti djaloshi i cuditur.
“Po” u përgjigj argjendari. “Sigurisht, me pak durim mund ta heqim edhe me shtatëdhjetë monedha ari, por, nëse është urgjente…”
Djaloshi vrapoi i prekur emocionalisht drejt shtëpisë se mësuesit për t’i thënë të rejat e fundit.

“Ulu” i tha mësuesi pasi e dëgjoi. “Edhe ti si puna e kësaj unaze je. Një bizhu e shtrenjtë dhe e vecantë. Dhe si i tillë, duhet të të vlerësojë një specialist. Përse në jetën tënde sorrollatesh sa andej-këtej duke kërkuar vlerësimin e kujtdo?”

Dhe me këto fjalë, vendosi sërish unazën në gishtin e tij të vogël të dorës së majtë.

Një tregtar e dërgon djalin e tij të mësojë Sekretin e lumturisë tek një njeri i urtë dhe i zgjuar. Djali i ri i përhumbur nëpër shkretetirë udhëton 40 ditë deri sa arrin tek një kështjellë në majë të një mali. Atje jetonte plaku i urtë , të cilin po kërkonte djaloshi.

Megjithatë , pas gjetjes së plakut të urtë , djaloshi hyn në një dhomë dhe sheh një numër të madh njerëzish , tregtarë që shkonin e vinin , njerëz që po bisedonin nëpër qoshe , një orkestër të vogël që po luante një muzikë të mrekullueshme , dhe atje në një qoshe ishte një tavoline e shtruar me frutet më të shijshme të botës.

Plaku i urtë bisedonte me çdonjërin , dhe djaloshit i duhej të priste gati 2 orë derisa ti vinte radha.

Me një vigjilencë dhe durim të madh , plaku i urtë po e dëgjonte arsyen se pse kishte ardhur djaloshi deri atje , por i tha që në atë moment ai nuk kishte kohë që ti shpjegonte Sekretin e Lumturisë.

Ai i propozoi djaloshit që të shëtiste rreth nëpër pallatin e tij dhe të kthehej pas 2 orësh.

“Por unë dua që t’iu kërkoj diçka” – shtoi plaku i urtë , ndërkohë që i dha një lugë çaji në të cilen futi dy pika vaj – “ Ndërkohë që do shëtisësh nëpër pallat , ki kujdes lugen se mos të të bien dy pikat e vajit”

Djaloshi , shkoi të shëtise të gjithë pallatin, ngjiste dhe zbriste shkallët, dhe shëtiste gjithandej dhe gjithmonë i mbante sytë tek luga. Dhe pas dy orëesh, ai kthehet tek plaku i urtë.

“ E pra “ – pyet plaku i urtë – “ A i pe tapetet Persiane në dhomen e ngrënies ? A e pe kopshtin tim , kopësht për të cilin kopshtarët e mij kanë shpenzuar 10 vjet për ta ndërtuar ? A e pe bibloteken time madhështore ?

I zënë ngushte, djaloshi pranon që nuk ka parë asgjë. Ai u kujdes vetëm që të mos i derdheshin pikat e vajit , ashtu siç e kishte porositur plaku.

“ Keshtu që , kthehu dhe shko e shiko mrekullitë e botës time”- tha plaku i urtë. “ Ti nuk mund të besosh një njeri nëse nuk e njeh shtëpinë e tij “

Tani me shumë lehtësi , djaloshi e kap lugen dhe shëtit përsëri nëpër pallatin madhështor, kësaj radhe ai humbet nëpër bukurinë e mureve të vizatuara në mënyrë artistike. Ai shikon kopshtet, mallet rreth e përqark pallatit, lulet dhe trëndafilat me flatrat e tyre delikate dhe magjepsëse. Dhe në fund kthehet tek plaku i urtë dhe i shpjegon në detaje atë që ka parë.

“Por , ku janë dy pikat e vajit që të prosita që të mos i derdhesh?” e pyet plaku.

Shikon lugen , dhe sheh që ai e kishte derdhur vajin.

“ E pra , kjo është keshilla që të dhashë ty “ – tha i urti i të urtëve. “ Sekreti i Lumturisë qëndron në atë që të shijosh të gjitha bukuritë e botës dhe të mos harrosh kurrë dy pikat e vajit në lugë “

Njeriu ka nje jete dhe ajo nuk i kthehet kurre me . Dhe nje plak i mocem , nje jete pati , mbushi njeqind vjec dhe vdiq . Tregojne se , para se te nderronte jete , u tha djemve .
- Bijte e mi ! Njeriu eshte mysafir ne kete bote . Prandaj , kur te shkoni miq mbani me vete tri gjera te thjeshta : nje meter , nje gur kandari dhe nje gjilper .
- Perse nje meter , baba ?! -foli djali i pare .
- Qe te matesh vendin ku rri mes te tjereve biri im - dhe heshtje. - - Perse nje gur kandari , baba ?! - foli djali i dyte .
- Ta peshosh fjalen tende para se ta thuash biri im - perseri heshtje .
- Perse nje gjilpere , baba ?! - foli i treti .
- Para se te thumbosh tjetrin me fjale , provoje te vetja jote me pare, ne te dhemb apo te djeg biri im .
Kete here heshtja e thyen fjalen e fundit te plakut . Tani bijte e mi , trupin tim ia fal tokes, ndersa mendjen time ua le juve ...!!

Ne 03.00 te mengjesit – Ai e merr ne telefon ♥
Vajza : Alo
Djali : Hej,ckemi te shqetesoj ?
Vajza : (E pergjumur) Jo jo me thuaj.
Djali : Ah,te kujtohet kur ishe ti qe me kerkoje?
Duke thene qe te mungoja? Qe me doje?
Vajza : Hmmm…po edhe ?
Djali : Tani dua une te ta them ty.Do te te kerkoj gjithemone derisa te kthehesh me mua.
Me mungon tmerresisht shume,Te Dua cmendurisht.
Vjaza : Hmmm…cte te them….
Djali : Mos thuaj asgje,thuaj vetem nje “Po”
Vajza : Nuk eshte e thjeshte te te them po,te kujtohet sa shume me ke bere te vuaj,nuk dua te vuaj serish.
Djali : Te betohem nuk do te bej te vuash me,Nuk do te qash me.
Vajza : Ma verteto qe e ke seriozisht!
Djali : Ok (dhe mbyll telefonin)
Vajza : Hmmm…e dija qe nuk kishte ndryshuar.
Papritur degjon nje ze poshte dritares se saj qe thote :

“ Te Dua Princesha Ime♥♥

Djali : C'kemi ?
Vajza : Ohh Ckemi.
Djali : Mir Je..?
Vajza : Mir Do Jem Te Premtoj...
Djali : E Di Qe Dicka Nuk Shkon
Mir Te Lutem Ma Thuaj...
Vajza : Thjesht Kam Nevoj Per (1)
Perqafim..
Djali : Aaa... Mund Te Presesh
Deri Neser Kur Te Vi Te Te Takoj..
Vajza : Sigurisht Qe Po
Djali : Shkon I Bie Deres...
Vajza : C'far Ben Ketu Ne Mes
Te Nates !!
Djali : Nuk Mund Te Flija.... Duke
E Ditur Qe Ime Kishte Nevoj Per
Mua

Ajo... para 14 minutash
tema/ dua te plakemi bashk. Esee ... Nqs je dakort me temen beje nje ese te shkurter me disa fjali.po sje dakort vazhdo teme ti i dashur

Ai... para 13 minutash
jo mua me pelqej tema e dashur :DDD por nuk jam i mire ne ese :'(

Ajo... para 11 minutash
Kush e tha kete ? Beji si di ti.fansja jote kryesore mendon se ti i ben mrekullisht fantastike

Ai... para 11 minutash
:DDD mire e dasul beje edhe ti nje pra te vdes un pel ty

Ajo... para 8 minutash
Kemi 7 min koh .per 7 min ta kesh drg dhe ti dhe un. Loj per fillim filloi i dashur

Ai... para 8 minutash
mire e dashur ti je me e shpejt di :'(

Ai... para 1 munute
Dua te plakem me ty !! edi pse ?
sepse je engjellore
sepse je e thjeshte
sepse je ajo qe endrra me dhurove
sepse je me e ngroht se dielli
sepse je me e paster se kristali
sepse ti fal jet si zoti
sepse rrezaton gezim ne cdo minut dhe cdo sekond
sepse je e vetmja qe i fala zemren
sepse ti je ajo qe qenies time i jep jet
sepse ti je ajo qe cdo njeri eshte ziliqar per te mirat qe ke
sepse dua ti mudn te jesh mamushi me i mire per femijet e mi
mbi te gjitha sepse nuk mund te ndodh ndryshe

Ajo... tani
Nje ckemi edhe u bere per mua shok... Mik- admirues-i dashur-i fejuar-bashkeshort-e ne fund plakemi bashke... Ky do ishte triumfi i dashurise tone brilante ,qe edhe pse ne nje kohe te shkurter mendon per realizimin dhe hapat e ngritjes se nje shtepie te ngrohte ku ti je im shoq.do te ishte maja e triumfit dhe lumturise kur te rrisim bashk femijen tone te par,e ai do te te thote'babi' ti duke e mesuar te hedh hapat e par e un duke ju puthur e ledhatuar.serish ne te dy ne martesen e femijes tön,ne perjetimin e kenaqesise te te berit gjysher... Duke perjetuar se bashku gjith emocionet qe te fal jeta..ne,bashk deri ne vdekje. Besoj se do e arrijm .deshiroj shpresoj ! Te dua

Ishin 2 prinder dhe e kishin nje vajz
Por ajo vajza ishte dembelic
Dhe ajo nuk bente asgje
Dhe kshtu nje nga ditet erdhi nje shok i babait te asaz vajze
Dhe kshtu ata ishin duke folur per femirin e tyre dhe gjera te ndryshme...Pastaj mysafiri i tha me duket se ti ke nje vajz,babai i vajzes i tha Po une e kam.Mysafiri i tha edhe une e kam nje djal te vetem edhe eshte nje djal puntore a mund ta marr per djalin tim vajzen tende,kshtu babai i vajzes u skuq edhe i tha more shok vajza ime ka nje ves te keq ajo eshte je dembelic.Kshtu ai pergjigjet pa shih nuk ka asnje problem.Dhe kshtu u be darsma dhe te gjithe u rahatuan.
Pastaj dembelica ndejti vetem ne dhom kurse 2 nuset e tjera duke u marr me punt e veta dhe kshtu kur u shtrua darka dhe zoteria i shtepise tha cili ka punuar me shume do te marr ushqim dhe kshtu te gjithe morren vetem dembelja nuk morri asgje.Ajo e kuptoi se duhet te punej per ta marr buken e gojes.Kshtu te nesermen Ajo i beri te gjitha punet dhe kur u afrua darka Zoteria i shtepis i lumtur nga puna e vajzez ai ja jepi te gjitha copet e mishit dhe buken vetem asaj.Dhe kshtu vazhdhoi...gjithmon

Drejtori i shkollës kishte thirrur në zyrën e tij tre mësues. Me tu ulur, ai u tha:”Ju jeni zgjedhur si mësuesit më të mirë dhe më të aftë të shkollës vitin e kaluar.
Për këtë, jeni zgjedhur që të jepni mësim në tre klasa.
Nxënësit e përzgjedhur janë më të mirët e shkollës, më të dalluarit, më të zgjuarit dhe më të sjellshmit. Secila klasë ka 30 nxënës.
Prej jush kërkohet që të mos u tregoni se janë nxënësit më të mirë në shkollë,
pasi kështu do të shkaktonim pakënaqësi tek prindërit e nxënësve të tjerë, gjë të cilën nuk e duam.”

Filloi viti i ri mësimor dhe përfundoi dhe rezultatet e këtyre nxënësve ishin rezultatet më të larta në të gjithë shkollën, siç dhe pritej.
Madje, rezultatet kishin një rritje prej 20 – 30 % nga një vit më parë në rang rajonal.
Drejtori i mblodhi në fund të vitit shkollor tre mësuesit më të mirë dhe i pyeti mbi mendimin e tyre rreth kësaj përvoje të re.
Secili pohoi se kishte qenë një eksperiencë e mrekullueshme dhe se ajo që ua kishte lehtësuar maksimalisht misionin,
ishte përzgjedhja e atyre nxënësve me inteligjencë të lartë.
Ata thanë se këta nxënës të mrekullueshëm, u kishin kursyer shumë mund e djersë.
Këtu ndërhyri drejtori dhe i la pa fjalë me atë që u tregoi.
Ai u tha:”Më lejoni kolegë të nderuar që tu tregoj të vërtetën si qëndron puna.
Në fakt, këta 90 nxënës janë përzgjedhur rastësisht, ata nuk ishin aspak më të mirët e shkollës, por ishin të përzier.”Tre mësuesit shikonin njëri-tjetrin dhe nuk dinin çfarë të thoshin.
Dikush tha:”Atëherë qenkemi ne shkaku i suksesit marramendës të tyre!!!”
Drejtori, duke buzëqeshur u përgjigj:”Tani më lejoni tu tregoj të vërtetën tjetër.
Emrat tuaj u zgjodhën përsëri rastësisht.
Pasi ishin shkruar emrat e të gjithë mësuesve të shkollës, unë mbylla sytë dhe vendosa gishtin tek tre emra, ishin pikërisht emrat tuaj.”
Mësuesit pyetën të tre njëzëri:”Atëherë cili është shkaku i suksesit të këtyre nxënësve?!”
Drejtori u tha:”Shkaku është se ju i ndërtuat pritshmëritë në bazë të disa informacioneve që u dhashë unë.
Pritshmëritë tuaja ishin tepër të larta për këta nxënës dhe në fund të vitit, këto pritshmëri u realizuan.
Kjo, edhe pse informacioni nuk ishte i saktë.”

Morali:

Ti je produkt i mënyrës së menduarit dhe i pritshmërive që ke për veten.
Ai që ka frikë nga lugetërit, i sheh ato. Ai që pret të mirën, i vjen. Jini optimistë dhe e mira do u ndjekë pas.
Në kushtet më të vështira, mos u fokusoni tek problemi, por tek zgjidhja.

Një profesor, përballë klasës së filozofisë, pa thënë asnjë fjalë, merr një vazo të madhe boshe dhe transparente, dhe fillon ta mbushe me topa golfi. Më pas pyet studentët – A është vazoja e mbushur plot?


Studentët përgjigjen Po. Atëhere profesori merr ca toptha qelqi dhe i hedh në vazo. Topthat e qelqit mbushin hapësirat boshe të mbetura ndërmjet topave të golfit. Më pas profesori i pyet sërish studentët nëse vazoja ishte plot dhe ata përgjigjen perseri, Po.

Profesori merr një kuti me rërë dhe e hedh brenda në vazo. Pa dyshim rëra i mbushi hapësirat boshe dhe profesori pyet: A është tash vazoja plot. Këtë herë studentët u përgjigjen njëzëri Poo.

Profesori, me shpejtësi, i hedh një filxhan kafe vazos dhe padyshim që ka vend për të edhe pas mbushjes me rërë.
Studentët filluan të qeshin nga ky demonstrim i profesorit …
Kur të qeshurat mbaruan profesori thotë:

“ Dua të kuptoni se kjo vazo simbolizon jetën…”

Topat e Golfit janë gjërat e rëndësishme si familja, fëmijët, shëndeti, miqtë, dashuria, pra gjërat që na pëlqejnë. Janë gjëra që, edhe sikur të humbisnim gjithçka dhe të na mbesin vetëm ato, jeta jonë do të ishte ende plot.Topthat e qelqit janë gjërat e tjera që na interesojnë, si: Puna, shtëpia, vetura, etj.

Rëra është diçka krejt tjetër: Gjërat e vogla.

Paramendoni nëse ne së pari do të vendosnim rërë në vazo, atëherë, nuk do te kishte vend as për topat e golfit e as për ata të qelqit.

E njëjta ndodh me jetën.

Nëse harxhojmë gjithë kohën dhe energjinë tonë për gjërat e vogla, nuk do të ketë hapësirë për gjërat vërtet të rëndësishme.

Kushtojuni kujdes gjërave që janë thelbësore për jetën tënde:

Luaj me femijët e tu, gjej kohë për të vizituar mjekun, dil për darkë me partnerin tënd, praktiko sportin tënd të preferuar. Do të keni gjithmonë kohë për ta pastruar shtëpinë, për të prerë barin në oborr, për të vendosur gjërat në vendin e duhur.

Vendos prioritetet e tua:

Ndryshimi është vetëm rërë …
Një nga studentët ngrit dorën dhe pyet se çfare simbolizon kafeja.
Profesori buzëqesh dhe thote: “ Jam i lumtur që ma bëtë këtë pyetje. Është vetëm për të treguar se nuk ka rëndësi se sa e nxënë është jeta juaj, ka gjithmonë vend për një kafe me miqtë tuaj”.

HISTORI ME MORAL!

Ekzistojme me te vertete vetem se dikush na degjon.
Dhurata me e madhe qe mund t´i bejme nje njeriu eshte qe ta degjojme "me te vertete".

Shume vjet me pare, ne Kine,jetonin dy miq.

Njeri i binte harpes shume mire. Tjetri kishte nje dhunti: te degjuarit me shume kenaqesi.
Kur miku i binte harpes ose i kendonte nje mali i dyti thonte:
"E shoh kaq afer malin sikur ta kisha prane".
Kur miku i binte harpes ose kendonte per nje perrua, i dyti thonte:
"Ndjej ujin qe rrjedh mes gureve".
Por nje dite, miku qe ishte aq i apasionuar pas degjimit u semur rende dhe vdiq.
Miku preu telat e harpes dhe nuk i ra me kurre.

Ekzistojme me te vertete vetem se dikush na degjon.

Dhurata me e madhe qe mund t´i bejme nje njeriu eshte qe ta degjojme "me te vertete".

Per te kuptuar vleren e nje viti,pyet studentin i cili nuk e ka kaluar provimin.
Per te kuptuar vleren e nje muaji,pyetni nenen e cila beben e lindi parakohe.
Per te kuptuar vleren e nje jave,pyetni editorin e nje reviste javore se sa duhet punuar.
Per te kuptuar vleren e nje ore,pyet dy te dashuruar qe presin per tu takuar.
Per te kuptuar vleren e nje minuti,pyet dike qe sapo i iku treni apo auto
busi.
Per te kuptuar vleren e nje sekondi pyet dike qe sapo i shpetoi nje aksidenti.
Per te kupuar vleren e nje te mijtes se sekondit,pyet nje atlet qe ne olimpiade fitoi medaljen e argjendit.

E djeshmja?? Histori. E nesermja?? Mister. Per kete ekziston e tashmja. Jepi vlera cdo momenti qe jeton dhe mbaj mend qe: KOHA NUK PRET ASKEND.

TRUPI -MENDJA -SHPIRTI


Trupi-mendje-shpirti jane eikulibri ne mes te treve dhe shpirti jane një .Bashkimi i tyre do te jetë ende mendja.Njerzit jane shpesh jashte bilancit. Çfarë ne mendojm nuk perputhet kurr me atë që ne mendojmë. Mbi trupin ne mund të mendojme se , Trupi është fiks i shpirtit ,goja dera e shpirtit,syte dritare për shpirtin;te gjitha keto jane te cilat tregojnë ndjenjat tona. Emocionet janë energjitë e shpirtit , ne takim me njerzit emocionet luajnë një rol të rendesishem vendimtar. Emocionet dhe ndjenjat na japin te dhënat nëse jemI njeri te quajturit njeri nëse ne besojmë njeri tjetrin apo jo! Nëse ne jemi të lirë mund të besojmë percaktimeve të tilla, por ka dhe nga ato qe ne i quajmë paragjykime. Ne mendojme dhe e dim se si ështe një njeri , duke u bazuar ne veshje , pamjen gjestet e tij dhe shumë me tepër ne trupin tone është një proces ide, imagjinatë për njeriun qe qëndron para nesh. Tashmë ne gjindemi te bllkuar ne mendime duke pare njeriun qe do ballafaqohet me ne dhe njeriu provon qdo shanc që të tregoj veten se sa është real apo genjen apo thot të verteten ketu duhet te konceptohemi me te.Pra ne jemi me njerz te lloj llojshem te ballafaquar ne jeten ton duhet pare fillimisht pikpamjet shpirtrore shume thell dhe e shef realitetin.
Pra duhet marr qdo mundesi per te pare te verteten tek njerzit dhe vetja , ne perpiqemi të na duan të ndjihemi më mir se të tjeret.
Kjo është në kurriz të njëri-tjetrit disa mundohen per mirë e të tjeret duke u perpjekur për të bër keq.
Ndonjëheretjeret perdorin sukseset e tjerve per tu prezantuar me mir ,po ne anentjeter fikin driten e suksesit e te mirit.
Kjo gje është e ndelikuar dhe e vështirë për të shpetuar nga ky boshtllek , gjitha kjo do te thote se njeriu tregon pasqyren e shpirtit
dhe personalitetit te qenurit njeri.Pasqyra e shpirtit tregon se qfar ka njeriu mbrenda , pra gjithmon nisuni nga vetvetja shikojeni pasqyren e shpirtit tuaj praktikojeni veten për ti njohur të tjerët , qdo njeri mund te jete i persosur dhe i qellinshëm per Jeten!!!!!!!!!!
Ajo që ne jemi duke u përpjekur për të bindur njerëzit e tjerë mund të ik për ne, si një lule zambak uji që rritet në kënetën por nuk është e ndyrë!Në dashuri me veten time gjej dashurinë e të tjerëve. Në pranimin për veten time unë mund të pranoj të tjerët.
Nëse unë pranoj realitetin tim ,atehere mund të shof një të vertet ne syte e tjetrit . Bamirësi vjen nga brenda. Nëse ne jemi ajo që ne bëjmë, të ndjehen të rraskapitur dhe stresues, ne nuk jemi më në ekuilibër. Nëse ne bëjmë atë që mendon për ne si zëra të shkojnë, të gjithë pak nga dora. Nëqoftë se askush nuk ndërhyn, asgjë e asaj që ne jemi duke bërë gabim dhe çdo gjë në dashuri.
Praktika e vetë-dashuri, atëherë keni arritur të bamirësa!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Por çfarë është "e mirë". Mirë nuk është sinonim me harmonike. Në qoftë se çdo gjë është në harmoni, ne ndjehemi të
qëndrueshme. Shpesh, megjithatë, model jetën e stampuar për të na ndihmuar për të mbijetuar. Si pasojë, ka mendje ose shpirt, se ne
"ndjehen" të mirë. Por shpirti është në sfond, një sinjal të ndryshme. Qënjerëzit duan të ushtrojnë këtë shpesh ose nuk e interpretuar atë, ai ishpëton vetëdijes së tyre. Ata përjetojnë një konflikt të brendshëm që shpesh e bën të dukshme somatike. Për të gjetur këtë dilemë, ka njerëz që e marrin shpirtin dhe të kuptojnë gjuhën e tyreNë qoftë se ne hapim këtë derë, nuk është shpesh e lehtë, sepse ajo që është këtu për shumë vite nuk shihet dritë, dritë ka turp dhe besim atë që është shfaqur si jo. Frika lindin, vijnë ndjenja të tilla si trishtim. Risi është perceptuar si e dhimbshme. Edhe pse kjo ndihmon per të hapur deri për të marrë e tij si të vërtetë ashtu siç është, dhe edhe kur ajo është bërë me dashuri, ajo është ndjerë si dhe dashuria e dhimbshme, dhejo si dashuri të dobishme. Dhe kjo ndodh akoma në dashuri. Me qëllim për t'i mbrojtur ata nga diçka e keqe është dashuria e mënyrat e veta, të cilat nuk kuptohen njëjtë. Ajo është konceptuar si një dënim, për të njohur mendjen dhe shpirtin ashtu, se ajo është në përputhje për ekipin e mendje-trup-shpirt.!!!!!!!!!!!!!!!!!