dik Krasniqi (24.05.1961). Lindi në fshatin Llukar të Prishtinës. Shkollën fillore e kreu në fshatin e lindjes, ndërsa shkollën e mesme si dhe studimet i ka kryer në Prishtinë. Është diplomuar në degën e Letërsisë dhe Gjuhës Shqipe në Universitetin e Prishtinës. Pas studimeve ka punuar si arsimtar i Gjuhës Shqipe në fshatin e lindjes deri sa ka emigruar në Gjermani.

Me shkrime është marr si student dhe krijimet e tij janë botuar pothuaj në të gjitha gazetat dhe revistat e kohës. Ka botuar poezi, tregime si dhe vështrime kritike.

Poezitë e Sadik Krasniqit janë shpërblyer nëpër konkurse letrare, janë përfshi në antologji si dhe është e përkthyer edhe në gjuhën frënge.

Sadik Krasniqi jeton në Gjermani.



Vepra letrare:

„OFSHAMË NË URNË“, poezi, botoi Shtëpia Botuese „FAIK KONICA“, Prishtinë 2008. Nga ky libër, poeti dhe kritiku letrar Sh. Dibrani zgjodhi për Filolet poezitë e mëposhtëme:

KLLAPI E BLERTË
Te ky i shenjti krua
Me etjen e plasur
ujin e treqind pranverave pijë
Plagët më gjelbërohen
Vorbullës flluskat ia heq
Ia gjej damarët e lagur
Hijes plot vesë të shelgut blu
Rrjedhën e tjerr me sy
Në rrjetën ujore
Bëhem merimangë e njelmët
Me pikla në buzë
Më zënë ethet e Zanës
Treqind vjet e pres një vetëtimë
Të ma heq nga bebëza kllapinë e blertë

U(R)NË PRANË LUMIT
Jam u(r)në gjetur pranë lumit
plot dhembje me erë ashti
Ofshamë që dridh
një gjeth të blertë mbi valë
Në zgavrat e syve
qiell i pafund
me një pikë të zezë me flatra
e dalë nga bebëzat e përmallta
Edhe pas dymijë vjete
hirit m´i bën hije
krahu i dallëndyshes
me fluturimin gri drejt pranvere

OFSHAMA BËHET FLUTUR
(Rekuiem për shkrimet e djegura, ku kishte
diç nga buzët, sytë dhe shpirti yt)

Për atë shpirt të djegur
Ofshama bëhet flutur
Fluturon në pranverën gri
Lëshon dhimbje në lulet e hirit
Për ata sy të shterë
Loti bëhet yll
Dhe bie si dritë
Mbi varret syçelë
Për ato buzë të hirta
Puthja bëhet mjellmë
Fërfëllima e krahëve të bardhë
dridh hënëzën e liqenit valëmall

TRI MINIATURA PËR KOSOVËN
(Emri)
Nëse përsëri më pagëzojnë
Kush do ta mbajë në mend
Emrin tim të vjetër
A do të shkruhet e vërteta në gurë të ftohtë
(Shtëpia)
Nëse m’i lëkundin muret
A thua sërish do ta gjej
Në vatër
Gjarprin e shtëpisë
(Gjuha)
Nëse ma shterin detin
Me çka t’ua turbulloj fëmijëve
Lumin në përrallën
Mbi ujkun dhe qengjin

LOTI I JETËS*
(Kroit të Çamurlisë)
Pikon lotin e gurit
mbi syrin e verbër
bebëzës ia jep blerimin
dhe zë fill drita në liqe
Pikon shpirtin e ashtit
Shqiponja merr fluturimin
kalon ylberin
dhe hedh plisa mbi djepa
Pikon shkëlqimin mbi vetull
me puthje vajza zë diellin
hijet masin gjatësinë e jetës
me dridhjen e hënës së trembur
Pikon dhimbjen në gjak
fushat mbushen lulëkuqe
yjet zbresin mbi grunajat e Kosovës
ofshama gjallëron frymëmarrjen.
*Fituese e çmimit te parë në konkursin letrar të ''UPSH'' në Gjenevë

S’DO T’IA FAL VETES*
(Gjyshërve tanë)
S´do t´ia fali vetës
Qe s´e plaka një hije lisi me ju
Deri të gërvishtej hëna në rrem
E t á mësoja dhembjet natës
S´do t´ia fali vetës
Që s´e ftohëm gurin
E t´ia mpija gjarprit
Dhëmbin me helm
S´do t´ia fali vetës
Që s´e mësova
Orën e diellit mbi rërë
Që të dija të ligat e motit
S´do t´ia fali vetës
Që s´ua nxora fjalët e ashtit
E të dija për shpirtin e gjakut
Në atë flakë që më digjte të gjallë.
*Fituese e çmimit te dytë në konkursin letrar të ''UPSH'' ne Gjenevë

TË KEQES
Të keqes
Verboja sytë
Para se t´i dalin dhembët
Madje pa drojë
Fshehe pragun në dritë

SHI DHE TROK KALI
Në këtë natë me shi dhe trok kali
Shaloj hingëllimën e trembur
Mbërrij tek babai dhe varri i çelë
Zë çastin e ndarjes
E puthë të gjallë
Me urnën e pikëllimit
Ia marr lotin e mallit
Në dhimbje më bie drita e kometës
E në qiell shndrit nuri i tij

KRONIKË PËR QYTETIN TIM
(Lumit)
Ia ndotën bukurinë në kaltërsi
ç´u bë damar i sëmurë i qytetit
E varrosën solemnisht me duartrokitje
Qytetarët e moçëm
ku do t´i lajnë fytyrat e djersitura
nga kujtimet për kohën
vashat ku do t´i njomin bebëzat për dashuri
Me qerpikë të pluhurosur djemtë
Si do t´i gjejnë vashat
në takime të humbura
Të vegjlit do t´i harrojnë format e peshqve
(në ëndrra të luajnë me ta do të përpiqen)
Nekrologjinë e lumit të vdekur
e gozhduam në zemër të blirëve
Ata nga dhembja lotuan gjethe
Pranvera se ç´na u tha trotuareve
(Moti)
Tri herë stinët në ditë ndjekim njëra-tjetrën
mysafirët kurrë s´arritën t ´i veshin rrobat e motit
erdhën me ëndrra të vonuara si mollët e pjekura
u kthyen me sëmundjen e eshtrave
(Varri)
Varre prapa »Kodrës së Diellit »
Varre prapa « Kodrës së Dragodanit »
Qytetarët në mëdyshje
se ku t´i amshojnë eshtrat
shtyjnë vdekjen për nesër
përditë vdekjen shtyjnë
(Spitali)
portën sëmundjeve ia mbyllën në fund të qytetit
Jetën aty e arnojnë fëmijët
në atë anë ku perëndon dielli
Prishtinë `87

KRROKAMË E KRISUR
Krra krra krra
N´bredhin e trishtuar pranë dritares
Krrakos sorrë e krisur
Krra krra krra
Krrokamë e harlisur
Grith terrin si ferrin
Krra krra krra
Sorrë si katrani
Gërvisht ëndrrën deri në përgjakje
Krra krra krra
Krrokamë e harbuar
Prapa kreje trurin ma krryen
Krra krra krra
Tmerr
Ferr
N´terr
Në tru më ther

URDHRI
(Mikut M. Çuni)
Në qelinë nr. 3
Mos e lejoni gjumin
se djaloshi i pabindshëm
sheh në ëndërr lirinë
puthë vashën që e pret
dhe çmallet me nënën…

SHQIPET MORËN DHENË
(Shtëpisë së alfabetit në Manastir)
Kot e prishni folenë
Shqipet kanë atdhenë
Kot e kallni folenë
Shqipet morën dhenë

GJARPRI I SHTËPISË
Natën
fëmijës në djep lulak i bëhet
po e shkele ditën
zemrën ia gërryen
Natën e gëzimit
nuses gjerdan i bëhet
po e shkele ditën
ia helmon bukurinë
bleruar në bebëza
Ditën e mbaj në zemër
tmerrësisht të bekuar
në etje për takim
natën më mban në rreth
duke ia ruajtur fshehtësinë vatrës

prill ` 87

GURI I KULLËS
(Din Mehmetit)
Kur m’i këndon Kosovës
më bëhesh
gur i kullës së djegur në gjak
yll në kap(t)yll të djepit në galdim
frëngji malli në shikim kah deti
pushkë në krismë
“Zog i Dielli”
në tel të lahutës
me këngë drite në zemër

GURI I TROLLIT
Me këtë gur
ngrijmë kulla
harkojmë ura
gjejmë gurra
pagëzojmë burra
Medet kur luan vendi
ky gur trolli
Kallen kullat
prishen urat
shteren gurrat
tmerrohen burrat
Medet ky gur trolli
shpesh rrasë vorri

VARR I HUMBUR
(Micit)
Nëse s´e gjeni brigjeve
E kërkoni shtigjeve
Pa ia gjetur plisin
Mos ia rrëzoni lisin...

tetor ` 88

SHQIPËRIA ´97
Qava kur s´të pashë
Qava kur të pashë
Qava si të lashë
Paqja e qiellit
Raft mbi ty
Shqipëri
Nidda ´97

XIXËLLONJAT
Flutura që s´ vdesin kurrë
Vetëm pranverat ndërrojnë
Prej lumit dalin ujore në brigje
Mbi grunaja qiellin zbresin
Ato bëhen yje larg hëne
Në xham në pikënatë duke i soditur bebëzat i përmallin
Duke lypur udhën qumështore për atdhe
Në ballin e bardhë të fëmijëve dritë engjëllore bëhen

SYTË E ASAJ VASHE
(N-së)
Vetulla hark i zi
Nga vetulla në sy
largësia yllësi
Qerpikët
plepa blu në qiellin gri
hijesojnë njomësinë në urtësi
ç ´bukuri
n´ sy
ndry
n´frëngji
Oh mos të rëntë kurrë lot i zi
në ata sy
Kurrë mos t´u djegtë
ajo bukuri
gusht `87

PRISHTINA NË KORRIK
(Pa Ty)
Diell diell diell
Prush tokë e qiell
Sheshi shkretëtirë pa erë
Blirët kordon helmetverdhë
Trotuaret (kah vjen ti) plot mall
Lulet në bebëza zjarr
Pritja e pluhurosur me tmerr
Prishtina pa ty vetëm ferr ferr ferr…

Prishtinë,korrik ´91

ULQINAKJA
Në atë kaltërsi
Fustani yt i flakur
Bëhet pulëbardhë
Mbi valë
E ti kripë e krisur
Në puthje
Ulqin ` 07

PRITJA E LAGUR
Në këtë pritje të lagur
nëse s´ma heq brengën
bile ofshamën ma ndiej
Për shenjë dhembjeje në fytyrën tende
vuajtjen do ta vari në cep të yllit
gjersa bebëzat të pikojnë mall

VAJZË
Vaj vaj vaj
E vaj me zë
Vajzë

DASHURIA E HIJEVE TONA
1
Ndërsa të ndrojtur ndërronim lulet
hijet tona etshëm putheshim
Në rërën prush me thembra të djegura
këmbë pas këmbëve masim dashurinë e tyre
Ec ec e ec
për ta zërë diellin para kodre
për ta harruar diellin para nesh
2
Në natën e kthjellët si loti pa faj
ne të mbështetur në heshtje
e hijet tona nyjëzoheshin në përqafim
Në roje të dashurisë
ç´na zbehi hëna si hije baladash
kujdes mos të shkelë këmbë e keqe
se na i përhënë hijet në lojë…

PAS VDEKJES TËNDE
Edhe pas vdekjes sate
Prapë do të ketë fushë të blertë
Lulet do të lulëzojnë zjarr
E unë do t´i prek me zemër.

FUSHË E NGRIRË
Mos më thuaj
se dhimbje do të kesh në pranverë
Ofshama jote
nënën do ta çojë te lulet e lumit
Deri te ai lumë
s´do mund ta kalosh fushën e ngrirë
Kolla e thatë
frymën do ta zë

DEGË ULLIRI NË ËNDËRR*
Me malin e kallur mbi kokë
Ujiti lulet në verandë
Që fëmijët të kenë pranverë në dritare
Përmes etjes së zhuritur në lëkurë të gjarprit
Kaloj hejzën e shkretëtirës
E në prehër mbaj thërrmija buke
Të merr pakëz cicërimë
Fluturimi gri i dallëndyshes drejt vendlindjes
Në natën me hënën e kuqe
Në majë gishtërinjsh marr flakë në yll
Ta ndritë rrugën e fjetur
Dhe ëndrrën e fëmijëve ta zë para agimit
E në atë ëndërr
Lë një zog një lule
Fytyrën e blertë të nënës e degën e ullirit
*Fituese e çmimit Agim Ramadani, 2006.