DITA IME

Tungjatjeta dita ime!
Zgjuar prita,
të përshëndesja,
minutin tënd të bardhë,
orën tënde të parë,
akrepat e tu,
që dyshues lëvizin përballë meje,
e si shtojzovalle përrallash, më shohin bebëza-zmadhuar,
kur unë lehtas u them:
Ndalni!
Ku shkoni ju maratonomakë të vegjël?
Zbritni nga kuajt e kohës,
e ndaloni orët!

Tungjatjeta Dita ime.
Ndali pra akrepat e tu!
Pusho pak,
por dashuri me mua, bëj pa pushuar.
Më fal bardhësinë tënde,
te të fal erëdashurinë time.
Largoje çarçafin e natës tutje,
e mos i fshih hiret e tua, nga retë ziliqare.

Tungjatjeta dita ime!
Ne prehrin tënd, shoh më mirë,
dëgjoj e gëzoj më bukur,
shoh dhe dashuroj më shumë.
Thuamë pra dita ime,
që më do, sa të dua ,
që të jap, ç’ka më jep
që s’do të ndahesh nga unë!

Tungjatjeta dita ime!
Ti, mund të jetosh,
edhe pa natën,që të ndjek pa t’u ndarë
tash’ e milona vjet, qysh kur Eva e Adami,
kafshuan mollën e ndaluar.
Falmi orët e tua,
e mund ti shndërroj në ëndërra,
edhe pa qenë mbrëmje.
Ti, dita ime e bardhë,
antonim i errësirës që vërtitet si çikllop,
me heshtën zjarrskuqur në syrin e tij të vetëm,
e né,
orët na gllabëron me gjumin-vdekës,
falmu mua o ditë!
Gjithshka mund të bëj, orëve-tua të ndritëshme!

Tungjatjeta dita ime!
U rritsh, pa u plakur kurrë!
Tu ngjatë JETA, pra!

22 shkurt 2013

KUR THYHET HESHTJA

Ti më thua : "Grise heshtjen",
e unë me perqafime
vërshoj mbi ty, furishëm si një lumë,
me puthje të zhurmëshme
mbuloj kurmin tënd lehtas
e kokën mbështes në sheshin
e gjoksit tend qetesisht.

E atëherë, me drithërima përshpërimash,
të përsheris lehtë në vesh:
Kështu, i dashur, kështu
di ta gris heshtjen unë
duke më dashur ti pa fjalë ,
e unë me përqafime akoma më shumë.

Tetor 2012

PER MIKUN TIM

Je paqja, e ditëve
të mia kryengritëse
qetësia e orëve
të zhurmëshme,
besimi im,
kur në lisharse dyshimesh
përkundem pa dashje
Je gëzimi qe dua,
në ditët,
kur trishtimi m’kaplon,
me ty, gjej veten, kur “uni”
më degdis
labirintheve pa krye,
Simbiozë për njëri-tjetrin
Të lidhur pazgjidhshmërisht
me fije eterike shpirtrash.

Vere 2012

NDONJËHERË

Ndonjëherë,
më pëlqen,
të luaj me Ty,
të humb,
a të fshihem
ngjyrës,
tëndit sy.
Në frymën tënde,
strukem,
kur më kërkon,
djers’ e jotja bëhem,
sa herë që,
meraku t’mundon.

Pasi lodhur të jesh
nga dëshpërimi
e mbi shpresën e mekur,
ulur të rrije trishtimi,
unë, si një lule do çel,
nga ngjyr’e syrit tënd
nga bulëzdjersa jote
gjelbërisht do rritem
e Ty, të bëj vend.

Para teje,
krejt ëngjell bëhem,
ëngjëll -e pafaj,
“loja përfundoi”,
-te përshpëris,
e dorën,
të zgjas Ty paqësisht

E Ti, “i nxehur”nga mundimi,
hakmerresh ndaj meje, ” egërsisht”,
i qeshur, m’ përqafon fort,
fort,-lumturisht.

Më pëlqen,
të luaj ndonjëherë
të humb,
e pastaj ,
papritur
të të shfaqem pas,
e ti zë-dridhur
të më thuash:
Ah ti,
ti - e “prapë!”

Fundjanar 2013