Poetja dhe piktorja

Valdete Berisha



Shkruan: Shaban Cakolli
Herët në vegjëli nisi të ushtroi pikturimin e natyrës së atdheut. Ajo me zell po hulumtonte e studjonte të bukurën e artit të shkruar të e vë në pikturë, duke kërkuar të përsosuren e saj në punime të përsosuren në punimet e saj që e vargëronte bukur në vargje, e duke i dhënë gjallëri me ngjyrëra.

Dikur si fëmijë Valdete Berisha po e ëndërronte jetën plot diell e paqë. Ajo po e donte të bukurën, njerëzoren, miqësinë dhe shkollën, horizonte plotë dritë, pa i shkuar mendja se pushtuesi që qëndronte në mesin tonë art kishte shëmtimin, përndjekëjen dhe vrasëjet e të rinjëve tanë që duan atdheun të lirë dhe të bukur.

Valdetja nga fëmijëria deshti atdheun, shkollën, gjuhën, kombin, për të cilat po përdorte mjeshtritë e saja që i kishte dhunti, por që dita ditës në stërvitje po fitonte eksperiencë të pashoqe, për të përdorur mjeshtritë e saja që ngjyrat e jetës të i zbukuroj me vargje dhe pikturë. Herët në vegjëli nisi të ushtroi pikturimin e natyrës së atdheut Ajo me zell po hulumtonte e studjonte të bukurën e artit të shkruar të e vë në pikturë, duke kërkuar të përsosuren e saj në punime të përsosuren në punimet e saj që e vargëronte bukur në vargje,e duke i dhënë gjallëri me ngjyrëra.

Mjeshtri e përsosur artesh të kombinuara e admirojnë më shumë ate bukuri ku figurat dhe vargjet u përgjigjen njëra-tjetrës. Valdete Berisha e lindur me një njohëje të thellë artistike, kishte qëllimin të ngjeshi rrugën e saj krijuese duke zgjedhur motivet e saja me vargje dhe ngjyra për të paraqitur të bukurën ku vdekja humb kuptimin e saj,dhe horizonti i krijimeve të saja mbushet oaza gjallërie.

Po Valdetja ishte ende e re të kuptoi se kishte pushtues zemërzi që art e kishin shëmtimin e të bukurës, që ngjyrërat e tyre përdoreshin vetëm në të zezën, se art e kishin mortin, dhe mort e përndjekje po sillnin mbi gjithçka shqiptare pa lënë anash artin dhe kulturën tonë.

Kohën kur Valdetja ishte në kulmin e punës, pushtuesi sllav u vu në përndjekje të saj vetëm e vetëm se krijonte të bukuren. Në këtë rrugë përndjekëjesh ajo mori në zemër artin e së bukurës dhe u strehua në Belgjikë, por për asnjë rast nuk u shkëput nga puna e saj e artit, edhe pse tani u detyrua që artit të vet të i ndërroj kahjet, ku qoftë në vargje qoftë në pikturë u përzien ngjyrërat e dhembjes dhe mallit.

Në kompozimet e Valdetes ajo siluetën e vet e ka zhytur në një dritë të praruar që vjen e transfiguron veprat e saja me sekretin e ngjyrërave, ku mjeshtria e magjishme e saj ju jep jetë dhe gjallëri ngjyrave edhe kur përshkruajnë krenarinë, edhe kur përshkruajnë dhimbjet,mallin,shpresën, u jep jetë të plotë e optimizëm gjithçkaje që e pikturon mes ngjyrërave.

VALDETE BERISHA

Valdetja ka punuar ekspozita të pikturës të cilat i ka shpërnda në trojet shqiptare dhe Europiane,dhe kudo që janë ekspozuar janë cilësuar si punime të përsosura.Ajo këto dita do ti paraqet ekspozitat e saja para mërgimtarëve tanë nëpër landet gjermane,fillimisht në Heidelberg dhe pastaj në Ennepetal të landit NRW, në shënimin e 100 vjetorit të “NËNË TEREZËS”. Mërgimtarët tanë kanë shtuar interesimin të përcjellin punimet e saja të ndritshme të kësaj artistëje dhe poete e shquar.

Ekspozitat e saj ishin imazhe të një figure pakufi të situatës, që fatmirësisht vetëm arti arrin ta faktojë në një realitet pothuajse të tjetërsuar, ku fjala tkurret deri në “pafuqinë” e saj dhe imazhet i jep, duke i dhënë kuptimin e vërtetë termit “art bashkëkohor”.

Çdo peneli të hedhur me delikatesë dhe finesë artisti i nënshtrohej mendimit të pjekur, që i buronte nga galeria e pasur e shpirtit të edukuar për art. Detajonte deri në imtësitë më të vogla elementët e tablosë së re dhe dinte të dallonte atë që duhet të ishte si boshti i idesë së realizimit të kompozicionit artistik.

Vepra me kohë ishte realizuar ne mendjen e saj, por punonte me kujdes për ta ofruar të gjallë me penel. Piktura e saj qëndron elegante, plot dritë, tejdukshmëri, e përpunuar në ngjyrë dhe të bën për vete, mbasi është tërësisht autoktone e shpirtit shqiptar. Kudo në motivet qytetare, ndihet drita, ajri e jeta e Shkodrës. Çdo milimetër e tabllosë së tij flet. Nuk kishte asgjë të rastit. Talenti, mendja e zemra ishin të unifikuar në një të tërë me emrin e vetëm ‘JETË SHQIPTARE’.

Ajo ka dashur të dëshmojë se zgjidhja klasike e harmonisë së përkryer nuk është e vetmja zgjidhje që mund të mendohet, mbasi thjeshtësia e natyrshme është njëra rrugë për të arritur bukurinë. E në këtë plan dhe këndvështrim, për dashamirësit më të rafinuar të artit, ngjyrimi me penel artistik ka edhe rrugë të tjera më pak të drejtpërdrejta për të arritur efekte tërheqëse me plot sukses.

Valdete Berisha lindi më 2 nëntor të vitit 1968 në Mitrovicë. Shkollën fillore dhe shkollën e mesme i mbaroi në vendlindje, pra në Mitrovicë. Por, si dhe shumë kosovarë të tjerë në moshën e re u detyrua të shkojë në mërgim.
Që nga rinia e hershme merret me shkrimin e poezive. Përveç poezisë, Valdetja merret edhe me pikturë dhe ka arritur suksese të lakmueshme. Ajo deri tash ka marrë pjesë në disa ekspozita kolektive dhe individuale, në qytete te ndryshme, si në: La Loviere, Manage, Anderlues, etj. Ajo pret që ta hapë një ekspozitë të saj edhe në Kosovë, e sidomos në vendlindje, në Mitrovicë. Autorja jeton dhe vepron në Belgjikë, por është shumë e lidhur emocionalisht me Kosovën të cilën e viziton shpesh.

Ka botuar veprën me poezi “Mos e zgjo dhimbjen” dhe ”GOTË E THYER”

Valdete Berisha



PËR TY

Mendoj për ty
Për qiellin e përhimët
Për jetën që djegë dhe ikën
Për ty mendoj
Për bukurinë tënde
Kur ti nuk flet
Nuk di asgjë për ty
Të shikoj si ekziston
Afër jetës sime
Sikur një ëndërr e fundit
Sikur e vetmja ëndërr…

QETЁSIA

Larg shumë larg
Era fishkëllen nëpër valë
Trenat s’bëjnë zhurmë nëpër natë
Unë shikoj dritat nëpër shtëpitë
Nga një dritarez e vogël
Gështenjat që valëzojnë në këtë erë
Ngjyrën e përhimët të qiellit që rrënohet
S’ndjej lëvizje rreth meje
Diçka më zë frymën
Shpirti do të më dalë
Këtë qetësi të rëndë
E kam mike

LARG TEJE

Larg teje ëndërrova
Për trenat që shkojnë
Duke bartur trupa të rinj
Që treten nëpër qytetet e huaja
Në orët e ëndrrave
Që shpërthejnë rrugëve
Theva neonin tënd
Ty që të dua më shumë se veten
Të pashë të zvogëluar në atë vend
Duke pritur kalimtarë që pyesin për orën
Kjo është ajo jetë e jona
Që na flakëron
Për t’u shuar diku në dekor dimri
Kohë buzëqeshjesh
Kohë vuajtjesh bashkë

ILUZION

Një siluetë u ndal poshtë shtëpisë sime
Ndoshta je ti apo hija jote
Ndoshta iluzion i hapave tu
Është vetëm një taksi që pret dikë

KЁTU

Qetësia e qytetit më pëshpërit si zakonisht
Era rrëshqet nëpër dritat e natës
Në kërkimin e një shikimi që ka dallim
Kjo natë me këtë qetësi misterioze
Pasqyron sytë e fiksuar
Në një imazh të saktë të dëshirës
Një fytyrë u përngjan
Fjalëve dhe parfumeve
Që ndihen në këtë qytezë
Ku njoh disa rrugë këtu
Dhe një liqe…

ÇKA DIMЁ

Dimë të ledhatojmë një lëkurë
Të puthim një gojë
Ne dimë t’iu themi
Tung! Mirë! Ju si jeni?
Njerëzve që mezi i njohim
Ne kemi frikë të jetojmë
Dhe vdekjes ia kemi frikën
Shpesh na ndodhë
Që të mos dimë çka duam
Nuk kemi kurrfarë kënaqësie

VONЁ

Harrova se kush ishe
Vonë u bë për mua
Zemra më fluturoi
As që mundohesh ta zësh
Sytë më shkëlqejnë
Nga idetë e zbehta
Bota ime është e kristaltë
Çdo gjë e tejdukshme
Vuaj në qetësi

TЁ PRITA

Të prita gjatë
Të kthehesh
Me ditë me javë me muaj
Ndoshta më shumë
Derisa e kuptova
Se nuk më do më
Dhe as që do të më kthehesh
Ndonjëherë…

BESOJA

Qetësia është tradhti
E mbështjellë me dhimbje
Gjëja e fundit që vdes është shpresa
Ti do të jesh gjithmonë në mua
Në ëndrrat e mia.
Besoja në dashuri të përjetshme
I besoja qiellit
Me vite ndryshuan ëndrrat
Ylberit iu zbehën ngjyrat
Një jetë nuk më mjafton
Të të harroj

PSE

Hidhërohem
Pse të desha
Pse të dua
Pse do të të dua
Përgjithmonë
Hidhërohem
Pse i pata
Sytë e mbyllur
Kur të pashë

NЁ SYTЁ E MI

Hyre në jetën time
I tejdukshëm
Në zemër asgjë
Nuk më gëzon
Ato ditë nuk do t’i ndërroja
As me margaritarët e botës
Asgjë nuk shkëlqen
Më shumë në sytë e mi
Larg teje
Plot dhimbje

DUHET

Duhet të jetoj që të ekzistoj
Duhet të këndoj që të mos qaj
Duhet të buzëqesh që të mos vuaj
Duhet të dashuroj që të mos harroj
Megjithatë jeta vazhdon
Edhe pa Ty

TI

Edhe njëherë
Le buzët e tua
Të rrëshqasin në të miat
Edhe njëherë
Dua të ndjej prekjet e tua
Edhe pse më bëjnë
Që trupi të më rrëqethet
Dua të mos zgjohem kurrë
Nga kjo mrekulli
E fshehtë shpirtrash

NJЁ ЁNDЁRR ME TY

Aurora e një udhëtimi
Numëronte njëmijë e një net
Valë nëpër mjegulla
Duke kërkuar kohën që ikë
Qenie të larguara
Të mashtruara me yjet
Të bashkuara me dritën e hënës
Të përkundura në zemrën time
Të pushuara në kujtimet që flenë
E përjetoj dashurinë tonë
Të përqafoj
Një ëndërr me ty
Më lehtëson jetën
Ende të dua

DASHURI E HUMBUR

Mbrëmja bie
Me peshën e saj
Mbi liqe
Shoh zjarr
Afrohem
Sytë më shkëlqejnë
Qaj vajtoj
Për një dashuri të humbur
Ndoshta jam në ëndërr
Ëndrrat janë të paqarta
Edhe shumë të zeza janë
Fundja e fundit do t’i ngjyrosë
Do të përziej ngjyrat e tyre
Botën nuk e kam larg
I shoh dritat
Edhe toka mund të bëjë zhurmën që do
Dikush do të më ndiej
Ndoshta kërkoj tepër
Do të ndaj ngrohtësinë e shpirtit
Në qoftë se bota ndryshon…

SHI NË ZEMRËN TIME

Jashtë bie shi
Si në zemrën time
Ato pika që bien në tokë
Lot vuajtjesh
E lot qetësie janë
Rikujtoj shikimin tënd
Zemrën tënde
Duart tua
Zërin tënd
Që aq shumë i dua
Jashtë bie shi
Si në zemrën time
Që thotë pa u hamendur
Oh sa të dua
Frikohem nga amshimi
Frikohem nga fjalët e mia
Nga të gjitha frikohem
Ti nuk je me mua
Por dashuria që kam për ty
Më mban në jetë
Derisa të shkoj larg nga këtu
Ndoshta sot, nesër, më vonë
Do të vij të të shoh TY
Dhe shiun që nuk ndalet

NË KËTË VEND

Kopshtet kanë lule pa erë
Dëshirat janë vuajtje
Parajsa të ndërtuara me shpirtra
Zjarret flenë
Yjet janë prej gjaku
Çmenduria të mbanë për dore
Djalli ka buzëqeshjen
Frika të thurë harresën
Ëndrrat gri shpresat zi korb
Shpirtra të palosur në valixhe
Margaritar të mërzitur
Në gjokse të vuajtur.
Hijet e vesës humbin kujtimet
Dëshpërimet trillojnë përralla
Lotët e derdhur thahen
Pa i parë kush
Mëngjesi prapë agon
Në këtë vend tmerri

EH

Sikur ta kisha ditur sa të dua
Do të kisha dashur edhe më shumë
E ti më fale harresën
Ajo që është më e rënda
Si vdekja
Kurse unë prapë të pres
Të më duash
Të të rikujtohem
Për këtë jetoj
Dhe për ty