“Vdekja nuk është fundi”, thonë shkencëtarët sipas Ajnshtajnit

Qasja më e fundit në frikën më të madhe të njeriut, quhet Biokendrizëm (Viokentrismos) dhe del sa nga fizika kuantike dhe teoria e universeve paralele, po aq edhe nga vetë Ajnshtajni.

Sipas njërës prej aksiomave bazë të shkencës, asnjë formë energjie nuk humbet. Nuk krijohet dhe nuk shkatërrohet, thjesht ekziston. Duke filluar nga kjo dhe me bazë se truri, është një burim i pashtershëm energjie, shkencëtarët ftohen t’i përgjigjen pyetjes dhe dilemës, në atë që çfarë ndodh me këtë sasi energjie, kur truri ndalon së funksionuari për shkak të vdekjes.

Është e mundur që të transferohet një univers paralel?

Për studiuesit, teoria e universeve paralele, është një realitet shumë më objektiv se sa atë që ne e konsiderojmë si realitetin e koncepteve të tilla si vendi she koha, themelore në qasjen tonë ndaj realitetit, nuk ekziston ashtu siç ne e konceptojmë.
Çfarëdo që të përpunojë truri, apo të përdor si informacion, është thjeshtë një vegël konceptimi i një konkretizimi hapësirë-kohë dhe i realitetit. Diçka që vërtetohet nga paaftësia e trurit të konceptojë ekzistencën e pafundësisë së universit/kozmosit, përderisa konkretizimi i tij, i bënë të konceptueshëm vetëm përfundimet e destinuara.

Në një univers pa hapësirë dhe kohë (sipas konceptimit që ne i kemi dhënë) ashtu siç në thelb është vërtetuar se është gjithësia, koncepti i vdekjes dhe fundi, thjesht nuk ekzistojnë thonë specialistët. Ekziston vetëm përvoja e vdekjes, ashtu siç e përjetojmë, me procedurën e posaçme “biologjike” të trurit tonë, por sesa kjo përvojë i përgjigjet një realiteti objektiv, nuk disponohen veglat apo metodat e posaçme të konceptimit të saj?

Vetë Ajnshtajni kishte pranuar me rastin e vdekjes së një miku të tij, të Bessie: “Bessie, iku nga kjo botë e çuditshme pak para meje. Por, kjo nuk do të thotë asgjë. Njerëz si ne, dimë se ndarja midis të shkuarës, të tashmes dhe të ardhmes, është thjesht një iluzion kokëfortë-këmbëngulës”.
Sipas studimit të shkencëtarëve, pavdekshmëria nuk është një ekzistencë e përhershme në një botë pa fund, pasi fare thjeshtë si koncept, banon atje jashtë nga koncepti i kohës ashtu siç e njohim. Në një botë jashtë aftësisë së konceptimit tonë dhe asaj çka konsiderojmë si e vërtet apo të pa vërtet, ekzistent apo inekzistent.
Sado fikse të jetë aftësia jonë e kufizuar në përcaktimin e të vërtetës, po edhe aq është aftësia jonë në përcaktimin e ireales.
Asaj që nuk kufizohet nga koha, hapësira dhe ligjet e një milimetri të kozmosit, por zgjerohet në gjithë krijimin dhe pafundësitë paralele, si dhe hapësirë-koha me forma të ndryshme.