Meditimi është gjendje e jo-mendjes.

Meditimi është gjendje e vetëdijes së pastër, pa kurrfarë përmbajtjeje. Vetëdija juaj rëndom është përplot lëmishte, posi pasqyra e mbuluar me pluhur. Mendja është komunikacion i pandërprerë: mendimet janë në lëvizje, dëshirat janë në lëvizje, ndjenjat janë në lëvizje, ambiciet janë në lëvizje - është ky një komunikacion i pandërprerë!






▪ Nga dita në ditë, mendja madje funksionon edhe kur flini, ajo ëndërron. Ajo edhe më tej mendon, ende e mbysin brengat e mundimet. Përgatitet për ditën tjetër, në vazhdim është përgatitja e fshehtë.
Kjo nuk është gjendje meditimi. Meditimi është pikërisht e kundërta e kësaj. Kur nuk ka komunikacion dhe kur të menduarit ka pushuar, mendimet nuk lëvizin, dëshirat nuk zgjohen, krejtësisht jeni të qetë - ky qetim është meditimi.
Së pari duhet ditur ç' është meditimi.
çdo gjë tjetër vjen vetë.


Unë nuk mund të ju them se duhet të meditoni, mundem vetëm të ju sqaroj se ç' është meditimi. Po më kuptuat, do të jeni në meditim. Në meditim s'ka "duhet". Po nuk më kuptuat, nuk do të jeni në meditim.


E në atë qetim njihet e vërteta, assesi ndryshe. Meditimi është gjendje e jo-mendjes.
Nuk mund ta gjeni meditimin me anë të mendjes, pasi që mendja pandërprerë e përsërit vetveten. Meditimin mund ta gjeni vetëm duke mënjanuar mendjen, ashtu që të jeni të qetë, indiferentë, të mos identifikoheni me mendjen; ashtu që ta shikoni sesi mendja rrjedh, e të mos mendoni se jeni ju ajo mendje.
Meditimi është vetëdija për atë se unë nuk jam mendja. Kur vetëdija depërton gjithnjë e më thellë e më thellë në ju, dalëngadalë, vijnë disa çaste - çaste qetimi, çaste të hapësirës së pastër, çaste tejdukshmërie, çaste kur në ju asgjë nuk pipëtin dhe kur çdo gjë është e qetuar. Në këto çaste qetimi do të njihni se kush jeni (ju) dhe do të njihni misterin e kësaj ekzistence.
Vjen dita, dita e bekimit të madh, kur meditimi bëhet gjendje juaja e natyrshme.
Mendja është diçka jo e natyrshme, ajo kurrë nuk bëhet gjendje juaja natyrore. Sakaq, meditimi është gjendje e natyrshme - të cilën e kemi humbur. Kjo është parajsa e humbur, por parajsa mund të gjendet përsëri. Shikoni në sytë e fëmijës dhe keni për të parë qetimin e madh, miturinë. Secili fëmijë në botë vjen me gjendje meditimi, por ai do të jetë i udhëzuar nëpër rrugët e shoqërisë - do të jetë i udhëzuar sesi të mendojë, sesi të llogarisë, sesi të gjykojë, sesi të argumentojë, duhet t'i mësojë fjalët, gjuhën, kuptimet.
Dhe, pak nga pak, ai e humb kontaktin me miturinë e vet. Bëhet i helmuar, i ndotur me shoqërinë. Bëhet mekanizëm i dobishëm, por pushon së qeni njeri.
E nevojshme është vetëm që të rifitohet ajo hapësirë. E keni njohur më parë, dhe kur të parën herë njoftoheni me meditimin, do të jeni të befasuar - pasi që në ju ka për t'u zgjuar ndjenja e mrekullueshme si ta kishit njohur që më parë. Dhe, kjo ndjenjë është e vërtetë: me të vërtetë e njihni që më parë. E keni harruar. Diamanti ka humbur në morinë e plehut. Por, po qe se atë mund ta zbuloni, përsëri keni për ta gjetur diamantin - juaji është.
Ai në të vërtetë nuk mund të humbasë: vetëm mund të jetë i harruar. Të lindur jemi si meditantë, më pastaj e mësojmë veprimtarinë e mendjes. Por, natyra jonë e vërtetë mbetet diku thellësisht e fshehur, si rrymë nëntokësore. Një ditë, me pak mihje, keni për të zbuluar se burimi nuk ka shterur, burimi i ujit freskues. Dhe gëzimi më i madh në jetë është ta gjesh burimin.

MEDITIMI NUK ëSHTë KONCENTRIM


Meditimi nuk është koncentrim. Në koncentrim ekziston subjekti i cili koncentrohet si edhe objekti në të cilin koncentrohet. Kjo është dualitet. Në meditim nuk është askush përbrenda dhe asgjë përjashta. E brendshmja rrjedh në të jashtmen, e jashtmja rrjedh në të brendshmen. Më nuk ekziston kufizimi, s'ka kufi. E brendshmja është përjashta, e jashtmja është përbrenda, kjo është vetëdijëshmëria jo-duale.
Koncentrimi është vetëdijëshmëri duale: prandaj koncentrimi të lodhë, prandaj ndiheni të rraskapitur derisa jeni të koncentruar. Nuk mund të jeni të koncentruar njëzet e katër orë, patjetër do të merrnit leje për të pushuar. Koncentrimi kurrë nuk mund të jetë gjendje e lartë natyrore. Meditimi nuk ju lodhë, meditimi nuk ju molisë. Të meditoni mundeni njëzet e katër orë - nga dita në ditë, nga viti në vit. Meditimi mund të zgjasë përjetësisht.
Koncentrimi është akt, akt i vullnetshëm. Meditimi është gjendje e jo-vullnetit, gjendje e jo-aksionit. Ai vetvetiu është relaksim. Individi thjesht ka hyrë në qenien e vet individuale, e ajo është si edhe qenia e çdo gjëje. Në koncentrim mendja funksionon në bazë të vendimit: ju diçka bëni. Koncentrimi rezulton nga e kaluara. Në meditim nuk ka vendim. Ju asgjë posaçërisht nuk bëni, thjeshtë jeni. Nuk ka në të të kaluar, është i pandotur me të kaluarën. Nuk ka në të të ardhme, i pastër është nga çfarëdo ardhmërie. Kjo është ajo që Lao Ce e quajti wei-wu-wei, veprim përmes joveprimit. Kjo është ajo që mësuesit e Zenit kanë rrëfyer: Të rrish qetë, të mos bësh asgjë, pranvera vjen dhe bari rritet nga vetvetja. Mbajeni në mend: nga vetvetja - asgjë nuk keni bërë. Ju nuk e ngrehni barin përpjetë; pranvera vjen, dhe bari rritet nga vetvetja. Kjo gjendje - kur jetës i lejoni që të shkojë rrjedhës së vet, kur nuk dëshironi që ta udhëhiqi atë, kur nuk dëshironi ta kontrolloni, kur nuk manipuloni me të e kur nuk i impononi kurrfarë disipline - kjo gjendje e pafrenuar e spontanitetit të pastër - kjo është meditimi.
Meditimi është në të tashmen, tashmëri e pastër. Meditimi është drejtpërdrejtshmëri. Nuk mund të meditoni, mund të jeni në meditim. Nuk mund të jeni në koncentrim, ndaj mund të koncentroheni. Koncentrimi është njerëzor, e meditimi është hyjnor.


ZGJEDHJA E MEDITIMIT


Që në fillim, gjeni diçka që ju përgjigjet. Meditimi nuk guxon të jetë angazhim i detyrueshëm. Nëse imponohet, i gjykuar do të jetë që nga vetë fillimi. Gjëja e imponuar kurrë nuk do të ju bëjë të natyrshëm. Nuk ka nevojë të krijoni konflikt të tepërt. Këtë duhet ta kuptoni, sepse mendja e posedon aftësinë natyrore të meditimit, nëse ia ofroni atë që i përgjigjet.
Nëse orientoheni me trup, ekziston mënyra me anë të së cilës mund të ngjiteni deri tek Perëndia me ndihmën e trupit, pasi që ai po ashtu i takon Perëndisë. Nëse e ndieni se po orientoheni me zemër, atëherë ajo mënyrë është lutja. Po qe se ndieni se po orientoheni përmes intelektit, atëherë ajo mënyrë është meditimi.
Por meditimet e mia në njëfarë mënyre janë ndryshe. Jam përpjekur t'i gjej metodat të cilat do të mund t'i përdornin që të tre tipat e përmendur. Në to ka shumë trupësi, shumë zemër dhe shumë inteligjencë. E tërë kjo trini që ndodhet në to është e lidhur së bashku dhe ndikon ndrysh në tipa të ndryshëm.
Trupi, zemra, mendja - të gjitha meditimet e mia rrjedhin në të njëjtën mënyrë. Fillojnë nga trupi, e përshkojnë zemrën, depërtojnë deri tek mendja dhe e mbikalojnë atë.
Gjithmonë përkujtojeni: ajo në të cilën kënaqeni, mund të hyjë thellë në ju; vetëm ajo mund të hyjë thellë në ju. Kënaqësia në diçka thjesht do të thotë se ajo po ju përgjigjet. Ritmi i kënaqësisë harmonizohet me ju: ekziston harmonizimi subtil ndërmjet jush dhe asaj metode. Kur njëherë kënaqeni në ndonjërën metodë, mos u bëni të pangopshëm; hyni në të aq sa mundeni. Mund të merreni me të një herë apo, nëse është e mundur, dy herë në ditë. Sa më tepër merreni me të, aq më tepër do të kënaqeni në të. Hidheni atë metodë vetëm nëse ju zhduket gëzimi, se atëherë më nuk është efektive. Kërkojeni metodën tjetër. Asnjëra metodë nuk mund të ju sjell gjer tek vetë fundi. Gjatë udhëtimit shpesh do të jeni të detyruar t'i ndërroni trenat. Metoda e caktuar ju sjell gjer tek gjendja e caktuar. Përmbi atë, më tej, nuk është efektive, e keni shterur.
Për këtë duhet t'i mbani në mend dy gjëra: kur kënaqeni në ndonjërën metodë, hyni në të sa më thellë që mundeni, por kurrë mos u bëni të varur prej saj, pasi që një ditë edhe atë duhet ta hidhni. Po u bëtë tepër të varur prej saj, kjo është si droga; nuk mund ta lini. Më nuk kënaqeni në të - më asgjë nuk ju ofron - por ju është bërë shprehi. Mundeni edhe të vazhdoni, por silleni në qark; nuk mund të ju dërgojë më lart.
Prandaj, kijeni si kriter gëzimin. Nëse gëzimi është i pranishëm, vazhdoni, vazhdoni, gjer në çastin e fundit të gëzimit. Duhet ta shterni plotësisht. Nuk guxon të mbetet asnjë pikë e vetme lëngu. Por atëherë duhet të jeni të aftë ta lini. Zgjidheni ndonjë metodë tjetër e cila përsëri ju sjell gëzim. Njeriu duhet t'i ndërrojë shpesh. Kjo ndryshon tek njerëzit e ndryshëm, por një metodë e vetme shumë rrallë është e mjaftueshme për krejt udhëtimin.
Nuk ka nevojë të bëni shumë meditime njëkohësisht, se mund të bëni gjëra që ju hutojnë, kontradiktore, e kjo atëherë do të ishte dhembshme.
Zgjidhini dy meditime dhe mbani ato. Në të vërtetë, unë do të kisha dëshiruar ta zgjidhni një, kjo do të ishte më së miri. Më mirë është që më shpesh ta përsëritni njërën që ju përgjigjet. Në atë rast, ajo ka për të depërtuar gjithnjë e më thellë e më thellë. Ju i provoni shumë gjëra - një ditë njërën, ditën tjetër tjetrën. I trilloni edhe tuajat, e kësisoji mund të krijoni shumë pështjellim. Në librin mbi Tantrën ka mbi njëqind e dymbëdhjetë lloje meditimesh. Mund të çmendeni. Edhe ashtu veçse jeni çmendur!
Meditimet s' janë naivitet. Ndonjëherë mund të jenë edhe të rrezikshme. Luani me mekanizmin subtil, tepër subtil të mendjes. Herë-herë ndonjë gjë e vogël, për të cilën as nuk keni qenë të vetëdijshëm se po e bëni, mund të bëhet e rrezikshme. Prandaj, kurrë mos provoni të trilloni dhe mos i krijoni "mish-mash"-metodat personale të meditimit. Zgjidhni dy dhe thjesht provojini për disa javë.


KRIJIMI I HAPëSIRëS

PëR MEDITIM


Mund të krijoni hapësirë të veçantë - një tempull të vogël apo një kthinë ku mund të meditoni për çdo ditë - nuk e përdorni atë kthinë për kurrfarë qëllimi tjetër, sepse çdo qëllim ka vibracionin e vet të veçantë. Atë kthinë e përdorni vetëm për meditim dhe për asgjë tjetër. Atëherë ajo do të jetë e mbushur dhe ju do të ju presë për çdo ditë. Vendi do të ju ndihmojë; vetëm vendi do të krijojë vibrim të veçantë, atmosferë të veçantë në të cilën do të mund të shkoni gjithnjë e më thellë e më thellë, gjithnjë e më lehtë. Për këtë arsye janë krijuar tempujt, kishat e xhamitë - thjesht që të fitohet hapësirë e cila shërben vetëm për lutje dhe meditim.

Mund ta zgjidhni edhe kohën e përhershme për meditim e, edhe kjo ka për të ndihmuar shumë, sepse trupi juaj dhe mendja juaj janë mekanizëm. Po qe se çdo ditë drekoni në kohë të caktuar, trupi juaj në atë orë do ta kërkojë ushqimin.


Kur them të meditoni, e di se përmes meditimit
askush s'arrin; por me meditim arrini deri tek pika
në të cilën jo-meditimi bëhet i mundshëm.


Nganjëherë madje edhe mund të lozni me këtë. Nëse zakonisht drekoni në ora një, dhe sahati tregon se pikërisht është ora një, do të ndieni uri - bile edhe po qe se sahati nuk është mirë dhe ora është njëmbëdhjetë apo dymbëdhjetë. E shikoni sahatin, kurse ai shënon orën një, dhe përnjëherë do ta ndieni urinë. Trupi juaj është mekanizëm.
Mendja juaj po ashtu është mekanizëm. Meditoni çdo ditë në të njëjtin vend, në të njëjtën kohë, dhe do të krijoni uri për meditimin në trupin dhe mendjen tuaj. Trupi dhe mendja juaj për çdo ditë, në kohë të caktuar, do të kërkojnë prej jush që të meditoni. Kjo ka për të ndihmuar. Në ju është krijuar hapësira e cila do të bëhet etje dhe uri.
Kjo është tepër mirë në fillim.
Derisa nuk vini gjer aty që meditimi të bëhet i natyrshëm dhe të mund të meditoni kudo qoftë, në cilindo vend dhe në cilëndo kohë - deri në atë moment përdorini këto burime mekanike të trupit e mendjes si ndihmesë.
Kur e fikni dritën, kur e ndizni në dhomë shkopin e caktuar aromatik, kur keni petkun e caktuar, kur arrini disponimin e caktuar, butësinë e caktuar, kur keni llojin e caktuar të shtrojës, kur zini pozicionin e caktuar të trupit - keni krijuar atmosferë të caktuar.
Krejt kjo ndihmon, por nuk ju sjell gjer tek meditimi. Tek ndonjë njeri tjetër krejt kjo mund të bëhet edhe pengesë. Njeriu duhet ta gjejë ritualin e vet, i cili është aty thjesht që t' ju ndihmojë që të ndiheni mirë dhe të pritni. E kur ndiheni mirë dhe kur pritni, ndodh meditimi; Perëndia ju vjen si ëndrra, Perëndia ju vjen si dashuria. Vetëm këto nuk mundeni as t'i ftoni as t'i merrni me përdhunë.


Meditimi është çelës për hapjen e dyerve
të ekzistencës.

JINI Të çLIRUAR
DHE Të NATYRSHëM


Njeriu mund magjepset me meditimin. Por, të magjepsurit është problem: keni qenë të magjepsur me paranë, tash jeni të magjepsur me meditimin. Nuk është problem paraja, magjepsja është problemi. Keni qenë të magjepsur me tregtinë, tash jeni të magjepsur me Perëndinë. Nuk është problem tregtia, porse magjepsja. Njeriu duhet të jetë i çliruar dhe i natyrshëm, dhe jo i magjepsur me çfarëdo qoftë: as me mendjen, as me meditimin. Vetëm atëherë, kur nuk jeni të preokupuar, kur nuk jeni të magjepsur, kur thjesht rrymoni, ju ndodh ajo më e rëndësishmja.

Shkencëtarët prej kohësh po kërkojnë prova për efektet pozitive të meditimit. Zbulimet e fundit janë vërtet inkurajuese: rrit përqendrimin, redukton dhimbjen dhe forcon lidhjet emotive.
Shumë e konsiderojnë meditimin një lloj mënyre për të ëndërruar me sy hapur apo një mjet për largimin e stresit. Të gjithë duhet ta provojnë edhe pse në fillim është shumë e vështirë. Fillestarëve u ndodh shpesh që të mos largojnë gjithë mendimet e këqija nga koka, por t’i shtojnë ato akoma më shumë. Ndërsa medituesit ekspertë tregojnë se ia vlen të këmbëngulësh. “Me ushtrime mund ta transformojmë mendjen tonë, të superojmë emocionet negative dhe të largojmë vuajtjet”, shpjegon murgu budist, Matthieu Ricard. “Teknikat e meditimit budist të zhvilluara përgjatë shekujve mund të përdoren nga kushdo. Duhet vetëm entuziazëm dhe këmbëngulje”. Por çfarë thotë shkenca? Në mjetet e informacionit lexojmë shpesh se meditimi mund të transformojë jetën tonë, por vetëm kohët e fundit janë servirur provat empirike. Në dhjetë vitet e fundit disa kurues kanë përdorur rezonancën manjetike funksionale për të analizuar aktivitetin cerebral të medituesve ekspertë si të fillestarëve, duke verifikuar efektet e teknikave të ndryshme medituese mbi kapacitetin konjektiv, mbi shëndetin psikofizik dhe mbi plasticitetin cerebral të subjekteve. Po del kështu një teori shkencore sipas të cilës meditimi mund të modifikojë disa aspekte të psikologjisë, të karakterit dhe shëndetit fizik të një personi.
Gjurmët e ndjesive
“Të analizosh funksionin e mendjes tonë është diçka shumë e mirë”, shpjegon Clifford Saron i qendrës për mendjen dhe trurin në Universitetin e Kalifornisë në Davis. Saron drejton projektin Shamatha, një prej studimeve shkencore më ambicioze për meditimin. Në vitin 2007 ai bashkë me kolegët ndoqi 60 meditues profesionistë për tre muaj me radhë me qëllimin për të vëzhguar ndryshimet e kapacitetit të tyre mendor, të mirat psikologjike dhe fiziologjike, ata i kushtonin rreth 5 orë në ditë meditimit dhe përqendroheshin shumë te frymëmarrja. Në fund kërkuesit arritën në përfundimin se me kalimin e ditëve vullnetarët ishin gjithmonë e më precizë dhe mbanin më lehtë përqendrimin për periudha të gjata kohe. Të tjerë studiues vëzhguan lidhjen mes meditimit dhe përqendrimit. Hipoteza sipas të cilës meditimi përmirëson vëmendjen meriton të merret seriozisht në konsideratë, duke qenë se përqendrimi luan një rol thelbësor në shumë aspekte të jetës sonë.
Të ndihesh më mirë
Përveçse përmirëson kapacitetet konjektive, meditimi duket se ka një efekt pozitiv edhe mbi aspektin emocional. Studiuesit kanë arritur në përfundimin se meditimi i bën njerëzit të kenë më pak ankthe, më të përgjegjshëm për emocionet e tyre dhe më të zotët për t’i administruar. Ai na ndihmon të reagojmë ndaj stimujve që mund të jenë shumë të forta emocionalisht. Ky frenim ka një rol thelbësor për kontrollin e emocioneve.
Edhe për fëmijët
Fëmijët, veçanërisht ata që janë në moshë të njomë, kanë aftësi shumë të madhe për të ëndërruar, deri aty sa edhe e ngatërrojnë realitetin me fantazinë. Dhe çuditërisht ata janë shumë të aftë që me shtysat e duhura të meditojnë. Sigurisht që me këtë mund të mos kuptojmë meditimin sipas asaj që bëjnë të rriturit, pra qëndrim në një vend të qetë dhe të errët për një kohë të gjatë. Meditimi i një fëmije në moshë të re shoqërohet edhe përmes pyetjeve, fjalëve dhe dëshirës për të komunikuar, ndërkohë me personin e rritur që asiston në këtë moment dhe që është i gatshëm që edhe t’u përgjigjet pyetjeve të të miturit. Në situata të tilla, fëmijët thonë shumë gjëra të mençura, aq sa ndonjëherë na habisin me të vërtetë. Në fakt, meditimi është një aftësi dhe njëherazi një nevojë e mendjes njerëzore. Mendja kërkon që njëherazi, duke u lënë e qetë, të ketë edhe mundësinë që të jetë e lirë, pa barriera dhe në kërkim të gjërave të rëndësishme dhe të pashtypura. Gjatë ditës ne jetojmë në një botë me shumë kufizime, me shumë rregulla dhe ligje të cilave për të mbijetuar duhet që t’u bindemi dhe t’u shkojmë për shtat. Por në momente të caktuara mendja ka nevojë për lirinë. Në rast se individi nuk e di se çfarë është meditimi dhe mbi të gjitha nuk di se cila është dobia e tij, pra nuk e praktikon qëllimshëm, atëherë mendja punon me hapësirën e lirisë kryesisht në gjumë, ose në momentin që ne e quajmë kotje. Ndaj gjithnjë e më tepër fëmijëve u këshillohet që të kenë një kohë më të madhe për të qenë të qetë dhe me veten, pse jo në shoqërinë e faktorëve stabilizues e qetësues. Së fundi është propozuar që metodat e meditimit të bëhen edhe pjesë e sistemit arsimor, në mënyrë që të mësohen në vija të përgjithshme edhe në shkollë. Sipas studiuesve që janë bërë mbështetës të një lëvizjeje të tillë, kur fëmijët u nënshtrohen periudhave qoftë edhe të shkurtra të meditimit, ata janë më me vetëbesim, më të lumtur dhe kanë një marrëdhënie më të mirë me shokët e tyre dhe me mësuesit.

Meditimi është gjendje e jo-mendjes.

Meditimi
është gjendje e vetëdijes së pastër, pa kurrfarë përmbajtjeje. Vetëdija
juaj rëndom është përplot lëmishte, posi pasqyra e mbuluar me pluhur.
Mendja është komunikacion i pandërprerë: mendimet janë në lëvizje,
dëshirat janë në lëvizje, ndjenjat janë në lëvizje, ambiciet janë në
lëvizje - është ky një komunikacion i pandërprerë!
mundimet.