I pasionuar pas alkimisë ishte edhe gjeniu Leonardo Da Vinçi. Në kërkim të "eliksirit të jetës", ai kishte çarë me dhjetëra trupa njerëzish të pajetë. Ditën pikturonte "Darkën e fundit", ndërsa natën eksperimentonte fshehurazi në kufoma njerëzish, pasi në atë kohë, për një veprim të tillë dënoheshe me vdekje. Edhe pse Leonrado nuk arrita ta gjej "eliksirin e jetës", as në gjakun e as në zemrën e kufomave, megjithatë, ai arriti të zbuloj i pari sistemin e qarkullimit të gjakut dhe të dëshmoj se arterioskleroza në enët e gjakut është shkaktar i sulmeve në zemër.
Kur jemi tek Leonrado dhe veprat e tija, pothuajse përherë enigmatike, që edhe lënë shumë mundësi interpretimi, po e cekim portretin e Marias, të cilin ai e kishte paraqitur në sa piktura të tij. Duke e pas parasysh qëndrimin e tij ateist, supozohet se Maria e paraqitur në veprat e tij, e veçanërisht, figura e saj tek piktura shumë e njohur murale në kishën Santa Maria delle Grazie të Milaons, "Darka e fundit", nuk paraqet Shën Marian - Zonjën e bekuar, por një Maria tjetër - Maria Prophetissa. Maria Prophetissa ishte një hebreje që kishte jetuar në Egjiptin antik dhe e cila nga alkimistet ishte shpallur "Shenjtore". Ajo ishte formuluese e principit, sipas të cilit, secila substancë në Tokë, ka një trup dhe një shpirt, pasuese e parimit të njohur dhe pranuar shumë më vonë edhe shkencërisht ku thuhet se secili element ka veti specifike.
Ndoshta nuk do të ishte e tepër të shkruhet në këtë artikull edhe për shkrimtarin dhe filozofin e shquar, Gëte (Johann Wolfgang von Goethe), gjegjësisht për motivimin e tij për njërën nga veprat më të famshme botërore - "Fausti-t". Në dhjetor të vitit 1768, kur Gëte ishte vetëm 19 vjeçar, goditet nga një sëmundje e rënd. Mjekësia e atëhershme u tregua e pasuksesshme. Dr. Metz, një alkimist i njohur, megjithatë, i mban shpresat e ndezura! Ai e përgatit një pije (koktej) të cilën i jep Gëtes për ta pirë. Dhe si me magji, pas disa orësh Gëte filloi ta rimarr veten dhe u shërua plotësisht. Që nga kjo ditë, dhe deri në fund të jetës, ai iu përkushtua alkimisë. Aty gjente inspirimin për veprat e veta, edhe për "Faustin" e famshëm, vepër të cilën ia përkushtoi tërësisht mjekut, shpëtimtarit të tij, Dr. Metz-it.
Dhe ta përfundojmë këtë pjesë me një zbulim mjaft interesant. Dy gjeolog nga Zelanda e Re, Stuard Simmons dhe Kevin Brown, pasi i rishikuan edhe disa herë shënimet, paraqitën para mediave të dhënat e tyre sensacionale: Ata kishin zbuluar në shtetin e vogël të kontinentit australian, Papua-Neuguinea një minierë ari, me kapacitet enorm! Në kushte normale, nevojiten miliona vite deri sa të krijohet një rremb ari në një masë gurore. Në minierën Ladolam, në Papua-Neuguinea, për një proces nevojiten vetëm 55 000 vite!
Ari deponohet në shtresat gurore, nëse ai më parë është larë me ujë që buron nga shtresat të thella të tokës me temperaturë mbi 200 gradë celsius dhe i cili ka përmbajte të squfurit. Simmons dhe Brown me zbulimin e tyre dëshmuan bindjet e alkimistëve! Ata thonë: "Nëse shkohet me këtë sistem, vetëm brenda disa dekadave, mund të rimbushen sërish me shtresa ari shkëmbinjtë e një miniere".
Për atë që alkimistët ishin që moti të bindur se ari "rritet" (krijohet) nga dheu, e vërtetuan edhe zbulimet më të reja shkencore, gjegjësisht, një tjetër shkencëtar australian, Frank Reith. Ai hulumtoi gjatë nëpër galeritë nëntokësore të minierave të arit, dhe aty zbuloi një lloj baktere e cila nga përmbajtja e dheut thith një sasi tejet të vockël ari dhe e deponon në trupin e vet. Pse e bënë këtë? Mikrobiologu Derek Lovley, nga Universiteti i Masachusetts në Amherst, thotë: "Ato baktere e shfrytëzojnë arin, sikurse ne oksigjenin!". Me këto baktere Lovley eksperimenton edhe në laborator. Brenda disa ditësh thërrmija tejet të imëta ari dukeshin në thjerrëzën e mikroskopit. Këto baktere energjinë e tyre e tërheqin nga metalet e liruara në ujë. E për ta zhvilluar një proces të ngjashëm, Lovley gjatë eksperimentimit, futi në ujë elektrone të cilat provokonin lirimin e mineraleve, pra edhe të arit, të cilin e absorbonin pastaj këto baktere. Athua kishin arritur edhe alkimistët ta vrojtonin një gjë të tillë?! Sidoqoftë, ata ishin të bindur për lidhshmërinë mes materieve të gjalla dhe atyre, të ashtuquajtura "të vdekura". Ata i njihnin ligjet e hermetizmit sipas të cilave jeta është një dhe e pandarë, por format në të cilën ajo paraqitet janë pambarimisht të shumëllojshme dhe të ndryshme. Për ta, ndarja e botës në materie të gjallë dhe të vdekur ishte koncept i rrejshëm. Edhe ato gjëra që nga forma e jashtme duken të "vdekura", siç është edhe ari, në fakt, në to ç'thuren energji enorme të atomit, por lëvizja harmonike e elektroneve rreth bërthamës së atomit, dhe shpejtësia e tyre tejet e madhe, reflektojnë tek receptorët tonë (që janë të kufizuar mjerisht), ngurtësinë e metalit, gjegjësisht të ari.

Alkimia në planin shpirtëror (psikik)

Energjia, materia dhe jeta janë tri shikime të manifestimit ekzistencial - harmoni universale e hyjnores dhe tokësores, krijuesit dhe njeriut - m'u ashtu siç thotë edhe Ligji i Hermesit: "Si poshtë, është lartë, si lartë është poshtë". "Si është makrokozmosi, ashtu është edhe mikrokozmosi" - një ndërlidhuri ndërmjet pjesëve më të imëta të materies dhe atyre më gjigante që lëvizin në gjithësi. Çdo lëvizje provokohet padyshim nga një lloj energjie, sakaq, energjia është vetia themelore e materies, burimi i një aksioni, i një veprimtarie. Po ashtu, sipas hermetizmit, që është edhe bazamenti i alkimisë, çdo lloj energjie, çdo manifestim ekzistencial, në cilëndo mënyrë, përmban në vete dije. Dhe kjo dije zhvillohet përmes spirales kozmike, ose siç quhet ndryshe, "dije kozmike", "energji hyjnore", e në këtë spirale bënë pjesë edhe qenia më e përsosur, shëmbëlltyra e Krijuesit, njeriu, që supozohet të ketë edhe formën më të lartë të dijes. Edhe katër elementët themelorë: ajri, zjarri, uji dhe toka, në planin shpirtëror, nuk janë asgjë tjetër, pos një nyjë në procesin e evolucionit transcendental, dukuri përmes së cilave "dija kozmike", "energjia hyjnore", paraqitet dhe ndryshon, duke kaluar nga një gjendje në tjetrën.
Ta cekim se të gjitha format e jetës u janë të nënshtruar ligjeve të evolucionit, gjithçka lëviz drejt formës më të lartë dhe më të përsosur të ekzistencës. Edhe synimi i natyrshëm i njeriut për deponimin e përpjekjeve për zbulime (në mikrokozmos) paraqet pasqyrimin e ligjit të përgjithshëm të evolucionit (në makrokozmos). Ato lëvizje, thënë shkurtimisht, janë përparime kah format më të larta dhe më të përsosura të dijës. Janë investime dhe përpjekje për ta arritur piedestalin më të lartë të përsosmërisë shpirtërore, përndritjen, niveli astral, shenjtërinë, e me këtë edhe amshueshmërinë, për t'u bërë pjesë e elementit të pestë - pjesë e akashës, caqe këto shumë të njohura dhe synime parësore të besimtarëve të devotshëm. Për besimtarët e mirëfilltë por edhe për alkimistët, vdekja nuk ekziston, por ekziston vetëm transformimi i gjendjeve, ndërrimi i dimensioneve.
Gjithçka që ekziston, si në univers, ashtu edhe tek qenia njeri, ekziston në njërën nga gjendjet e këtyre katër elementeve themelorë ose ambiental, që ne po i quajmë elemente kozmike. Gjithçka që është krijuar, që krijohet, kalon nëpër këto katër element kozmik, nëpër këtë nyje të procesit evolutiv, nga trajta më e ulët, drejtë më të lartës, duke pësuar edhe ndryshime, duke u transformuar nga një gjendje në tjetrën.
Elementi i tokës - Elementi bazë i veprimtarive në fushën e alkimisë, por edhe zanafilla e krijimit të njeriut (sipas religjioneve) nga Krijuesi. Shkenca (që njeh deri më sot 92 element natyror) ka vërtetuar se, pothuajse të gjitha elementet që ekzistojnë në natyrë, ekzistojnë edhe tek qenia njeri. Edhe alkimistët eksperimentet e tyre i kanë zhvilluar duke përdor këta element natyror, por edhe Zoti, m'u nga këta element përbërës ka modeluar krijesës më të përsosur - njeriun. Toka paraqet stabilitetin, peshën, masën. Edhe në planin material (fizik) edhe në atë shpirtëror (psikik), elementi i tokës përfaqëson bazën elementare të ekzistencës.
Elementi i ujit - Uji është element pastrues, ndërtues, ushqyes dhe burim i domosdoshëm për jetën. Dheu pa ujë do të thahet për pak kohë - do të bëhet shkretëtirë, nuk do të ketë më vlerë, pasi nuk mund të jap asnjë lloj fryti. Secili nga ne e dimë se, për të krijuar brumin fillestar të diçkaje, është i domosdoshëm elementi i uji. Me këtë brumë kanë eksperimentuar edhe alkimistët, po me këtë brumë (baltë), Krijuesi i ka dhënë formë krijesës së tij. Gjendja e ujit, në rrethana normale, pa ndikim të ndonjë lloj energjie, është e qetë - jo aktive. Natyra e tij në këtë gjendje është e butë, por edhe ftohtë.
Elementi i zjarrit - Veti bazë e elementit të zjarrit është nxehtësia. Ngritja e temperaturës vë në lëvizje grimcat e trupave dhe me këtë aktivizon energjinë e cila është burimi i vitalitetit, entuziazmit, aktiviteteve, pra fuqi e gjithëmbarshme, që kuptohet - ndërton ose rrënon. Derisa natyra e tokës dhe ujit është e qetë, natyra e zjarrit është gjithnjë aktive, shpërthyese, ekspansioniste. Elementi i zjarrit i vë në lëvizje edhe elementin e tokës edhe të ujit. Brumi i krijuar nga dy elementët e parë, me ndihmën e elementit të zjarrit, finalizohet.
Elementi i ajrit - Ajri është element i përsosmërisë, element që drejtpeshon, që plotëson çdo gjë, element që i jep jetë, formës së finalizuar nga tre elementët e tjerë, m'u ashtu siç i dha jetë, përmes frymës, krijesës së modeluar nga balta, vetë Krijuesi.
Këta katër element janë edhe baza e ligjit të amshueshmërisë, ligjit të përhershëm të ndryshimeve: lindjes, zhvillimit, transformimit, shpërbërjes...
Këtu qëndron edhe magjia, sekreti i alkimisë së brendshme, asaj në planin, nivelin më të lartë të niveleve të mundshme shpirtërore: lëvizja drejtë formave më të larta të përsosmërisë ekzistenciale, transformimi nga përbërja më e ulët, ajo materiale, që herdokur shpërbëhet dhe i kthehet elementit të tokës, drejt trajtës më të lartë, elementi eterik, bashkimit, njësimit, me unin e vërtet, me vet shpirtin, me frymën e Krijuesit. Sinteza e të qenit një me Krijuesin, në fakt, ishte dhe mbetet synimi parësor i alkimistëve.
Ndërsa në nivelet më të ulët të transformimit shpirtëror, thënë më thjesht, në jetën e përditshme, sekreti i alkimisë së brendshme qëndron në jetësimin e synimeve përmes formave të ndryshme psikologjike. Këtu bëhet fjalë për transformimin e vetive negative, gjegjësisht shprehive dhe emocioneve të padëshiruara, në veti pozitive: urrejtjes në dashuri, dëshpërimit në gëzim, vuajtjes në lumturi, mjerimit në mirëqenie, frikës në guxim, dështimit në sukses etj., me një fjalë, transformimin e mendimeve.
Trupi i njeriut edhe në nivelin më të ultë të transformimit, në planin shpirtëror, paraqet elementin e tokës - bazën elementare të ekzistencës, strukturat e përgjithshme të molekulave organike.
Të gjithë e dimë se trupi unë përbëhet nga një përqindje e madhe e ujit: kockat e njeriut përmbajnë 22% të lëngut të ujit, shtresimet dhjamore 25%, indet muskulore përmbajnë rreth 75% , ndërsa plasma e gjakut përmban mbi 90% të këtij elementi jetësor. Megjithatë uji ndryshon gjendjen varësisht prej temperaturës - nën minus 0, molekulat tërhiqen fort dhe nuk lëvizi dhe kështu uji kalon në gjendje të ngurtë. Kjo gjendje është e pavlerë - nuk ka aktivitet. Në nyjën e procesit transformues shpirtëro (psikologjik), njeriu në këtë gjendje është pasiv, pa vullnet, i dëshpëruar, i demoralizuar, i mjerë, depresiv. Mund të thuhet se kjo është gjendje e pa jetë e njeriut.
Me rritje e temperaturës, molekulat fitojnë energji dhe "rrëshqasin" mes tyre, duke ndryshuar gjendjen në të lëngët. Në këtë gjendje, gjithnjë në nyjën e procesit transformues shpirtëror, fillojnë të mbushën hapësirat dhe të nivelizohen ato. Edhe këtu aktivitetet janë të kufizuara ose, sipas ligjit të zakonshëm të ujit, ato "rrëshqasin" të pakontrolluara, varësisht prej rastësive, kuptohet tatëpjetë! Dëshpërimi apo gëzimi, vuajtja apo lumturia, mjerimi apo mirëqenia, sukses apo dështim në këtë fazë janë produkte të rastësisë. Ky proces i takon elementit të ujit.
Për ta vënë në lëvizje këtë përbërës kryesor të trupit të njeriut, për t'i kontrolluar mendimet, për të synuar caqeve e dëshiruara, jetësimin e tyre, nevojitet energji. Është nxehtësia - elementi i zjarrit që ngritë temperaturën, aktivizon energjinë e cila, siç e kemi cekur edhe më lartë, është burim i vitalitetit, burimi i motivimit, burimi i frymëzimit, burim i imagjinatës, burim i entuziazmit, burim i të gjitha aktiviteteve mendore për realizimin e qëllimeve të përcaktuara. Kjo energji shpërthyese aktivizon neuronet tona, i vë në lëvizje miliarda qeliza, molekulat e të cilave fitojnë aq shumë energji, sa përhapën në të gjitha drejtimet dukë kaluar kështu në gjendje të gaztë, në avull.
Avulli - elementi i ajrit, ngjitet përpjetë, lëviz me lehtësi drejtë lartësive, atje ku është gjithçka e kristaltë, e përsosur dhe hyjnore. Edhe pse në dukje të lë përshtypjen e një energjie të qetë ose thënë më saktë, të plogësht, megjithatë fuqia e tij është enorme! Është aq e madhe kjo fuqi, sa, siç e dimë të gjithë, është në gjendja ta vë në lëvizje një kompozicion të madh vagonësh treni, qindra tonelatash të rënda. Ky është sekreti i alkimisë së brendshme, atij transcendental: i njëjti komponent, e njëjta përbërje - H2O, por në procesin transformues, me fuqi tërësisht të ndryshme.