-Bahti Kubla, Bahti Kubla!
E më pas dëgjoi një shungullimë të mbytur që vinte prej derës që binte nga perëndimi i hollit trekëndor.
-Hë...hëm...hë, dreq zë,-mërmëriti dhe rëndoi mbi bastunin e shtrembër, por nuk lëvizi arëzën e qafës, të shihte nga erdhi shungullima dhe zëri.
Mbajti vesh fësh- fëshin monoton të pantoflave të vjetra, pastaj u çapit tutje. Cepi i tapetit ish grisur dhe përveshur, bërë gungë. Këmbët me kokëfortësi po e shpinin në atë ngrehinë leckash të pengohej e të gremisej si një lëvere e shpifur në dyshemenë me tapet të qelbur të spitalit.
‘Bahti Kubla, more grënçkë, pleqëria të ka vënë damkën e përvuajtjes dhe të shpërfytyrimit. Shkoi vapa me gushtin për ty! Çfarë the, grençkë, shkoi vapa me gushtin! Po mjaft o Bahti, mjaft, nuk ke pak turp të turpërohesh hë, shan veten tënde mbarë e prapë? Mblidhe ore veten. Ta mbledh veten?! Hy gremisu, të shaj dhe kusur mos të lë. Ti gremisu, pa më thuaj kush është ‘diçka’ zvarranike e lyrshme; kjo bombol e ftohtë me tubat e holla plastike të oksigjenit apo unë, Bahti Kubla, mbartës i gjorë? Hëm, thua zvarritem? Po, zvarritesh si një kërmill në sallonin trekëndor me tapet të pistë, me prita e leqe, me tavan të palyer e gjurmë të vjetra mizash dhe tartabiqe...’
Bahti u kapërdi me vështirësi. I ndodhte shpesh të grindej dhe fliste me vete. Nisi të baresë ngadalë, duke përgjuar dhe tërhequr zvarrë pantoflat vjetra dhe bombolën e oksigjenit.
Qëndroi në mes të sallës kokëvarur, si degë e këputur, harruar aksidentalisht në tokë të lagësht si kënetë. Me plogështi lëvizi pjerrtas, majtas si të shtynte ajrin me sup. Eci nga divani më i afërt që i ngjau i gremisur dhe u lëshua i dërmuar mbi të. Divani i vjetër me susta të këputura kërciti, hungëriti, mjaulliti, i vrau eshtrat. Plaku Bahti rënkoi. Bombolën e oksigjenit dhe bastunin e vendosi pranë vetes. Vari krahët dhe këmbët dhe sytë iu veshën prej lagështirës. Qepallat e rralla u lëshuan me plogështi, u bashkuan njëra me tjetrën.
Ndjeu zhurmë pranë, u mblodh:
‘Nuk ka ç’më duhen të tjerët kur jam i zënë me veten time. Ja, tërheq gjithnjë, si një i burgosur i përjetshëm bombolën e oksigjenit së bashku me tubat e holla plastike të rrasura dhunshëm në hundë. Është e padurueshme, poshtëri e qelbur gjendja e një të sëmuri dhe tmerrësisht e paqme, sarkastike, të mos kesh dhembje, por është vërtet marrëzi e mrekullueshme të mos jesh plak. Të ndjehesh i lehtë si një pëllumb, a sorrë... He, he, he, mos u anko, Bahti Kubla gjithsesi, e sheh je gjallë, je ‘Gjëzë’, një ëzë e vogël, mikroskopike, se kur vdes je hiç ...ëzë, domethënë, asgjë! Nuk ka më broçkulla më the e të thashë...’ Tubat e holla plastike e ngacmonin në hundë dhe atij i vinte ti shkulte, ti flakte tutje.
- Bahti Kubla, - dëgjoi përsëri, këtë herë më pranë. Përnjëherësh qafa iu mpi, tërhoqi kokën prapa, e mbështeti në divan, por qepallat nuk mundi ti lëvizte, ti hapte, ato qenë të mbërthyera.
‘ Ç’është ky zë tundues që më ndjek hap pas hapi, ndrydh eshtrat e rrëgjuara, shkund pluhurin dhe mykun e vjetër të spitalit?’
Shpesh herë i bëhej sikur dëgjonte zëra të largëta dhe të afërta, pastaj i trishtuar grindej e shahej me veten, ngaqë i dukej sikur ish bërë rob i zërave dhe zhurmave. Dëgjimi i zërave i ndodh në mesnatë kur harron të marrë mjekimin dhe gjumi i çakërdisur ia krisën vrapit nëpër monopate të mjegullta dhe shelgjishte.
Një re e lehtë pupëlore u ndeh mbi qerpikët e rrallë. U gërmuq dhe përpëliti me plogështi qerpikët ngaqë iu bë sikur iu mbajt fryma. Vegimi i vetëtimshëm ia drithëroi cepat e syve dhe menjëherë pollën dimërimin...
Infermierja gjoksbardhë dhe simpatike Lisiana ish larguar qyshkur duke lënë pas kukurisjen provokuese. Ajo djallushe e linte pakës gjoksin e hapur, të sëmurëve të gjorë e pleq, u thahej fryma, perëndonin sytë në zambakun e bardhë mishtor. Dreq femër, mbuloje atë zambak se na leqendise, nuk e sheh, pleqve u lëshon goja lëng dhe mëndtë e lodhura të sforcarura u ngrihen në havadan.
Por vegimi i shfaqur mbi qerpikë ish ndryshe prej infermieres Lisiana dhe tingëllima e zërit ish krejt ndryshe. Një hop besoi se shungullima e zërit dhe e zhurmave vazhdonte ta leqendiste dhe në ditën me diell, por nuk mundte të ngrinte dorën e rreshkur dhe ta shtynte me dhunë vegimin e shfaqur për ta hiqej tutje. Hapi sytë përgjysmë por nuk dalloi gjë prej gjëje, përveç një reje të purpurt që ish ndehur mbi të. I mbylli sërish, i shtrëngoi fort, me inat. Qerpikët iu rënduan, i zunë shumë shpejt sklepa dhe një dorë e kujdesshme i fshinte me një lëng të vakët e plot aromë.
-Lehtësohu Bahti Kubla,- iu bë sikur dëgjoi.
-Jo- ia ktheu me kokëfortësi,- jo, nuk dua.
Edhe sikur të donte të lehtësohej nuk mundte. Ish vetëm përshtypje mashtruese, qerpikët si kishin zënë sklepa dhe nuk ish ndonjë dorë dashamirëse ti fshinte ato... ah pleqëri...
‘Imazhet janë të poshtra. Gjithë jetën i mbajta sytë e çelura. I ke mbajtur sytë e çelura? I verbër i të verbuarve, ke qenë o qyq, o Bahti Kubla. Unë kam qenë i verbër? Kaq shpejt e harrove rininë, moshën e pjekurisë, hë kaq shpejt, plak matuf?! Isha dikush, i pëlqyeshëm, i shëndetshëm, i vetësiguritë, me partishmëri dhe i respektuar në shoqëri. Erërat më kanë fërshëllyer anës veshit, por nuk më kanë prekur. Dija të përshtatesha. Të përshtateshe? Sa vlere ka përshtatja, prandaj nuk munde ti shijosh me vakt e me kohë vegimet e mjegullta... He, he, mjaft, le të mos flasin për vegimet të mjegullta, të bardha apo të kaltra, nuk dua të më shqetësojnë. Më lini të përpij kujtimet e konsumuara që lëvizin si xixëllonja të hutuara, në kryqëzime rrugësh në prag buzë mbrëmjeve me mjegull. Bahti, pelerina e ëndrrave të është bërë si mësalla e irnosur e plakës së moçme Rakibe e cila thoshte gjithnjë kur inatosej, u bë *** i maces për ilaç. Jo, le të qëndrojnë ëndrrat të ndehura në horizonte të hirta. Dreqi me brirë le të hedhë valle me një këmbë, është koha e djajve, të marrëve, sakatëve dhe prostitutave. Mbaj gojën Bahti Kubla. Të mbaj gojën, hë kështu do. Hapmë rrugën, më lërë ta ndjej erëmirën e përgjysmuar,që mund të jetë drogë, ik, ik, më lër të qetë...
Ç’është kjo erë, aromë parfumi, kozmetike..! Çfarë është?’
-Bahti, të kujtohem ndopak?- dëgjoi zë ndryshe nga vetja.
-Hë...të kujtohem,- me vete shtoi, përse duhej të kujtoj gjëra të paqena, kur s’ka ç’i duhet një plaku të gjorë, me bombol oksigjeni e tubo plastike në hundë!
- Nëse të kujtohem, mos u çudit, jam Afërdita.
-Hë... Afër-dita! - ia bëri i lodhur. ‘Nga mund të gjendet kjo Afër-ditë, që mund të jetë dhe afër-natë! Çdo këtu Afër-dita! Nuk e di moj Afër-dita se vitet janë bërë çarçafë të përdorur, holluar prej furtunave, ronitur prej shirave dhe rrebesheve. Të them kot se më kujtohesh...Mund të them dhe kot, ç’rëndësi ka. Por nuk dua tashmë të çuditem...’
-Afërdita, he, he, he, më kujtohesh dhe jo...
- Habitesh?
-Pleqëria nuk habitet. Nuk duhet të lektisem prej vegimeve të ronitura.
-Nuk jam vegim i ronitur Bahti, prekmë.
-Nuk guxoj të prek.
-Më ke harruar?
-A mund të harroj ty moj Afër-ditë me bukurinë turbulluese dhe zjarrin përvëlues në gji...
-Sa mirë...
-Sa mirë! Përse erdhe, pikërisht tani kur s’ka më vlerë e kur dikur realizove me qëllim zhdukjen tradhtare? Nuk ta kërkoi kush të vije Afërdirë. Lërmë, ikë, nuk e sheh jam çerek burrë. Shko qëndro atje ku ishe, larg shumë larg, mbështjellë me mjegullën e dendur, të ikjes, harresës. Shko.
-Qetësohu Bahti Kubla, çlodhu.
-Nuk dua të qetësohem, as të çlodhem. Nuk mundesh Afërditë ti kthesh prapa vitet çapkëne të rinisë, mbuluar me mjegullën e dendur të largësisë dhe çmendurisë së kohës.
-Hapi sytë.
- Jo nuk i hap. Përse duhet ti hap sytë?! Ngandonjëherë terri të bën mirë,- ia bëri plaku Bahti me kokëfortësi.
- Nuk më pëlqen ti flas njeriut me sy të mbyllur. Trembesh të më shohësh sa kam ndryshuar, sa jam ‘zbukuruar?’- foli Afërdita me zë holluar.
‘Je zbukuruar hem, ka shkuar me kohë për mua vapa me gushtin të shijoj bukurinë, ia bëri me vete më pas shtoi:
-Më pëlqen të luaj me vegimet Afërditë. Mos harro, e di mirë. Të dy kemi ndryshuar, jemi mplakur, veç me një dallim, unë jam i lidhur pas një bombole me oksigjen dhe tubo plastike,-mërmëriti, ndërsa me vete shtoi, zvarritem si një kërmill Afërditë. Nuk e di sa je vërtet Afër-ditë, ose pasdite, por nuk mund të jesh pranë ditës. Shyqyr që jam ende ‘Gjë...ëz..,’ ultas vazhdoi,- gjithsesi më vjen mirë që ke ndryshuar, je ‘zbukuruar, je bërë më e re seç ishe më parë.’
-Nuk shikon nga e di?
-Vetë më the.
-Mund të gënjej...
- Gënjemë...
-Mos gënjejmë Bahti, hajt bisedojmë.
-Mos gënjejmë, të bisedojmë!
-Po.
-Më gënjeve. Punë e mirë është të gënjesh. Më gënjeve shumë vite më parë, Afërditë. Të prita gjithë natën poshtë blirit nën shiun e çmendur. Kisha veshur kostumin gri të babës. Në xhepin e vogël të xhaketës vendosa një trëndafil të bardhë për ta dhuruar ty Afërditë. Ika i qullur, i plevitosur deri në palcë. Ndërsa ti moj Afërditë bëje dashuri me dikë tjetër. Pastaj, hëm, pastaj hiç. Pleqëria është si fëmija Afërditë gënjehet dhe harron shpejt.
- Ka shumë akull me nesh Bahti Kubla, le ta shkrijmë!
-Gjene mirë e ditke që paska akuj mes nesh. Dhe shtoi me vete: Ah moj Afërditë kërkon të bisedojmë, të shkrijmë akujt. Unë nuk kam më zjarr dhe vlagë për të shkrirë akujt, ajsbergët, jam ‘ëz...’ Nuk kemi çfarë të themi, të gjitha u vjetërsuan shumë vite më parë pa provuar freskinë. Të gjitha u shpërdoruan qysh në sythe, pa mundur ti rritnim, ti prodhonim!
Nga e mori vesh kjo Afërditë që u kuturis deri këtu në shtëpinë e harruar të pleqve si në djallushe e keqe. Kërkon të më hajë me kënaqësi makutërie dhe këto ditë të mbetura, të varura në kornizën e ftohtë të rrëgjuar, të muzgut të fundjetës sime. Ardhja e saj është e qëllimshme, argëtim bastard vrasës në përvuajtjen dhe rrënimin tim.
-Bahti.
-Hë.
-Të kujtohet, më thoshe, sytë i kam të kaltër, të thellë, thellësitë e oqeaneve janë hiç gjë.
-I kishe blu të errët Afërditë, atje digjeshin meteorë.
-Meteorët ngrinë Bahti, nuk mundën të digjeshin.
-Nuk e di,- ia bëri ai me inat dhe dhimbje.
-Nejse. Më thoshe, buzët i ke të mrekullueshme, më të bukura e të shijshme në botë.
-I kishe, magjike Afërditë, në to ish gjithë shija dhe aroma e nektarit të luleve.
- Lulet i thau, i roniti era dhe u kalbi lagështia Bahti.
- Nuk e di,- tha Bahti me maraz.
-Nejse. Më thoshe, lëkurën e ke të brishtë, elektrike, të papërsëritshme.
- E kishe Afërditë e kishe. Sa herë të prekja drithërohesha, elektrizohesha, mallëngjehesha, humbisja.
-Tani mund të mallëngjehesh?
- Ç’thua Afërditë, unë nuk di se çfarë është mallëngjimi, më janë tharë gjëndrat e lotëve.
- E kuptoj, tani lëkura ime është e rrudhur, bërë si hoshafe Bahti.
- Nuk di, nuk më pëlqen ta di.
-Më thoshe, flokët i ke si rrezet diellore mëngjesore që reflektohen në pasqyrë.
- I kishe Afërditë, unë luaja me to, mrekullohesha dhe çdo mëngjes kur hapja sytë gjeja rreth meje qindra ylbere.
-Tani flokët i kam të ashpër të thatë, si byk e kashtë.
-Nuk e di, nuk pranoj ta di.
-Nuk ka gjë, më mirë të mos e dish.
-Por ti ike Afërditë, humbe nuk më prite dhe rrezet diellore u thyen si qelqe, - foli Bahti Kubla me zë të ngjirur të ashpër dhe shtrëngoi protezat e liruara të dhëmbëve.
-Unë nuk humba. Më humbën, më morën, më degdisën.
-Kush të humbi Afërsitë, kush të mori,- klithi si shpendi lënduar.
- Babanë e futën në burg, ne si familje na internuan larg ku hante pula gur.
-Burgosën, të internuan! Përse nuk më lajmërove? Unë ku isha?!
- Nuk e di ku ishe?!
-Jo.
Ai u përpoq të rikujtonte kohën e shkuar, iu duk shumë e largët, si të ishte e tjetërkujt dhe jo e tija...
-Ku ishe? Hem...Pafajësia dhe mirësia, bëhen skëterrë në xhepin e djallit Bahti. Ishe i preokupuar me veten, të kish përfshirë rastësia dhe të rrëmbeu me rrapëllimë jeta. Ishe qendra e vëmendjes, i përkëdheluri i fatit, suksesi i karrierës. Nuk mundja të ndërhyja, ta prishja një jetë që e adhuroja aq shumë. Të thashë, rrezet diellore u bënë qelqe dhe u thyen përdhe në rruginën e kalldrëmtë, ku nga të dy anët kish karafila dhe borzilokë. U prenë karafilat Bahti, u shkelën borzilokët, perdet e punuara me grep u ronitën. Trëndafili që mbollëm bashkë u gjakos. Por askush nuk e vinte re. Të gjetën një vajzë me biografi të mirë, u martove, pesëqind krushq ftove, rakia u derdh lumë, bëre dasmë të bujshme në hotel turizmi. Krijove familje...
Bahti luajti kryet në turbullirë. Dasma, rrëmuja, vallëzimi me nusen në dyshemenë prej verës dhe rakisë, zgërdhija, dehja, zhurmërima, puthjet ngjitëse, të gjitha kishin hipur në qerthullin e lodhshëm dhe gjithnjë sa herë e kujtonte ndjente marramendje.
-Ishte dasma jote dhe jeta jote Bahti, nuk qe e imja. Dëshiroja shumë të ishte dasma jonë dhe jeta jonë, por dhunshëm na ndanë me tela me gjemba dhe kish shumë hendeqe, përrenj e lumenj. Ke pasur ankthe Bahti?
-Ankthe?! Nuk mbaj mend, po ti Afërditë?
Ndoshta brejtje të ndërgjegjes, e shkuara ka rrjedhur teposhtë, në humnerë, nuk kthehet më, foli me vete. Dy herë të tjera Bahti Kubla u mat ti thoshte çfarë dreqin kërkon tani Afërditë. Ikë, mos më mundo, nuk mbaj dot më, mos gërmo në shtigjet e përmbytura prej rrëkeve, e ku nuk të lejohet, por nuk mundi.
- Unë!,- dëgjoi:- Eh, mos më pyet, jeta ime ka qene ankth Bahti. A ke ankthe Bahti?
- Ankthe! Mjaft Afërditë, ikë, më lër të qetë, mos më torturo. Pleqëria është ankth i madh. Në symbyllje dhe shurdhëri, rrëgjimi është akoma më i tmerrshëm Afërditë, e di këtë ti?
Atij po i mbahej fryma, ndërsa hijet stërmëdha e të errëta përdridheshin, korkolepseshin, luanin keqas me të. Symbyllur dhe duardridhur kërkoi kopsat e këmishës, nuk mundi ti zbërthente, por bëri mirë që i këputi.
-E di. Kam qenë syhapët në verbëri dhe gojëlidhur në fjalomani. Nuk më shihje, Bahti, por unë të shihja dhe të ndiqja nga larg. Qaja dhe qeshja, sepse gjithnjë e përfytyroja, atje ku shkelje, e prekje, dëshiroja ta prekja e ta shkelja, ta puthja ta ledhatoja. Zemra është misterioze dhe me forcë të jashtëzakonshme. Më beson Bahti, doja të ndjeja, të ish ledhatimi dhe frymëmarrje ime. Nuk më ndjeje Bahti, nuk kish sesi, s’ ma kishe nevojën. Tani je i sëmure, ke nevojë. E dëgjova thirrjen e fshehtë dhe erdha të ndjejmë atë që nuk mundëm ta ndjenim e ta themi atë që se thamë më parë.
Kokërdhokët e syve të Bahti Kublës lëvizën poshtë qepallave me nervozizëm dhe padurim.
-Cila është kjo moj Afërditë?
-Puthja e fundit Bahti.
- E jotja apo e imja.
- Nuk ka rëndësi, ndoshta e të dyve.
-Por unë i kam buzët e thara Afërditë.
-S’prish punë do ti ngroh dhe ti njom unë, me zjarrminë e mallit të viteve dhe me afshin akoma të pa shterur të ëndrrave të humbura.
-Oh, Afërditë, mjaft se më leqendise!
Pa mundur për ti kundërshtuar. I etur priti. Ajo gjithnjë kish qenë mrekulli në puthje. Ajri lëvizi dhe Afërdita i ngjiti buzët e plota, të kuqe, gjithë musht, lëng dhe jetë pas buzëve të fishkura të tij. Në fillim lehtë, butë, me kujdes, si një fllad pranvere, si të trembej se mos e lëndonte. Prekja vazhdoi horizontalisht dhe vertikalisht, si ujë i freskët burimi që njom dhe depërton thellë në brigjet e thara e të zhuritura, pastaj vetëtimthi gjithë vrull dhe zjarr ia mbërtheu buzët fort, i fali nektar. Plaku u tendos dhe zemra i rrahu me furi.
-Djall i madh, plak i keq,- i pëshpëriti Afërdita me mirëdashje dhe i përkëdheli hundën çomage,- je më shumë se një azgan, je djalë i ri.
Bahti Kubla u përtëri, iu bë shumë qejfi. Djalë i ri ish pse mos... Eh moj Afër-ditë kush nuk do të jetë djalë i ri, i dha trupit përsëri...
-U mundova te jetoja pa ty, Bahti Kubla, por nuk munda, po ti?
Bahti Kubla psherëtiu thellë.
-Unë...unë nuk mund të jetoj pa ty Afërditë... Unë.. kisha humbur, lidhur me lëmshin e viteve dhe me gjete..,- pëshpëriti Bahtiu dhe kërkoi me etje buzët e trëndafilta.
I dukej sikur nuk kish kohë dhe donte të shijonte deri në fund puthjen e madhe, magjike. E ndjente, Afër-dita ishte e re e freskët, ndoshta më e bukur se dikur. U shkri i tëri. Puthitja e buzëve dhe puthja ishte shumë e gjatë dhe po habitej si nuk po i mbahej fryma, po shkiste butë, ngadalë, në një dyshek të sfungjerte, ndoshta mes reve të bardha pupëlore, po ngjitej lart...
-Bahti Kubla, Bahti Kubla,- i flisnin, i bërtisnin, e shkundnin nga supet por ai nuk u kthente përgjigje. Tubat plastike ishin shkulur prej hunde dhe bombola qe flakur përdhe. Afërdita e kish mbërthyer përkrahësh, qenë bërë një trup dhe të dy po iknin tutje të mbështjellë me shallet e ylbereve...