MOMENT



Në pjatë kohe servir veten

Zbukuruar në dekorin e kopshteve

Që ushqeva me lékurën time

Krojeve që në djersën time shuan etje

Fjalë, buzëqeshje, prekje,...

Çastet ngopen e rriten sakaq

Në ditë, javë, muaj, vite,...

Përbindësh me barqe zerosh

Të pambaruara

Ndërkohë që unë i këndoj

Vetes nën zë

Ninulën e të vdekurit bukur

Pa e kuptuar

Nga e kisha mësuar.

II.



HYJNORE



Zot

Ti perëndi

Unë nga gjaku e mishi

Krijuar

Por kam

Një copë hyjnie dhe unë

Kur lind

Kur fal

Kur dua

Ti Zot

Unë Grua.

III.



KUJTIM

( Tim eti )



Në pllakën e mermertë

Të varrit tënd

Sot u pashë si në pasqyrë

Unë, grua e martuar

Gëlltitëse pasthirrmash

Që klithin nga trupi, nga sytë

Nënë e duruar

Që me qindra herë

Përplaset, rrëzohet e ngrihet

Në dy fëmijë.



Por jo! Në gurin e akullt

Kujtimesh të dërsirë

U duk ajo -

Vogëlushja me piptha

Në flokët e zi

Ulur në prehërin tënd

Si atëherë kur i mësoje

Infinitin në dashuri.

IV.



UNË TË DUA



O qenie e brishtë

Prej njeriu

Që aq ëmbël di t'u hidhërohesh

Gjërave të vogla, të imta të jetës

Kur bijnë mbi ëndrrat tua

Si guralecë rrëshqitës

Shkëmbinjve të lartë

Të cilët nuk kapen dot

Nga shikimi yt

Dhe shpeshherë i trembur

Godet në vend të përqafimit

Kafshon në vend të puthjes

E ik, ik diku larg vetes

Strukur në një fytyrë tjetër

Me ehun e piskamës

Që të tradhëton nga pas

Më të lashtë se sanskrishtja

Unë ,,,gjithsesi, të dua!

V.



DASHURISË



Në kërkim tëndin

Prekim gjithçka

Më parë se ty

Përplasemi, lëndohemi

Si në errësirë

Kur kërkojmë dritë

Ndaj, më duaj

Dhe të verbër, o shpirt

Në mos, ma hiq

Imazhin tënd nga sytë

Dhe flake tutje, tutje

Andej nga nuk kaloj përditë.

VI.



ĒNDRRA



I dashur, çfarē pa ëndërr

Kur mbrëmë qeshe në gjumë

Lojën që bënim si fëmijë

Puthjen e parë

Apo vallëzimin e çmendur në shi

E di, ka akoma...

Ma thuaj, cilado të jetë

Çfarë pa ashtu ëndërr

Kur mbrëmë aq ëmbël

Qeshe në gjumë

Veç mos thuaj, të lutem

mos thuaj kurrë -

Se nuk isha unë.

VII.



VJESHTA



Dhe ja ku u takuan

Dhimbjet tona përsëri

Një grua dhe një vjeshtë

Mbuluar në petkun e pjekurisë

Tuat gjëmime struk thellë

Mes ofshamave të mia në gji

E shiut ia kthej fytyrën

Pa dashur t'ia di

Cilat nga pikat që lagin mallin tim

Pikëllimin e kuqërremtë në ty

Janë lotët e mij.

VIII.



THIRRJE NGA BRENDA



E kotë të shtiresh

Pjesë e një alegroje të kohës

Kur përbrenda gjithmonë të fton

Një harfë Orfeu

Me miliona vjet drite rrugë:

Eja

Vetëm poetët kanë

Të drejtën e zhbirimit

Nëpër tejbotë

Atje, ku arkeologjia e fjalës

Është aq afër Zotit

Vetëm ata munden

Të flasin me yjet, bimët, shtazët

Të fluturojnë qiellit pa krahë

Të kalojnë detra pa u lagur

Të zbërthejnë enigma perandorësh

Të këmbejnë mrekulli profetësh

Të dëgjojnë për çdo natë

Rrëfimet e Sheherzades

E t' i përvidhen Kreontit

Sa herë duan të kalojnë matanë

Pastaj prapë, si asgjë

Të kthehen po aty ku janë

Eja



E kotë të shtiresh

Kur përbrenda një pastoraleje shpirti

Ngarkuar me trastën e absurdit mbi shpinë

Gjithmonë ndjek një zë

Pas të cilit, si në përrallë

Mbeten thërrmijat e misterit-

Cila nga ne është vërtetë gjallë?!

IX.



PRANVERA ËSHTË GRUA



E ndjen

Gjakun si lëvrin

Damarëve të tokës

Kur shpupurish ëndrrat

Kujtimeve rrënjë

Për flladin që puth gjethet

Për shiun që lan petalet

Për rrezet që ngjyrosin shikimin

Dhe gjithçka ngjanë

E ngrohtë

E ëmbël

Për të qenë e dashur

Mos u çudit, o Diell

Nëse prapë e sheh duke qeshur

Sikur të mos kishte qarë kurrë

Të flasë

Të këndojë

Të dashurojë

Sikur të mos kishte vdekur kurrë.

X.



PEISAZH FËMIJËRIE



Në krahë malli

Kthehem të shetis peisazhit të vjetër

Varur në vite kujtimesh

I pandryshuar

Me të njëjtat gjëra fëmijërore përreth

Lulet, barin, shkopin magjik të dëshirave lodër

Librin e përrallave më tej

Mbi hulajën e drunjtë mbështetur

Të gjitha, të gjitha po aty

Njësoj ishin

Vetëm unë isha bërë tjetër.

XI.



PROFECI NJERËZORE



Në fillim do të të rrahin erërat e kohës

Nga të gjitha anët (për të cilat ti as nuk di)

Pastaj dielli do përkujdeset të krijojë

Me shqetësimin e ngrohtë mburojë indesh

Për shpirtin tënd që syve të botës derdhet

Dhe gjithkush merr ngjyrë a shije pas qejfit të tij.



Asgjë s'do të lënë - gjithëçka do të mbetet.



Dhe, kur krater i shpërthimit mbyllet i tëri

E përreth kurreshtja heshtet si bishë e ngopur

Ti do ledhatosh fshehurazi në lëkurë vulën e dhimbjes

Kur e ndjen dhe me ndjenjën e saj rri

I lumtur që përbrenda teje gjallon akoma plaga

E domosdoshmja yte që të bën Njeri.

shum tbukra lol