PREKJA E VJESHTES....

Aroma e vjeshtes me vishet ne fetyre

Gjethet e zverdhura nen hapa japin shpirt

Pikat e shiut ngjyren e dheut kane ngjyre

Qielli veshtron token me syte e tij te hirte
Ne plazh qan pa ze nje cader e braktisur

kerkon ne reren e lagur nje puthje verore

deti renkon thelle me zerin e vales se grisur

Era kafshon buzen dhe thote Sjam fajtore



Diku larg me mbeti pa fryme nje perqafim

nen nje hije endrre kacavirret deshira

Vjeshta fik kandilin e pasionit me trishtim

Ska prekje te nxehta por endrra te ngrira
Koha kaperceu e cmendur kufirin e fundit

syri i plakur ka mbetur jetim ne ate stacion

Une te pres me shelgun ne bregun e lumit

Bluaj kujtime ne mullirin e pritjes e ai loton

E vec loton......



Stoli me shtrengon ne morsat e ndjesive

nje shprese e ngohte diku nje mornice frike
Nje rrahje ne qe mbeti peng dashurie

Sekond qe u perjetesua ne nje shekull pritje



Malli hapi velat ne det me frymen e shpirtit

Kurse une mbeta vetem ne bregun e heshtjes

Unaze qe ndryshket ne shtrengim te gishtit

Bese qe nuk ka bese kjo Prekja e Vjeshtes!

MOS ME FLISNI...

Mos me flisni per dhimbjen e trishtimin

sepse kamariere isha ne Bar-in e loteve

ne cdo porosi kam marre bakshish hidherimin

shije qe mbeti tavolinave mes shishesh e goteve

Mos me flisni per urrejtjen e inatin

sepse i ushqeja dikur keto bisha ne hekura

isha une qe mes kafazeve beja gardianen

shihja babezine e tyre qe copetonte
[/b][b]miresi gjysem te vdekura

Mos me flisni per genjeshtrat e mashtrimin

kam qene kliente ne ate bordello te ndyra

sa te verteta kam pare qe me to ne nje shtrat flinin

Produkti???Ca kelyshe hibride pa ngjyre e pa fetyre

Mos me flisni per shpresen dhe endrren

sepse ne te njejten rruge bashke kemi udhetuar
aq shume e aq gjate sa ju fala zemren

Miqte e vetem qe i shoh ne varrimin tim

me lopata ne duar!

Fajin mekatin pendesen te gjithe i kam njohur

dhe tu them te drejten per ta skam shume mall

Ne doni me flisni per dashurine nese vertete ju ka ngrohur

E vetmja e panjohur qe me mbeti vec mit....Nje perralle

poezite tuaja,pa hajkan njerez

Mos ma harro dritaren,
Trumcak.
Eja perseri.
Bashke, do te flasim ngapak,
Se meremi vesh,
E di.
Nese do,
Eja dhe ne vere,
Prane dritares do jem,
E heshtur si perhere.

Iki shpesh nga vetja,
ngaqe nuk mbush dot,
zbrastesine e brendshme.
Copezuar me eshte jeta.
Ne ikje,
si e krisur, shtrengoj ne gji
Padjallezine.
I jepem harreses.
E lodhur, terheq floket.

Ne te quaesiveris extra - Mos kerko jashte vetvetes

Njeriu eshte ylli i vet, dhe shpirti qe mund
te ofroje njeri te ndershem dhe te perkryer,
e komandon tere driten, tere ndikimin, tere fatin;
atij asgje nuk i bie heret apo teper vone.
Aktet tona engjej tane jane, ose te mire ose te keqij,
hijet tona fatale qe ecin qete krah nesh.

Peshtjellim...
Jo gjithmone ndihem e tille... e kur ndjej dyshoj per gjithcka kam
perjetuar, e vertete apo false, per gjithcka kam kerkuar: deshire apo
egoizem... do doja te gris, te cjerr me thonj, te gjymtoj ato ndjenja pa
forme qe me turbullojne, me bejne te dashuroj, te urrej, te qesh, te
qaj, te injoroj, e te vuaj injorimin e tjetrit... kujtim! I embel apo i
hidhur??? Nje enderr qe s’e di a mund te behet realitet... nje enderr qe
e mban ne duar si nje leter dashurie... me vargje, dedikime,
perkushtim, emocion... mos duhet ta gris edhe kete? Po a kam frike te
ngel pa kete enderr? C’te bej... mos mbase e tille eshte dashuria ‘e
vdekur”, qe sdi ta mbash te tille, e te perpiqesh ta ringjalles, apo ta
lesh te shkoje... Por ndoshta, ishte pikërisht kjo letër që më kishte
sjellë këtë univers pështjellues, marramendës, të mbrapshtë dhe
njëkohësisht tepër të butë, të dashur dhe miqësor, këtë fat dhe këtë tip
që më duhet ta shkel, ta hedh poshtë me perbuzje. Të harroj dhe të
kujtoj njëkohësisht pikërisht ato që duhen dhe që s’duhen, ndaj ajo
duhej të grisej e para,madje të digjej, që as aroma e tymit të mos
mbetej, të hidhej shkrumbi në humnerë dhe të zhdukej përgjithnjë si një
ogur që do të më bënte të ndryshoja , të hidhja tej një histori të nisur
keqazi, një histori pa përgjigje që më bëri të ftohtë sa edhe të
nxehtë, në instinktet, dashuritë dhe dhimbjet e mia të pafund. Unë vuaja thellë nga
vetja ime, nga çdo copë letër që po grisja, kisha dramën dhe përjetimin
e vetëvrasjes se dashurise qe jepja por pa marre, të makthit, frikën që
më krijonte largimi i dashurisë sime, mbytjen nga fakti se ai do të më
tradhtonte me dikë tjetër.
Mendova,vetëm një çast dhe e grisa shpejt, me tepër mllef, me shumë
urrejtje. Përdora të gjithë pasionin tim urryes duke ndjerë konvulsione
në këtë ritual të pandjerë më parë.Pasi ish ai që më kishte sjellë shumë
e shumë dhimbje, trishtime, netë të pafund pagjumësie dhe një shpirt që
më mbeti i copëtuar duke mos ditur nëse dashuria e tij më donte më fort
dhe më thellë.
E grisa dhe e hodha tej.
Por kjo nuk më mjaftoi. E kapa koshin dhe i rimblodha vërtik të gjithë
copat e thërmuara të asaj magjie të kobshme dhe hapa vrullshëm kanaten e
dritares që kisha në krah duke lënë erën të merrej me lodrimin e
dashurisë sime të papërfunduar. Me copërat që herë shkonin poshtë e herë
ngjiteshin lart ,u futa edhe unë në dalldinë e erës ngacmuese.
Ndjeva pendim,lodhje, shumë trishtim dhe ndërgjegje të vrarë. Përse ?
Përse duhej të të grisja pikërisht atë? A mund të qëndroja dot pa
dashurinë time, po të mos ishte ajo letër ? Si do të isha unë nesër, pa
të, pa atë letër-instinkt që më fali shumë dashuri të përjetuar, çdo gjë të papërsëritshme ?
Por jo gjithcka eshte leter...

tani ik,..largou ngadale,.nen petkun e nates,..ajo do te ndihmoj te
zhdukesh butesishte pa vene re dhimbjen tende as ti as une,..
largou nen driten e nje ylli qe diku ne kendin qiellor ndriqon veq per
ne,..lere te te shoqeroj deri sa ti te shuhesh ne mendimin qe kishe,..
Lere veten te rilindesh nen driten e tij te zbehte dhe te vaket nga vuajtjet e embela...
largohu ngadale sonte,..tani veq ik me tutje ne hapat e erresires ..qe
ti i dine mire...mos u kthe sepse prape do te largohesh por atehere nuk
do kete me as nje yll...
dhe nata do te te gllaberoj ty dhe yllin dhe gjdo emebelsi te netve
te errta..nen copeza yjesh te thermuara siper nesh..qe ne i perdornim si
tantella mendimesh per njeri tjetrin..
ik ngadale,,largou ne hapat e kesaj erresire te pa emer por e gjalle akoma nga shpirterat tane,.!