Nje burre u ul ne nje stacion metroje ne Washington Dc dhe filloi te luante ne violine. Ishte mengjes i ftohte janari. Ai luajti 6 pjese te ndryshme per rreth 45 minuta.
Gjate asaj kohe u llogarit qe 1.100 njerez hyne ne stacion, shumica prej tyre ishin duke shkuar ne pune. Pasi kishin kaluar 3 minuta, nje meso burre vuri re qe nje muzikant po luante, ai ngadalesoi hapin, qendroi per disa sekonda dhe vazhdoi rrugen per ne punen e tij. Nje minute me vone violinisti arriti te merrte dollarin e tij te pare, nje grua e hodhi ne koshin perpara tij dhe u largua me shpejtesi pa ndaluar.
Pak minuta me vone dikush u afrua per ta degjuar, por shpejt pa oren dhe u largua. Dukej qe ishte vone per pune.
Ai qe i kushtoi me shume vemendje, ishte nje vogelush 3 vjecar, i cili, megjithese e ema vazhdonte ta terhiqte, ndaloi per te degjuar violinistin.
Ky veprim u perserit prej disa femijeve. Ne 45 minuta qe muzikanti luajti, vetem 6 njerez ndaluan dhe qendruan pak per ta degjuar. Rreth 20 njerez i dhane para, por vazhduan te ecin me hapat e tyre normale. Ai mblodhi gjithesej 32 dollare.
Kur mbaroi se luajturi dhe ra heshtja, askush nuk e vuri re, askush nuk e duartrokiti.
Askush nuk e dinte por violinisti ishte Joshua Bell, nje prej muzikanteve me te talentuar te botes. Ai luajti nje prej pjeseve me te bukura shkruajtur ndonjehere, me nje violine qe kushtonte 3.5 milion dollare. 2 dite perpara se te luante ne metro Joshua Bell shiti me qindra bileta me te pakten 100 dollare secilen.
Kjo eshte nje histori e vertete. Joshua Bell ishte e organizuar nga Washington Post si pjese e nje eksperimentimi rreth perceptimit, shijes dhe prioritetit te njerezve.
Qellimi ishte te dihej: Ne nje vend te zakonshem, ne nje ore jo fort te pershtatshme, a mund te perceptojme bukurine? A ndalojme se vleresuari ate?
A mund te dallojme nje talent ne nje kontekst te papershtatshem?
Dhe nje nga perfundimet e ketij eksperimenti ishte: Nese ne nuk kemi nje moment te ndalojme te degjojme nje prej muzikanteve me te medhenj te botes, duke luajtur nje prej muzikave me te bukura te shkruajtura ndonjehere, sa gjera te tjera nuk i veme re dhe i humbim?!
Gjate asaj kohe u llogarit qe 1.100 njerez hyne ne stacion, shumica prej tyre ishin duke shkuar ne pune. Pasi kishin kaluar 3 minuta, nje meso burre vuri re qe nje muzikant po luante, ai ngadalesoi hapin, qendroi per disa sekonda dhe vazhdoi rrugen per ne punen e tij. Nje minute me vone violinisti arriti te merrte dollarin e tij te pare, nje grua e hodhi ne koshin perpara tij dhe u largua me shpejtesi pa ndaluar.
Pak minuta me vone dikush u afrua per ta degjuar, por shpejt pa oren dhe u largua. Dukej qe ishte vone per pune.
Ai qe i kushtoi me shume vemendje, ishte nje vogelush 3 vjecar, i cili, megjithese e ema vazhdonte ta terhiqte, ndaloi per te degjuar violinistin.
Ky veprim u perserit prej disa femijeve. Ne 45 minuta qe muzikanti luajti, vetem 6 njerez ndaluan dhe qendruan pak per ta degjuar. Rreth 20 njerez i dhane para, por vazhduan te ecin me hapat e tyre normale. Ai mblodhi gjithesej 32 dollare.
Kur mbaroi se luajturi dhe ra heshtja, askush nuk e vuri re, askush nuk e duartrokiti.
Askush nuk e dinte por violinisti ishte Joshua Bell, nje prej muzikanteve me te talentuar te botes. Ai luajti nje prej pjeseve me te bukura shkruajtur ndonjehere, me nje violine qe kushtonte 3.5 milion dollare. 2 dite perpara se te luante ne metro Joshua Bell shiti me qindra bileta me te pakten 100 dollare secilen.
Kjo eshte nje histori e vertete. Joshua Bell ishte e organizuar nga Washington Post si pjese e nje eksperimentimi rreth perceptimit, shijes dhe prioritetit te njerezve.
Qellimi ishte te dihej: Ne nje vend te zakonshem, ne nje ore jo fort te pershtatshme, a mund te perceptojme bukurine? A ndalojme se vleresuari ate?
A mund te dallojme nje talent ne nje kontekst te papershtatshem?
Dhe nje nga perfundimet e ketij eksperimenti ishte: Nese ne nuk kemi nje moment te ndalojme te degjojme nje prej muzikanteve me te medhenj te botes, duke luajtur nje prej muzikave me te bukura te shkruajtura ndonjehere, sa gjera te tjera nuk i veme re dhe i humbim?!