Sikur hëna që e zbukuron qiellin,
Fytyra yte po e ndriçon këtë dhomë.
Dhjetë qirinjë po e rrethojnë shtratin,
Shtartin që shtati ytë e ka nxën.
Rrokullisesh në shtratin e hekurt,
Sikur delfini kur argëton njerëzinë.
Dal ngadal po i afrohem unë cakut,
Po zhvishem për ta shijuar ngrohtësinë.
Këmbët e bardha me buzë po t’i ledhatoj,
Sikur mjeku dhimbjet kur t’i kërkon.
Kur ngjitem lart e me duar barkun ta fërkoj,

Ti sikur e çmendur fillon e piskëllon.
E humba durimin dhe rrugë mora!
Një rrugë të gjat si të bubërrecit.
Me gjuhë barkut dhe gjoksit iu ngjita,
Mu duk se notova qosh më qosh detit.
E kur tek buzët e tua unë arrita,
sikur një burim në shkretëtirë gjeta.
Në heshtje dy fjalë i përshpërita:
Të dua, pa ty nuk ka kuptim jeta.
Butësia dhe lagështia e buzëve tua,
Është si shpinda e ariut të bardhë.
Të ftohta janë shumë, që te dyja,
Mbrenda ka një gjarpër të gjatë.
Kokën e gjarpërit me buzë e mbulova,
Ngrohtësia e tij, të tërin më rrënqethi.
Nga hutia, fuqishëm të shtrengova.
Saqë edhe korrizi ty të kërrciti.

Ne nje nate te qete...ne nje qiell plot yje........dhe ju ne dritare...

Në garë me qiellin
Sot jam unë,
Cili nga ne dy
Ka lot më shumë??

Edhe shi po të bie
Me orë pa ja nda,
Besoj sa kam lot unë
As qielli nuk ka?!