Njehere, para shume kohesh, isha ne gjendje te keqe. E keqja me kishte zene ne formen e ngjyres se zeze. Dhe ajo erdhi ne menyre natyrale, fare pa shqetesuar asnje nerv timin, me hapa te heshtur…
Nga nje gjendje normale qe isha, plot me ngjyra euforike qe karakterizojne natyren time, fillova, cdo gje qe me rrethonte, ta shihja ne nje ngjyre te zeze. Ne fillim here te zbehte, e here te forte. Me pas, sa me shume kohe kalonte, aq me e forte behej e zeza qe shihnin syte e mi. Por, nuk ishte ky shkaku qe une ndihesha keq.
Nuk isha aspak I merzitur, as melankolik, as depresiv, as ne lufte me boten, as anarkik. Ndihesha qejfli ne ngjyren e zeze. Gjithcka qe shihja zi me shijonte. Dhe kjo gje, pikerisht ky fakt, ishte shkaku i frikes time. Ne rregull deri te ndjesia e papritur qe nuk me ndahej e se zezes, por edhe qe ta shijoja?
Ishte e frikshme si hijet e skutave merrnin te njejten ngjyre duke me ndjekur pas.
Syte me ishin nxire, (une kam sy te celet) dhe gjuha me ishte nxire nga vera. Dhembet ishin nxire nga kariesi. Vishesha me rroba te zeza, dhe, nuk e di pse, degjoja vetem kenge te zeza.
Kudo qe shihja ne kohe, ne hapesire, ngjyra e zeze me fekste fort fort, ne nje kreshendo qe nuk e dija si do I vente filli. Ndoshta do e bente diellin e zi? Henen e zeze? Sepse parfumin tim e kishte bere te zi nderkohe… Dhe gjaku? Kur u cava dje pa dashje, nga mollza e gishtit kulloi gjaku im, dukej I zi…
Po floket e mi bjondë? Dhe ato te zeza?
Bah! E tere kjo ishte e frikshme!
Dhe nje nga ato dite, ishte nate ne fakt, dyert e dhomave te familiareve te mi ishin zhytur ne errezire te zeze, energjia elektrike mungonte, nata ishte e zeze pa yje, dhe era frynte ne ngjyre te zeze, pashe veten ne pasqyre. U fiksova ne syte e mi dhe pashe aty nje pako, nje pako me tere erresiren e mundshme brenda… lidhur bukur me fjongo te zeza…
Atehere, u ula kembekryq mbi tapet, si somnambul, duke teshtire ne fillim, pastaj pa shfaqur asnje shenje gjallimi, pa u ndier fare.
Gishtat e mi rrembyen tere nxitim penen e zeze qe fshihja diku poshte kolltukut, dhe, mbi nje fletore me kapake teresisht te zinj pa dyshim, nisen te shkruanin c’fshihej ne pako.
Nisen te shkruanin… LIBRIN E ZI !
Gishtat shkruanin e shkruanin… nuk e kuptova dot kurre ne ishte mendja qe urdhetonte gishtat, apo gishtat sugjestiononin mendjen nepermjet levizjeve se tyre valltare mbi fletet…
Ne cdo hap qe hidhnin gishtat e mi shkruhej nje shkronje e zeze me bojen tmerrsisht te zeze qe rridhte e frikshme nga maja e penes time…
Shkronjat formonin fjale, e kuptimi I tyre ngrihej si hije nga fletet duke u futur ne hundet e mia…
Fjalet, rreshtat, paragrafet, kapitujt shkruheshin me shpejtesi marramendese dhe gishtat e mi nuk ndjenin asnje ngerc, e hunda ime nuk ngopej me ate kuptim te erret, syte nuk lodheshin nga e zeza…
per tu shkeputur nga kjo gjendje thithese u perpoqa te mendoja dicka me tronditese se kjo, ndarjen nga dikush I dashur per te mos ta pare me, thyerjen e gjymtyreve, vdekjen e prinderve, te djegurit te gjalle, vdekjen e femijeve, humbjen totale te shqisave, … nje kancer… cdo gje dukej perralle.
Ai liber I Zi I gjalle, si kthetra maceje, bishta te zjarrte dragoi, sy tigri e mjeker cjapi qe digjej, Ishte nje ngjarje pertej cdo tragjedie njerezore mizerabel.
Nderkohe vazhdoja me nje shpejtesi mbinjerezore te shkruaja e shkruaja Librin E Zi.
Materialin brenda tij nuk do mund kurre ta tregoj. Edhe sikur te mundja, s’do ta ndaja kurre me askend.
Cdo shkronje ishte e gjalle, cdo shkronje nje njeri! Libri, aq I forte, aq agresiv!
Cdo gje ne te filloi te vibronte e dridhej… shkronjat e fjalet nuk arrinin ta mbanin dot te zezen brenda, dhe nje lloj termeti ndodhi midis paragrafeve e kapitujve.
Shkronjat e zeza nisen te vetetinin, te ndizeshin… dhe nje zjarr mbiu, me gjuhe flake gllaberuese midis fleteve.
Tere libri nisi te digjej ne vetvete. Permbajta e tij, cdo faqe e shkruar, paragraf, fjale, shkronje merrte flake ne formen e gjuheve te vockla te errta. Zjarri ecte I vendosur, I pandalshem mbi shkronjat e zeza, dhe tere libri dukej sikur po e shijonte… dukej sikur po te kishte goje, Libri I Zi do kendonte…
Zjarri I tij ndricoi erresiren e nates, dhe ngrohu qenien time qe merrte fryme diku aty anesh tere asaj qe po ndodhte…
Afrova duart ti ngrohja ne zjarrin e librit qe po digjte vetveten nga rendesa e egzistences se tij…
Une shkrimtari e arkitekti I tij ngroha gishtat, ti mbaja te zhdervjelleta per te shkruar librin e ardhshem…

interesante