PUTHJA E MUNGUAR …

Dera u hap ngadalë dhe lëshoi një tingull fare të lehtë por jo të vështirë për t’u dëgjuar. Ashtu sikurse ndodhesha përpara dritares me shikimin e ngujitur në kopështin disi të vogël por shumë të bukur përkarshi, as që e mora mundimin për t’a kthyer kokën e për të parë se kush mund të ishte…

Në të vërtetë as që më vajti ndër mëndje që personi i sapofutur në dhomë mund të ishte vetë ajo, pasi që nga takimi ynë i fundit pak muaj më parë, takim në të cilin u grindëm pak si ashpër me fjalë, nuk patëm komunikuar as edhe një të vetme fjalë me njëri – tjetrin!

Por mbi të gjitha në ato çaste po më joshte pa masë peisazhi i larmishëm pranveror që kishte veshur kopështin. Kisha ngulitur sytë mbi një trëndafil të kuq si gjaku, të cilin në mëngjes e pata parë si një gonxhe ende të paçelur dhe isha i gatshëm t’i përgjigjesha ndonjë pyetjeje të personit që gjendej aktualishtë prapa krahëve të mi. Por si për çudi nuk ndodhi ajo ç’ka unë po prisja!

Ajo më ishte afruar aq shumë, sa që po të n’a shihte ndonjëri nga dritarja me siguri do të mendonte se ishim një trup i vetëm. Heshtja e personit që vazhdonte të më qëndronte prapakrahëve më bëri të dyshoja në vetvehte!

– Mos ndoshta më kishin gënjyer veshët për atë tingullin e derës pak minuta më parë?! Ndaj vendosa të ktheja kokën dhe të shihja se ç’farë po ndodhte. Por akoma pa e kthyer plotësishtë kokën, një zë i njohur më pëshpëriti lehtë në vesh:

- Mirëdita shpirtë…

Zërin e saj të ëmbël e të ngrohtë e njoha menjëherë edhë përse nuk e kisha dëgjuar prej disa muajsh, por përsëri nuk i’u besova dot veshëve! Ndaj për t’u siguruar plotësishtë në vetvehte dhe për të larguar dyshimet e shumta që po lindnin në kokë, ktheva kokën përfundimishtë dhe ja përpara syve të mi qëndronte fytyra e bukur dhe e imët e vajzës që aq shumë pata dashuruar dhe akoma vazhdoja që t’a dashuroja…

Megjithëse edhe sytë i përpëlita nja dy a tri herë sikurse të isha zgjuar nga gjumi, përfundimishtë u binda plotësishtë që ajo tashmë ishte e pranishme në dhomë. Ende pa i’u përgjigjur përshëndetjes që ajo më dha, apo ndoshta uruar mirëseardhjen, tentova të zgjasja dorën e të përkëdhelja flokët e saj të zeza e të gjata kthyer dredha dredha, por çuditërishtë diçka që as vetë nuk arrita t’a konceptoja dot se ishte, nuk më lejoi që t’ë bëja një gjest të tillë! Si duket edhe ajo e kuptoi se ç’ngjau me mua në atë çast, pasi u zbeh paksa në fytyrë dhe uli shikimin poshtë si një fëmijë i zënë në faj! Isha më se i sigurtë në vetvehte atë çast që po të kishte zgjatur edhe për pak minuta në vazhdim heshtja midis nesh, ajo do t’ia kishte plasur të qarit…

Kur e thirra në emër fytyra e saj shkëlqeu nga gëzimi ndërsa faqet e kuqe i përgjasnin petaleve të trëndafilit që sapo kishte çelur atë mbasdite në këposht. Teksa ngriti kokën lart dallova qartë se sytë e saj u mbushën me lot prej gëzimit. Pikat e lotëve i vareshin në qerpikët e hollë e të gjatë, i rrëshkisnin ngadalë nëpër faqet e ndezura flakë de ri tek buzët e kuqe si qershi, prej nga ku përfundonin të radhitur në fundin e mjekrës së saj të hollë e të mprehtë.

Zgjata dorën dhe me delikatesën më të madhe i fshiva pikëzat e lotëve që përgjasnin në copëza të vogla kristali. Çuditërishtë ndjeva që lëkura e faqeve të saj ishte e ftohtë si akulli edhe përse mbi të kishin vërshuar vargje të nxehta lotësh!

Poshtë nga thellësitë e shpirtit më lindi një ndjenjë keqardhjeje dhe u ngjit lart e shndërruar në avull i cili bëri që sipërfaqja e ballit të më mbulohej me djersë të ftohta!

I’a lëshova krahët rreth qafës së hollë e të shkurtër të mbuluar nga flokët e gjata dhe e tërhoqa lehtësishtë drejt vetvehtes time. E ndërsa unë e shtrëngoja në krahët e mi, ajo mbështeti kokën lehtë në kraharorin tim dhe qëndronte pa lëvizur fare dhe pa nxjerrë asnjë zë, sikurse një fëmijë i vogël që ka kuptuar gabimin e bërë dhe kërkon ndjesë me anë të heshtjes…

Përsëri me duart e mia i’a ngrita pak kokën lart dhe buzët tona u gjendën fare pranë. E vështruam edhe njëherë në sy njëri tjetrin si për të aprovuar përfundimishtë faljen e dyanëshme të gabimit që kishim bërë dhe nisëm të putheshim si të babëzitur…

Kënaqësia e asaj puthjeje, ëmbëlsia e buzëve dhe aroma kundërmuese e parfumit të saj të zakonshëm po më dehnin të tërin gjer në dejtë më të hollë të trupit.

Ndonëse nuk po kishim të ngopur teksa po putheshim ashtu në këmbë e tërë afsh, lehtë në veshë më tingëllonin fjalët e saj që pëshpëriste gjysma gjysma:

- “AH… SA… SHUM… MË PASK… MUNGU… KJO PUTH…”.


© Saimir Murati...

“Puthja e vdekjes”

Siandra u ul mbi barin e lagur në majë të kodrës. Qyteti dukej më bukur nga aty, ndërsa poshtë ndriçohej nga drita e hënës së plotë. Ky kishte qenë gjithmonë vendi i tyre. Ata u takuan këtu, poshtë, ndër secilin ndrim hënëje, çdo errësireje, çdo mundësie. Së bashku ata rrinin ulur, përshpëritur për ëndrrat e tyre dhe të gjitha gjërat që do bënin kur do plakeshin. Disa mendonin që është e frikshme që ata kishin zgjedhur mu këtë vend, aq afër varrezave, por ata e dinin se ishte vendi më i përsosur.
Sonte, ajo ishte ëm. Duke gëlltitur një lotë të humbur nga faqja e saj ajo bërtiti ndër lotë. “Kjo është e padrejtë”.
Një shtresë e mjegulltë bie në perden e syve të saj. Qëndronte e paralizuar pa e ditur se çfarë po bënte këtu, kë po priste, dhe ku do prekte shpirti i saj ende pa’prehur në këtë rrëmujë mendore. Koha ndalon, ndërsa ajo ndjen sesi diçka madhore filloj të rritej brenda saj. Diçka si devijim. Edhe sa kohë e humbur do kalonte nga ajo rrugë e drejtë dhe e ngushtë drejtë errësirës!. Devijimi nxiste një rreze shprese. Ndoshta në errësirë ajo mund të gjente një copë drite dhe këtu do përfundonte shëtitja e saj e përjetshme. Dhe ndoshta, në , do mund të pushonte njëherë e mirë zemrën dhe shpirtin e lodhur.
Por, a kishte Siandra këtë guxim?
A kishte guximin që të largohej nga gjurmët e dhëmbjeve të saja, ku ishte një jetë e pa’jetë?
A kishte guximin që të qëndronte në të panjohurën ku fundi ishte vetëm mundësi?
“E dija që do ishe këtu”.
Zëri ishte shumë i butë, një përshpëritje në erë. Të dridhurat vërshuan tërë trupin e saj ndërsa tundi kokën. “Dhe unë e dija që ti nuk do ishe.”
“Por, unë jam.”
Gjethet shushuriten pas saj me të filluar era. Ajo u kthye, duke shiqur në hijet, derisa lotët vërshuan sytë e saj. “Ti nuk je këtu..Do dëshiroja…por”
Era largoj flokët e saj, përpara se t’i vendoste përsëri në qafë,“Ti më ke dashur, apo jo?”
Ajo mbyti një rënkim dhe lëshojë fytyrën e saj në duart e njoma. “ Nuk munda të ta them! Nuk e dija se si.”. Fjalët e saja ishin të buta, një përgjigje që ajo nuk e kuptojë që do e ipte.
Ajo ndjeu që aty, një ledhatim përgjatë fytyrës së saj. Mjekrra e saj u ngrit, duke kërkuar prekjen e aq shumë dëshiruar.
“Siandra, Siandra ime e dashur. Sa shumë që më ke munguar”.
ët e saja u thanë dhe fryma u këput diku në fytë. Ajo mund t’a ndjente atë. Aromën e freskët të lëkurës së tij; aluzionin djegës të kolonjës së tij.
“Të ndjejë”. Gishtat e saj lundronin në errësirë, “, të ndjejë!”
“Jam këtu.” Zëri i tij kësaj here ishte më i ë. Ajo mund të ndjente peshën e pëllëmbës së tij në fytyrën e saj, frymën e tij në veshin e saj. “Nuk do të të lë kurr”.
Ajo bërtiti, me zërin e saj të lëkundur, “Por ti e bëre! Ti më ke lënë këtu vetëm!”
Një korb thirri pas saj, krahët e të cilit lehtësisht rrihnin derisa binte poshtë. Ajo nuk kishte nevojë të dinte se ku u ulë, ajo mund të ndjente vështrimin edhe pas shpinës së saj.
“Hapi sytë, Siandra. Hapi sytë dhe shiqo që unë nuk të kam lënë”.
Frika e përfshiu të tërën. Ajo e dinte që ai kishte ikur; ajo kishte qëndruar aty derisa lopata e fundit plotë dhe kishte rënë mbi arkivolin e tij. Ajo kishte qëndruar në shi, me lotët e saj përzier me pikat e ftohta të lagështisë që binte nga retë. Por sonte ishte një natë magjike, çdogjë mund të ndodhte!. Qetësisht dhe ngadalë hapi sytë e saja.
Në fillim nuk pa asgjë, vetëm disa lëvizje mashtruese poshtë saj. Pastaj një dredhje tymi nga e majta kapi vëmendjen e saj. Dukej e ndritur në dritë të hënës, një e dredhë e butë që vinte nga toka.
“Eja tek unë, Siandra”Me të rrahura të llahtarshme, Siandra ndoqi gjurmët e tymit, duke u kthyer ngadalë. Ajo e dinte nga të shkonte, ishte instinkti ajo që përcillte.
Pema ishte në të majtë të saj, përtej portave të varrezave. Ajo vështronte në të, duke kërkuar korbin që ajo e dinte se do ta gjente aty.
Krakëllitja e korbit fuqizohej ndërsa ajo afrohej, “Po vijë, Dior”.
Era filloj të furfullitej më fortë se herën e parë ndërsa ajo ndjeu pikën e parë të shiut në fytyrën e saj. Mori hapa të ngadalshëm, të pasigurtë por pa frikë. Ra në gjunjë mu përpara pemës dhe shtriu dorën e saj për të prekur gdhendjen aty. Siandra dhe Diori ishin ende aty, ende thellë skalitur, dhe zemra që rrethonte emrat e tyre ende lakuar në mënyrë të përkryer.
“Më shiko, Siandra. Unë jam këtu, por ti duhesh të vish tek unë.”
Duke ngritur kokën, ajo shikoi përreth. Atje. Tek hijet. Ai ishte aty. Siandra buzëqeshi dhe u ngrit ngadalë nga gjunjët. Hezitoj vetëm për një çast të vetmin, e më pas mori hapin drejtë figurës në errësirë. “Dior?”
“Siandra, eja te unë”. Ajo mund të shihte zgjatjen e krahëve të tij, duart e tija të hapura vetëm për të, “Do doje të jesh me mua?”
Ajo ndaloj. Gjaku i saj pulsonte pa kontroll, duke e tërhequr drejt tij. Ajo e donte zërin e tij. Gjithmonë e kishte dashur. Ishte qetësues, i ëmbël, ngjirur. Ripërtrirë, ajo lëvizi shpejtë tek hijet.
Krahët e tij rrethuan atë në hapin e saj drejtë tij. Siandra ndjeu atë, në mishë, në palc, ndërsa ai kishte varrosur fytyrën e tij në qafën e saj. “Të kam pritur aq gjatë, Siandra.”.
Por diçka nuk ishte në rregullë. Ai shijonte diç ndryshe. Ishte i tëri i ftohtë, shumë ftohtë. Por prap, ajo u ngjit në të, edhepse shqisat e saja britnin që ajo të ikte. “Më mungon aq shumë!” Ajo qau fjalët e saja në gjoksin e tij, duke mbërthyer krahët e saja përreth tij. “Mos më le më kurr, të lutëm, mos më le.”
Siandra ndjeu dremitjen e tij, ndjeu buzët e tij, të akullta, por ende të plota dhe të buta përderisa puthte mbi buzët e saj. “Më pranon, dashuri?”
“Po, oh Dior, Të dua aq shumë! Ndërsa dridhej u largua për pak sa për t’a shikuar njëherë mirë.
tij përshkoi flokët e saj, duke e shtrënguar çmendurisht, ndërsa s’pushonte së rreshturi duke shikuar në sy përlotur. Sytë e tij ndrisnin, të kuqe dhe të verdhë në errësirë. “Përjetsisht, dashuri! Ne kurr s’do ndahemi më”.
Siandra mbylli sytë, duke përcjellur ritmin e afërsis dhe ndjesisë së brishtë që ndjente çdo atom i saj. Një çast. Një frymë. Hiç më shumë. Dhe ja ku qëndronte, prap, vetëm, përqafuar me erën e asaj nate që kishte marr çmendinë kudo përreth. Derisa lotët rridhnin faqeve të saj, dhe digjnin edhe dheun ku binin, ajo përshpëritit, “Përjetsisht, dashuri!. Deri në amshim!.”