Jo, kjo nuk është edhe një letër e dashurisë të cilën nuk do ta dërgoj kurrë...
Ky është një tekst i thjeshtë, të cilin shpresoj që kurrë nuk do ta lexosh, pasi që frikësohem nga përgjigjja.
Nuk mundem asgjë të bëj, dhe që ajo gjë të mos më përkujtojë ty. Mezi marr frymë. Këta lot që më vijnë çdo ditë thjesht më janë të tepërt. Vetë të menduarit për ty ndonjëherë më bën të qaj. Pasi që... edhe pse jemi miq më të mirë, unë të dua.
Secila lëvizje jotja, secila imtësi, të gjitha, ama bash të gjitha më bëjnë përshtypje. Ndonjëherë dëshiroj që kurrë mos të kisha takuar, pasi që jam duke u bërë e varur në ty. Nuk mundem pa ty.
Nuk e di se çka të bëj. Për herë të parë kur të kam parë e kam ditur se ti je ai i vërteti. Dhe kështu është qe një kohë, një kohë shumë të gjatë. Dëshiroj të të preki. Të përqafoj. Të puth. Të të them... se të dua.
Pa u frikësuar se çka do të marr si përgjigje për këto kërkesa të mia. Ndonjëherë natën mbes e zgjuar. Mendoj për ty. Çka dhe si do të ishte po të ishim së bashku. Madje edhe në një moment të vogël, gati sa të pavërejtshëm, të ndjej përskaj vetes.
E ndjej lumturinë e papërshkruar. Dhe kjo është e vetmja që më ndihmon që të përmbahem. Ditë. Muaj. Dhe madje edhe më shumë se një vit. Para së gjithash të tëra që i bëjë më kujtojnë ty. Thjesht je gjithmonë aty.
Dhe unë fatkeqësisht nuk mund të them se çka ndjej. Pasi që, edhe pse më do, e di këtë, e tëra kjo është në mënyrë të gabuar. Në sytë e tu unë gjithmonë do të mbetem vetëm mikja jote. E cila do të jetë gjithmonë përkrah teje. Të cilës do të duhet t’i thuash dhe t’i tregosh të gjitha.
E cila do të ndihmojnë kur të nevojitet ndihma. Kurdo. Dhe për të cilën nuk do ta dish se të do. Se të do më shumë se vetveten, më shumë se çdokush tjetër, së tepërmi...
Ky është një tekst i thjeshtë, të cilin shpresoj që kurrë nuk do ta lexosh, pasi që frikësohem nga përgjigjja.
Nuk mundem asgjë të bëj, dhe që ajo gjë të mos më përkujtojë ty. Mezi marr frymë. Këta lot që më vijnë çdo ditë thjesht më janë të tepërt. Vetë të menduarit për ty ndonjëherë më bën të qaj. Pasi që... edhe pse jemi miq më të mirë, unë të dua.
Secila lëvizje jotja, secila imtësi, të gjitha, ama bash të gjitha më bëjnë përshtypje. Ndonjëherë dëshiroj që kurrë mos të kisha takuar, pasi që jam duke u bërë e varur në ty. Nuk mundem pa ty.
Nuk e di se çka të bëj. Për herë të parë kur të kam parë e kam ditur se ti je ai i vërteti. Dhe kështu është qe një kohë, një kohë shumë të gjatë. Dëshiroj të të preki. Të përqafoj. Të puth. Të të them... se të dua.
Pa u frikësuar se çka do të marr si përgjigje për këto kërkesa të mia. Ndonjëherë natën mbes e zgjuar. Mendoj për ty. Çka dhe si do të ishte po të ishim së bashku. Madje edhe në një moment të vogël, gati sa të pavërejtshëm, të ndjej përskaj vetes.
E ndjej lumturinë e papërshkruar. Dhe kjo është e vetmja që më ndihmon që të përmbahem. Ditë. Muaj. Dhe madje edhe më shumë se një vit. Para së gjithash të tëra që i bëjë më kujtojnë ty. Thjesht je gjithmonë aty.
Dhe unë fatkeqësisht nuk mund të them se çka ndjej. Pasi që, edhe pse më do, e di këtë, e tëra kjo është në mënyrë të gabuar. Në sytë e tu unë gjithmonë do të mbetem vetëm mikja jote. E cila do të jetë gjithmonë përkrah teje. Të cilës do të duhet t’i thuash dhe t’i tregosh të gjitha.
E cila do të ndihmojnë kur të nevojitet ndihma. Kurdo. Dhe për të cilën nuk do ta dish se të do. Se të do më shumë se vetveten, më shumë se çdokush tjetër, së tepërmi...