Do të doja të prezantoja veten time shkurtimisht.
Unë nuk jam një person i thjeshtë, përkundrazi. Unë jam një nga shumë të tjerë të cilët kërkojnë,  kritikojnë dhe jo sipas logjikës  së shkencës, por sipas logjikës sime të bazuar nga përvojat e mia personale .
Unë nuk mund të pretendoj se jam një fillestare e paranormales, sepse që nga fëmijëria ime kam marrë mesazhe, por për shkak të punës sime, duke kërkuar fillimisht  gabimet e bashkëbiseduesëve të mi, dhe vetëm pastaj shihja aftësitë që kishin.

Duhet  të ju them se unë jam me profesion jam psikologe dhe merrem kryesisht me fëmijë. Pacientët e mi janë më së shumti fëmijët, prindërit e të cilëve duhet të ndjekin terapi dhe të tjerët të cilët duhet të luftojnë me probleme serioze të përshtatjes. Ka që janë të mbyllur, të rezervuar por të tillë që tregojnë shumë emocione, por të gjithë kanë një shpirt që dëshiron për t'iu përshtatur kushteve dhe rezonancës së Tokës dhe për tu pranuar nga shoqëria.

Unë jam e bindur që një shkollë për të rriturit do të ishte e nevojshme para se të lindë një shpirt i ri. Fëmijët nuk kanë nevojë për t'i pajisur me dhurata të pakufishme, por ata kanë nevojë vetëm për DASHURI, PREZENCË DHE KUJDES.

Por për shkak të mungesës së kohës, stresit dhe lodhjes, ne i refuzojmë këto, duke i dërguar ata në dhomën e tyre për të luajtur apo edhe më keq duke mandatuar dikë për t'u kujdesur për ta.Duke i lënë vetëm me nevojat dhe problemet e tyre. Më vonë, ne çuditemi që ata duken me tendencat e tyre të dhunshme, drojën apo sjelljet e tyre çnjerëzore.

Duke kerkuar në këto familje në mënyrë të pashmangshme kemi gjetur të meta në gjenetikë.
Në mënyrë të vetëdijshme ne fshehim dështimin tonë dhe gënjejmë, por thellë në shpirtin tonë qëndron identiteti i rremë që ne nuk e njohim dhe që as që është zbuluar ndonjëherë publikisht.

Kam luftuar çdo ditë kundër kësaj. Ndonjëherë fitoj, nganjëherë kam humbur, ose asgjë nuk ndodh, por ajo që unë mund të them me siguri është se pas çdo terapie krijohet një lidhje ndërmjet fëmijëve dhe prindërve që rritet dhe forcohet me puthje çdo "Natën e mirë".

I.

Por të kthehemi në historinë tonë. Mbaj mend që ishte një qiell i vrenjtur atë mëngjes vere. Një mot i  zymtë dhe mbytës. Kisha vendosur për të hapur dritaren për të kompensuar presionin mbi pleksusin (sistem nervor) t im që më paralajmëronte  se do të jetë e vështirë. Kisha shpresuar me gjithë zemrën time se kjo ishte një alarm i rremë, edhe pse kjo ishte vizita e parë e atij djali të vogël.

Në takim ai erdhi me nënën e tij. Ky fëmijë ishte i bukur, sy blu, flokët ngjyrë kafe, i veshur me xhinse të venitura dhe  me një T-shirt të verdhë me parullën "LOVE ME"!
Mendoja se sa do të ishte mirë për të vënë në rroba të çdo fëmije frazën "MË DUANI". Kështu ne nuk do të harronim asnjëherë.

Ai më shikoi një moment dhe u ul i qetë në karrige. Më tha që quhet Davidin, edhe pse unë e kisha lexuar emrin e tij në fletën e sëmundjes (ky nuk ishte emri i tij i vërtetë) dhe se ishte 7 vjeç.

Unë normalisht  kërkoj nga prindërit për të shkuar në dhomën e pritjes, në mënyrë që të komunikoj më mirë me fëmijën. Por për habinë time, djali i vogël i lutet nënës së tij për ta pritur jashtë.

Kjo filloi të më bëj të ndjehem pakëndshëm për shkak të reagimit nga ana e tij, pasi që unë nuk e kisha sugjeruar më parë. Gjithashtu donte që edhe unë të kuptoja.

Ai u përgjigj se nëna e tij kishte sjellë te unë, sepse ai dëgjonte një zë në kokën e tij, sikur atij dikush t’i flistei me telefon dhe i përgjigjet pyetjeve që i shtrohen në kokën e tij. Ky zë i ndihmon të zgjidh probleme të ndryshme, dhe gjithmonë i jep përgjigje.

E pyeta për emrin e zërit, me ç'rast ai mu përgjigj "Aghton" .David më qartësoi se Aghton vjen nga një tjetër sistem diellor dhe ka mbetur në kontakt me të gjatë këtij mishërimi. I kërkova se sa kohë do të mbetet ai në tokë, m’u përgjigj:
"Nëse ne llogarisim në përputhje me stinët tokësore, do të jetë 200 vjet, por së shpejti ne do të llogarisim kohën ndryshe, dhe mund të jetë më i saktë. '

Ne biseduam rreth një orë dhe unë nuk u ndala së habituri me përgjigjet e tij të menduara mirë, të pjekura dhe të sakta. Gjatë bisedës sonë, vura re se nganjëherë përgjigja i vinte direkt nga zëri në kokën e tij.

Duke dalur nga zyra ime, ai u kthye dhe më tha se para se të fliste me nënën e tij, Aghton i kishte thënë se duhej që të vinte për të më parë mua dhe se unë duhet që të shkruajë të gjitha bisedat tona në një libër edhe nëse ato nuk do të më pëlqenin. Në të njëjtën kohë duhej që gjithçka ti besoja  në ato që do te zbulonte  dhe se unë nuk duhet që të qaja për një vazo që kisha thyer atë mëngjes kur doja të mbyllja dritaren.

Ju nuk mund të imagjinoni frikën që më kapi mua në atë moment, sepse unë kam qenë personi i vetëm që e dinte këtë ngjarje.

Kisha një përshtypje sikur një valë e madhe u mposht para syve të mi dhe e kuptova më pas që gjatë studimeve të mia se ushqeheshin koncepte të tilla si: ajo që ndëgjon njeriu është fantazi, një lloj i skizofrenisë, përvojë ezoterike apo një formë e re e komunikimit, rezultati ishte se ne i kemi vënë këto mbi të tjerët, duke u ndjerë superior ndaj tyre.

Kështu fillova rolin tim si shkrimtare. Kështu që kam ndjekur këshillën e tij duke mbledhur  të gjitha informacionet e rëndësishme. Po ju jap ashtu siç është. Unë nuk kam ndryshuar asgjë me qëllim që të ruaj origjinën dhe pastërtinë. Ju falenderoj paraprakisht për kohën që do të ju marrë duke e lexuar këtë libër.

Do të ketë njerëz të cilët do e marrin këtë për marrëzi, të tjerët do të kuptojnë.
Dëshiroj të kërkoj falje tek grupi i parë kurse të dytit i dëshiroj që të gjej rrugën dhe ndërgjegjësimin për këtë mision.


Në takimin tonë të dytë unë tashmë e ndjeja më afër këtë fëmije. Ne kishim përshtypje që ne njiheshim tashmë një kohë të gjatë. Ishte një lidhje shumë e fortë e brendshme që ekziston vetëm mes miqve që njihen për një kohë të gjatë.
E pyeta se çfarë do të ishte më mirë për të, që do të thotë, unë të bëja pyetje apo do ishte ai që do të tregonte atë që dinte. Pas një moment reflektimi, ai u përgjigj se preferonte që unë t’i bëja pyetje atij.

Aryana: Cili është emri yt në këtë planet?
Davidi:  David

A: A keni një emër tjetër?
D: Jo tani. Unë kam pasur shumë emra, por tani kam vetëm një të tillë.

A: Si doni që unë të ju thërras?
D: David.

A: Pse?
D: Për shkak se tani ky është emri im.

A : Në fillim ju tha keni thënë se keni ardhur nga një tjetër planet dhe keni ardhur në Tokë nëpërmjet mishërimit?.A e dini emrin e këtij planeti?
D : Ai quhet  Inua dhe është i vendosur në afërsi të Orionit.

A : Dhe banorët e saj janë Inuanienë?
D : Jo, ata quhen Inuaki, por unë tani jam një tokësor.

A : SI është ai planet??
D : AI është më i bukur se Toka.

A : A duket si Toka?
D : Gati. Ka ujë, male, fusha, por bimët janë të ndryshme. Pemët atje kanë ngjyrë argjendi, vetëm pak  më të qarta.

A: A ka sezone?
D: Po, por jo si këtu. Nuk ka dimër dhe borë, vetëm shi. Pemët
nuk i humbasin gjethet e tyre. Atje kurrë nuk bën shumë nxehtë sikur këtu në verë.

A :A ka dete dhe oqeane?
D: Po, detet quhen Avata kurse oqeanet Surim, në të cilën jetojnë peshqi me ngjyra të ndryshme sikur këtu. Në fakt gjithçka ka një tjetër ngjyrë.

A: Cilat janë këto ngjyra?
D: Unë nuk di se si ti përshkruaj, me tone të njëjta, por më të zbehta.E kuqja  nuk është aq e kuqe sikur këtu, më  shumë e kuqe-me të bardhë.

A : Rozë?
D : Jo, një e kuqe e ndritshme, sikur i kemi shtuar të bardhë.

A: Çfarë pamje kanë këta Inuaki ? Ata janë njerëzor?
D: Jo, ata duken si salamanderët  por edhe pak si qenie njerëzore.

A: Atëherë janë reptilianë?
D: Jo, janë Inuaki.

A: A mund të më përshkruani?
D: Të mëdhenjë, afërsisht me lartësinë e juaj (2 metra), ata ecin në dy këmbë si ne, kanë dy krahë si ne, por vetëm dy gishta në duart e tyre.Dallimi i vetëm është se ata kanë një bisht të trashë dhe shumë të fuqishëm. Lëkura e tyre është e bardhë dhe sytë e tyre janë të purpurt dhe ari. Ata flasin si ju dhe unë.

A: Çfarë doni të thoni me këtë?
D: Ata janë telepatik.

A: A është e njëjtë si ajo që ju dëgjoni?
D: Po, sigurisht.

A: Si është lëkura e tyre? Me luspa?
D: Jo, e butë si e jona. Perndryshe ata nuk kanë flokët dhe as lesh.

A : A kanë dhëmbë?
D : Po

A : Çfarë  hanë Inuaki?
D : Ushqim si ne, por jo edhe mish. Ata hanë atë që ne këtu i quajmë perime, fruta dhe drithëra.

A: Plantacionet e tyre janë sikur në Tokë?
D: Duken ashtu, por  nuk zgjasin gjatë siku këtu.

A: Çfarë doni të thoni me këtë?
D: E vendosni  një farë dhe i shtoni pak ujë, duke menduar se sa kohë dëshironi që ta merrni dhe rezultati vjen në kohën e duhur.


A: Pra, në qoftë se unë dua një mollë, mund ta marr atë nesër?
D: Jo kaq shpejt.Koha më e shkurtër e pritjes është e dy rotacioneve.


A: Çfarë  është një rotacion?
D: Këto janë rotacionet e vetë planetit. Rotacioni është i barabartë me 5 ditë nga rotacioni tokësorë, dhe po, nëse keni nevojë për atë. Nëse ju nuk keni menduar në kohë, ju mund gjithmonë të kërkoni, gjithkush është i gatshëm për t'ju ndihmuar, por kjo ndodh rrallë.

A: E si realizohet kjo mrekulli? Si është e mundur që secili Inuaki mund të merr atë që ai dëshiron. A është dheu përgjegjës?
D: Pjesërisht.Dheu është i ndryshëm nga i yni. Në çdo rast ai është shumë i pastër, por nuk mendoj se është e mjaftueshme. Është qëllimi ai që ka rëndësi. Nëse ju kërkoni diçka në matricë kjo bëhet për shkak se kjo është e rëndësishme për ju. Atje ata kërkojnë vetëm atë që është me të vërtetë e nevojshme. Çdo gjë është e freskët,  nuk do të kishte kuptim ruajtja në frigoriferë dhe të bëhet magazinimi kur mbledhja (korrja) mund të bëhet në çdo kohë. Nuk do të kishte kuptim të kërkosh  më shumë, sepse kjo do të ishte një humbje dhe kjo nuk do ti pëlqente matricës.


A: Dhe si bëhet? Duke vënë një farë në tokë dhe duke menduar se kjo do të çelë?
D: Pothuajse. Vendoset një farë në tokë, ujitet me çdo ujë të rrezatuar me dritë dhe dashuri dhe duke menduar për faktin se ajo ka nevojë për t'u lidhur me matricën nga i cila të gjitha bimët marrin informacionin e nevojshëm për rritjen e tyre - për të mundur ta merrni kur keni nevojë për të. Në rastin e dytë, fara është e mbushur me dritë të hollë dhe të ndritshme që lidhet me matricën dhe kështu fillon procesi.

A: Dhe kur ju merrni të lashtat tuaja, që ndodh me pjesën tjetër të bimëve?
D: Ose ajo vazhdon të jetojë, ose ajo lihet që të thahet dhe të ruhet si farë për frutat e ardhshëm. Pra, ne lutemi për dekompozim të shpejtë i cili është i nevojshëm për ekuilibrin e planetit.