Shteti
Mosha
- Jam hija jote –
pëshpëriti duke lëvizur instinktivisht qafën, gjest të cilin e kish
marrë zakon që prej fëmijërisë kur, sapo i rriteshin pakëz flokët e
rrallë, lidhte dhjetëra bishtaleca, si bishta miu me fjongot e sajuara
me fasha nga ato të ndihmës së shpejtë. Pasqyrës, i gëzohej duke
valëvitur kokën tërë finesë por…bishtat e veckël si të miut, humbitnin
mes bardhësisë dhe gëzimi shuhej në trishtimin e bebëzave të zinj
sterrë.
- Jam hija jote në variantin më të keq të mundshëm.
- Ta shoh trishtimin që të kaplon sa herë unë përmend një takim.
- Shpesh, kam ndjesinë që ne jetojmë në dy kohë pa asnjë pikë takimi. -
Unë ndoshta jam personazhi yt i trilluar apo ti, ndoshta, metafora ime e
munguar.
Për një çast, iu shfaqen si në një film bardhë e zi, pamje, ndjesi,
madje edhe puthje të buta si pambuk të cilat i vinin si prej një planeti
të shkumtë por njëkohësisht, iu dukën aq të prekshme e tokësore sa, për
një çast, u rrëqeth dhe u mblodh kruspull prej rrymës së
nxehtë që i përshkoi palcën e kurrizit, muskujt e qafës, pastaj atë,
pikën e saj të dobët, barkun, cili gjithmonë paguante me dhimbje,
haraçin e fantazive e mundimshme hipno – magjiko - erotike.
- Hija nuk ka ngjyra – pëshpërite duke më përpirë të tërën me sy, që
prej kontinentit tënd të largët. Ndërkohë që më kishe pas në çdo hap që
hidhje e në çdo frymëmarrje (ende më ke). Unë isha aty, edhe pse kjo
ishte e sikletshme për ty(jam ende).
- Në ç’përmasa vozisim ne të dy? E ke menduar ndonjëherë?
- Ja, këtë buzëqeshjen kaq fisnike në fytyrën e hequr paksa prej
dhimbjeve të shpinës, ta dua shumë. Ta adhuroj buzëqeshjen i dashur…
- Koha po mbaron. Më presin punë të tjera. Shihemi nesër, the?
- Ok, në një dimension tjetër. Më fal! Shaka. Më jep një puthje.
- Më mirë një përqafim. Si thua?
- Sa i mirë je, - i pëshpëriti ajo tek veshi, ndërkohe që ai, i përshkuar tejpërtej prej një rryme të vakët, u shtriq si ariupolar mbi dëborë, për të çliruar ngërçin që krijuan buzët e saj, në atë çikjen e lehtë si prej puhize.
***
Ishte mpirë krejt. Një kafe, vetëm një kafe e fortë do më kthjellojë,
mendoi dhe me një vrull prej adoleshenteje, shkoi drejt kuzhinës duke
rrëzuar ç’gjeti para. “Moka” nuk po hapej. Përqendroi gjithë forcat,
por, gishtërinjtë e hollë, u skuqën aq shumë, sa mend po shpërthenin, pa
arritur ta zhvidhosnin. Mirë e tha? Kështu quhej? Zhvidhosje? Rrëmbeu
një xhezve (ç’fjalë e shëmtuar). Kafja turke ishte sosur, por, edhe një
ponç i nxehtë mund ta kthjellonte e ngrohte njëherazi.
Duke pritur flakën jeshile të ndizej prej vlimit, vërejti profilin e vet tek pasqyra e
kanatit të kristalinave. Hmm… E zbehtë, thuajse e tejdukshme… Iu kujtua
një personazh i një mikut të saj shkrimtar. Femra e këtij tregimi, për
ti mbushur mendjen personazhit mashkull se zbehtësia e tij ishte krejt
normale, i thotë: “Aristokratët, harxhonin një thes me para për ta bërë
lëkurën të zbehtë”.
- E vërtetë kjo. Hahahaha…unë kam privilegjin të jem e zbehtë pa qenë aristokrate. Le që ku ka aristokraci këtu?
Ndërkohë që xhezvja u vesh me flakëzën jeshile, ajo i vërejti lakuriqësinë dhe e mëshiroi.
- Ti, je si unë.
Flakëza shpërtheu , ndoshta prej inatit a mbase prej faktit që i kish kaluar afati i ndenjjes në zjarr.
Si përfundim, me një frymë, gëlltiti ponçin e bashkë me të, edhe ngërçet
e konvulsionet, që as vete se kuptoi përse iu shtuan atë çast.
Po lotonte. Fytyra e tij indiferente, dukej se i buzëqeshte nga përtej-realiteti dhe e ndillte që t’i afrohej.
Doli jashtë. Binte shi i imët. U struk brenda trikos së lehtë dhe nisi
të gjarpëronte kuturu, nëpër rrugicën e ndotur të lagjes, me frikën se
mos shkiste tek shkelte lëkurët e bananeve dhe të mollëve që fqinja
përballë, i flakte tërë qejf prej dritares së vilës së saj luksoze.
Të çuditshëm këta “aristokratët e rinj” të lagjes sime, mendoi.
Duke çapitur, ndjeu një të ecur të nxituar që s’mund të ishte kurrsesi i saji. Ktheu kokën qetësisht por…asgjë.
- Je ti?
- Ehë.
- As që e mendova se mund të ndodheshe këndej nga anët tona këtë çast. A nuk duhej të ishe në punë tani?
- Ehë.
- Mirë, ecim. Me sa duket t’i paska ngrënë macja fjalët.
- Hahahahaa… Sinqerisht, as vetë se kuptoj ç’më sjell tek ti.
- E mirë, mos e vrit mendjen. Punë e madhe. Jemi këtu dhe kjo është e rëndësishme. Do pakëz ponç?
- Ku do e marrësh në këtë orë?
- Ajo, nga poshtë trikos, nxori një shishkë që e kish blerë dikur në një ishull të thatë mes Egjeut të lagësht.
- Ai e rrëkëlleu pothuajse të terën.
- Uau, harrova që…
- Pa problem, mërmëriti ajo dukë i tharë pikat e fundit të shishes me një të rrufitur të panatyrshëm…
U kthye përballë tij, duke iu kruspullosur kraharorit si një mizë e
tulatur nga i ftohti i papritur i vjeshtës. Krahët e tij, e shtrënguan
fort, fort, aq sa ia morën frymën.
Në këtë vorbull dihatjeje, ndjeu frymëmarrjen e tij të rënduar që e
mbuloi me një fjali të gjatë, artikuluar dhimbshëm, duke vrarë
bashkëtingëllore, përdhunuar zanore, e mbytur psherëtima…
Ndenjën një copë herë ashtu të kapluar si dy bimë, duke ndjerë limfën e
njeri - tjetrit të rridhte zhurmshëm e të çmendte fantazitë e tyre të
sëmura…Një e lehur qeni,
i solli në vete. Me sa duket, limfa e zhurmshme, kish qenë shiu i cili
i kish lagur e plevitosur gjer në palcë.
Ajo e tërhoqi lehtë prej dorës së djathtë, duke ia ngulur sytë pritshëm
mes errësirës, e sigurt që ai, ishte në gjendje të shihte edhe natën, po
aq mirë sa edhe ditën…
***
Duke zmadhuar fotografinë e tij ne aparatin e celularit, ndjeu një
prekje të lehtë në supin e majtë… Nuk lëvizi. Një rrëqethje që mend i
ropi lëkurën, e përfshiu, ndërsa solli ndër mend faktin që çelësin në
derë e kish rrotulluar plot tre herë.
- Hej, mos u tremb de! Oj kjo, kaq frikacake…
- Ti nga hyre, kalama i prapë? Grilat janë të ulura, derën e kyça.- Hahahahaaa…
- Hë pra, më thuaj…
- Tani, se nuk po të kuptoj, nuk do që të rri këtu me ty, apo…?
- Jo, po…dua, dua, mos u largo, të lutem!
Një valë e çuditshme, e paprovuar më parë, e përshkoi të tërën tek i
puthte duart, ashtu nxitimthi, si e hallakatur, epshëm, pa radhë, të
dyja njëherazi, duke ia lagur.
Ai, i skuqur dhe i hutuar, solli ndër mend femrat e jetës së tij dhe konkluzioni: “Asnjëherë më parë…” ...
- Hej, nuk jam Jezusi unë…
Zëri, e zgjoi prej hallakatjes dhe endjes në atë sipërfaqe të butë e të
ngrohtë. Nuk ishin vetëm burimet e pakontrolluara të buzëve por edhe
diku më sipër, ca pikëza të kripura, si me qenë ishin pikuar prej Mëmës
së Oqeaneve…
- Më përpive të tërin…, ke sy të shohësh? Nuk janë as të bukura…Ajo, ngriti
qepallat e stërpikura nga lotët dhe e vështroi drejt. Një tis pikëllimi,
e bëri edhe më të zbehtë lëkuren e saj të tejdukshme.
- Mos, budallaqe, bëra shaka. Unë jam yll i këputur. Yll i këputur prej qiellit tënd.
Ia përfshiu atë fytyrëzën e vogël mes dy pëllëmbëve.
Ishte e çuditshme ndjesia që i shkaktonin këto buzë, frymëmarrja,
dridhja e duarve që ngulmonin të rrënjëzonin diku aty në brendësi të
kraharorit. Sikur të mundej, ajo do mblidhej, zvogëlohej e tretej e tëra
aty brenda, për të mos dalë kurrë më. Ai e dinte mirë këtë. Nuhaste çdo
mendim dhe ndjesi të sajën, edhe pse shpesh herë, e kapte frika e
çuditshme se, një mëngjes, një drekë a mbrëmje, Planeti do zgjohej pa
të, pa atë gropëzën delikate mes gushës së brishtë.
Herë – herë, kish ndjesinë se mëngjesi, do e gjente pa këtë prani, se
dikush tjetër do ish beniamini i saj, edhe pse thellë – thellë, një zë i
çuditshëm e siguronte për të kundërtën.
“Ajo, nuk mund të ekzistojë pa ty.”Këtë, edhe pse i pëlqente (e kujt s’do i pëlqente), nuk donte ta besonte.
Përse? Përse kështu? Ç’të veçantë kish ai? Ç’shihte ajo brenda tij, që i bëhej hije?
E ndjente kudo. Edhe në punë, tek mundohej të fshihte prej kolegëve atë shprehjen e butë të fytyrës, edhe në shtëpi… hmm…
Sytë e saj të pafajshëm, e mbulonin me një cipëz të hollë mirësie, dashurie dhe besimi… Sytë e kadifenjtë…
- Ç’po sajon në atë mendjen tënde, ëëë?
- Po të mendoja ty.
- Mua? Po unë, unë… këtu jam.
- Po, po, ty.
- Shaka jo fort e kripur.
- Po pra, se nuk është aspak shaka, ndaj. Na mbush nga një kupë verë
tani, se na u tha gryka. Apo do përvëlosh mes flakëve pak nga ai ponçi
yt karakteristik me raki Skrapari?- Ponçi? Zot, ulëriti së brendshmi ajo. Nuk paska qenë ëndërr me sy hapur? Zot, më ruaj prej vetes!
Zgjati duart dhe nisi ta prekte të tërin.
Ai, duke e parë drejt, paksa i çuditur, u tremb prej këtij shpërthimi
dhe nisi të sajonte “plane të fshehta” (o pika planeve të tij) për t’iu
shmangur “katastrofës” që donte apo s’donte ai, ishte në prag.
Por, jo. Ajo, pasi e eksploroi dhe u bind që ai ishte aty, i plasi një pyetje bombë në fytyrë:
- Po mirë, kaq i ftohtë pse je sot, as një të puthur miqësore nuk meritoj?
- Jo. Jo tani.
- Ok. Por mos e vono se pastaj… i mjeri ti… Po tu hodha unë, do të të
mbys, artikuloi duke shpërthyer në të qeshura të çuditshme e
frymëngrënëse, sepse, pas disa sekondash, një kollë alergjike, e bëri të
gulçonte e të skuqej si flamuri i kombit (Pa atë shkabën e frikshme në
mes, sigurisht. Atë shkabën që, ajo, shpesh e quante merimangë me dy kokë).
I ra lehtë me grushta në shpinë, dhe pas një periudhe të gjatë
përpëlitjeje, ngjyra në fytyrën e saj imcake, u normalizua. U bë sërish e
zbehtë. Një zbehtësi që edhe të vdekurit do ia kishin zili.
Kupat e verës, rrëzëllenin nën dritën e mpakur të qiriut të sapondezur.
- Gëzuar, e vogël!
- Gëzuar, i miri im!
- Hahahahahaha…
Asnjëherë më parë nuk e kish përkëdhelur. Ajo, po. Ajo ishte e tillë,
përkëdhelëse në çdo detaj. Ishte e tëra si një ledhatim, përjashto
rastet e shumta të grindjeve të shkurtra por të shpeshta (të cilat, me
thënë të drejtën, humbitnin si kripa në ujë, përpara gëzimit dhe
dëshirës për jetë që i falte e tërë qenia e saj).E tërë kjo masë
mishi e kockash, ishte krijuar pikërisht për ta bërë të ndihej mirë,
madje edhe kur flinte, edhe kur harronte veten.
- Hej, ”mik”…
- Po, “mike”, dëshiron gjësend?
- Ty.
- Mua?
- Të tërin.
- Ja ku me ke. Eja.
-Jam… - pëshpëriti nga thellësia e përqafimit të tij, duke lëshuar një shtëllungë të ngrohtë avulli prej shpellës së saj orale.
***- Jam…? - Këtë
ende nuk e di. Mund të them, “ndihem” ose “dua” se, që të them “jam”,
këtë duhet ta konfirmosh edhe ti. A më ndjen pranë çdo çast? A të ikën
fryma kur më përfytyron? Të del gjumi natën dhe kërkon me duar trupin
tim në shtratin bosh? A të duket se sustat e anës së majtë të shtratit
përkulen nga një energji e çuditshme dhe e mistershme? Jo? E pra, unë
këto ndiej dhe përjetoj... Ndërsa ti, je duke u marrë me jetën tënde,
unë jam duke u marrë me ty.
- Ç’jam unë për ty? Mu përgjigj të lutem! Në mos mua, thuaja vetes.
Sytë e tij, duke iu fshehur vështrimit ngulmues, u treten diku mes gjinjve, duke zhbiruar gjurmët e kuqe të puthjeve…
- Sa të bukur duken kështu…ë?
Një lot i nxehtë iu dërrmua nga syri i majtë, duke u pasuar nga një tjetër që rrodhi nga i djathti, duke u rrokullisur rëndë…
I mblodhi këmbët nën vete, duke përfshirë gjunjët me duar e duke u dridhur prej ajrit të ftohtë që hynte nga dritarja e hapur.Duke u rrëqethur e
tëra, u ngrit vrullshëm dhe me një shpejtësi të çuditshme, rrëmbeu një
shall të leshtë dhe kapërceu shkallët e ngushta me një hap, duke rendur
nëpër natë… U përmend vetëm kur këmbët iu lagën nga uji i ftohtë brisk…
- Mos, budallaqe!
- Je ti? Je ti???
Asgjë. Askush. Kish kohë që ai nuk ishte dukur gjëkund (edhe pse ndihej
kudo). Edhe zërin kish ditë që nuk ia kish ndjerë (edhe pse kumbonte
gjithandej). Iu kujtuan telefonatat e tyre të hershme. Si fillim,
heshtje derisa të dy rregullonin ritmin e frymëmarrjes e më pas, një
dialog i çuditshëm, i ethshëm, frymëngrënës, i lagur…
- Më ka marrë malli…
- Edhe mua.
- Të kam shume xhan!
- Edhe unë!
Heshtje varri, pëshpëritje, fjalë pa kuptim, dridhje… Pip…pip…pip…
- Nuk të dëgjoj mirë.
- Të dua…
- Çfarë?
-Po ti?
- Ehë, tani të dëgjoj më mirë…
- Si më do? Në ç’mënyrë?
- Nuk dëgjoj fare.
- Hahahahaaaa…
- Ky zëri yt…
- Si është zëri im?
- I çuditshëm, zë fëmije…
- Të dua!
- …
- Më dëgjon?
- Po shpirt…Hmm…Se kisha thënë ndonjëherë këtë…
- Hahahahaaaa…Heshtje… Frymëmarrje e nxituar… Pip, pip, pip… Përsëri ndërprerje.
Ajo, shtriqej e tëra pas kësaj dhe, me sytë e fiksuar në tavan, me
buzëqeshjen si prej të çmendure, ravijëzonte fytyrën e tij, e pikturonte
me ngjyrat qe ajo donte, e prekte me duart – hije, e mbështillte me
krahë, e përpinte me gojë meduze dhe harrohej në një gjumë të thellë…
Por, me sa duket…Brrrrr, sa ftohtë… Ndërsa vazhdoi shëtitjen buzë detit,
një shi i butë po e lagte duke e stërpikur me ëmbëlsi. Flaku shallin
tej dhe e drejtoi fytyrën nga qielli i errët. E ndjeu pranë. Ishte aty.
- Përse në errësirë? Përse jo ditën?
Zhaurima e dallgëve të lehta që dukej sikur kërkëllisnin dhëmbët e
mprehtë, i theri veshët. Nga bregu, dikush, me një kandil në dorë, po i
bënte ca shenja të çuditshme. Ndjeu diçka të mprehtë që i fshiku këmbën
e djathtë.
- Të kujtohet?
- Zot, je ti?- Po.
- Të kujtohet ajo natë?
- Po, unë 30 minuta para se të bisedonim, kisha shkarë kur po dilja prej vaskës. Ti…
- Unë, pas 30 minutash, kur biseduam, të pyeta: “Të dhemb gjuri? Të ndaloi hemorragjia?”
- Po, dhe unë u pataksa fare. Eh…Vërtet se nuk të kam pyetur, nga e dije ti që isha rrëzuar?
- Eja këtu.
Ajo u ul në rërë e këputur, ndërsa ndjeu shikimin e tij të dhembshur që e
përkëdheli... ashtu siç dinte ta bënte vetëm ai. Duart e tij, nisën të
eksploronin plagën e këmbës. Ndjeu diçka që grisej, diçka që fashohej
tek gjymtyra e saj e lënduar, dy duar që e përfshinë nga supet dhe një
zë i ngrohtë që diç i pëshpëriti në rrëzë të veshit…
Ky njeri. Kjo hije. Është gjithëshka. Gjithëshka dua. Gjithëshka dëshiroj. Gjithëshka që prek, por, çuditërisht se kam…
- Mos u largo!- Jo. Jam këtu.
- Mos ik, unë po të shtrëngoj fort.
- Jam këtu.
- Më ndjen? Përse largohesh???
Ajo nisi të ulërinte nëpër natë, ndërsa duar të çuditshme qeniesh monstruoze, me thonj të spërdredhur, i gërvishtnin lëkurën…
- Mooos ... !
Çeli sytë dhe, ndërkohë që u mundua të kthjellonte shikimin duke larguar
sklepat e syve, përfytyroi boshllëkun pa emër që kish lënë ai dhe
çmendurinë që e priste nëse ai nuk shfaqej…
- Mjerë ti, - i ulëriti vetes.
Rubineti i ujit të nxehtë, gurgulloi. U zhyt në vaskën e shkumtë.
Ndërkohë që me njërën dorë eksploroi plagën e fashuar të këmbës (Zot,
përse e fashuar, po çmendem me sa duket…) dora tjetër, ngriu midis
gjinjve. Në pasqyrën përballë, mes masës së mëndafshtë e të fryrë,
dalloi një njollë të trëndafiltë… Preku veten. Ishte e tëra aty. Nuk mungonte asgjë. Fundja, a nuk ishte veçse hije? Hija e tij.
U lëshua mes shkumës, duke menduar që, asnjëherë nuk kish qenë vetëm…
© Suzana Zisi
24/2/2023, 00:58 nga Kledja