Vetmia

Disa fjalë nga zemëra sot po nxjerr
Se më plasi e shkreta veq gjëmon
Po nxjerr fjalët zemërën që lirojnë
Zgjidhin shpirtin nga prangat që varrojnë

Po nxjerr fjalët ma të mira se ullini
Fjalë të drejta , të buta , fjalë kënaqësie
Fjalë që s'vrasin përveq zemërës teme të shkretë
Q'më ngushtoi ate t'paktën frymë lirie

Shokët e mi , fjalën teme ju ndigjone
Se nga ju ajo asht mshefun në errësinë
Dej sa drita ate mrrini pak me zgjue
Mi dhanë jetën fjalëve të mira me jetue

Nuk kam frikë nga mjerimi as varfënia
As nga vdekja qi shkaktohet nga uria
Frikë e vetme shpirtin tem q'e ka frikue
Asht nga jeta pa askend , nga vetmia

Vargu i mshefun

Lumenjëve rrjedhin mendimet e kullueme,
As britmat e qoroditura qetësinë s'ma mbysin,
Frymëzimi arrinë në shkallët e fundme,
Nga ku shpërthejnë krateret e kahmotshme.
Ritmi dhe melodia vargun dirigjojnë,
Trajtave të tija hijeshinë i shtojnë,
E fundit fjalë që gjithqka përmbysë,
Zgjidhet nga prangat e robërisë.
Oohh fjal't e lumnueme fytyrën tregonje!
Nga maskat e stërholla të mshefuna ku ishit,
Q'u mbajtën , q'u ruajtën me gjithë njerëzinë,
Si qup'za q'e ruen me nderë vajzërinë...

Ri integrimi

O lot e syvet t'mi
Që po derdheni si rrëke
Poshtë mollëzave t'plasarituna
Po m'lagni supet e ngrituna
Si pahirë qudi dëftojnë
Nga pytjet e njerëzve n'kostume
Që nuk pyesin për të ardhmen
Po për jetën teme t'shkume
Ah ç'njollë vehtit paskam ngjitun
E kurrë s'paskan mu fashitun
E kurrë s'paskan mu harrue
Njoll't e pista q'i kam shkrue
Qi kam shkrue hisotrisë
Jetës tem , biografisë
Ardhmërinë që ma prangosën
Edhe shpirtin ma plagosën
Në harresë pse m'ke hedhun oj shoqëni
Jetn' e bardhë që dikur kisha , ma ke nxi
Më ke lanun porsi qyqja tuj këndue
Si një leckë me një qoshe m'ke hedhë mue...
Dhimbt'ë e natës

Më jep një letër dhe penën
Se sonte dua të shfryej shpirtin
Që po vlon nga zjarr' i nxehtë
Nga e pathëna e vërtetë

Dhe dritën fikeni ngadal
Se sonte dua ta ndriqoj botën
Me zjarrn' ç'më buron pa ndalë
E po dergjem për një fjalë

Ah dhimb' e ligë ç'po më shtrëngon
Dhe kujtimet mjegullon
Sa e poshtër e barbare
Po më le pa ndjenja fare...

Ankimi

Gjak'rat e njomë të shpirtave të ri
Po u bajnë ballë trysnive t'zotnive
Qi po shkelin mbi andërra me ironi
Po varrosin shpresat e t'rive
Nga ajo e shkelun zani jehonë
Në katër anë edhe matanë
Ku veshi s'ndigjon e syni s'qanë
Në tjetër botë , te I Madhi Zot...


Ardhja e dritës

Ni i dashun me ni mal
Paska nxefun zemërën valë
Me besim e paska m'veshun
Dhe kurr ma s'paska me deshun
Qenka hedhun n'meditim
Se kurrkun spo gjen shpëtim
Se shpëtimin dot se gjen
N'shpellën HIRA ai i vjen
Në Hira po vjen Besniku
E nga ai po zbret Fisniku
Botën paska me ndryshu
Me mëshirë me hijeshu
Ni nga ni fjalët po zbresin
E dëshmi t'gjitha po mbesin
Fjalë të m'dhaja paskan ardhun
Fatin tonë për me z'bardhun
Për me z'bardhun fatin tonë
Sa se bani Zoti vonë.



Dashuni e pafund

Për natë po kujtojë do fjalë
Qi zemrën po m'lumnojnë
Edhe and'rrat hijeshojnë
Ni dashuni e pa fashitun
Zemrës dritë qi mi ka qitun
Zemrës dritë qi mi ka dhamun
Dashuni e pa pamun
Zot i madhë qi e bekoi
Gjer sa t'vdes e gjer sa t'rroj
Sa të rroj e sa të vdes
Do ta dua pa mungesë
Me gjith shpirtë siq do njeriu
Se luhatë dot as veriu
As veriu se lëkundë
Dashuninë e pafund.

Q'asht dashunia?

Jetën tonë plot me ndjenja që jetojmë
Të paprituna , mrekullina na rrethojnë
Plot dëshpërime , hidhërime e hare
Vijnë e shkojnë pa e ditun , e pa pse?

Kur vjet shkojnë edhe rritesh , vjen nji ditë
Ndryshon zani edhe shpirti edhe sytë
Takon vajzën , jetën që ta hijeshon
Edhe ndihesh sikur bota s'ekziston.

Vajza jote shum të mira po të sjell
Të ngrohë zemërën , të rrezon porsi diell
Kalojnë ditët edhe shpejt dashunia shuhet
Dhe nga buzët rrëshqet fjala që nuk thuhet

Fjalë e idhët nga buz't e amb'la paska dalë
Ta ngrijnë zemërën që dikur e kishe valë
Bota jote në një gotë u përmbys
Bashkë me hallet mu në shishen e rakisë
Lotët rrjedhin si përrua pa pushim
Zemëra digjet e shkrumohet në pikëllim
Dashunia jote e madhe sot u shua
Ish gënjeshtër e kuptove dhe e thua

Dhe e thua ti gënjeshtrën që t'mashtroi
Plot me ngjyra ajo ishte e stolisun
Fundin kishte si qdo gja dhe mbaroi
Dhe e la zemërën tande me një të krisun

Ezani

Atje poshtë qiellës s'pafund
Lart tokës plot mëkate
Si jehonë gjëmon q'do kund
Th'rret zemërat e shqetsume
Për në faljen e lumnume.

Ashtu jehon ai za trimi
Za i plakut të përlotun
Që nxiton te kushtrimi.

Atje poshtë qiellës s'pafund
Lart tokës plot mëkate
Si jehonë gjëmon q'do kund
Th'rret zemërat e shqetsume
Për në faljen e lumnume.

Ay i tubon ata
Me nxitim rreshtohen
Të përulur para Zotit
Si askujt Atij i frikohen,

Ejani në namaz
Ejani në shpëtim
E zanin e ndigjon qdo njeri
Qi mend't ende se kan lanë
Q'do njeri qi vetin qanë.

Damarët e qafës së plakut
Gumëzhijnë posi uzinë
E plaku s'ndalet , th'rret me za
Aq larg sa s'ndigjohet ma
Lart tokës e poshtë qiellës
Si jehonë gjëmon q'do kund
thërret zemërat e shqetsume
për në faljen e lumnume.

E ata të fjeturit
E kush jan ata te fjeturit?
Jan ata qi ndigjojn k'të za
Sikur s'thot asgja për ta
Dhe sillen në krahun tjetër
E nuk zgjohen në shpëtim
Të mjerët ata në k'të botë
Ma keq e gjejnë në amshim.
tje poshtë qiellës s'pafund
Lart tokës plot mëkate
Si jehonë gjëmon q'do kund
Th'rret zemërat e shqetsume
Për në faljen e lumnume.



Argjend Xhelili 17.07.2008

Fjalë zemëre

Thellë pej zemëres teme
Do fjali të cungume
N'pah të dalin shteg nuk gjejnë
E ftyra jeme e trishtume
Qanë nga dhimb't qi e vrasin
Ato fjalë , rob t'krenarisë
Qi po vdesën n'vjet e rinisë.

Thellë n'varret e kujtimeve t'kiqja
Kam gjujtun disa fjalë t'mija
Qi spom lan rahat as sot
E spo mund t'i harroj dot.

Për natë andërr shohë ni dritë
Mbi livadhet e lumnisë
Me gjethe e lule stolisun
Unë i shtrim e i molisun
Shoh si flutur përmi ballë
Ato fjalë tek fluturojnë
Mu në frymën teme t'funit
Shpirtin tem e lirojnë...


Argjend Xhelili

Fjal't e m'dhaja

Muhammed Mustafaja
Paska thanun do fjalë t'mdhaja
Do fjalë t'mdhaja paska thanë
Për njeriun qi nuk qanë
Zoti atë kur e sprovon
Kur exhelin e dërgon
Ma të dashunin me ja marrë
Me ja tretun mu në varr
Për atë qi vetin nalë
Zoti atë paska me falë
Se durimi qenka i ranë
Aj e mbaka lidh' hatanë
Q'do njeri që do sprovohet
Zotit shum le ti frikohet

Fshehja e gjurmave

Për ditë në gjunahe po humbem
E gjurmat thellë po varrosi
Në tokën me gurë e me ranë
Qi shekuj të tanë i mbanë
Tokë e mbështjellun me krime
Gjurmat e tyne po ruen
Për ditën plot me trishtime
Qi Zot i madh premtoi

Sirtarët plot dosje ka mbushun
Plot shenja , plot prova të liga
E dita e madhe afron
Engjulli sirenën gjëmon
Oj tokë e përvujtun
Qit qka n'ty varrosën
Qit veprat e mallkume
Në ditën e premtume.

Hijet e shpive t'nalta

Të zgjatuna sa nata qi s'mbaron
Do hije t'shpive t'nalta
Varf'nia q'do gja po shkatërron
Dhe jetën me vdekje e fillon.
Rrug't me lypsa po mbushen
Zotnia ka dert knaq'sie
Zonjës së tretë dhuratë
Ni bisht dhelpne lumnie
Me at bisht aj blen
Trup'n e asaj hyrie
Qi vetin shet lirë
Për lek't e k'ti zotnie
Dielli rrug'timin vazhdon
Q'do ditë monotonie
Lindë dhe perëndonë
Mbi kulmet e k'saj shpie.

I harruem

Ish ni ditë shum e bukun , ditë e mirë
Plot me shokë edhe shoqe musafir
Ha e pi për gjith ditën pa pushim
Fije brenge e mërzie veq dëfrim
Ato ditë mue më donin pa mungesë
Më ndigjonin e shërbenin pa përtesë
Veqse shpejt ikën ditët u harrova
Si i vetëm në ni qoshe përfundova
Në dorë kam albumin e shoqnisë
Plot imazhe mu nga koha e rinisë
Nga rinia që kalova në lumni
E më mbeti veq kujtim n'fotografi
Asht qudi si njeriu do gjithqka
Q'do të mirë që do për vete dhe për ta
Do secilin rrugët që i pret
Pa të gjitha në fund mbetet vet
Nga kjo jetë e padrejt një mësim kam
Do më dojn e i dua sepse jam
Sepse jam në q'do qast vetja jeme
Nuk ndryshohem sikur dega e një peme.


Argjend Xhelili

Jetimit

Oj ti zemër e mirë !
E mshefun pas leckash te ndyme
Viktimë e ni shoqnie te degjenerume
Si po ja del ta mbash mllefin?
Qi krateret ka vendosun mbi qatinë
E vetullave tua t'ngrysuna.

Oj ti zemër e mirë !
E rujtun si trendafil pranvere
Zgjero buz't , ngrit supet !
Jeta asht dhe qatia jote
Jeta jote asht veq e jotja
Mos i lejo gryk'sit ta ndyjnë !
Si qdo gja t'ksaj bote.

Ti shtrin dorën për ni kafshat
Ata s'të japin veq nënqmimit
Po ti buzët prap zgjero
jo si robët e hidherimit.
O ti sy i rrug've plot zotni !
O vesh i fjalëve plot shamje !
Që nga ty marshojnë bresh'ri
T'i shtojnë ironinë k'saj skamje.

Veq durimit s'ke kafshatë
E heshtja qetësinë ta hijeshon
Në këtë botë jetove si i ngratë
Po te Zoti i lumtur përfundon....


Argjend Xhelili 17.07.2008

Lufta e përbotshme

Shekujt po shlyjn' gjrumat
E kalorësvet t'humbun
Me shpatat e përgjakta
E zemërat e lakta

Shekujt po ndrrojnë pozitat
e personazheve statike
Qi si ndal as vdekja
në luftat mitike

Flamujt e tyne të shqyem
Po valojnë pa ndalë
Edhe në motet e prishta
Edhe në kohnat e trishta

Lundroj mbi jetën

Nën qiellin e vrënjtur, mbi detin e tërbuar
me varkën e thyer,zemrën e lënduar
lundroj i qetë dhe mendohem
stuhija nga e cila ruhesha dikur
tani erë freskie më shërben
lundërtari i jetës
timoni i tij është fati
streha qielli e ushqimi turpi
pse dhe jeta nuk është si deti
gjithqka rrafsh,gjithkah kaltër
pse dhe jeta s'është si qielli
q'do kund liri pa kufij
apo ndoshta nuk është e vërteta
q'ka është atëherë jeta
q'ka jam unë dhe q'ka deti
jemi vetëm materie?
materia na krijoi ne apo ne atë
apo dhe ne dhe materia jemi të krijuar
përgjigjen larg e kemisi kur ndodhemi ne mes detit
e kërkojm skajin
e era nuk fryen
velat nuk tunden
përgjigjen e kemi afër
si kur ndodhemi në deti
ajo është fshehur nën varkë
për ta gjetur duhet ta rrotullojmë varkën
e në të jemi rehat
pse rehatija na deh
ajo është drogë dhe më e keqe
lakmia na merr ndjenjat
na merr dhe mendjen
na merr gjithqka që na duhet
se nuk e dijmë qka na duhet
e gjithë qka na duhet është
dashurija dhe besimi
e ne si duam k'to ndjenja
nuk i shijojmë
i shesim me qmim të lirë
i falim,i hedhim,s'dijmë qka
veqse nuk i ruajmë
e nëse ka diqka me të mirë se ajri
që na mbanë damarët
është dashurija dhe besimi
dhe s'na mbajnë vetëm damarët
por edhe mendjen
na mbajnë edhe zemrën e shpirtin.

Argjend Xhelili

Lutja e fundit

Zot i madh qw po me sheh
Gjith të mirat qw mi dhe
Edhe tokën edhe qiellin
Edhe hanën edhe diellin
Edhe nanën e babanë
Edhe motër e vëllanë
Edhe sytë q'i kam në ballë
E i ruaj si pwr mallw
N'mëshirën Tane më streho
Dhe me rrisk më furnizo
Nga shejtani më largo

Tokë e qiell po u bashkuen
Edhe diellit ju afruen
Unë të mirat si harrojë
Sa të vdes e sa të rrojë
Sa të rrojë e sa të vdes
Gjith për fjale do të mbes
Për veq teje Zot nuk di
Më fal mue Perëndi !

Mos heshtë o det!
Mos heshtë o det!

Pse heshtë o det , trazohu
Valëve jepua goditjen që fshehë
Le të gjëmojnë në udhëtimin e fundit
Për në vendin e pastrehë
Vigajt rrugëve krekosen si të marrë
Afrohen buzë teje për dëfrim
Po ti mos hesht , trazohu
Pa mëshirë godit , kthehu , qetësohu
Oh fuqi që më humbe në rini
Më le të vetëm sikur fëmi.

Natë e gjatë

O natë vere ,plot me yje, natë e nxehtë
Kaq e bukur sa nuk dukesh e vërtet
Natë si ty as në andërr s'mu dëftue
E mirë je dhe e gjatë sa të due
Sa e due natn' e gjatë plot frymëzim
Në te shfryej e q'liroj shpirtin tim
Q'mu ka mbushun plot të liga e të zeza
Q'mu ka bamun porsi qyqja mbi varreza...

N'udhët tona të harrume
N'udhët tona të harrume
Ku as qyqja nuk ban za
Kujtojmë rininë e shkume
Dhe q'do gja qi patëm ba
Fëminia me plot gaz
Rrug't me pluhun e gjallni
Jet'n qi kishim me plot ngjyra
Jo si sot kaq bajate
Ku s'na qeshë kurr fytyra.

Shpirti im

Eh ç'natë
Sa e bukurë dhe e thatë
Unë i vetëm e i ngratë
Përsëri

Më kujtohet si përherë
Kohë e largët , prandëverë
Unë i vetëm e i mjerë
Sa qudi

Me këta sy që mbajë në ballë
Rri i vetëm e kjaj hall
Dhe më ndodhën jo aq rrallë
Qmenduri

Qielli veten z'bukuron
Me re dritën ma ka nxan
Nuk po shoh as diell as hanë
Verbëri

Edhe fusha e bleruar
Mrekullisht e z'bukuruar
Plot me lule e mbuluar
ç'bukuriShpirti im rri i qetë
Sa nuk duket i vërtetë
Përgjithnji pa fjalë ka mbet
ç'ragjedi.

Robi dinarit

O ti njeri qi jeton i krekosun
Punon pa e ditun pse
Rob i agallarit qi po t'man lidhun
Me prangat e kamatës t'shumfisht
Nga e cila kurr s'ke për tu zgidhun
K'te po ta them seriozisht!

E ti si n'amulli i përgjumun
Jeton me kang't e pavlera
Për t'dillën e shashtrisun
Ku shkon veshun e stolisun
Aty sillesh për dëfrim
Po s'gjen t'jetër veq zhgënjim
Se lumnia me zor s'vjen
As me pare dot se blenë
Me zemër t'mir atë e gjen!

O njeri i katandisun
Kokë e këmbë i stolisun
Me parfum i qefleisun
Për ni qast qi nuk e vlen!

Streh' e saj

Asht ni cop'z e hollë pëlhure
Që e mbron nga q'do nxeht'si
Dhe nga dielli plot me zjarr
Dhe nga turpi e koria
Edhe sytë që qojnë në varr
E po marrin mend't e mia
Ajo s'humb bukuninë
Vetëm shton hijeshinë
Njerëzia le ta di
Se asaj i thonë shami
Ma të mirë s'ka hijeshi.

Udhëtari i humbun

Netëve të mjegullta
Rrugëve të paqarta
Udhëtari rrugën nuk e gjen
Udhëtimi qorr
Pjellë e epshit shtazarak
Qi kamb've u jep drejt humnerës
Mbi sytë jeshile
Po mbanë syzet e zeza
Ku drita hy me dro
Nga veshët e stolisun
Me hekurishtet e vizllueme
Po ndigjon zanat
Qi në të liga ftojnë
Eh , e vërteta
Po mbytet mes fletëve të vjetëra
Qi shekujve u bani ballë
Po jo edhe kësaj vetmie
Këtij injorimi nga injorantët
E brezi të ri që po humbet
Pa e ditun pse ka ardhun.

Vaji mëkatarit

Nën hijen e stresë së shembun
Ku zotnit shkelin me dro
Qan ni djal i përtrembun
Për mëkatet q'i ka bo
Vaji tij zemrën ngulfatë
Edhe palcën e molisun
Që nga lindja dej më natë
Rri e qanë si i shashtrisun
Mëkatarë e i harrum
Kokë e kambë i tradhtum
Nga tinëzar't e natës ligë
Qi e ngrehën kah pusia
E ja morrën mend't e tija.

Lufta e natës

Dielli me ngadal po fshihet
Errësira mbi ne po ngrihet
Me qirinj qenka plagosur
Ditën tonë e ka varrosur
Ditn' e bardhë e shum të vyer
Mbyti nata e urryer
Që na vie e paftuar
Edhe pse s'na kish munguar
Natë e gjatë ç'e mirë të solli
Terri yt dritën ma morri
Jetn' e zezë në mua mbolli
Edhe mbiu njëfar horri
Edhe njëfar horri erdhi
Ligësinë në shpirtë ma derdhi
Në mëkate mua më shtyu
Aq fort sa dhe fryn veriu
Aq thell sa i thellë është deti
Në ligësi shpirtin ma treti
Në ligësi , përjetësi
Nga ku s'del kurr asnjeri...


Argjend Xhelili

Zotit tonë

Zot i jonë ç'je i vërtetë
Q'do të mirë ç'na dhe në jetë
Qiellën , yjet edhe tokën
Kambët , duart edhe kokën
Nënën e shtrenj't edhe babanë
Motrën e dashur dhe vëllanë
Zot i Madh që je Një
Na dhe t'mira sa s'ka më

Mëmëdhenë që duam shum
Sa na rrjedhën gjaku lum
Edhe fushën e bleruar
Kodra , brigje si të shkruar
Edhe sytë që ti shohim
Edhe mendjen që ti njohim
Zot i Pasur , Fuqiplotë
ç'na dhe t'mira në k'te botë

Na dhe jetën me jetue
Edhe mendjen me mendue
Gjuhn' e bukurë që ne flasim
Dhe armikun me te vrasim
Edhe ujët e bekuar
Që shkon duke gurgulluar
Na dhe të mira sa s'ka më
Zot i Madh që je veq Një...

Sytë e mi

Sfondeve t'shfrenuem do zana ndigjoj
Që po m'lan t'kureshtun , e nuk i kuptoj
Që po m'lan të zgjuem , tan natën pa gjum
Sa herë i ndigjoj , i dua më shum
I dua më shum , sa herë i ndigjoj
E qajë edhe qirrem për jetën që m'shkoi
Si zani i paqartë në sfondin zi
Unë e shkova jetën gjithëherë në vetmi
O sytë e mi,sa jeni më thoni!
Sa vetin ju dua , ju s'di sa më doni
Ju s'di sa më doni e sa më urreni
O sytë e mi,më thoni sa jeni!
Më thoni sa jeni se nuk po ju shoh
Se me ju ju shoh e me ju ju njoh
Se me ju unë qaj për jetën e shkume
E në fund ju lë pamjen e trishtume
Ah , ditn'ë e bardhë edhe unë ta m'rrija
Dhe jetën e lumtun me k'ta sy ta shihja
Dhe jetën e lumtun një qast ta jetoja
K'të , asgjë më shum në jetë nuk do doja...