Ne mundsh

Ne mundsh ta ruash arsyen
Kur bota humb fillin,e fajin ta hedh ty...
Dhe vetes t'i besosh,
Sa here te ty dyshojne
E s'te perfillin,por
Edhe dyshimet drejt t'i gjykosh;
Ne mundsh te rrish ne pritje
Nga pritja pa u lodhur
E kur te urrejne,urrejtje te mos ushqesh
Madje,
Ndaj shpifjeve te rrish pa folur,me thjeshtesi
Me to pa rene ndesh...
Ne mundsh te mendosh,
Por jo gjer ne shkaterrim,
Te enderrosh, por jo si rob enderrimesh...
Ne i detyrofsh dot muskul e nerv
Edhe puls e zemer te te sherbejne,
Edhe kur gjithcka duket e kote e te qendrosh,
Kur s'ka asgje vec vullnetit,
Qe vec nje fjale
"Qendro!" gjithnje te thote...
Nese armiku ose miku
S'te bejne dot te vuash
Dhe gjithcka e cmon per aq sa meriton;
Ne mundsh te mbushesh minutat aq te renda
Me vepra qe peshojne,
Dije dhe mos ki asnje dyshim
"E jotja" do te jete Bota,me c'ka brenda,
Dhe burre do te jesh
Biri im!...



Joseph Rudyard Kipling

Nje buzeqeshje

Nje buzeqeshje asgje nuk na kushton
Por atij qe ia jep jeten i pasuron
Ajo lumturon ate qe e merr
Pa varferuar ate qe nga buza e embel e nxjerr!

Ajo nuk zgjat vecse nje moment
Por kujtimi i saj shpesh te le pa mend
Asnje s'eshte i pasur per t'a anashkaluar ate
Dhe asnje s'eshte i varfer per t'mos e merituar ate

Ajo eshte shenje e ndjeshme e miqesise
Eshte drite dhe pasqyrim i miresise
Ajo i jep guxim me te dekujaruarit
Dhe ngushellim me te trishtuarit....

Ajo nuk blihet,nuk merret hua
Ajo edhe nuk vidhet
As jepet hua dhe as shitet
Sepse ajo ka vlere vecse ne castin...
...qe jepet....

U prehsh ne paqe baba!

Ike dhe me le ne nje moshe te re
Do doja te kisha dhe nje shanc te vetme per te te treguar sesi ndihem
Por une e di ,nuk e kam k'te mundesi
Ti ma bere jeten shume te lumtur per aq kohe sa ishe gjalle

Jam krenare qe ti ke qen babai im
Jam krenare qe ti ke qen me mua

Tani u prehsh ne paqe
Takohemi ne udhetimin tim te fundit
Je babai i mrekullushem qe kam patur .

Kroi

Rrotull nje uje krejt akull
Sec murmurit se larti
M'u neper dege te molles
Nga shushuritja e fleteve
Rrjedh nje t'pergjumur i embel...



Perkthyer nga Safo Poeteshe greke.

Louis Aragon



Nëpër të gjitha dyert ti më ike

Në të gjitha shkretëtirat më le



Në agim të kërkova dhe në mesditë të humba

Kudo që vajta ti nuk qe gjëkundi

Kush mund ta përshkruajë Saharanë e një dhome pa ty

Turmën e të dielës ku s’të ngjan askush

Një ditë më të zbrazët se moli që zgjatet në det

Heshtjen ku të thërras e ti nuk më përgjigjesh



Ti më le dhe njëherësh pranë meje ke mbetur
Më le gjithkund më ike nga sytë

Nga zemra e ëndrrave

Më le si një frazë e mbetur përgjysmë

Si një send i hedhur rastësisht si një karrige

Si një vend pushimi në të dalë të verës

Si një kartolinë e harruar në sirtar

Çdo gjest më shkëput nga ti

Si një gjethe që bie nga pema

Vështrimi yt mbi mua të gjorin

Qe një psherëtimë ku unë mungoja

Si nuk t’u dhimbs hija jote që te këmbët rrinte
Përktheu: Anton Papleka

MARINA IVANOVNA CVETAJEVA


Dhe e putha djaloshin në kokë,

S’ia gjeta dot buzën, s’e di!

E prapë siç dihet me kohë,

Ti je e mirë, dashuri.



Një çikëz verë të gëzuar

Dhe tej e hedh qyrkun, e flak,

Oh, siç është thënë e shkruar,

I çmendur do ndizesh ti, gjak.
Veç , jo-për kohën që patëm

Dashuria s’u bë dot grua!

Vetë Venera, si mori sëpatën,

Shkrepën ashkla kudo në katua.



Me ferrin me akull e murtajë,

Me dimrin vuri kurorë.

Dashuria dy krahët e saj

I do me çizme të forta për borë.
Pa shih ç ’krijim i adhuruar,

Ti thurma litarin, se ç ’fat,

Dhe ulu sipas përvojës së shkruar

Siç shtrihet vajza në krevat.



Dhe mirupafshim vonë a herët,

Në prapë do shihemi tok,

Kur ne të mësojmë që djemtë

T’i puthim më mir’ se në kokë.

Përktheu: Qazim Shemaj

Të bërtasësh

Çdo gjë u bë e thjeshtë,

I braktisa peisazhet e mjegullta e të gënjeshtërta,

I braktisa gjestet e shpëlara dhe ditët e zbrazura,

I hodha mandimet e pafytyra dhe mbllaçitjet.



Të gjitha i flaka tej sinorëve të tokës

Dhe nisa të bërtas.

Ndërsa dikur pëshpërisnin për mua vesh më vesh,

Pëshpërisnin dhe shkruanin ëmbël e qetë.
I shtriva larg kufijtë e bërtitjes.



Ia hoqa vdekjes mendimin për jetën.

Se ky mendim m'i fshihte horizontet.



Vetëm një bërtitje.



Dhe përnjëherësh u zhdukën plot fantazma:

Ndaj sot e tutje nuk shuhet më kurrë

Ajo çka meriton të rrosh në jetë.
Tani e di se vera e përflakur

Këndon nën pirgjet e acarit e të ngricës,

Këndon ngaherë.



E di se nën mburojat e armiqësisë

Valojnë e ziejnë dhe në zemër hyjnë

Pranvera, vera, vjeshta, dimri,

Dhe njerëzit dhe yjet,

Nga gëzimi dridhen duke njohur

Të ngrohtën afërsi.
Bërtitja ime lakuriqe ngjitet

Në shkallët e padukshme të një shprese.



Dhe flaka lakuriqe nuk më djeg,

Por trupit tim i bën vaksinën e fuqisë delikate

dhe të ashpër.



Ja molla piqet dhe hedh poshtë ngricën

Dhe vapa akullin e rreptë zap e bën;

Le të fluturojë britma

Që gjumi mos t'u prishet ëndërruesve

Që flenë përmbi bar të fjalëve,
Të fjalëve të plotfuqishme

Që qartësinë ia japin qiellit.



I bindur jam se çdo sekondë

Fëmija dhe stërgjyshi i dashurisë sime,

I shpresës dhe i lumturisë

Si shatërvan shpërthejnë

Nga britma ime.



Gjer në zenit bërtitja ime ngrihet

Dhe dëshiron të bëhet një jehonë,

Jehonë dhe binjake e zenitit.

Shqipëruar nga Dritëro Agolli

GIOVANNI GIUDICI


Vendose në vargje jetën,

shkruaje Besnikërisht, pa heshtur përAsnjë veçanti,

pamjen e të gjallëve

Por mos harro se shikimi nuk është

Dije, as fuqi, por qesharake

Një dëshirë tjetër që të jesh vetvetja.

Poshtë dhe sipër botës lidhen

Bashkëfajësi të brendësisë, duke shigjetuar shikime

Paktesh. Dhe të pranishmit shfaqen

Në cepin e parmakëve të ndërmjetëm:

I duartrokasin, i vajtojnë të dyja kuptimet

E sublimes – poshtërsinë, famën.
Pastaj shkruaj në vargje se vdekja

Është më e mundshme sesa lindja

Dhe në çdo rast qënia më shumë se fjala…



Shqipëroi: Arjan Th. Kallço

"Heshtja"- [Fyodor Ivanovich Tyutchev]

Hesht, ëndrrat, ndjenjat mos i shfaq,
Fshehur thellë e thellë mbaji.
Atje në shpirt, në thellësi,
Të rrinë bashkë qetë e qetë.
Të heshtura, si yje nëpër natë.
Si ëndërrimet, mbetur shkretë.

A mund të jehojë zemra ?
A mund të thuhet ëndrra ?
Të kupton kush, si jeton,
Fjala e thënë, të mashtron.
Duke folur ti gënjen,
Hesht, se fjala nuk të vlen.

Jeto me shpirtin tënd të thellë,
Një botë e tërë, atje do të jetë.
Një botë e shpirtit plot magji,
Që s’mund të duket kursesi.
Dita, dritën e ka përpirë,
Ajo ndrin veç në errësirë.

Përkthyer nga Aleko Ballauri

Them : Bëj - Oktavio Paz


Midis asaj që shoh dhe them,
midis asaj që them dhe nuk them,
midis asaj që nuk them dhe ëndërroj dhe harroj,
poezia.
Rrëshqet
midis po-së dhe jo-së
thotë:
atë që une nuk them,
nuk thotë
atë që une nuk them,
ëndërron
atë që unë harroj.
Nuk është një e thënë,
është një e bërë.
Është një e bërë
që është një e thënë.
Poezia
thuhet dhe dëgjohet,
është e vertetë.
Dhe porsa them:
është e vërtetë,
zhduket.
Mos është kështu me të vërtetë?
Ide e prekshme,
fjalë
e paprekshme:
poezia
shkon dhe vjen
midis asaj që është.
End pasqyrime
dhe i çend prapë.
Poezia
mbjell sy në fletë,
mbjell fjalë në sy.
Sytë flasin,
fjalët vështrojnë,
vështrimet mendojnë.
Dëgjoj
mendimet,
shoh
ato që themi,
prek
trupin e idesë.
Sytë
mbyllen,
fjalët
hapen.

Mos u zhduk- Yevgeny Yevtushenko

Mos u zhduk... Duke u zhdukur nga mua,
e çmishëruar vetvetes ju zhduke.

Vetja jote kështu u tradhëtua
me pandershmëri prostitute.

Mos u zhduk... Të zhdukesh është lehtë,
të ringjallesh për tjetrin s’ka se si.

Vdekja të tërheq shumë thellë,
të vdesësh nuk është mënçuri.

Mos u zhduk. Harro hijen e tretë.
S’ka të tretë. Dy janë dashurive.

Bashkë do shkojmë në gjyqin e shenjtë,
kur gjaku t’na thërrasë për përgjigje.

Mos u zhduk... e kemi shlyer mëkatin,
fajtorë s’jemi ne, as damkosur.

Të denjë jemi unë dhe ti për të falur
në-mos-dashje ç’kemi plagosur.

Mos u zhduk. Të zhdukesh është çast,
por si do takohemi nëpër shekuj?
Ç’sozi kemi në botë, ti fantazmë
dhe unë? - Fëmijët tanë të qeshur.

Mos u zhduk. Jepma dorën tënde,
në të jam shkruar unë - i besoj sekretit.

Dashuria e fundit është e tmerrshme,
S’është dashuri, por frikë e humbjes së tjetrit.

Perktheu: Visar Zhiti

Ana Ahmatova

AMANET SHTEPINE E BARDHE
ME KOPSHTORE



Amanet shtepine e bardhe me kopshtore!
Po i falem rishmi jetes t'me rrembeje.
S'jam pishman per ato vjersha qe shkrova
si askund nje grua tjeter me gjithesej.
Mirembec! Mos e mergo te lumen mike,
Me te gjithe parajsen ngritur mbi humbake;
te jap fjalen - ate vlug qe nuk ma dite
Do te dal ta shes pazarit per merak.


TRI GJERA GJITHSEJT



Tri gjera gjithsejt ai deshi nder vite:
te kenduarit, mbremave, pallojt e bardhe
dhe hartat e ndera te Amerikes.
S'duronte te vegjlit kur zinin e qanin,
As cajin e mjedres s'e caste aq shume;
Si vdekjen e kishte histerizmin e grave
Dhe gruaja e tij isha une.
AMANET SHTEPINE E BARDHE
ME KOPSHTORE



Amanet shtepine e bardhe me kopshtore!
Po i falem rishmi jetes t'me rrembeje.
S'jam pishman per ato vjersha qe shkrova
si askund nje grua tjeter me gjithesej.
Mirembec! Mos e mergo te lumen mike,
Me te gjithe parajsen ngritur mbi humbake;
te jap fjalen - ate vlug qe nuk ma dite
Do te dal ta shes pazarit per merak.


Herman Hesse

Këngë Dashurie


O ti që po ta them nuk po di
Se ç'pate bërë me mua.
Nga ditët largohem tani,
Se vetëm natën dua.

E art' është nata për mua
Si asnjë ditë pastaj.
Atje ëndërroj për një grua
Dhe flokët e verdha të saj.

Atje ëndërroj lumturinë
Që prej një vështrimi u stis
Dhe këngë dëgjoj të më vinë
Që nga i largti Paradis.

Atje shikoj retë dhe rri
Kundroj gjithë natën sa dua.
O ti që ta them nuk po di
Se ç'pate bërë me mua.
Këngë për të dashurën në pranverën e ftohtë


Në paradhomën e ftohtë ora troket,
Shkon tetë, nëntë, dhjetë.
S'i numëroj, po rri përgjoj
Sa ngadalë koha rëshqet.

Dhe shkojnë si erë me bor' e stuhi,
Si trumbë zogjsh në fluturim
Po se si shkojnë, s'dua ta di.
S'më dhimben gjë, s'më hynë në sy,
Se janë orë që shkojnë pa ty.


Sepse të dua



Sepse të dua, i egërsuar,
Po vi tek ti në këto nete.
Me që ti kurrë s'më ke harruar
Dhe shpirtin tënd mora me vete.

Me mua ësht' e më përket përfare.
Të mira, të liga, këtu do t'i shkojë.
Prej dashuris' sime përvëlimtare
S'ka engjëll që mund të të çlirojë.

Nënës sime


Kaq shumë kisha për të të thënë
Po mbeta larg e larg mërguar
Në këto ditë, e dashur Nënë,
Më mirë ti më ke kuptuar.

Për ty dhuratën kam menduar
Edhe punuar gjat' e gjatë,
Porse më mbet këtu, në duar.
Ti mbylle sytë këtë natë.

Por ndjej se, duke e lexuar,
Më zbutet dhimbje e kësaj zije.
Mirësia jote e patreguar
Më lidh me ty me mija fije.
Edhe çdo natë e njëjta ëndërr
Në ëndërr ti më rri kaq larg
Si më rreh zemra, ta dish!
O Nënë, Nënë, vallë s'di
Tek unë si të vish?
E njëjta ëndërr net për net!
Si më rreh zemra, ta dish!
O Nënë, Nënë, përse nuk do
Këtu, tek unë, të vish?
Në fushat

Në qiell enden retë pafund,
Në fushat fryjnë e fryjnë thëllime,
Në fushat endet e endet gjithkund
Fëmia i humbur i nënës sime.
Në rrugë era fryn gjethet e thata,
Në pemë zogu klith me vajtim,
Atje, matanë malesh të larta,
Ndodhet, diku, atdheu im.
Ngadalë vdes



Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe

Eja kënga ime…

Eja kënga ime, s’kemi ç’rrimë
Mes kësaj rrëmuje pa kuptim,
Vrasësi ku hiqet për viktimë
Dhe viktimës i kërkon shpagim.

Ku të përdhunuarat gjykohen,
Me të rrugës ligj, nga prostitutat,
Ku të marrë e t’urtë përgojohen
Dhe servilët, porsi minj nga skutat,

Dalin rrahin gjokset dhe mburren,
Se luftuan vrimash si heronjtë,
Kuajve të ngordhur tek u turren,
Për t’u hequr me tërbim patkonjtë.

Ku gjithkush klith e shfryn paprerë,
Me një duf që, mëshirona, o Zot!
Eja këngë e dashur! Kaq poterë,
Unë e ti nuk e durojmë dot,
Se jo pakëz jeta na ka vrarë…
Ndaj, le t’ikim, ku s’na sheh njeri:
Ndoshta larg, në pyjet magjistarë,
Do të gjejmë prehje, qetësi!

JORGO BLLACI
(1938-2001)

Thesari im

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje
Çfarë pretendon se do shikoje?

Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.

Nuk ka nevojë për të trokitur
Hyr, shih, kërko, mbet' e habitur.

Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra.

Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, e fatit.

E mbushur plot është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.

Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, përfshi ty.

Gjithçka që bëra, e që vetëm i ëndërrova
Vendet ku shkela, ku jetova.
Janë zënkat tona dhe mëritë
Janë puthjet netëve pa dritë.

Veset e mia që aq urreve
Mërgimi i ngadaltë i reve.

Dënimet që vuajta për ty
Herët kur s’të pash në sy.

Jetët që pa ty jetova
Të tjera femra që dashurova.

Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
E amanetet që të kam lënë.

Fëmijet që kurrë nuk më lindën
Epshet që vrava se nuk mu bindën.

Ka letra, që për ty i shkrova
Në zarfet që kurrë s'ti dërgova.

E nëse gjithcka përmbys do kthesh
Sekretin më të madh do gjesh.
E kam fshehur në fund fare
Po s'e zbulove, s’ke pare gjë fare.

Nxirre mes duarsh në shtrëngim
Atë më të shtrenjtin sendin tim.

Balsamin që plagët shëronte
kur kjo djall jete më kafshonte.

Para fytyrës ngadalë afroje
Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.

E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
Veç një pasqyrë do gjesh në duar.

Do shohësh veten, reflektim
Se ti , ishe thesari im !

CHARLES BAUDELAIRE