Forumi Kuq E Zi
Lëvizjet studentore të vitit 1968 në Evropë. Mirese10
Pershendetje vizitor i nderuar.
Me sa duket, ju nuk jeni identifikuar akoma ne faqen tone, ndaj po ju paraqitet ky mesazh per tju kujtuar se ju mund te Identifikohu qe te merrni pjese ne diskutimet dhe temat e shumta te forumit tone.

-Ne qofte se ende nuk keni nje Llogari personale ne forumin ton, mund ta hapni nje te tille duke u Regjistruar
-Regjistrimi eshte falas dhe ju merr koh maksimumi 1 min...
Duke u Regjistruar ju do te perfitoni te drejta te lexoni edhe te shprehni mendimin tuaj.

Gjithsesi ju falenderojme shume, per kohen që fute ne dispozicion për të vizituar saitin tonë.
Per cdo gje na kontaktoni ne Forumikuqezi@live.com
Lëvizjet studentore të vitit 1968 në Evropë. Regjis10


Join the forum, it's quick and easy

Forumi Kuq E Zi
Lëvizjet studentore të vitit 1968 në Evropë. Mirese10
Pershendetje vizitor i nderuar.
Me sa duket, ju nuk jeni identifikuar akoma ne faqen tone, ndaj po ju paraqitet ky mesazh per tju kujtuar se ju mund te Identifikohu qe te merrni pjese ne diskutimet dhe temat e shumta te forumit tone.

-Ne qofte se ende nuk keni nje Llogari personale ne forumin ton, mund ta hapni nje te tille duke u Regjistruar
-Regjistrimi eshte falas dhe ju merr koh maksimumi 1 min...
Duke u Regjistruar ju do te perfitoni te drejta te lexoni edhe te shprehni mendimin tuaj.

Gjithsesi ju falenderojme shume, per kohen që fute ne dispozicion për të vizituar saitin tonë.
Per cdo gje na kontaktoni ne Forumikuqezi@live.com
Lëvizjet studentore të vitit 1968 në Evropë. Regjis10
Forumi Kuq E Zi
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.

Ju Mirpresim te gjithve ne forumin ton, ku do te gjeni argetim, humor, filma, lajme nga me te fundit, informacione nga me te ndryshmet, libra, programe per kompjuterin dhe shum e shum gjera te tjera. Per me shum ju ftojm te gjithve te REGJISTROHENI.....


You are not connected. Please login or register

Shiko temën e mëparshme Shiko temën pasuese Shko poshtë  Mesazh [Faqja 1 e 1]

Infinit

Infinit
Princeshe
Princeshe
30 vjet më parë (24.12.1979) Gjermania humbi një prej figurave të saj të ndritura: Rudi Dutschken, lideri më karizmatik i lëvizjes studentore të viteve 60-të në Gjermani, e cila njihet për qëndrimin e saj antiautoritar.

Lëvizja e studentëve në Gjermani nis një vit përpara 1968. Shkëndija e parë e protestës së studentëve u dha qershorin e 1967-ës, kur studenti pacifist Benno Ohnesorg u qëllua për vdekje nga një polic gjatë një demonstrate në Berlin. Kjo ngjarje konsiderohet në Gjermani si shkëndija për krijimin e opozitës jashtëparlamentare të emërtuar shkurt "APO". Figura qendrore e lëvizjes studentore u bë studenti 27-vjeçar i sociologjisë Rudi Dutschke (Duçke). Dutschke merr pjesë aktive në pothuajse të gjitha protetstat e mëdha të grupimit studentor APO. Edhe në kongresin e Berlinit kundër Luftës së Vietnamit, në shkurt 1967 Dutschke është në krye të aksionit.
Protestat drejtohen jo vetëm kundër SHBA por kundër kapitalizmit në përgjithësi
Dutschke: "Revolucionarizimi i revolucionarëve është kushti vendimtar për revolucionarizmin e masave. Rroftë revolucioni botëror dhe shoqëria e krijuar prej tij, një shoqëri e lirë e individëve kjo dhe jo vetëm e një fshati."


Rudi Dutschke është i bindur, që SHBA luftën kundër Vietnamit e bëjnë si përfaqësues të sistemit kapitalist. Si rrjedhojë protestat e APO-s drejtohen jo vetëm kundër SHBA, por edhe kundër kapitalizmit në përgjithësi. Studentët simpatizojnë hapur me Vietnamin në demonstratat e tyre. Emri i udhëheqësit vjetnamez Ho Shi Min, për të cilin brohoritej nëpër protetsta shndërohet në një simbol të lëvizjes.
Gazeta "Bild": "Ekstremistë, radikalistë, gardistë të kuq, provokues skandalesh"Mediet regojnë në përgjithësi me qëndrim refuzues ndaj protestës së studentëve, sidomos në Berlin, ku shtëpia botuese konservatore Axel-Springer ka 70% të tregut. Por edje shtypi i kompanisë Springer, në radhë të parë gazeta bulevardeske "Bild", përdor një gjuhë jo fort joshëse për studentët: "Ekstremistë, radikalistë, gardistë të kuq, provokues skandalesh", këto janë epitetet e gazetës "Bild" në për studentët.Dy ditë pas demonstratës kundër Luftës së Vietnamit të lëvizjes APO, senati i Berlinit bën thirrje për një manifestim pro-amerikan. Në manifestim marrin pjesë mbi 80.000 vetë. Në valën e këtij manifestimi një student që i ngjan Rudi Dutschke-s sulmohet nga masa. Me shumë mundim policia arrin ta mbrojë atë.
Atmosferë e ndezur në Berlinin e 68-tës
Kjo është atmosfera në Berlin, kur më 11 prill 1968 dikush i flet Rudi Duschke-s në rrugë. Një burrë e pyet atë: "Jeni ju Rudi Dutschke?" Kur ai e pohon këtë burri i ulërin: "Ti qelbësirë, derr komunist!" dhe pas kësaj nxjerr revolverin dhe qëllon. Plumbat e godasin Rudi Dutschke-n në kokë. Një dëshmitar rrëfen: "Ne menduam, se dikush po qëllonte pëllumbat, por më pas pamë një burrë që vraponte e pas kësaj pamë Dutschke-n të shtrirë në tokë. Ai u ngrit në këmbë dhe thërriste nënën dhe babain e tij duke thënë "duhet të shkoj tek berberi", ai eci kështu nja 50 metra dhe pastaj ra në tokë, fjalët e tij të fundit ishin: 'ushtarët, ushtarët.'
Ai rrezatonte të renë, besimin, të gjithë e donin Dutschke-n
Po atë mbrëmje përpara selisë së koncernit botues Axel-Springer në Berlin Kreuzberg u mblodhën mijrëa studentë, që thërrisnin: "Vrasës, Springer!" Tronditja që shkaktoi sulmi ndaj Rudi Dutschke-s, i cili gëzonte simpatinë e opozitës jashtëparlamentare, është e thellë. Publicistja Katharina Rutschky, asokohe shoqe ideali e Rudi Dutschke-s, kujton: "Ai ishte karizmatik dhe dukej si një njeri i pafajshëm, i hapur dhe me karakter. Ai rezatonte të renë, besimin dhe të gjithë e donin Dutschke-n, sepse atij mund t'i besonin."Atentatori dënohet me shtatë vjet burg. Pas dy vjetësh ai kryen vetëvrasje. Rudi Dutschke u mbijetoi të shtënave dhe plagosjes së rëndë, por vdiq dhjetë vjet më vonë prej pasojave të atentatit.
Ngjarja gjeti jehonë në mbarë RFGJ-në
Sulmi ndaj Rudi Dutschke-s është si një pishtar për opozitën jashtëparlamentare, vë në dukje deputeti i të gjelbërve Christian Strëbele, i cili asokohe protestonte me të tjerët përpara koncernit Axel-Springer: "Kjo ishte një ngjarje, që gjeti jehonë në mbarë federatën. Pas kësaj pati demonstrata në dhjetra qytete gjermane, madje edhe demonstrata të mëdha. Nuk duhet të harrojmë, që Rudi Dutschke ishte i dyti nga radhët e studentëve. Në fakt ne kishim të njëjtën linjë, thuajse një vit përpara tij u vra nga dora e një polici në demonstratën në Berlin kundër Shahut të Persisë studenti Benno Ohnesorg."

Të shtënat ndaj Rudi Dutschke-s shënojnë një pikëkthese në historinë e APO-s
Pas atentatit ndaj Dutsche-s një pjesë e lëvizjes opozitare jashtëparlamentare u radikalizua. Po në maj të vitit 1968 u demonstrua në mbarë vendin dhe pati trazira të ashpra kundër ligjit të qeverisë për gjendjen e jashtëzakonshme. Dy vjet më vonë shumë antarë të lëvizjes kaluan në ilegalitet duke iu bashkangjitur organizatës terroriste Fraksioni i Ushtrisë Kuqe (RAF). Të tjerë filluan të angazhohen nëpër institucione, parti dhe iniciativa qytetare për ndryshimin e shoqërisë gjermane me mjete demokratikeValët e lëvizjeve shoqërore nëpër të viteve 1960 filloi të formë vlerat e brezit që ishin studentët e kolegjit gjatë 1968. Në Amerikë, të Drejtat Civile Lëvizja ishte në shumicën e saj e dhunshme. Pra, edhe, në Irlandën e Veriut, ku ai hapi rrugën për një revoltë të organizuar kundër qeverisjes britanike. Italia dhe Franca janë në mes të një lëvizje socialiste. Lëvizja e majta e re politike ishte shkaktuar përmbysjeve politike në shumë vende evropiane dhe të Amerikës së Jugut. Konfliktit izraelito-palestinez tashmë kishte filluar. lëvizjen anti-luftë Britanisë së Madhe ishte shumë i fortë dhe pavarësinë e Afrikës ishte një luftë e vazhdueshme.Raketave kubane Krizave dhe Luftës së Ftohtë ishte një tjetër përvoja e përbashkët e këtij brezi. Njohuri se një sulm bërthamor mund të përfundojë jetën e tyre në çdo moment është përforcuar me stërvitje bombë në klasë krijimin e një atmosfere të frikës.Si ata u bënë adoleshencë të vjetër, të lëvizjes kundër luftës dhe lëvizjes feministe janë duke u bërë një fuqi në pjesën më të madhe të botës.Lëvizjen feministe bërë pyetjen brezi besimin e tyre se familja ishte më e rëndësishme se sa individi. Lëvizja e paqes bërë ato pyetje dhe autoritet mosbesim edhe më shumë se ata tashmë e kishin. Në kohën që fillova kolegjin, shumë ishin pjesë e kulturës anti-ngritjen dhe u bë shtysë për një valë të rebelimit që filloi në universitete dhe përfshiu botën.
Studentëve të universitetit të 1968 përqafuar politikën e re të majtë. prirjet e tyre socialist dhe mosbesimin e autoritetit çoi në shumë prej 1968 konflikteve. Ngjarjet dramatike të vitit tregoi edhe popullaritetin dhe kufizimet e reja ideologji të majtë, një lëvizje radikale e majtë që ishte gjithashtu thellësisht ambivalent rreth marrëdhëniet e saj me komunizmin gjatë viteve të mesme dhe më vonë të Luftës së Ftohtë.shtetet komuniste.Protestat janë mbajtur në Beograd, Jugosllavi, si protestë masive e parë në Jugosllavi, pas Luftës së Dytë Botërore. (Bota komuniste e kishte parë tashmë në protestë masive pas disa Luftës së Dytë Botërore nga 1968 -. Hungaria, Gjermania Lindore dhe disa në Poloni) Pas protestave të rinjtë shpërtheu në Beograd, në natën e 2 korrik 1968, studentët e Universitetit të Beogradit shkoi në një grevë shtatë-ditore. Policia mundi të studentëve dhe ndaloi të gjitha tubimet publike. Studentët u mblodhën pastaj në Fakultetin e Filozofik, mbajtur debate dhe fjalime në drejtësinë sociale, dhe të shpërndahen kopje të revistës Studentëve ndaluar.Studentët protestuan edhe kundër reformave ekonomike, të cilat çuan në papunësi të lartë dhe punëtorë të detyruar të largohen nga vendi dhe të gjejnë punë diku tjetër. Presidenti Josip Broz Tito gradualisht ndalur protestat duke i dhënë në të disa nga kërkesat e nxënësve dhe duke thënë se "studentët janë të drejtë", gjatë një fjalimi televiziv. Por në vitet e ardhshme, ai merrej me liderët e protestave nga shkarkimin e tyre nga universiteti dhe postimet e partisë komuniste. Protestat janë mbështetur nga personalitete të shquara publike, përfshirë drejtorin Makavejev filmit Dushan, aktori Stevo fazë Zigon, poet Desanka Maksimoviq dhe profesorë universiteti, karriera e të cilit u zhvillua në probleme për shkak të lidhjeve të tyre me protesta. Protestat shpërthyen edhe në kryeqytetet e tjera të Jugosllavisë - Sarajevë, Zagreb dhe Lubjanë - por ata ishin më të vogla dhe më të shkurtër se në Beograd .Në Poloni mars 1968, demonstratat e studentëve në Universitetin e Varshavës shpërthyen kur qeveria ndaluar kryerjen e një dramë nga Adam Mickiewicz (Dziady, shkruar në 1824) në Teatrin polak në Varshavë, me arsyetimin se ajo përmban "referenca anti-sovjetike ". Ai u bë i njohur si ngjarjet e marsit 1968.
demonstrim i Helsinkit kundër pushtimit të ÇekosllovakisëNë pushtimit sovjetik të Çekosllovakisë 1968, qytetarët Czechoslovakian iu përgjigj sulmit në sovranitetin e tyre me rezistencë pasive. trupat sovjetike ishin të frustruar si shenjat e rrugëve janë pikturuar mbi, ujë e tyre furnizimet mbyllur misterioze off, dhe ndërtesa të zbukuruar me lule, flamuj, dhe parulla të tilla si, "Një elefant nuk mund të gëlltisë një iriq." Kalimtarët-nga svastikat pikturuar në anët e tanket sovjetike. Shenjat rrugore në krah vendit ishin mbi-pikturuar për të lexuar, në shkrimin rus, "Москва" (Moskë), si lë të kuptohet se për trupat sovjetike të largohen nga vendi.Protestat që shpërthyen gjatë gjithë 1968 përfshiu një numër të madh të studentëve. Në mbarë botën, u bë baza kampuset betejën për ndryshim social. Ndërkohë që opozita të Luftës së Vietnamit dominuar në protesta (të paktën në Shtetet e Bashkuara të Amerikës), ata gjithashtu protestuan për liritë civile, kundër racizmit, për feminizmin, dhe në fillimet e lëvizjes ekologjike mund të gjurmohen në protestat kundër armëve biologjike dhe bërthamore gjatë këtë vit. .Televizionit, aq me ndikim në formimin e identitetit politik të këtij brezi u bë mjet i zgjedhur për revolucionarët. Ata luftuan betejat e tyre jo vetëm në universitete, por edhe në ekranin e televizionit nga ballafaqohet me mbulimin nga media.
Mexico City, West Berlin, Romë, Londër dhe qytete të SHBA pa protesta relativisht të vogël kundër administratës universitare. Disa vende, si Spanja, Poloni, Çekosllovaki dhe Brazil, ishte protesta më e përhapur kundër qeverive shtypëse. Në Paris, Itali dhe Argjentina, studentët u bashkuan nga sindikatat e punës.Në Shtetet e Bashkuara, për të Drejtat Civile Lëvizja u largua nga jugu dhe në drejtim të qyteteve në veri me çështjet e strehimit të hapura dhe të Lëvizjes ndërgjegjes Zi. Lëvizja e Zi të unifikuar si një lëvizje e fituar njohje ndërkombëtare me daljen e pushtetit Zi dhe Black Panthers organizatat dhe mbështetjen e tyre të dhunës si një mjet për të protestuar.Lëvizjet studentore gjermane ishin kryesisht një reagim kundër autoritarizmit perceptuar dhe hipokrizi e qeverisë gjermane dhe të qeverive të tjera perëndimore, veçanërisht në lidhje me kushtet e këqija të jetesës të nxënësve.Studentët në Universitetin e Madridit kanë protestuar për përfshirjen e policisë në demonstratat e studentëve, protestuan regjimi Francisco diktatori Franko-së, dhe tregoi në lidhje me sindikatat dhe të drejtat e punëtorëve.Studentët në 108 universitetet gjermane protestuan për njohjen e Gjermanisë Lindore, heqjen e zyrtarëve të qeverisë me të kaluar të naziste dhe për të drejtat e studentëve. Në atë që u bë i njohur si Pranvera e Pragës, e para e Çekosllovakisë sekretari Alexander Dubček filloi një periudhë e reformave, e cila i dha rrugën për të protestuar të drejta të plota civile, vetëm duke i dhënë fund kur Bashkimi Sovjetik pushtoi vendin në gusht. Në janar, policia përdori klubet më protestuesve 400 kundër luftës jashtë e një darkë për Sekretarja amerikane e Shtetit Rusk.
Më 30 janar, 300 protestuesit student nga Universiteti i Varshavës dhe në Teatrin Kombëtar Shkolla u rrahën me klubet nga shteti të rregulluar anti-protestuesit. masakrën Orangeburg - Më 8 shkurt, një protestë e të drejtave civile në Orangeburg, South Carolina, u kthye vdekjeprurës me vdekjen e tre studentëve të universitetit .Në shkurt, protestat nga profesorë në Universitetin gjerman të Bonit kërkuar dorëheqjen e presidentit të universitetit për shkak të përfshirjes së tij në ndërtimin e kampet e përqëndrimit gjatë luftës.Në shkurt, studentët nga Harvardi, Radcliffe, dhe Universitetin e Bostonit zhvilluan një grevë urie katër-ditore për të protestuar kundër luftës.
10.000 studentët e Berlinit Perëndimor mbajtën një rri-në kundër përfshirjes amerikane në Vietnam.Njerëzit në Kanada protestuan të luftës nga postimeve 5.000 kopje të kapak të hollë, Manual për Projekt Emigrantët Mosha në Kanada në Shtetet e Bashkuara.
Më 1 mars, një përplasje të njohur si beteja e Valle Giulia u zhvillua në mes të nxënësve dhe policisë në fakultetin e arkitekturës në Universitetin Sapienza të Romës.
Më 8 mars, 1968 kriza polonisht politike filloi me studentët e Universitetit të Varshavës të cilët marshuan për të drejtat e studentëve dhe u rrahën me klubet. Ditën tjetër mbi dy mijë studentë marshuan në shenjë proteste të përfshirjes së policisë në kampus dhe u clubbed dhe arrestuan përsëri. Nga më 11 mars, të publikut të gjerë u bashkuan me protestën në konfrontime të dhunshme me nxënësve dhe policisë në rrugë. Qeveria e luftuan një fushatë propagandistike kundër protestuesve, etiketimin e tyre Zionists. Njëzet ditët e protestës përfundoi kur shteti i mbylli të gjitha universitetet dhe arrestuan më shumë se një mijë studentë.Shumica e hebrenjve polonisht lënë vendin për të shmangur persekutimit nga qeveria.
Në mars, studentët në Karolinën e Veriut organizoi një rri-në në një drekë lokal kundër që të përhapet në 15 qytete. Në mars, studentë nga të gjitha pesë shkolla të mesme publike në Lindjen e LA u larguan nga klasa e tyre duke protestuar kundër kushteve të pabarabarta në Los Angeles Unified School District shkollat e larta. Gjatë disa ditëve të ardhshme, ata të frymëzuar largimeve të ngjashme në shkollat e pesëmbëdhjetë të tjerë. Në mars, studentët italian mbyll Universitetin e Romës për 12 ditë gjatë një proteste kundër luftës. Më 6 mars, 500 New York University (NYU) nxënësit demonstruan kundër Dow Chemical sepse kompania ishte prodhuesi kryesor i napalm, të përdorura nga ushtria amerikane në Vietnam. Më 17 mars, një demonstrim kundër luftës në Grosvenor Square, London, përfundoi me 86 të plagosur dhe demonstrues të arrestuar 200. Japanese studentët protestuan praninë e ushtrisë amerikane në Japoni për shkak të Luftës së Vietnamit. Në mars, studentët britanikë u kthye e dhunshme në protestat kundër luftës së tyre (për kundërshtimin e luftës në Vietnam), fizikisht sulmuar sekretari britanik mbrojtjes, sekretari i shtetit për arsim dhe Ministria e Brendshme. Më 28 mars, Policia Ushtarake e Brazilit vrau shkollë të lartë të studentëve Edson Luís de Lima Souto në një protestë për ushqim më të lirë në një restorant për të ardhura të ulëta studentët. Pas vdekjes së tij gjeneruar një nga protestat e parë e madhe kundër diktaturës ushtarake.
Më 4 prill, Martin Luther King, Jr, u vra, duke shkaktuar protesta të dhunshme në më shumë se 115 qytete amerikane, sidomos Louisville, Baltimore dhe Washington, DC Më 23 prill, studentët në Universitetin Kolumbia të protestuar politikat raciste të thuhet se e shkollës, tre zyrtarët e shkollës janë marrë peng për 24 orë. Kjo ishte vetëm një nga një numër i Columbia University protestave të 1968.Pranimi i ekipit të Afrikës së Jugut solli çështjen e aparteidit në Olimpiadën e Verës 1968 në Mexico City. Pas më shumë se 40 ekipe kërcënoi të bojkotojë, komiteti rishikohet dhe ndaluar përsëri ekipin e Afrikës së Jugut. Lojërat Olimpike të ishin në shënjestër si një vend për të sjellë të Lëvizjes Zi në pamje publike. Verë të gjithë ishte një seri e eskalimit konflikteve mes nxënësve meksikan dhe policies.Në prill, studentët kanë protestuar spanjisht në "regjimit fashist" i Franko sanksionimin një masë për Adolf Hitler. Në fillim të pranverës në Universitetin e Madridit ishte e mbyllur për tridhjetë e tetë ditë për shkak të demonstratave studentore. Studentët protestojnë kundër diktaturës ushtarake u vranë në Brazil. Më 20 prill, Enoku Powell mbajti një fjalim kundër imigracionit që ndezi demonstrata në të gjithë Anglinë. Lumenjtë e tij e të folurit të gjakut ndihmoi define emigracionin si një çështje politike dhe ndihmoi legjitimojnë anti-emigracionit ndjenje. Maj 1968 në Francë - Protestat franceze maj filloi me protestat e studentëve mbi reformën universitare dhe u shkallëzua në një protestë muaj të gjatë. Sindikatat u bashkuan me protestën që rezultojnë në një grevë të përgjithshme.
Në gusht, 1968 Demokratike Konventa Kombëtare, në Çikago u ndërpre nga pesë ditë të demonstratave të rrugës nga mijëra protestues kundër luftës. Kryetari Çikago u shkallëzua trazirave me praninë e policisë e tepruar dhe duke urdhëruar deri të Gardës Kombëtare dhe ushtrisë për të shtypur protestat. Në shtator, lëvizjes së grave për çlirimin e fituar njohje ndërkombëtare, kur është demonstruar në konkursin e bukurisë Miss vjetor të Amerikës. Protesta-javor dhe përçarje e saj të fituar konkursin e lëvizjes shumë vëmendjen e nevojshme në shtyp. Më 2 tetor, pas një vere të protestave kundër qeverisë meksikane dhe pushtimin e kampusit qendrore të Universitetit Autonom Kombëtar (UNAM) nga ushtria, një demonstrim të studentëve në Tlatelolco Plaza në Mexico City përfundoi me policinë, paratrupave dhe paramilitare njësitë e qitjes për studentët, duke vrarë mbi njëqind persona.
Në tetor, trazirat Rodney në Kingston, Xhamajka, ishin frymëzuar kur qeveria Jamaican e Hugh Shearer ndaluar Guyanese lektor në universitet Dr Walter Rodney të kthehen në pozitën e tij të mësimdhënies në Universitetin e West Indies. Rodney, një historian i Afrikës ka qenë aktiv në lëvizjen e pushtetit të Zi, dhe kishte qenë tepër kritik i klasës së mesme në shumë vende Karaibe. Rodney ishte një socialist i hapët i cili ka punuar me të varfërit e Xhamajkës në një përpjekje për të ngritur vetëdijen e tyre politike dhe kulturore.
Lëvizjet që filloi në vitin 1968:Lëvizjes mjedisore mund të ndjekim fillimet e saj kthehet në protestat e 1968. Lëvizjes mjedisore evoluar nga lëvizja anti-bërthamore. Franca ishte përfshirë veçanërisht në problemet e mjedisit. Në vitin 1968, Federata Franceze e Mbrojtjes së Natyrës Shoqatave dhe dega frëngjisht e Miqtë e Tokës ishin të formuar dhe të komunitetit frëngjisht shkencor të organizuar Survivre Vivre et (përballuar dhe Live). Klubit të Romës u formua në 1968.Vendet nordike kanë qenë në ballë të environmentalism. Në Suedi, studentët kanë protestuar kundër planeve të hidro-elektrike.Në Danimarkë dhe Holandë, grupet e të veprimit për mjedisin protestuar për ndotjen dhe çështje të tjera mjedisore. Drejtat Civile Lëvizja në Irlandën e Veriut filloi të filluar, por rezultoi në konfliktin e njohur tani si trazirash..

E Sinqerta

E Sinqerta
Webmaster
Webmaster

Dyzetvjetori i demonstratave të vitit 1968 (1)


Cilat ishin rrethanat shoqërore-politike në Kosovë në vitin 1968?
Lëvizjet studentore të vitit 1968 në Evropë. Prishtina-e-vjeter Selatin NOVOSELLA

Disa ngjarje në arenën ndërkombëtare nuk ishin pa
ndikim në jetën politike në Kosovë dhe më gjerë. Megjithatë, ndikim
dukshëm më të madh do të kenë protestat dhe demonstratat studentore e të
rinisë në Gjermaninë Perëndimore, në Francë, në Itali, në Angli dhe në
Spanjë


Lufta nacionalçlirimtare e popullit vietnamez në vitin 1968 kishte
arritur kulmin. Kjo luftë, e udhëhequr nga Fronti i Çlirimit Kombëtar,
që synonte çlirimin e Vietnamit Jugor dhe bashkimin me Vietnamin Verior,
si shtet amë, kishte ngjallur shpresa te shumë popuj të robëruar.
Lëvizja Çlirimtare Kombëtare, e cila vazhdonte të vepronte në forma të
ndryshme në Kosovë dhe vise, me Vietnamin i krahasonte viset e mbetura
jashtë Shqipërisë londineze, kurse me Vietnamin e Veriut e krahasonte
shtetin amë të shqiptarëve - Shqipërinë. Andaj, në bashkimin e dy
Vietnameve shihte shpresën dhe shembullin e ribashkimit edhe të
shqiptarëve në një shtet të përbashkët.
Në anën tjetër, lufta izraelite-egjiptiane e vitit 1967, tashmë kishte
marrë përmasa të përgjithshme arabe, ku barrën kryesore vazhdonte ta
bartte populli më i shtypur në atë rajon të Lindjes së Afërme - populli
palestinez. Edhe kjo luftë çlirimtare e palestinezëve shihej me shumë
simpati nga Lëvizja Kombëtare Shqiptare, duke bërë përpjekje që ta
përkrahte dhe ta mbështeste atë, qoftë edhe moralisht dhe gojarisht, në
territoret e okupuara shqiptare në ish-Jugosllavi.
Viti 1968 në Evropë do të mbetet në kujtesë për aktin e paprecedencë të
okupimit të Çekosllovakisë nga ana e shteteve "aleate", anëtare të
Traktatit të Varshavës, të udhëhequra nga Bashkimi Sovjetik. Në shenjë
mospajtimi me këtë akt të okupimit, Shqipëria edhe formalisht tërhiqet
nga Traktati i
Varshavës, ndonëse, objektivisht, nga ky pakt ajo ishte tërhequr që
nga viti 1961. Duke përshëndetur këtë tërheqje të Shqipërisë nga ky
traktat politiko-ushtarak, Ismail Kadare, shkruante

"Duke sfiduar
Tensionin, shantazhet, traktatin e grisur
Një grua vrapon t'i japë një bir të ri
Kësaj kohe të madhe plot shqetësime"


Këto ngjarje në arenën ndërkombëtare nuk ishin pa ndikim në jetën
politike në Kosovë dhe më gjerë. Megjithatë, ndikim dukshëm më të madh
do të kenë protestat dhe demonstratat studentore dhe të rinisë në këtë
vit, që do të shpërthejnë në Gjermaninë Perëndimore, në Francë, në
Itali, në Angli dhe në Spanjë. Rinia studentore në këto shtete më të
zhvilluara të Evropës Perëndimore nuk do të pajtohet me statusin e saj
në shoqëri, ndonëse i gëzonte pothuajse shumicën e privilegjeve të jetës
bashkëkohore. Njëri prej organizatorëve dhe ideatorëve të demonstratave
të vitit 1968, Adil Pireva, me të drejtë konstaton: "Rinia studentore
botërore kishte rënë në një rezignacion a dëshpërim të madh nga
rrethanat politiko-shoqërore të kohës, që karakterizoheshin nga një
luftë e ftohtë, e cila kishte zëvendësuar luftën e armatosur. Ajo nuk
pajtohej me kohën, në të cilën jetonte, por s`dinte çka donte. Dinte çka
s`donte, por s`dinte çka donte".
Universitetet e këtyre shteteve ishin bërë arena ku për çdo ditë rinia
kacafytej me organet e pushtetit dhe kështu rrezikonte që kjo pakënaqësi
të merrte përmasa më të gjera. Konfliktet ishin aq të rrepta sa shpesh
përfundonin me lëndime, me plagosje dhe me dëme të konsiderueshme
materiale.
Rinia shqiptare në Kosovë dhe viset e tjera, demonstratat e rinisë studentore në Evropën
Perëndimore, në vitin 1968, i shikonte me simpati, edhe pse kërkesat e
shtruara nuk përputheshin me ato të rinisë shqiptare, ngase ato ishin
të natyrës, kryekreje, kombëtare, si pjesë e popullit të robëruar në
ish-Jugosllavi. Pushteti jugosllav fare pak informonte për demonstratat
dhe protestat e rinisë në shtetet e Perëndimit, nga droja e arsyeshme se
nga ato ngjarje do të merrte shembull, jo vetëm rinia kosovare por,
përgjithësisht, edhe ajo jugosllave.
Shembulli i vetëdjegies së studentit Jan Pallah në Çekosllovaki, në
shenjë proteste pas okupimit nga Traktati i Varshavës, shembujt e luftës
çlirimtare në Vietnam dhe në Palestinë, shembujt e protestave masive të
rinisë studentore në shtetet demokratike të Evropës Perëndimore, do të
ndikojnë mjaft në përgatitjen shpirtërore për organizimin e
demonstratave kosovare të vitit 1968.

Ndryshime me ndikim
Viti 1968 në ish-Jugosllavi do të karakterizohet me konsolidimin e
rrethanave në të gjithë lëmenjtë jetësorë, rrethana këto të krijuara pas
Plenumit të Katërt të Brioneve të Lidhjes së Komunistëve të
Jugosllavisë (1 korrik 1966). Deformimet e shumta që ishin bërë nga
Shërbimi i Sigurimit Shtetëror (i njohur në popull si UDB-ja), ndonëse
jo në atë masë sa edhe në Kosovë, tashmë, kishin dalë në sipërfaqe në
tërë ish-Jugosllavinë. Për këtë arsye, në një mënyrë ose në një tjetër,
të gjitha republikat dhe krahinat në ish-Jugosllavi dëshironin të
arrinin atë që shumë kohë ishte e ndaluar me masa të ndryshme
administrative e policore. Megjithëse pas këtij plenumi historik kishin
ndodhur disa ndryshime fillestare në jetën politike, ekonomike dhe
shoqërore në ish-Jugosllavi, burokracia, sidomos ajo serbe, ende ishte
aq e fuqishme sa ia zinte frymën çdo iniciative dhe veprimtarie sado të
vogël demokratike që ndodhte.
Si në të gjitha shoqëritë, ku rinia është ajo që kërkon ndryshime më
të shpejta dhe më radikale, edhe në ish-Jugosllavi, në vitin 1968, rinia
studentore e ngriti zërin e protestës në mënyrë të vendosur në
demonstratën e Beogradit, në muajin qershor të vitit 1968. Në
demonstratën e Beogradit, në të cilën mori pjesë edhe një numër i
studentëve shqiptarë që studionin në Universitetin e Beogradit, kërkesat
kryesore u orientuan në sferën e standardit të studentëve, në kushtet e
studimeve, kundër burokracisë që i bllokonte të gjitha iniciativat
konstruktive, në largimin e disa udhëheqësve të lartë partiakë dhe
shtetërorë, etj.
Demonstratën e Beogradit të vitit 1968, si dhe ato të shteteve
perëndimore, studentët dhe rinia shqiptare në Kosovë dhe më gjerë i
shikonte me respekt dhe me simpati. Mirëpo, te këto demonstrata, rinia
shqiptare nuk gjente synimin e saj kryesor - kërkesën për liri
kombëtare, e cila u mungonte shqiptarëve. Megjithatë, në Kosovë kishte
ide dhe propozime që të organizoheshin demonstrata në shenjë përkrahjeje
të këtyre aktiviteteve. Për organizimin e demonstratave të përkrahjes,
kishte iniciativë edhe nga vetë studentët e Beogradit. Mirëpo, rinia
shqiptare kishte kërkesa dhe brenga shumë më të mëdha, shumë më të
ngutshme dhe shumë më të rëndësishme. Ajo planifikonte të organizonte
demonstrata me karakter kombëtar, në të cilat kërkesë bazë do të ishte e
drejta për vetëvendosje politike. Përkundër synimeve të ndryshme,
lirisht mund të thuhet se demonstratat e Evropës, dhe ato të Beogradit,
ndikuan në shpejtimin e organizimit të demonstratave edhe në qytetet
shqiptare në ish-Jugosllavi.

Kosova frymon më lirshëm
Ndryshimet e shumta pozitive që kishte sjellë Plenumi i Katërt i
Brioneve vëreheshin në shumë lëmenj të jetës në Kosovë. Sikur u harrua e
kaluara e hidhur dhe shpeshherë tragjike, e karakterizuar me likuidimet
në masë pas Luftës së Dytë Botërore, me aksionin e grumbullimit të
armëve në vitin 1956, me presionin për shpërngulje në Turqi, me
burgosjet e pandërprera të shumë atdhetarëve dhe me keqtrajtimin e tyre
gjatë hetimeve dhe gjatë mbajtjes së dënimeve të gjata, të cilat
përfundonin edhe me vdekjen e të burgosurve, me masat e tjera drakoniane
të pushtetit serbo-jugosllav, etj. Sikur mbretëronte, pas këtij
plenumi, një frymë më e durueshme në jetën politike të shqiptarëve.
Shkurt, edhe pse këto ndryshime nuk kishin ndonjë karakter më të thellë,
shqiptarët merrnin frymë pak më lehtë.
Pas Plenumit të Brioneve, me propozimin e prokurorit krahinor, Rezak
Shala, filloi zbritja e dënimeve për shumë të burgosur politikë, kurse
disa prej tyre u liruar plotësisht nga vuajtja e mëtutjeshme e burgut.
Kishte filluar ribotimi i veprave të ndryshme, të ardhura nga Shqipëria,
si: "Historia e Skënderbeut" e Marin Barletit, "Fjalori i gjuhës
shqipe", "Hasta la vista" e Petro Markos, "Historia e letërsisë shqipe",
etj. Filloi shfaqja e shumë pjesëve teatrore, deri në atë kohë
rreptësisht të ndaluara, si: "Trimi i mirë me shokë shumë", "Cuca e
maleve", "Plaku i maleve", "Shtatë shaljanët", "Migjeni", etj. Shfaqej
filmi i koproduksionit shqiptaro-sovjetik "Skënderbeu", si dhe
botoheshin shumë fotografi të Skënderbeut dhe embleme të tij. Shoqëritë e
ndryshme kulturo-artistike, si: "Ramiz Sadiku" e Prishtinës, "Liman
Kaba" e Dibrës, "Hajdar Dushi" e Gjakovës, e shumë të tjera, në
repertorin e tyre kishin aso këngësh saqë sallat, siç thonë, ndizeshin
nga brohoritjet dhe nga duartrokitjet e publikut të përmalluar dhe të
etur për muzikë shqiptare. Kjo ishte e natyrshme, ngase këto këngë ishin
këngë me tematikë nga e kaluara e lavdishme e popullit shqiptar.
Sidomos këngët për Skënderbeun, për Bajram Currin, për Dedë Gjo Lulin,
për Azem e Shote Galicën, për Tefik Çangën, për Emin Durakun, për
Ganimete Tërbeshin, etj., priteshin me ovacione dhe me brohoritje të
pakufishme. Viti 1968, në
Kosovë, për shumëçka mund të thuhet se ishte Mot i kremtimit të
përvjetorëve, po edhe i zhvillimit të ngjarjeve historike. Ishte Vit i
Madh. Në Kosovë, në vitin 1968, u kremtua 500-vjetori i vdekjes së
Skënderbeut. Në këtë vit ishte edhe 90-vjetori i Lidhjes Shqiptare të
Prizrenit, 60-vjetori i Kongresit të Manastirit, si dhe u mbajt
Konferenca e Dytë Studimeve Albanologjike. Në Simpoziumi Ndërkombëtar
për Skënderbeun, me rastin e 500-vjetorit të vdekjes së kryeheroit
kombëtar shqiptar, përveç historianëve, shkencëtarëve, arkeologëve dhe
gjuhëtarëve nga shumë vende të botës, morën pjesë edhe shumë studiues
nga Shqipëria, dhe kjo i dha ngjyrë të përgjithshme kombëtare këtij
simpoziumi. Po në vitin 1968, në Prishtinë, u mbajt Konsulta gjuhësore, e
cili do t'i paraprijë Kongresit për unifikimin e gjuhës letrare shqipe.

Sa po i kontribuonte shtypi dhe Radiotelevizioni i Shqipërisë atmosferës entuziaste që ishte krijuar në Kosovë në vitin 1968?

Cili ishte roli i një komisioni për udhëheqjen dhe organizimin e
diskutimeve për ndryshimet dhe për plotësimet e aktit më të lartë
juridik të Kosovës në atë kohë dhe kush ishte në krye të këtij
komisioni?

Çka u tha në debatin e parë për ndryshimet kushtetuese që u mbajt në Gjakovë, më 16 gusht 1968?

E Sinqerta

E Sinqerta
Webmaster
Webmaster
Debati për ndryshimet kushtetuese nisi në GjakovëLëvizjet studentore të vitit 1968 në Evropë. Gjakova-qarshia-e-vjeterCilat ishin tri kërkesat kryesore të debatit në
Gjakovë? Sa po i kontribuonte shtypi dhe Radiotelevizioni i Shqipërisë
atmosferës entuziaste, që ishte krijuar në Kosovë në vitin 1968? Cili
ishte roli i një komisioni për udhëheqjen dhe organizimin e diskutimeve
për ndryshimet dhe për plotësimet e aktit më të lartë juridik të Kosovës
në atë kohë dhe kush ishte në krye të këtij komisioni?

Kësaj atmosfere entuziaste, që ishte krijuar në Kosovë, po i
kontribuonte edhe radioja, shtypi dhe televizioni i Shqipërisë, me
emisione dhe me shkrime të ndryshme. Kështu, më 15 janar 1968, në
Simpoziumin për Skënderbeun, të mbajtur në Krujë, kreu i shtetit
shqiptar, Enver Hoxha, iu drejtua pjesëmarrësve nga Kosova me këto
fjalë: "Ju jeni shqiptarë dhe ne jemi shqiptarë, jemi pra një popull.
Qiejt mund të rrëzohen, por e vërteta që ju jeni vëllezërit tanë e që ne
jemi vëllezërit tuaj, pse kemi një mëmëdhe, një atdhe, nuk lëviz.
Furtuna të tmerrshme kanë kaluar mbi popullin shqiptar. Mundet edhe
nesër të bëjnë vaki gjëra të tilla, por populli shqiptar nuk do të
robërohet tani më nga kurrkush. Nuk ka forcë në botë që ta ndalojë
popullin shqiptar të rrojë i bashkuar, i lirë, i pavarur dhe sovran.
Këtë e kanë vërtetuar kohët e lashta dhe kohët e reja. Po ta lypin
rrethanat, këtë do ta vërtetojnë edhe kohët e ardhshme".
Klima e përgjithshme e krijuar në Kosovë pas Plenumit të Brioneve ishte
mbështetje e mirë e shpresës se ndryshimet e filluara do të vazhdojnë.
Andaj, me plot të drejtë, viti 1968, për shqiptarët e Kosovës sikur
paraqet një romantizëm të vonuar kombëtar.
Gjashtëdhjeteteta shqiptare ishte shprehje e nevojës objektive për
përshpejtimin e procesit të ndrydhur aq gjatë të mëvetësisë së
shqiptarëve dhe, mbi këtë bazë, edhe të emancipimit të tyre të
gjithanshëm.
Por ishte, nga ana tjetër, edhe shprehje e drojës (që më vonë do të
dëshmohej si e arsyeshme dhe largpamëse) nga tendencat gjithnjë e më të
hapura e më agresive të qarqeve shoviniste serbomëdha (madje edhe të
atyre opozitare) për ndërprerjen e procesit të rilindjes së re shqiptare
dhe për kthimin e sërishëm të ferrit oruelian të kohës së parabrioneve.
Diskutime për ndryshime rrënjësore
Në vitin 1968 formohet Komisioni për Studimin e Çështjeve që kanë të
bëjnë me Ndryshimet dhe Plotësimet e Statutit, qëllim i të cilit ishte
udhëheqja dhe organizimi i diskutimeve dhe i propozimeve për ndryshimet
dhe për plotësimet e Statutit të Krahinës Autonome të Kosovës, aktit më
të lartë juridik të Kosovës në atë kohë. Kryetar i këtij komisioni ishte
caktuar Fadil Hoxha, kryetar i Kuvendit Krahinor të Kosovës.
Pas dhënies së shenjës së gjelbër nga kreu jugosllav, Josip Broz Tito,
në disa qendra të mëdha të Kosovës filluan diskutimet për ndryshimin e
Statutit dhe të Kushtetutës së Kosovës. Tito, së bashku me kroatin
Vladimir Bakariq dhe me sllovenin Eduard Kardel, synonin dhe
planifikonin dobësimin e pozicioneve të Serbisë në federatën jugosllave.
Këtë dobësim, sipas bindjes së tyre, mund ta bënin vetëm me ndarjen e
Kosovës në fillim dhe, më vonë, edhe të Vojvodinës, nga kontrolli i
drejtpërdrejtë i Serbisë. Eduard Kardel, në vitin 1967, duke folur
përkitazi me pozitën e pakicave kombëtare, siç trajtoheshin edhe
shqiptarët, ndonëse, sipas numrit të banorëve, shqiptarë kishte më tepër
se maqedonas, se malazias dhe se slloven, thoshte:
"Porsa diçka është autonomi, atëherë këtu nuk është më fjala për
statusin e pakicës, po për një bashkësi autonome të popujve në një
territor të caktuar, gjë që në këtë rast kombësisë shqiptare
objektivisht i jep një pozitë kombëtare më të fuqishme".
Tubimi i parë me diskutime për ndryshimet kushtetuese u mbajt në
Gjakovë, më 16 gusht 1968, në Aktivin politik të këtij qyteti, dhe
zgjati tetë orë të plota. Në këtë mbledhje u kërkuan ndryshime
rrënjësore të sistemit politik. Aty u kërkua, përveç së tjerash, që:
1Në Kushtetutën e RSFJ-së, kombësia shqiptare të emërtohet si kombi shqiptar;
2Me Kushtetutë dhe me ligj të përcaktohet përdorimi i flamurit kombëtar shqiptar;
3Krahina e Kosovës të shpallet Republika e Kosovës etj.
Gjakova nuk ishte zgjedhur rastësisht për vendin prej nga do të
shtroheshin në opinionin e gjerë kërkesat për ndryshimet që do të
pasonin në të ardhshmen në Kosovë. Gjakova ishte dalluar në Luftën
Nacional-Çlirimtare, prej vitit 1941 deri më 1945. Në Malësinë e
Gjakovës, po ashtu, ishte mbajtur Mbledhja historike e Bunjajt, ku ishin
marrë vendime afatgjata për fatin e shqiptarëve të Kosovës. Në Gjakovë
kishin lindur disa nga simbolet e kësaj lufte, si: Emin Duraku, Ganimete
Tërbeshi, Xheladin Hana etj. Për këtë arsye, zgjedhja e Gjakovës për
vend të fillimit të diskutimeve për ndryshimet kushtetuese ishte
plotësisht e qëlluar dhe e menduar mirë.
Qëndrimet e Aktivit politik të Gjakovës, pas tri ditësh, u botuan në
gazetën "Rilindja", më 19 gusht 1968. Përveç së tjerash, në "Rilindje"
shkruan:
"Njërës prej çështjeve që më së tepërmi i është kushtuar rëndësi në
shqyrtim ishte e drejta për vetëvendosje... Që në vend të Statutit
Kosova të ketë Kushtetutë... Që në Dhomën e Kombeve të Kuvendit
Federativ Kosova të ketë 20 përfaqësues si edhe republikat e tjera... Që
të pranohet statusi i Kombit për shqiptarët të cilët janë ose më shumë
ose sa disa kombe që jetojnë në Jugosllavi... Me Kushtetutë duhet të
sigurohen të drejta të barabarta në përdorimin e simboleve kombëtare...
Pa vetëvendosje nuk ka barazi...".
Qëndrimet e Aktivit politik të Gjakovës pothuajse unanimisht qenë
pranuar edhe nga aktivet politike të Prishtinës, të Gjilanit, të Pejës,
të Mitrovicës dhe të qendrave të tjera komunale në Kosovë.
Pa dyshim, qëndrimet e Aktivit politik të Prishtinës, si kryeqendër e
Kosovës dhe si vend administrativ, kanë pasur peshë të posaçme për
rrjedhën e mëtutjeshme për ndryshimet kushtetuese të vitit 1968. Në
mbledhjen e mbajtur në Prishtinë, në shtator të vitit 1968, është
konstatuar:
"Kushtetuta e Republikës Socialiste Federative të Jugosllavisë (RSFJ)
dhe e Republikës së Serbisë duhet të pranojnë të drejtën dhe dëshirën e
shqiptarëve për vetëvendosje... Krahina duhet të bëhet njësi federale...
Krahina duhet të barazohet me republikën... Duhet të ndërrohet neni 2 i
Kushtetutës së RSFJ-së dhe të insistohet që Jugosllavinë ta përbëjnë
tetë njësi federale... Është e drejtë e çdo kombi dhe kombësie për të
drejtën e vetëvendosjes deri në shkëputje. Duhet të kërkohet që Krahina
të bëhet Republikë...".

Qëndrimet dhe propozimet e inteligjencies
Në diskutimet për ndryshimet kushtetuese në vitin 1968 u dalluan: Fehmi
Agani, Gazmend Zajmi, Ali Hadri, Syrja Pupovci, Dervish Rozhaja,
Hajredin Hoxha, Mark Krasniqi, Ismail Dumoshi, Hasan Mekuli, Vehap
Shita, etj., të gjithë këta profesorë të fakulteteve të Prishtinës dhe
punëtorë të njohur shkencorë, si dhe Ramadan Vraniqi - kryetar i
Gjykatës së Lartë të Kosovës, Rezak Shala - prokuror krahinor i Kosovës,
Sali Bajra - kryetar i Komunës së Kaçanikut, Bardhyl Çaushi - kryetar i
Gjyqit Komunal në Gjakovë, etj.
Inteligjencia shqiptare e kohës, me argumentet shkencore që i paraqiste
për të drejtën e të gjithë popujve për vetëvendosje, e në këtë kontekst
edhe të shqiptarëve të Kosovës, me bazamentin
historik nga e kaluara e largët dhe e afërt historike e shqiptarëve
për luftërat për autonomi të plotë të Kosovës, nuk linte kurrfarë
dyshimesh në shpjegimet dhe sqarimet e veta para opinionit të gjerë
kosovar. Mirëpo, përderisa inteligjencia vazhdonte me këmbëngulje të
qëndronte në kërkesat gjithëpopullore për të drejtën e vetëvendosjes
deri në shkëputje, nga ana tjetër, burokracia nga radhët e popullit
shqiptar iu nënshtrua presionit që ushtrohej nga nivelet e Federatës
jugosllave dhe të Republikës së Serbisë, që diskutimet të ngushtoheshin
dhe të orientoheshin në të drejta shumë të kufizuara, të cilat do të
fitoheshin në fund të këtyre diskutimeve. Edhe pse në fillim të
diskutimeve për ndërrimet kushtetuese kishte mendime dhe qëndrime të
drejta të disa udhëheqësve serbë dhe malazias sa i përket statusit të
ardhshëm të Kosovës, siç ishte qëndrimi i Petar Stamboliqit, në nivel
jugosllav, dhe qëndrimi i Katarina Petarnagiqit në nivel të Kosovës,
megjithatë, shumica dërrmuese e udhëheqjes jugosllave dhe serbe kishte
qëndrim jo të drejtë dhe joparimor përkitazi me pozitën e Kosovës dhe të
drejtat e shqiptarëve.
Në Aktivin politik në Pejë, shumë diskutues e kritikojnë rreptë
"Propozimin për ndryshimet kushtetuese", të përgatitur nga Komisioni
Krahinor i Kosovës për Ndryshimet Kushtetuese. Sidomos i kundërshtojnë
"sqarimet" e këtij komisioni se, gjoja, një popull nuk mund t'i ketë dy
shtete. Diskutuesit, duke kundërshtuar "argumentet" e Komisionit, në
arsyetimet e tyre i paraqesin rastet e shumta të njohura në botë në të
cilat një popull i ka dy shtete, siç ishte rasti me Gjermaninë
Perëndimore dhe atë Lindore, me Korenë Veriore dhe atë Jugore, me
Vietnamin Verior dhe atë Jugor, me Jemenin Verior dhe atë Jugor etj.
Më 3 shtator 1968, në Prishtinë, u mbajt mbledhja e Komitetit Komunal të
Lidhjes së Komunistëve, në të cilën Hajredin Hoxha, profesor në
Fakultetin Juridik në Prishtinë, përveç të tjerash, thotë:
"Përkitazi me çështjen e republikës, unë këtu dua të polemizoj dhe t'i paraqes disa argumente të mia
d.m.th. si duhet ta trajtojmë problemin e republikës në mënyrë
teorike dhe parimore, sepse çështja nacionale s'është abstrakte. Një
çështje është se ajo është parimore, kurse tjetra se ajo është e
zbatueshme në kushte të caktuara. Unë gjithnjë kam qenë për atë që
popujt e Krahinës sonë të jenë të barabartë me popujt e tjerë të
Jugosllavisë. Për mua, esenca e problemit është që krahinat 90 deri 95%
të rasteve duhet t'i kenë të njëjtat të drejta si edhe republikat dhe në
realitet ato duhet të jenë republika në territorin e vet".


* Çka tha Dërvish Rozhaja në mbledhjen e Komitetit Komunal të Lidhjes së Komunistëve të Prishtinës, më 3 shtator 1968?

* Për çka u angazhua Fehmi Agani në këtë mbledhje?

* Si ra në provimin historik burokracia shqiptare?

E Sinqerta

E Sinqerta
Webmaster
Webmaster
Pse ra në provimin historik burokracia shqiptare?
Lëvizjet studentore të vitit 1968 në Evropë. Pamje-nga-demonstratat-ne-prishtine
Çka u tha në mbledhjen e Komitetit Komunal të
Lidhjes së Komunistëve të Prishtinës, më 3 shtator 1968, për ndryshimet
kushtetuese?

Dervish Rozhaja, profesor në Fakultetin Filozofik në Prishtinë, duke
trajtuar çështjen e vetëvendosjes për shqiptarët e Kosovës, përveç së
tjerash, thotë: "Çështja është plotësisht e qartë, pa marrë parasysh e
kemi shtetin tjetër shqiptar apo jo". Ndërsa, Ali Hadri, profesor i
historisë në Fakultetin Filozofik në Prishtinë, duke u ndërlidhur me
këtë diskutim, thotë: "Pse sistemi ynë kushtetues konteston se vetë në
gjenezën e LNÇ-së, duke e shfrytëzuar të drejtën për vetëvendosje,
popujt e Kosovës ishin element kreativë në krijimin e Jugosllavisë së
Re". Në atë mbledhje, të angazhuar dhe të argumentuar, inkuadrohet
Gazmend Zajmi, profesor në Fakultetin Juridik në Prishtinë, duke shtuar:
"E drejta për vetëvendosje apo jo, për mua kjo pyetje nuk ekziston,
pasi që kjo çështje në literaturën shkencore është zgjidhur dhe aq më
tepër nuk besoj të ketë kurrfarë arsyeje dhe nevoje për përpjekje të
reja për ta zgjidhur këtë problem... Kurse, sa i përket së drejtës së
kombësive që ta realizojnë të drejtën e vetëvendosjes, kjo është çështje
e rrethanave faktike. Kombësisë si kolektivitet i takon kjo e drejtë
siç i takon edhe kombit, dhe për mua kjo çështje është e zgjidhur".
Fehmi Agani, profesor i sociologjisë në Fakultetin Filozofik në
Prishtinë, angazhohet për respektimin e mendimeve, të propozimeve dhe të
sugjerimeve të shprehura gjatë diskutimeve për ndryshimet kushtetuese
dhe i jep vërejtje Komisionit Kushtetuar duke përfunduar: "Duhet t'i
përkrahim të gjitha kërkesat të cilat janë prezantuar si kërkesa të
shumicës dërrmuese të popullsisë. Ato duhet të jenë kërkesat tona".
Pas analizës që i bënë diskutimeve të bëra anekënd Kosovës për
ndryshimet kushtetuese dhe njerëzit që ishin inkuadruar në ato
diskutime, si edhe idetë që ishin shprehur në to, Mark Krasniqi, thotë:
"Është shumë me rëndësi që populli në diskutimet e deritanishme ka
treguar se nuk i vlerëson pjesëmarrësit në diskutime sipas pozitës të
cilën e kanë, por sipas qëndrimeve që ata mbrojnë".
Syrja Pupovci, profesor i së drejtës familjare në Fakultetin Juridik në
Prishtinë, duke folur për gjenezën e konstituimit të Kosovës si njësi e
veçantë, burimet i kërkon dhe i gjen në Luftën Nacional- Çlirimtare,
1941-1945. Lidhur me këtë, ai thotë: "Prandaj, konsideroj dhe po e cek
edhe një herë se sa i përket gjenezës, bile unë së pakut mendoj se
s'kemi ç'të diskutojmë absolutisht, por të pranohet fakti çfarë është
sjellë gjatë LNÇ-së".
Në Aktivin politik të Prishtinës, me fjalën e tij të argumentuar,
bindëse dhe me tonin e zjarrtë dallohet edhe Rezak Shala, prokuror i
Krahinës së Kosovës. Duke iu kundërvënë të gjithë atyre që ishin kundër
Republikës së Kosovës, ai mbron me këmbëngulje të drejtën e shqiptarëve
të Kosovës për vetëvendosje dhe formimin e Republikës së Kosovës. Rezak
Shala e përfundon diskutimin e vet me konstatimin: "Republika e Kosovës
është imperativ i kohës dhe nga kjo e drejtë nuk duhet hequr dorë". Pa
dyshim, njëri prej përkrahësve të Republikës së Kosovës gjatë këtyre
diskutimeve në vitin 1968, ishte edhe Ramadan Vraniqi.
Pesha e diskutimeve dhe e kërkesave për avancimin e statusit të Kosovës
në nivel të Republikës së barabartë me gjashtë republikat e atëhershme
të ish-Jugosllavisë, ishte e shumëfishtë. Nga njëra anë, Rezak Shala
kryente detyrën e prokurorit të Kosovës, ndërsa Ramadan Vraniqi ishte
kryetar i Gjyqit Suprem të Kosovës, dhe, nga ana tjetër, si njëri ashtu
edhe tjetri ishin anëtarë të Kryesisë së Komitetit Krahinor të Lidhjes
së Komunistëve të Kosovës. Kjo dëshmonte, fuqimisht, se edhe në
strukturat më të larta të shtetit dhe të partisë komuniste kishte
ndodhur një ndryshim rrënjësor duke e krahasuar me kohën para Plenumit
të Brioneve, me ç`rast ishte larguar nga pushteti njëri prej armiqve më
të egër të shqiptarëve të Kosovës - Aleksandar Rankoviq, ndryshe
ish-bashkëpunëtori më i ngushtë i Josip Broz Titos.

Burokracia shqiptare bie në provimin historik
Diskutime të ngjashme dhe qëndrime të tilla nuk kishte vetëm
inteligjencia shqiptare, por pothuaj i tërë populli. Kjo ishte
manifestuar gati në të gjitha aktivet e komunave të Kosovës, te rinia
dhe fshatarësia anekënd Kosovës, si dhe në mesin e klasës punëtore
kosovare. Mirëpo, derisa shumica dërrmuese e shqiptarëve të Kosovës
kërkonte të drejtën për vetëvendosje, të drejtën për Republikë, të
drejtën e përdorimit të flamurit kombëtar, universitetin në Prishtinë, e
kërkesa të ngjashme, nga ana tjetër, burokracia shqiptare i
kundërshtonte ato kërkesa të ligjshme të popullit, në emër të të cilit
fliste duke u prezantuar si "zëdhënëse" e dëshirave dhe e synimeve të
tyre. Kështu, burokracia shqiptare, me ndonjë përjashtim të rrallë, çdo
ditë e më tepër binte nën presionin e pandërprerë që i bëhej nga
udhëheqja serbe dhe ajo jugosllave.
Edhe një herë, si shumë herë më parë, kur po vendosej fati i shqiptarëve
të Kosovës, burokracia shqiptare me në krye Fadil Hoxhën - kryetar i
Kuvendit të Kosovës, Veli Devën - kryetar i Komitetit Krahinor të
Lidhjes së Komunistëve të Kosovës, Xhavit Nimanin, Xhevdet Hamzën, Ali
Shukriun, Sinan Hasanin, Kolë Shirokën, Mahmut Bakallin - kryetar i
Komitetit Komunal të Lidhjes së Komunistëve të Prishtinës, e të ngjashëm
me këta, lëshoi pe para presioneve që s'ishin të vogla dhe kapitulloi
politikisht në çastin e fundit para ndryshimeve kushtetuese të vitit
1968. Në këto rrethana politike, kur
diskutimet kishin arritur pikën më të lartë, kur shumica e popullsisë
shqiptare ishte përcaktuar për vetëvendosje dhe për avancimin e
statusit të Kosovës në Republikë, Fadil Hoxha do të thotë: "Nuk do të
thotë se nuk mund të shtrohet çështja e Republikës. Ne nuk kemi shkuar
në atë drejtim. Bile, mua më është zënë për të madhe pse po e mbyll
diskutimin lidhur me këtë çështje dhe unë e pranoj atë kritikë... Të
vlerësojmë çka është reale, vërtet reale dhe e mundshme në këtë drejtim
të afirmimit të autonomisë - esenca të arrihet dhe, nga ana tjetër, çka
mund të ishte dëshirë. Prandaj, nuk do të mund të jepja ndonjë përgjigje
të plotë - çfarë disponimi ka te njerëzit".
Në aktivin politik të Prishtinës, Mahmut Bakalli, kryetar i Komitetit
Komunal të Lidhjes së Komunistëve të Prishtinës, duke u ndërlidhur me
diskutimet e diskutuesve të tjerë, ndër të tjera, thotë: "Te një numër i
shokëve, pa marrë parasysh modifikimet e ndryshme dhe pa marrë parasysh
papërcaktueshmëritë, sinqerisht të ju them, kam vërejtur se diskutimi
është përkufizuar në dilemën: republikë ose jo. Më duhet ta shpreh
bindjen time konkretisht se dilema politike republikë ose jo për
Krahinën e Kosovës - është dilemë e rrejshme, e cila kërcënohet që
njerëzit punues dhe qytetarët në këtë moment t'i largojë nga
marrëdhëniet esenciale, të cilat duhet tash edhe në të ardhmen t'i
trajtojmë". Po me këtë stil dhe me "argumente" të tilla flet edhe Kolë
Shiroka, i cili, duke iu kundërvënë diskutuesve se ekzistimi i dy
shteteve shqiptare nuk do të thoshte përjashtim ndërkombëtar, thotë:
"Nuk është në rregull që të marrim ca përvoja të huaja dhe t'ua fusim
para hundëve tjerëve në këtë diskutim. Mendoj se kjo nuk është në
rregull. Ta them haptazi për çka është fjala. Le të shkojnë ata individë
në Estoni, etj., dhe le të shohin se si është zgjidhur atje çështja
kombëtare. Kurse, disa po përpiqen që ne, jugosllavët, duhet t'i
kopjojmë përvojat e huaja. Kjo është e palejueshme. Ne duhet të kërkojmë
zgjidhje e cila është e mundur në çastin e tashëm".
Cili ishte qëndrimi i serbo-malazezve për ndryshimet kushtetuese të Kosovës?
Në diskutimet për ndryshimet kushtetuese të vitit 1968 janë angazhuar
edhe shumë udhëheqës dhe politikanë nga radhët e serbëve dhe malaziasve
në të gjitha nivelet, si: Drago Kalugjeroviq, Vuko Bojaniq, Jovan
Peçenoviq, Katarina Petarnagiq, Gjuro Tërbojeviq, Misha Samarxhiq, etj.
Me përjashtim të Katarina Petarnagiqit, e cila fillimisht deklarohet për
Republikën e Kosovës, duke mos u pajtuar me ata të cilët i quajnë
shqiptarët nacionalistë vetëm e vetëm pse kërkojnë vetëvendosje dhe
Republikë për Kosovën, megjithatë, duke u shprehur se ajo shpreh
qëndrimin e forumit e jo të vetin, përcaktohet të mos i pranohet statusi
i Republikës Kosovës.
Veli Deva, kryetar i atëhershëm i Lidhjes së Komunistëve të Kosovës, në
atë kohë thotë: "Është e vërtetë se ekzistojnë lloj-lloj forcash me
përcaktime të ndryshme. Por, gjithashtu, është e vërtetë se ekziston
kursi shumë i qartë i Lidhjes së Komunistëve dhe tërë popullsisë sonë:
serbëve, shqiptarëve, malazezve dhe turqve - për qërimin e llogarive me
të gjitha forcat e reaksioneve pa marrë parasysh çfarë etiketash ato
bartin dhe nga cilat mese ato vijnë. Nëse ekziston vendosmëri e tillë,
kurse ne jemi të vetëdijshëm se ajo vërtet ekziston, atëherë nuk ka vend
për panik".
Fadil Hoxha, edhe pse në fillim të diskutimeve për ndryshimet
kushtetuese kishte treguar një tolerancë më të madhe ndaj diskutuesve
dhe kishte treguar mirëkuptim për anëtarët e Komisionit Kushtetues, pas
direktivave që kishte marrë në Beograd nga kreu jugosllav e sidomos ai
serb, kishte kapitulluar dhe mund të thuhet i kishte bllokuar diskutimet
konstruktive që ishin vënë në udhë të mbarë për avancimin e statusit të
Kosovës në nivel të Republikës. Duke bërë rekapitullimin e të gjitha
diskutimeve të deriatëhershme, Fadil Hoxha, thotë: "Ka edhe njerëz të
mirë të cilët bien viktima të modeleve tërheqëse, si: Gjermania Lindore
dhe Gjermania Perëndimore, Koreja Veriore dhe Koreja
Jugore, dy Vietnamat, e deri edhe te Republika e Moldavisë, duke
menduar se kjo mund të ishte e mirë. Kjo do të thotë të kthehen
diskutimet nga pozitat themelore, domethënë të mbyllen dyert dhe mu këtë
e duan rankoviqasit. Unë jam i bindur se ata (rankoviqasit - S.N.) në
këtë i kanë gishtërinjtë e përzier, kurse ata janë duke i ndjekur
nacionalistët shqiptarë dhe po bëhen mjaft të zëshëm".
Çfarë ironie! Vihen në lidhje dhe në bashkëveprim rankoviqistët me
forcat patriotike shqiptare, të cilat me argumente dhe prova të shumta,
historike dhe shkencore, e dëshmonin se Kosovës i takon e drejta e
statusit të Republikës si edhe të gjithë popujve të tjerë shtetformues
të Jugosllavisë.


• Si vazhduan presionet e pandërprera nga nivelet e Serbisë dhe të
Jugosllavisë që të ndërpriteshin diskutimet për ndryshimet kushtetuese?
• Pse organizimi i demonstratave ishte vazhdimësi e veprimtarisë së
Lëvizjes Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve e udhëhequr nga Adem
Demaçi?
• Cilat ishin disa nga aksionet e rëndësishme të grupit të të rinjve të kësaj organizate?

E Sinqerta

E Sinqerta
Webmaster
Webmaster
Si vazhduan presionet e pandërprera nga nivelet e
Serbisë dhe të Jugosllavisë që të ndërpriteshin diskutimet për
ndryshimet kushtetuese? Pse organizimi i demonstratave ishte vazhdimësi e
veprimtarisë së Lëvizjes Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve e
udhëhequr nga Adem Demaçi? Cilat ishin disa nga aksionet e rëndësishme
të Grupit të të rinjve të kësaj organizate?

Në këto rrethana, kur Tito, i cili ishte jetësisht i interesuar për
ta dobësuar elementin serb në Jugosllavi, sidomos pas Plenumit të Katërt
të Brioneve të vitit 1966, i bindur se vetëm një Serbi në suazat reale
mund të ishte faktor stabiliteti në Jugosllavi, tashmë kur faktori serb
ishte në njëfarë dore në defensivë politike për të gjitha ato që kishte
bërë ndaj të gjithë popujve tjerë e sidomos ndaj shqiptarëve, kurse
faktori shqiptar në një masë të caktuar mund të thuhet se ishte në një
avantazh politik, burokracia shqiptare në Kosovë nuk gjen forcë dhe nuk
është në nivel të kërkesave dhe të përgjegjësisë politike të momentit
historik që të marrë fatin e shqiptarëve në mbrojtje në mënyrë që të
kurorëzohej me Republikën e Kosovës. Deviza politike e Titos, "Serbia e
dobët - Jugosllavia e fortë", gjente shprehje praktike në formimin e
Republikës së Kosovës në vitin 1968. Këtë ai e bënte jo si demokrat dhe
jo si mik i shqiptarëve, siç thonë disa zëra, por si patriot jugosllav
dhe si njeri që i ishte rrezikuar jetësisht pozita nga shovinizmi serb
deri në vitin 1966. Tito, për këtë përkrahje dhe për këtë mbështetje që
tregonte ndaj shqiptarëve, kishte mbështetje, siç u tha më parë, edhe në
dy personalitete me ndikim të kohës, në sllovenin Eduard Kardel dhe në
kroatin Vladimir Bakariq.
Qëndrimi i burokracisë shqiptare të Kosovës ishte i natyrshëm. Për të
mos i rrezikuar pozitat e veta, të cilat u krijonin komoditet të
mjaftueshëm, ajo nuk hyn në një betejë politike të mbështetur në
kërkesat e popullit të vet dhe nuk angazhohet për realizimin e
dëshirave pothuajse plebishitare të tij, por e lë atë, në çastet e
fundit, në mëshirën e forcave më të errëta dhe më regresive
serbo-malazeze. Aq më keq, kur dihet se viti 1968 ka mundur të jetë vit i
fitimit të Republikës për Kosovën pa gjakderdhje, pa tragjedi të
shumta, pa trauma dhe pa të gjitha ato që do t'i përjetojë Kosova në
vitet e përgjakshme dhe të mundimshme në rrugën e pavarësisë dhe të
lirisë.
Në rrethanat e presioneve të pandërprera nga nivelet e Serbisë dhe të
Jugosllavisë që të ndërpriteshin diskutimet për ndryshimet kushtetuese
dhe pas nënshtrimit dhe kapitullimit të burokracisë shqiptare, e cila e
kishte fjalën më me ndikim si përfaqësuese e shqiptarëve në të gjitha
nivelet ku vendosej për fatin e Kosovës, paraqitej domosdoja që vetë
populli të dalë në sipërfaqe, ta thotë vetë fjalën e fundit, ta marrë në
duart e veta fatin e vet. Pra, duke pasur parasysh se diskutimet për
ndryshimet kushtetuese pothuajse kishin përfunduar dhe mjetet e
informimit ishin mbyllur për përfaqësuesit e vërtetë të popullit, për
inteligjencien e tij, e vetmja formë e prezantimit të kërkesave dhe të
qëndrimeve politike kishin mbetur demonstratat. Në këto rrethana të
tendosura politike, kur nuk dihej se ç'po lindte dita e ç'po ngryste
nata, është marrë vendimi për organizimin e demonstratave kosovare të 27
nëntorit 1968.
Bashkëkohësit e atyre ditëve të vrullshme të Kosovës mbajnë në mend se
si në çdo qytet, fshat, fabrikë, fakultet, shkollë, lokal dhe vend pune,
pra anekënd Kosovës, është biseduar dhe është kërkuar mënyrë si të
organizohej një demonstratë e përgjithshme e fuqishme, ku do të dëgjohej
zëri i shqiptarëve dhe ku do të dilnin sheshazi dëshirat e tyre.
Përderisa Fadil Hoxha "nuk dinte çfarë disponimi kishte te njerëzit",
përderisa udhëheqja nga nivelet jugosllave dhe serbe insistonte të
ndërpriteshin diskutimet për ndryshimet kushtetuese, populli i robëruar
shqiptar, me në krye inteligjencien patriotike, kishte kristalizuar
qëndrimet dhe synimet për të ardhmen. Shkurt, kishte
ardhur koha kur dikush nga gjiri i popullit duhej t'i printe dhe ta
udhëhiqte këtë popull të shumëvuajtur në veprimet e mëdha që ia shtronte
çasti historik përpara.

Vazhdimësia e veprimtarisë atdhetare
Në fillim të qershorit të vitit 1964 u zbulua organizata politike
ilegale Lëvizja Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve (LRBSH), e
udhëhequr nga Adem Demaçi. Me atë rast, u bënë arrestime masive të
anëtarëve dhe të simpatizantëve të kësaj organizate në të gjitha qytetet
dhe në të gjitha vendbanimet e Kosovës. Në Prishtinë u burgosën: Adem
Demaçi, Xhafer Mamuxhiku, Abdyl Lahu, Sabri Novosella, Azem Beqiri,
Ahmet Haxhia, Tefik Sahiti, Njazi Straja, Sabit Ratkoceri, Dibran
Bajraktari, Hazir Shala, Fazli Greiçevci, Ilmi Rakovica, Shefqet
Jashari, Vezir Ukaj, Selman Berisha, Enver Mehmeti. Në Gjakovë: Kadri
Kusari (Dushi), Murteza (Xajë) Nura, Hyda Dobruna, Din Spahia, Teki
Dërvishi, Asim Vula, Avni Lama, etj. Në Pejë: Remzi Baloku, Shefqet
Deçani, Sylë Shala, Ramadan Shala, Ahmet Zeka, Selajdin Daci, Nezir
Gashi, Mehmet Krasniqi, Vesel Shala, Abdyl Shala, Niman Podrimja, etj.
Në Mitrovicë: Mustafa Venhari, Hysen Daci, Zeqir Gërvalla, Ismet
Koshutova, Arif Hoxha, etj. Në Gjilan: Rexhep Elmazi, Fehmi Elmazi, Isa
Bajrami, Abdyl Qerimi, etj.
Burgosjet e vitit 1964 në mbarë Kosovën u përjetuan si një tërmet i
fuqishëm dhe tronditës. Ky lajm i hidhur u fut në çdo familje shqiptare,
në çdo shkollë, në çdo fabrikë, në çdo odë burrash dhe u bë temë
kryesore e atyre ditëve. Pas këtyre burgosjeve në masë, mbetën të
pazbuluar edhe disa anëtarë dhe simpatizantë të LRBSH-së. Kështu, në
Prishtinë, në kuadër të LRBSH-së, vepronin dy grupe të të rinjve. Njërin
e udhëhiqte normalisti Abdyl Lahu, ku bënin pjesë kryesisht nxënësit e
Shkollës Normale të Prishtinës, dhe grupin tjetër e udhëhiqte mësuesi
Hilmi Rakovica, ku bënin pjesë nxënësit e
shkollave të tjera të mesme të Prishtinës. Pas burgosjes së Abdyl
Lahut, më 8 qershor 1964, ndodhi bashkimi i dy grupeve. Atë e udhëhoqi
Hilmi Rakovica, deri në burgosjen e tij. Në këtë grup bënin pjesë:
Mejreme Berisha, Ibrahim Gashi, Emine Rakovica, Shemsi Hoxha, Elhame
Shala, Rrahman Deliu, Skënder Havolli, Sylejman Gashi, Shazije Gërguri,
Eshrefe Halimi, Selatin Novosella, etj. Veprimtaria e këtyre të rinjve
orientohej kryesisht në ngritjen e flamujve kombëtarë, në shkrimin e
parullave patriotike nëpër vendbanimet e Kosovës, në ndihmën e familjeve
të shokëve të burgosur dhe në punë të ngjashme. Këta të rinj, përveç të
tjerash, synonin t'ia bënin me dije pushtetit rankoviqian se Organizata
e Adem Demaçit ekziston dhe se ajo do të vazhdojë veprimtarinë edhe pas
një goditjeje aq të fuqishme që i ishte shkaktuar. Grupi i të Rinjve të
LRBSH-së kreu një aksion më 12 prill 1964, me ç'rast organizoi ngritjen
e flamujve kombëtarë në Prishtinë, në Vushtrri, në Besianë (dikur quhej
Podujevë), në Orllan dhe në Letonc, si dhe shkroi parullat: "Duem
Liri!", "Rrnoftë Shqipnia - nëna jonë!", "Duem liri!" dhe "Rrnoftë Enver
Hoxha".

Grupi i të rinjve të Lëvizjes Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve vazhdon veprimtarinë
Pas burgosjes së kryetarit të Grupit të të Rinjve të Prishtinës, Hilmi
Rakovicës, më 8 korrik 1964, dhe pas rrezikut se do të burgoseshin edhe
anëtarët e tjerë të këtij grupi, u paraqit nevoja për zgjerimin me
anëtarë të rinj, të pakomprometuar nga ana e pushtetit dhe
bashkëpunëtorëve të tij., u vendos që Shemsi Hoxha të bisedojë me Adil
Pirevën, kurse Ibrahim Gashi me Osman Dumoshin. Sapo u njoftuan këta të
rinj me qëllimin e Organizatës, iu përgjigjën thirrjes dhe u bënë
anëtarë të kësaj organizate politike. Pas ditë më vonë, Grupit iu shtua
edhe një anëtar i ri, Ilaz Pireva.
Aksioni i dytë që vlen të theksohet, të cilin e kryen anëtarët e Grupit
të të Rinjve të LRBSH-së, është ngitja e 40 flamujve kombëtarë në
Prishtinë, më 4 korrik 1964. Kjo datë ishte caktuar qëllimisht, pasi
ishte festë shtetërore e ish-Jugosllavisë.
Për të caktuar detyrat dhe për t'u marrë vesh më detajisht për
veprimtarinë e mëtutjeshme, u vendos të mbahet një mbledhje e përbashkët
në Taukbahçe, vend pikniku në periferi të Prishtinës. Mirëpo, në
momentin e fundit, pushteti rankoviqian i ra në gjurmë këtyre
veprimtarëve dhe u burgosën shumica prej tyre. Atë ditë u burgosën edhe:
Shemsi Hoxha, Ibrahim Gashi dhe Selatin Novosella, të cilët ishin
caktuar të ngrinin flamuj kombëtarë dhe të shkruanin parulla në tri
qytete të Kosovës: në Prishtinë, në Mitrovicë dhe në Lypian, së bashku
me Adil Pirevën, me Osman Dumoshin dhe me Ilaz Pirevën. Meqenëse flamujt
dhe ngjyra me brushat ishin te tre shokët e burgosur (Shemsiu, Ibrahimi
dhe Selatini), e të tjerët nuk dinin se ku gjendeshin, veprimi mbeti pa
u kryer.
Pas burgosjes së anëtarëve të Grupit të të Rinjve të Prishtinës të
LRBSH-së, në gusht të vitit 1964, për një kohë të caktuar, pra
përkohësisht, u ndërpre veprimtaria politike në Prishtinë dhe rrethinë.
Pas lirimit nga burgu të Ibrahim Gashit, Shemsi Hoxhës, Mejreme
Berishës, Elhame Shalës, Rrahman Deliut, Sylejman Gashit, Emine
Rakovicës, Shemsi Havollit dhe Selatin Novosellës, nuk u vazhdua
veprimtaria në mënyrë të organizuar si më parë, pasi asnjëri nuk e
ndiente veten aq të aftë për udhëheqjen e punëve me aq përgjegjësi dhe
me aq rëndësi për çështjen kombëtare. Për këtë arsye, kjo punë mbeti për
një të ardhme të afërt. Megjithatë, Osman Dumoshi, Ibrahim Gashi, Adil
Pireva, Shemsi Hoxha, Ilaz Pireva dhe Selatin Novosella vazhduan të
shoqëroheshin, të tuboheshin në ndeja ilegale dhe të lidhnin një shoqëri
dhe miqësi të ngushtë e ta mëkonin atë me një dashuri të madhe dhe të
sinqertë. Kësaj shoqërie, më vonë, iu bashkuan edhe Afrim Loxha,
Xheladin Rekaliu, Skënder Muçolli, Tefik Çitaku dhe Ramadan Ramadani.
Si u nxorën nga burgu dhe u shumëzuan poezitë e Zeqir Gërvallës në verën e vitit 1968?

E Sinqerta

E Sinqerta
Webmaster
Webmaster
Si dhe sa organizatorët i bashkëshoqëroi dilema se
a do të duhej të organizoheshin demonstrata dhe çka do të duhej të
kërkohej në to? Ku dhe kur u vendos për organizimin e demonstratave, për
parullat që do të brohoriteshin dhe për ato që do të shkruheshin në
transparente

Në këtë mbledhje u diskutua gjerësisht për kontaktet e zhvilluara në
mese të ndryshme anekënd Kosovës, me ç'rast u dallua biseda në detaje që
ishte bërë dy ditë rresht në fshatin Bajçinë të Llapit. Pas konstatimit
se të gjitha faktet dëshmonin që burokracia shqiptare përfundimisht
kishte hequr dorë nga kërkesa për Republikën e Kosovës dhe pas matjes së
pulsit të popullit se është i gatshëm që të dalë demonstrativisht e
hapur për manifestimin e përcaktimit të tij politik, prerazi u vendos që
demonstratat të organizoheshin deri në Festën e Flamurit, më 28 nëntor
1968. Në fund të kësaj mbledhjeje, u caktua vendi i mbledhjes së
ardhshme si dhe u caktuan detyrat e veçanta për secilin anëtar të
grupit, veç e veç. Po në këtë mbledhje u vendos që në sa më shumë qendra
të Kosovës të organizohen njerëzit për përgatitjen e demonstratave.

Syçelë edhe në mbledhje
Në fund të tetorit të vitit 1968, në Prishtinë, në banesën e Xheladin
Rekaliut, u mbajt mbledhja tjetër për organizimin e demonstratave. Në
këtë mbledhje morën pjesë: Osman Dumoshi, Adil Pireva, Xheladin Rekaliu,
Ilaz Pireva, Afrim Loxha dhe Selatin Novosella. Secili pjesëmarrës në
fjalën e vet prezantoi përshtypjen nga terreni dhe bisedat që kishte
pasur me intelektualë, me punëtorë, me fshatarë, me studentë, me nxënës
dhe me disa përfaqësues të pushtetit, të niveleve më të ulëta të
udhëheqjes. Kuptohet, bisedat në terren ishin bërë nëpërmjet shtrimit
të pyetjeve në formën: "Është dëgjuar se do të organizohen demonstrata,
çka mendohet për to?", ose: "A do të duhej të organizoheshin
demonstrata?", ose: "Çka do të duhej të kërkohej në ato manifestime
publike?", ose: "Në cilën ditë do të duhej të organizoheshin
demonstratat?", etj. Edhe raportet që janë dhënë në këtë mbledhje kanë
qenë të frymës së tillë, përgjithësuese, dhe nuk është përmendur asnjë
emër i atyre me të cilët kishin biseduar anëtarët e Grupit. Aty u
raportua në formën: "Një profesor i një shkolle të mesme propozon që
demonstratë të organizohet vetëm në Prishtinë", ose: "Një fshatar thotë
që në demonstrata të dalim edhe me armë", ose: "Një punëtor propozon që
demonstratat të organizohen mu më 28 Nëntor", etj. Kjo formë e
komunikimit bëhej për arsye të sigurisë së personave me të cilët ishte
biseduar.
Në fund të kësaj mbledhjeje, përkitazi me organizimin e demonstratave,
me përmbajtjen e parullave, me kërkesat kryesore që do të shtroheshin në
demonstratat e ardhshme, etj., u vendos që Osman Dumoshi të konsultohet
me Kadri Halimin, intelektual i përmasave kombëtare dhe njëri prej
atdhetarëve që pak muaj më herët ishte liruar nga burgu i gjatë, ndërsa
Selatin Novosella të konsultohej me Hyrie Hanën, atdhetare e njohur
gjakovare që pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, ku kishte marrë
pjesë aktive në të, si rezultat i mbetjes së Kosovës nën riokupimin
serbo-jugosllav, nuk ishte pajtuar dhe ishte burgosur nga pushtuesit e
rinj, kurse i vëllai, Xheladin Hana, pjesëmarrës i Mbledhjes së Bunjajt,
ishte vrarë në atentat pak vite pas përfundimit të luftës, si
kundërshtar i këtij riokupimi. Në fund të kësaj mbledhjeje u vendos që
mbledhja e radhës të mbahet pas një jave në shtëpinë e Osman Dumoshit.
Hollësitë e organizimit
Në mbledhjen e 16 tetorit 1968, e mbajtur në shtëpinë e Osman Dumoshit,
në Prishtinë, morën pjesë: Osman Dumoshi, Adil Pireva, Afrim Loxha,
Tefik Çitaku (rrobaqepës nga Prishtina), Ramadan Ramadani (po ashtu
rrobaqepës nga Prishtina), Ilaz Pireva, Xheladin Rekaliu, Skënder
Muçolli dhe Selatin Novosella.
Në pamundësi për të marrë pjesë në këtë mbledhje, Hasan Dërmaku, student
i historisë në Prishtinë, i propozoi pjesëmarrësve në këtë mbledhje,
nëpërmjet një shkrese, përveç të tjerash, që demonstrata të mbahet më 26
nëntor 1968 dhe Adil Pireva të mos marrë pjesë drejtpërdrejt në
demonstratë.
Në fillim të kësaj mbledhjeje u raportua për konsultimet që kishin
zhvilluar Osman Dumoshi me Kadri Halimin dhe Selatin Novosella me Hyrie
Hanën.
Pas diskutimeve të shumta dhe këmbimit të mendimeve, në fund të kësaj mbledhjeje u vendos:
1. Demonstratat të mbahen më 27 nëntor 1968, në orët e paradites, në
Besianë, në Ferizaj, në Gjilan dhe, eventualisht, në qytet tjetër në
Kosovë, kurse në orën 15 e 55 minuta në Prishtinë;
2. Në demonstrata të mos përdoret dhunë, përveç në mbrojtje të domosdoshme;
3. Të shumëzohet dhe të shpërndahet vjersha "Eni në demonstratë", e shkruar nga Adil Pireva, me pseudonimin Arbën Kosova;
4. Adil Pireva të mos marrë pjesë drejtpërdrejt në demonstratë, por
mundësisht të mbetet i pazbuluar për të marrë pjesë, si gazetar i
"Rilindjes" që ishte, në mbledhjet e ndryshme pas demonstratave për të
parë nga afër se ç'thuhet në organet e ndryshme të pushtetit dhe të
partisë përkitazi me demonstratat dhe çfarë vendimesh do të merreshin në
ato organe të pushtetit; dhe,
5. Mbledhja e ardhshme të mbahet në shtëpinë e Selatin Novosellës, në Prishtinë, më 23 nëntor 1968.
Detyrat përfundimtare
Mbledhja e fundit për organizimin e demonstratave të vitit 1968 u bë në
Prishtinë, në shtëpinë e Selatin Novosellës, më 23 nëntor 1968. Në të
morën pjesë: Osman Dumoshi, Adil Pireva, Xheladin Rekaliu, Ilaz Pireva,
Afrim Loxha, Hasan Dërmaku, Skënder Muçolli dhe Selatin Novosella. Pas
diskutimeve dhe analizave në detaje për punët e kryera rreth organizimit
të demonstratave, të cilat zgjatën deri në orët e vona të natës së 23
nëntorit, në këtë mbledhje u morën këto vendime përfundimtare:
1. Demonstrata të mbahen në Besianë, në Ferizaj dhe në Gjilan, në orët e
paradites së 27 nëntorit 1968 (mundësisht edhe në ndonjë vend tjetër të
Kosovës), kurse në Prishtinë, po më 27 nëntor, por ato të fillojnë në
orën 15 e 55 minuta, duke filluar nga Fakulteti Filozofik;
2. Të mos përdoren armët e zjarrit, si dhe çfarëdo dhune tjetër, përveç në vetëmbrojtje të domosdoshme;
3. Xheladin Rekaliu t'i koordinojë punët rreth organizimit të
demonstratës në Besianë, Skënder Kastrati në Ferizaj dhe Asllan Kastrati
në Gjilan;
4. Adil Pireva, së bashku me Osman Dumoshin, të shkruajnë fjalimin që do
të lexohet në demonstratën e Prishtinës, kurse Selatin Novosella ta
shtypë atë me makinë shkrimi;
5. Skënder Muçolli dhe Ilaz Pireva t'i shkruajnë dhe t'i përgatisin teknikisht transparentet;
6. Osman Dumoshi ta lexojë fjalimin në Prishtinë, kurse Ilaz Pireva dhe
Afrim Loxha ta mbrojnë atë dhe ta sigurojnë që të kryejë detyrën pa u
penguar nga të tjerët;
7. Hasan Dërmaku ta ruajë një kopje të fjalimit identik dhe, nëse
pengohet, plagoset ose vritet Osmani Dumoshi, të vazhdojë ta lexojë
fjalimin aty ku ka mbetur Osman Dumoshi;
8. Adil Pireva të mos marrë pjesë drejtpërdrejt në demonstratë;
9. Selatin Novosella dhe Skënder Muçolli ta sigurojnë transportimin e
flamujve, të transparenteve dhe të materialit tjetër nga vendi i caktuar
ku ishin përgatitur materialet deri te Fakulteti Filozofik, ku do të
fillonte demonstrata;
10. Nëse lëndohen, plagosen ose vriten organizatorët apo demonstruesit,
të mos krijohet panik, por demonstrata të vazhdojë pa marrë parasysh se
kush do të bjerë në fushën e nderit; dhe,
11. Mbledhja vijuese të mbahet tri ditë pas demonstratës.
Në atë mbledhje, po ashtu, u vendos të shkruhen në transparente dhe të brohoriten parullat:
- "Duam vetëvendosje deri në shkëputje!";
- "Duam Kushtetutë!";
- "Duam bashkimin e viseve të banuara me shqiptarë me
Kosovën!";
- "Poshtë politika kolonialiste ndaj Kosovës!";
- "Për të drejtat tona gjak do të derdhim!";
- "Askush të mos luajë me fatin tonë!";
- "Në njërën dorë kazmën - në tjetrën pushkën!";
- "Lufta Nacional-Çlirimtare nuk na ka sjellë barazi të plotë!";
- "Poshtë Veli Deva!";
- "Poshtë Misha Sekulloviqi!";
- "Duam Universitet";
- "Duam bashkimin e Preshevës me Kosovën";
- "Një popull - një shtet - një parti"; dhe,
- "Liri të burgosurve politikë".
Në këtë mbledhje mbizotëroi mendimi te të gjithë organizatorët e
demonstratave se më i rëndësishëm ishte një demonstrim plebishitar i
popullit shqiptar në Kosovë se sa jetët e të gjithë organizatorëve të
demonstratave.

Kontributi i jashtëzakonshëm i Hyrie Hanës
Vlen të theksohet se konsultimet e përfaqësuesit të Grupit të të Rinjve,
Selatin Novosella, me atdhetaren veterane, Hyrie Hana, do të ndikojnë
në përcaktimin e përmbajtjes së parullave të shkruara dhe të atyre të
brohoritura në demonstratat e 27 nëntorit 1968. Duke e ditur disponimin e
rinisë kosovare në atë kohë, Hyrie Hana, pas çdo takimi me
përfaqësuesin e Grupit të të Rinjve, që po organizonte demonstrata,
kërkonte një javë kohë për konsultime me rrethin e saj për punët
organizative dhe për kërkesat që do të shtroheshin në demonstrata.
Kështu, në takim e fundit ndërmjet Hyrie Hanës dhe Selatin Novosellës,
vetëm pak ditë para demonstratave, Hyrie Hana propozoi që në demonstrata
të mos brohoriteshin parullat: "Rroftë Enver Hoxha!", "Poshtë Josip
Broz Tito!", "Poshtë Fadil Hoxha!", "Duam Republikën e Kosovës!". Kurse,
sipas propozimeve të Hyrie Hanës, në demonstrata do të duhej të
brohoriteshin këto parulla: "Duam vetëvendosje deri në shkëputje!",
"Poshtë Veli Deva!" dhe "Poshtë Misha Sekulloviqi!"
Cilat ishin arsyet pse kërkesa për Republikën e Kosovës nuk theksohej
në fjalimin e përgatitur për demonstrata dhe nuk ishte shkruar në
transparente?
• A i lidhte të gjitha aktivitetet kombëtare deri në vitin 1968 kërkesa
fundamentale për bashkim kombëtar të territoreve të banuara me
shqiptarë, të cilat kishin mbetur jashtë kufijve të Shqipërisë?
• Si u kërkua për herë të parë publikisht Republika e Kosovës në demonstrata më 6 tetor 1968 në Prizrenin historik?

E Sinqerta

E Sinqerta
Webmaster
Webmaster
ishin demonstratat e suksesshme në Prizren,
Therandë dhe Pejë ato që shërbyen si motivim i mjaftueshëm për
organizatorët për një demonstratë edhe më të fuqishme më 27 nëntor 1968
në Prishtinë?

Rafet Rama, njëri prej organizatorëve të demonstratës së Prizrenit,
tha: "Në fund u kthyem përsëri në vendin e nisjes dhe e vumë flamurin
pranë vendit historik të Abdylit të Madh e të Ymerit Plak. Manifestuesit
u shpërndanë të qetë pa asnjë incident. Ishte ky manifestimi i parë i
këtij lloji pas Luftës së Dytë Botërore".
Demonstrata e Prizrenit, e 6 tetorit 1968, ishte edhe një dëshmi se
populli liridashës i Kosovës kishte hyrë në një rrugë prej të cilës nuk
kishte kthim prapa, e kjo ishte lufta për avancimin e statusit të
Kosovës në nivel të Republikës, në kuadër të Federatës së atëhershme
jugosllave, si hap i parë dhe i domosdoshëm drejt pavarësisë së plotë
dhe bashkimit kombëtar.
Pa dyshim, demonstrata e Prizrenit do të jetë edhe një mbështetje e
fortë morale për Grupin e të Rinjve në Prishtinë, të cilët ishin në
vlugun e përgatitjeve dhe në vlugun e organizimit të demonstratës së 27
nëntorit 1968.
Në Therandë, normalistët në ballë të demonstratës
Pas përfundimit me sukses të demonstratës në Prizren, u mor vendim që
demonstratë të mbahet edhe në Therandë (dikur quhej Suharekë). Si edhe
në të gjitha qytetet dhe vendbanimet e Kosovës, edhe në Therandë, kishte
disponim në popull që të dilej publikisht me kërkesa kombëtare.
Pjesëmarrësit aktivë dhe organizatorët e demonstratës së Prizrenit: Isa
Demaj, Haxhi Bajraktari dhe Isa Morina, vendosën që në Therandë të
mbahet demonstratë më 8 tetor 1968, ditë e martë, në ditë tregu. Duke e
ditur gatishmërinë e qytetarëve për pjesëmarrje në ndonjë manifestim
publik, nga njëra anë, dhe duke i kursyer veprimtarët që të
angazhoheshin në organizimin e demonstratave, në mënyrë që të mos
pësonin nga ndjekjet e policisë dhe në mënyrë që të dënoheshin sa më pak
njerëz pas demonstratave, nga ana tjetër, u vendos që veprimet kryesore
në Therandë t`i bartë Haxhi Bajraktari, mësues në shkollën fillore të
fshatit Nishor.
Haxhi Bajraktari nuk ishte caktuar rastësisht bartës kryesor i
organizimit të kësaj demonstrate. Ai rridhte nga një familje e njohur
për veprimtari atdhetare prej kohësh. Kështu, për veprimtari patriotike
në Organizatën Nacional Demokratike Shqiptare, në vitin 1950, babai i
Haxhiut, Zekë Bajraktari, ishte dënuar me 17 vjet burg të rëndë, prej të
cilave i kishte mbajtur 12 vjet në burgun famëkeq të Nishit. Po ashtu,
për angazhimet në NDSH, ishte dënuar axha i Haxhiut, Sefë Bajraktari, me
4 vjet burg. Më pastaj, në vitin 1959, në vazhdën e veprimeve sipas
Programit kombëtar të NDSH-së, ishte gjykuar për veprimtari kundër
Jugosllavisë edhe axha i dytë i Haxhiut, Jashar Bajraktari, me 3,5 vjet
burg, së bashku edhe me kushëririn e tij, Destan Bajraktarin, me 4 vjet
burg. 68/ Haxhi Bajraktari, Kujtime;
Në vitin 1968, në Therandë, funksiononte paralelja e ndarë e Shkollës
Normale të Prizrenit. Përgjegjës i kësaj shkolle ishte Isak Bajraktari.
Haxhi Bajraktari dhe Isak Bajraktari u morën vesh që më 8 tetor, në orën
12, të gjithë nxënësit të dilnin të organizuar në demonstratë. U vendos
që në demonstratë të brohoriteshin parullat: "Kushtetutë - Republikë!",
"Duam Universitetin e Prishtinës!" dhe "Rroftë
flamuri!". Po ashtu, u vendos që flamurin ta përgatiste Haxhi
Bajraktari. Ky atdhetar i ri do ta vizatojë me përkushtim të madh, me
tush, shqiponjën në pëlhurën e kuqe gjatë tërë natës, duke ia mbajtur
llambën e vajgurit mbi kokë për t`i bërë dritë e motra Fatimja.
Kështu, të martën, më 8 tetor 1968, nxënësit e Shkollës Normale ishin të
rreshtuar para derës së shkollës. Nxënësi më i rritshëm dhe më i
zhvilluar, Osman Gega, nga Studençani, u caktua të bartë flamurin
kombëtar në ballë të demonstruesve. Kolona me nxënës dhe me arsimtarë u
drejtua për në rrugën kryesore të qytetit. Ishte një befasi për të
gjithë qytetarët se ç`po u shihnin sytë. Të vjetrit pas më shumë se dy
dekadash po e shihnin sërish flamurin shqiptar, ndërsa të rinjtë e
shihnin atë për herë të parë.
Theranda gumëzhinte nga njerëzit që kishin ardhur nga të gjitha fshatrat
e rrethinës, në ditën e tregut. Pa u hamendur fare, pothuaj të gjithë
iu bashkëngjitën normalistëve dhe brohoritën parullat e parapara për
demonstratë nga organizatorët. Megjithatë, parulla që u brohorit më së
tepërmi gjatë demonstrimit ishte "Republikë - Kushtetutë!". Ishte befasi
edhe për organet e policisë, të cilat u gjendën në befasi dhe s`dinin
si të reagonin ndaj një numri aq të madh të qytetarëve që brohoritnin
parulla patriotike. Këso pamjesh nuk ishin pa ndonjëherë në Therandë që
nga Lufta e Dytë Botërore.
Për disa orë, demonstruesit marshuan në rrugët e Therandës duke ngritur
flamurin kombëtar mu në qendër të qytetit në një shtyllë të lartë të
rrymës, duke brohoritur dhe duke kënduar këngë për flamurin pa
ndërprerë. Duke parë se situata po dilte nga kontrolli dhe numri i
demonstruesve po shtohej edhe më tutje, policia do të tentojë të
rrëmbejë flamurin kombëtar nga shtylla ku ishte vendosur. Në këtë punë,
policia do të ndihmohej edhe nga bashkëpunëtorët e UDB-së nga radhët e
shqiptarëve. Por, aty pranë flamurit ishte formuar një rreth i burrave
të vendosur që assesi nuk lejonte
policinë të largonte flamurin nga shtylla ku ishte vendosur. Si në
një roje nderi, flamurin e mbronin: Miftar Bajraktari, Veli Gashi me tre
djemtë e vet, Nezir Gashi, Rrahman Kryeziu, etj. Ata, me trupat e tyre,
e kishin mbështjellë vendin ku valonte flamuri ynë kombëtar.
Pas një kohe të qëndrimit të demonstruesve në qendër të qytetit, ata, me
flamur në ballë të kolonës, përsëri vazhduan të defilojnë nëpër rrugët e
Therandës, e cila tashmë ishte nën kontrollin e demonstruesve. Ndonëse
ishte gatishmëria e qytetarëve që të demonstrohej edhe më tutje,
megjithatë, organizatorët e demonstratës vendosën që demonstruesit të
shpërndaheshin. Ata ishin të bindur se, në këtë mënyrë, ishte shprehur
publikisht dëshira dhe vullneti i shqiptarëve të Therandës, si edhe të
tërë Kosovës, që të njihej statusi i Republikës së Kosovës, të lejohej
përdorimi i lirë i simboleve kombëtare shqiptare, të hapej Universiteti i
Prishtinës, etj.

Në Pejë po shkruhej edhe një faqe e ndritshme e historisë
Kërkesat e shtruara anekënd Kosovës për avancimin e statusit të Kosovës
në nivel të Republikës, nuk kishin mbetur pa i trazuar edhe shpirtrat e
qytetarëve të Pejës me rrethinë, e sidomos të rinisë patriotike të
qytetit të Heroit Kombëtar dhe udhëheqësit të Lidhjes së Pejës, mulla
Haxhi Zekës. Andaj, rinia shkollore dhe intelektualët e rinj vendosën të
dalin publikisht në demonstratë me kërkesat: "Rroftë flamuri kuq e
zi!", "Rroftë populli shqiptar!", "Kushtetutë - Republikë!", etj.
Pas veprimeve paraprake organizative, u vendos që demonstrata të mbahet
më 19 tetor 1968, në ditë tregu në qytetin e Pejës, kur prania e
qytetarëve do të ishte më e madhe. Koha e fillimit të demonstratës u
caktua mesi i ditës, kur nxënësit i përfundonin orët e paradites, kurse
të tjerët i fillonin ato të pasdites. Vendi i nisjes së demonstruesve
ishte shkolla e mesme normale "Ali Kelmendi", në
fshatin Vitomiricë afër Pejës, buzë rrugës Pejë - Mitrovicë.
Pjesëmarrës të fillimit ishin nxënësit e Shkollës Normale dhe të
Shkollës Bujqësore, si dhe disa arsimtarë. Nisja u bë me flamur kombëtar
përpara kolonës në krye, në drejtim të qytetit. Bartësit e flamurit
ndërroheshin me radhë. Bartës i parë ishte Demë Mulliqi, normalist. Në
pika të rrezikshme bartës ishin edhe Ramadan Blakaj, Zymer Neziri dhe
Xhemajl Gashi.
Demonstruesve iu bashkëngjitën edhe shumë të rinj, nxënës, zejtarë,
intelektualë, punëtorë, studentë dhe fshatarë, që nga Vitomirica deri në
qendër të qytetit të Pejës, vend që ishte paraparë nga organizatorët
për mbajtjen e fjalimeve, ku do të brohoriteshin parullat dhe ku do të
këndoheshin këngët patriotike të ushtruara enkas për këtë manifestim
kombëtar. Me këtë rast u kënduan këngët atdhetare, që deri atëherë ishin
të ndaluara rreptësisht për t'u kënduar, e ndër to edhe: "Kur u hap
kushtrimi n`Kosovë", "Lidhja e Prizrenit", "Oj Kosovë, mos thuaj
mbarova", "Këngë për Skënderbeun", "Mori Shkodër, moj mizore", "Këngë
për Ali Pashë Tepelenën", etj.
Demonstrata u zhvillua në qendër të qytetit, pranë ndërtesës së Kuvendit
Komunal, kurse flamuri kombëtar u vendos mbi qoshkun e gazetës serbe
"Borba". Flamurin e mbante Demë Mulliqi, kurse pranë tij ishte
normalisti tjetër, Sylë Kuqi, i cili e lexoi fjalimin e përgatitur
paraprakisht nga Zymer Neziri. Leximi i fjalimit u ndërpre disa herë nga
brohoritjet e parullave: "Kushtetutë - Republikë!" dhe "Rroftë flamuri
kuq e zi!". Duke qenë se kopja e këtij fjalimi është zhdukur gjatë kësaj
kohe, përmbajtja e tij është, sipas kujtesës së përpiluesit të tij,
Zymer Neziri, kjo: "Pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore e deri
tash, shqiptarët nuk u trajtuan si komb; shqipja u përdor me kufizime të
mëdha; liria e mendimit kombëtar u dënua rëndë; shqiptarët patën më pak
të drejta se të tjerë; nuk patën të drejtë që ta mbajnë lirisht
flamurin kombëtar, kurse për mbajtjen ilegale të tij dënoheshin me burg
të rëndë, etj".
ë nga fillimi i kolonës së demonstruesve, policia, disa herë, u
përpoq ta rrëmbente flamurin nga duart e çelikta të rinisë. Herën e parë
u përpoq ta largonte nga kulmi i shkollës "Ali Kelmendi", por kjo u
pengua nga nxënësit. Po ashtu, edhe disa herë gjatë marshimit të
kolonës, policia u përpoq ta merrte flamurin, por pa sukses. Organet e
pushtetit të Pejës tentuan ta ndalnin kolonën në oborrin e Gjimnazit dhe
tentuan të bindnin pjesëmarrësit që të shpërndaheshin. Edhe në këtë nuk
arritën.
Pas afër katër orësh demonstrimi nëpër qytetin e Pejës, me flamurin
kombëtar në ballë, si dhe duke i brohoritur Kosovës, Republikës së
Kosovës, Kushtetutës së Kosovës, dhe duke kënduar këngë atdhetare,
përfundoi kjo demonstratë për të drejtat e shqiptarëve të Kosovës, që
ishte manifestimi më i rëndësishëm në Pejë pas Luftës së Dytë Botërore.
Pas përfundimit të demonstratës, flamuri kombëtar përsëri u vendos mbi
kulmin e shkollës normale "Ali Kelmendi".

• Kush e ndihmoi organizimin e demonstratave në Pejë?
• Kush u largua nga puna e kush u burgos për organizimin e demonstratave në Pejë?
• Si u organizuan demonstratat në Gjilan?

Sponsored content


Shiko temën e mëparshme Shiko temën pasuese Mbrapsht në krye  Mesazh [Faqja 1 e 1]

Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi

Social Media Buttons