Një student po shëtiste me një profesor i cili ishte i njohur për mirësinë e tij.Pranë një fushe, në anë të rrugës, panë një palë këpucë të vjetra, të cilat duhej ti përkisnin ndonjë njeriu të varfër sepse ishin copë-copë.
Studenti i thotë profesorit: " A tallemi pak me këtë tipin. Ja fshehim këpucët dhe fshihemi prapa shkurreve dhe shohim çfarë do të bëjë kur të mos i gjejë këpucët"
"Miku im," u përgjigj profesori, " ne nuk duhet të qeshim me fatkeqësinë e të tjerëve. Ti je i pasur dhe nuk të kushton gjë ti vendosësh 2 monedha floriri në këpucët e tij. Pastaj fshihemi e shohim reagimin e tij"
Studenti e bëri këtë dhe ata të dy u fshehën prapa disa shkurreve aty pranë. Hallexhiu përfundoi punën e tij dhe u kthye të merrte këpucët. Sapo futi këmbën nënjërën nga këpucët e tij,ndjeu diçka të fortë, u përkul për të parë se çfarë ishte, dhe gjeti një monedhë. Ai mbeti pa fjalë. E shikonte monedhën, e kthente nga të dy anët dhe nuk i besonte syve. Pa një herë rreth e rotull por asnjeri nuk dukej.E futi monedhën në xhep dhe po vishte këpucën tjetër kur përsëri ndjeu monedhën tjetër.
Nuk e mbajti dot veten, ra në gjunjë, drejtoi sytë nga qielli dhe me zë të lartë tha një falenderim të zjarrtë për dorën e panjohur e cila i shpëtoi gruan e sëmurë dhe fëmijët e tij të cilët ishin pa bukë.
Studenti po qëndronte i prekur thellë dhe me sytë e mbushur me lot. "A nuk jeni shumë më i kënaqur tani?" tha profesori.
Studenti u përgjigj: "Ju më keni mësuar një mësim që nuk do të harroj kurrë. Tani e kuptoj vërtet shprehjen: "Gjen më shumë lumturi kur dhuron sesa kur merr."