Sonte nuk paskam gjume,.dicka me gerryen dua veq te mos flej,..dua vetem ti largoje keto mendime nga une,..dua te largoj gjdo kujtim,..por tingujt e kesaje qetesie mbremje,..me ngacmojne,..me kompozojne kujtimet e mija ne te kaluaren,..
ndjehem e pambrojtur kundrejt tyre,..zot ngaihere dua te bertase fuqishem,.sikur do i zgjidhe,..por kjo eshte veq nje momente ne nje nate,.ku une skam gjume,.ku une kthej kujtimet e kaluara,..ma ka faijn kjo nate,,,,keta tinguj,..nja shenim..i rrudhosur ne nje flete,..nje firme e hedhur ne nje kapake libri..dhe vargjet e atyre rreshtave te shkruar nga ti ,..per mua,..ato me zgjuan me terbuan,..dhe tani dua veq te arratisem,..nga libri,..nga citatet,..e tua,..dhe nga ndjenja ne pergjethsi,..ndoshta me ty e vdiqa ndjenjen time njehere e pergjithmone,.. viktime te ndjenjes sime dike tjeter viktimizova,..por kjo me lendon,..ne u nduam,....kohen e lame deshimtare,..ti me thirre me vones,..une su ktheva vazhdova gjithe denes,..ndoshta arratisja ime do te japi shkake te me urresh,..dhe ti do mundesh te me kapercesh,..edhe pse kurre sta thashe,..me lendoi largimi ,..me lendoi dyshimi yte,..shpjegime su dhashe as nuk prita,..ndoshta ketu ishte dhe e zeza dita ,....Nuk mundem te ankohem,..Lumturia me rrethone,..dhe ndjehem si princeshe,..po perse shpirti ime vetm ka ftohet,..perse eshte gjithnje i trishtuar,..shpesh rebel dhe i ngurtesuar,..
gjakun ngrij per te mbijetuar,..shpirti ime punon qete..dhe nga jashte jep tjeter jete,..sa hipokrit dhe i pabese,..

tani po shkruaj citatin tende,
per ta braktisur,.dhe pake me pase ate flete per ta grisur,..mos thuaj se shkaterrova,..se ketu do ta le,..eshte e vetmja forme qe une te fle,..

"Tingujt e nje violine kordinohen,..ne nje flete ajri,gurra te tera petalesh te kuqe trandafili,..vertiten rreth teje,..dhe ti e zhveshur ne mes te tyre embel,..dhe lozonjare,.me endesh dhe me flet,..ne gjoksin time,..tatuazhe kujtimesh qe pasqyrohen nga gjoksi yte,..ngjajne si antikitet,.te ndjeje gjithmone dhe perher,. te emble dhe plote ndjenje,i dehur jame nga trupi dhe shirti yte,..flake me nezin syte e tu,..gjoksin e embel e kam tatuazhe ne shpirtin tim..qe te me ushqej me dashuri deri ne perjetesi,.. dehje ndjenjashe,..te prek buzet qe dridhen,..qafen tek rrenqethet,..duarte shpurpuriten lehte mbi lekuren tende,,
dhe une ndjeje qe me perket qenja jote,..te thithe si te fundit frymarrje,.
si te fundit deshire,..ajeri i perjetesis sime..deri ne vdekjen time..nuk pushoje asnjehere se menduari ty,..sepse une vdes,..dhe ngel pa jete..

gjith naten zgjuar po rrija e pash se meqe spo me merrte gjumi vendosa te marr nje leter e te te shkruaj ty pasi meqe skam cte bej tjeter pervec te aarrratisem ng a purgatori ferrit edhe te vij nzemren tende.....e nisa letren me nje fjal te dua.....vemnndosa te shkruaj tpakten dhimbjeen qe kam nshpirt ta shlyej me nje leter edhe pse ajo leter seshjht asgje perpara dashuris qe ndjej un per ty...e kam te veshtir ta pranoj se ti pran tjetres qendron...e kam tveshtir ta pranoj qe ti ate me tvertet e dashuron e kam tveshtir ta pranoj por jaqe se marr guximin qe te te dal perpara un ty se mos zemra me tradhton e goja hapet e te thot se te dashuron...kam frik te te da para te ti shoh syt e tu te shkruar te tshoh buzet e embla si qershi po ashtu edhe flokun e zi...kam frik te te dal perpara pasi ndoshta mos zemra do rrahg me shpejt nga cka rrah pasi buzet do dridhen edhe kembet sdo me mbajn para teje...pas i ti ti je hajdut i zemres time hajduti qe me ben ta mendoj 24 or hajduti qe me ben ta urrej kur ben sikur nuk shef.....si ndal dot ndjenjat e sidomos per ty

Është e rëndë ... Por unë nuk do të thyhem. Do të ngjitem shkallëve deri në fund. Tani e di se parajsa mund të jetohet edhe në tokë. Jetohet nëse ke frymëzim për të jetuar. Ti je frymëzimi im. Ndërsa unë dua të jem muza jote.
Ti je shumë më shumë. Sa herë që të kam afër, e ndiej se ka diçka tjetër brenda meje. Diçka më shumë. Diçka që më kthen në vrullin e ëndrrave që pa frikë i jetoja në fillimin e ditëve të mia në këtë botë. Nuk e përmbaj dot. Sado që të përpiqem, nuk e përmbaj dot. Po shpërthen brenda meje. Më nxit që ta thërras emrin tënd.
Jam femër, andaj edhe e ndiej. E ndiej sikur bebushin që lëshon shtat brenda trupit tim. Lumturia po ngjizet brenda meje. E ndiej aq fortë saqë më mbërthen ankthi nëse do të mundem të jem e fortë sa duhet. Aq sa edhe t'i jap jetë.
Dhe vetëm emri yt është lumturia ime. Formulë magjike. Një eliksir që përmbledh gjithçka; ëndrra, ankthe, gëzim, ... jetën në të gjitha ngjyrat. Gjithçka që jam unë. Gjithçka që unë mund të jem. Dhe aty e di, se edhe më tutje jam pjesë e kësaj bote. Andaj kam guxim. Nuk dua t'ia di edhe nëse do të lëndohem përsëri. Më nuk kam frikë që të dashuroj përsëri.
Ashtu sikur edhe ti, edhe unë nuk besoj në rastësi. Ti nuk erdhe atëherë kur unë kisha nevojë për dikë. Ti erdhe atëherë kur duhej të vije. U shfaqe në çastin kur, e syrgjynosur në trishtim, po e prekja fundin. Mjafton vetëm të të mendoj dhe unë ndihem mirë.
Unë të gjeta në çastin kur e braktisa optimizmin brenda vetes. E di se këto janë fjalët e tua, por lejo që, kësaj here, ato të dalin nga shpirti im;
"Natyra ime optimiste ringjallet në çast. Merr krahë, çdo herë kur imazhi yt, paqësisht, i nënshtron mendimet e mia".