Ti

Mbasdite, nentor.

Ngrysur.
Zbresim ngadale nga taksia qe ndaloi aq sa mundej larg murit dhe zbresim
per te ngjitur dy-tri shkalle te ulta per t’u gjendur para nje
korridori te ftohte, mure te zbehta, aty ketu karrige, nje tavoline,
letra siper saj, nje aneks i fshehur pas nje perdeje, njerez te zbehte,
aparatura, tela, xhama, nje dritare e ngarkuar me rendesen e pluhurit
disamujor, veshje te blerta here hyjne e here dalin.

Shkembim fjalesh ultas, pezmatime zemrash, komunikim vetem me sy, hutim, buzeqeshje te thata.
Dalim nga ashencori ti e une. Ti ulur, zbrazur nga energjite e mbajtura
me sforco per nje jave te tere. Une qe te shtyj dhe qetesisht mbaj
veten, te hdhe nis e te shtyj me tej. Ti si gjithmone i tromaksesh ketij vendi, e
shoh nga syte e tu, nuk flakerojne si perhere. As tromakse nuk shoh
kesaj here tek ta, por dorezim.
Lufte s’ka me! Lufta ka mbaruar! Ti vendose keshtu. Boll me. Nuk ka
kuptim me te vazhdoje kjo lufte e nisur kush e di se kur, ka ardhur
momenti i ndalimit te luftes, mos dhenies fund te saj njehere e
pergjithmone.

Por une kete nga ta dija?
Me thuaj, nga?

Me kot perpiqem te te pyes, ti vazhdon me qetesine tende dhe as nuk
perpiqesh te komunikosh me mua. Une perpiqem te sajoj ndonje fjalor te
çastit apo te shtrydh mendjen se ti e une do gjejme menyren e
komunikimit, siç kemi bere per here. Ti e une gjithje kemi komunikuar.
Vetem tani, ti vendose te nderpresesh dhe komunikimin me mua.
Dale, pa prit njehere nuk mund te vendosesh ti. Nje ulje qepallash do te edh thote: po, ndersa dy ulje qepallash nenkuptojne: jo.Kupton? Nje baraz
po, dy baraz jo, he si ne televizor, si neper filma, jo po, po jo. Ok?
Buzeqeshja me ngrin ne buze, eshte e kote komunikim nuk ka ndermjet teje e meje.
Por une nuk dorezohem, e di ti kryaeneçsine time, nuk dorezohem, jo.

Nentor prape.

Hyj ne dhome, ti shtrire, kapaket e syve nganjehere hapur, nganjehere te
lodhin dhe ashtu, keshtu vendos e i mbyll. Po ku e gjen, tamam ne
momentin qe une hyj ne dhome. Nejse me mire, keshtu te pakten sot, dua
te evitojme komunikimin me sy, i vetmi prej pak ditesh qe s’e ke
dorezuar, kete te pakten lavduar Zoti, ke vendosur te mos e hedhesh
tutje. Une vazhdoj te shijoj syte e tu. Sa mire!
buzeqeshje, ndonje batute te shtrengoj ne shpatulla, te
lemoj disi fytyrenKemishe-jeshilet rrotullohen here tek ne, here tek te tjeret, here ne
kafe e here ne zyra, por asnjehere s’te shohin sy me sy. Seç kane nje
veshtrim me sy ulur, perhere sy ulur i sheh. As me ta s’ka komunikim,
por shkembim informacionesh, te cilat kush i pret me gezim e kush me
hidherim, por te gjithe duken se nga ata sy-ulur varen, nga ata
kemishe-jeshile presin, ata kemishe-jeshile i shkembejne me perendine.
Harrojne se perendia s’eshte shfaqur ndonjehere ne ngjyre jeshile, madje
as te blerte. Njerezit jane budallenj, me kot insistojne se jane ne
Krishterim, apo i perkasin Islamit, me kot, te gjithe pagane jane, dhe
une qe po mendoj keto marrezira paganizmit i perkas. Kapemi pas ca
subjekteve dhe u lutemi per meshire, u lutemi te na shpetojne ne, duke
na shpetuar te afermit tane, keshtu dhe do dijme me pas t’i shperblejme
dhe ne duke ju ofruar si paganet lule dhe dhurata. Po, po, do i kemi si
zoter, veçse aman na beni derman, na shpetoni te vuajturit e do dime
t’ju ngreme lavde, t’ju falemi e t’ju urojme jete te gjate e pavdeksi.
Do t’ju adhurojme.
Paganizmin kot thone e kane luftuar, e kane hedhur tutje qe ne shekullin
e pare, apo dermuar fare ne te katertin. Me kot, ja ku jemi ne,
shnderruar ne ushtri paganesh qe u falemi ketyre sendeve jeshile, qe
here thone po, e here thone jo, here na nazerohen e here na japim
shprese. Keto sende kthehen ne zoterit tane, dhe ne si Kolombi qe kujtoi se zbuloi Indine e Re, dhe
ne, kujtojme se zbuluam urine tone per zotera, dhe u ngerthehemi forte
kembeve te tyre, per te mos i leshuar pa marre nje shenje prej tyre, po
si rrufeja qe Zoti i meparshem leshon nganjehere ne qiell. Atehere i
lirojme pak per te kerkuar te afermit tane e dhene shpresen e rreme se
kemi pas qene gabuar qe jemi mesuar te tallim ate qe tha: Zoti vdiq!
Ja ku jemi ne qe e themi fuqimisht: Zoti vdiq! Merrni vesh, Zoti vdiq.
Te tjere zoter kane dale, me te fuqishem, keta nuk genjejne. Jo, keta
jane zoterit e vertete, me kot nuk ishin keta zoterit e te pareve tane.

Nje dite me mjaftoi te hapja syte dhe kam filluar t’i shoh disi ndryshe
ata qe njerezit kane filluar t’i quajne zoterit tane. S’me ngjajne aq me
zoter sesa me lajmetare, lajmetare apo kobtare do thoja me mire. Neveri
kam prej tyre. Tani kur i shoh, ul syte dhe une dhe fshihem pas deres
tende dhe kam filluar prej ditesh te luaj me ta nje loje ku-ka-mfshehti.
S’me gjejne dot kollaj, aq zotesi per te fshehur veten time me ka
mbetur dhe energji kamakoma per t’i evituar keta kobtare, keta menxyra te jeshilta, qe kohet e
fundit me jane kthyher ne vampire, vampir te sojit te ri, qe nuk duan
gjak te ngopen, por dicka po jeshile ne ngjyre si gjaku i tyre.
Jeshilja me eshte shpifur, e urrej si ngjyre.

Dhe komunikimin me sy qe ti e une kishim ca dite qe ndermerrnim, s’po e
shijoj me. Ka dite qe dhe ate vendose ta japesh tutje. Pse xhanem s’me
le t’i shijoja dhe ca ata sy te shkruar qe ndryshonin me pare nuancat
sipas humorit apo qejfit tend?
Egoizmi te ka kapur dhe ty dhe une ndjej smire qe s’arrij dot me te
shijoj asgje tek ata sy. Aq egoizem te ka hipur ne koke a ku di une, sa
asgje s’ben me per mua, rri shtrire ne ate shtrat te urryer dhe nxjerr
inatin me mua qe te solla ketu. E di, e di, njeqind here me ke thene te
mos te te sillja ketu se ti do me mundje. E di, kapaket e tu te mbyllur
ma konfirmojne kete te vertete prej ditesh. Por ç’te beja? Me thua dot
cfare? E ke kollaj ti s’flet me. Por une, fjalen s’ta dhashe atehere se
ti s’ma kerkove. Pra mund te shfaqesohem kollaj fare. Bese s’te kam
dhene. Por ti s’do t’ia dish me per mua apo besen time te dhene apo te padhene.
Tani gjithçka ke vendosur ta luash ashtu siç do ti. Boll me! Inati te
ka hipur e ty, dhe mua me duhet te pranoj se humba. Kesaj here lojen e
fitove ti. Kesaj here ishe ti qe kishe rolin kryesor e po ashtu skenarin
e regjine.
Ti i dhe fund !

Dhjetor.
Diku.


A e di çfare po mendoj tani qe shoh dheun?
Une vazhdoj te falem e te besoj.
Jo! Zoti s’ka vdekur!

?!
Po kush je ti valle?!A thua akoma mban te fshehur identitetin tend, a
thua sahere e nderon ate.. ?! Njeriu me i mistershem qe (s’) kam takuar
ndonjehere je TI, njeriu me i pameshire qe s’i gjendet dot as nje
krahasim i vetem je ti, ti, ti…
U mundova me mish e shpirt te te haroja, te te largoja nga mendja, nga
qenia ime…por TI s’me le…Shume keq, me vjen shume keq, jo per mua, as
per ty por per lotin tim qe s’ka te ndalur per TY !
Ti, me deshte, me mashtrove, me lendove, me genjeve,me harove, me le te
vetme….po atehere pse te dij se kush je TI ,pse te mendoj akoma per TY
?!Qe sot, do i jap detyre vehtes edhe une te te haroj, te te largoj,te
shlyej nga mendja cdo fjale tenden, do perpiqem te nderoj,te mos jem me
ajo qe njohe ti dikur, e nese deshiron te dijsh pse do e bej
kete,atehere ja po te tregoj, e bej per shkak TEJE sepse ti ishe TI dhe
mbete TI,njeriu i misterte !

Ah
Ti, fytyra e dhimbjes, fytyra e dashurise, fytyra e egoizmit, Ti pra Ti
se sheh sop i lexon keto jane shkruar per ty, Ti njeriu i akullt qe
shkaterroi nje zemer, tundi nje bote shpirterore... dhe me shumta qe
mund te thuash eshte .... me fal per shqetesimin... Ahhh Ti qe te urrej e
te dua njekohesisht.... thjeshte Ti...

Me ty

Edhe tani ta shtrengoj doren,
Si atehere, si gjithmone…
E nderkohe ti me dukesh kaq I afert,
Kaq I larget me dukesh gjithashtu.
Te ndjej se si te dridhet dora,
Si te vrapon gjaku neper gishta.
T’i shoh dhe syte
Qe ti mundohesh t’I largosh,
Ti shoh!
Ata kane dicka brenda tyre,
Buzeqeshin dhe qajne njekohesisht.
Jane po aq te erret sa edhe drita,
Po aq te qete sa edhe deti ne fortune,
Te kthjellet me shi e ere,
Me re te zeza, me vetetima…
E di qe zemra vazhdon te te rrahe si me pare,
Shpejt, ngadal,
Ashtu si rreh zemra jote!
E di, e kam degjuar shpesh!
Ajo koka jote e vogel
Fsheh perbrenda mijera fytyra,
Mijera fjale, emra dhe data;
Te gjitha te capiten ne balten e kulluar te kujteses.
T’i shoh edhe buzet qe nuk happen,
Por prape flasin, flasin shume…
Dora jote tani dridhet
Se do te largohet prej meje,
Por do edhe te kapet fort pas gishtave te holle,
Do te preke prush,
Te preke akull…
Ai zeri yt dridhet aq i qarte,
Flet aq i heshtur…
Edhe shpirti, syte e mi i ka pasqyre;
Ta shikoj se si te rropatet
Neper brenga,
Neper gezime se si capitet ngadale,
Ngadale…
Une e di qe tani ta shtrengoj doren
Si atehere, si gjithmone!
E nderkohe ti me dukesh
Kaq I afert,
Kaq I larget me dukesh
Gjithashtu…!!!

Kur
njeriu te reshte se mbylluri ne nje kafaz me humanet e tjere,kur te
reshte gjurmimin,fantazine e semure,ankthet.Kur te shohe pertej
hekurave,madje ti shqyeje ato me duar,do kuptoje...se gjithe dashurite e
botes kane kuptim ne emer te nje dashurie te vetme.
Lepur,dil prej strofulles se ariut!

TI sa fjal e vogel per te emertuar jeten time!Sepse TI je jeta ime dhe
jeta ime esht shum e madhe, shum e gjate jeta ime esht e bukur, esht
thesar se jeta ime je TI!

Unë e Ti rastisi të takohemi si dy udhëtarë të vetmuar në një rrugë
nate. Hijet tona për aq kohë rrugëtuan sëbashku. Më mbaje për dore si
fëmijën dhe përpiqeshe që të ma ndriqosh shtegun e terratisur. Ti
vazhdimisht digjëshe porsi kandili vetëm e vetëm për të më bërë dritë
mua. E unë, unë c’bëra për Ty? Asgjë prej gjëje. Ose akoma më keq: Të
lash të vetmuar në atë rrugë atëherë kur të mungonte dhe hëna. Kam
gabuar, kam gabuar, kam gabuar!...
E di se pas gjithë kësaj shumë herë je përpjekur t’i japesh përgjigje
vetës pse unë zgjodha tjetër rrugë? Ndoshta edhe të ka munduar dhe
vazhdon të të mundoi kjo PSE? E pranojë se edhe për mua ishte një gjë e
pikëllueshme theqi dorë nga "Y" që aq shumë e doja. Të heqi dorë nga një dashuri sa e
mahnitshme po aq e zjarrtë që kurrë nuk ishte ndezur aq përvelueshëm
brenda meje. Të heqi dorë nga dicka e imja. Tepër, tepër, tepër e IMJA.
Dhe, këtu dikund gjendet edhe ajo përgjigja e kësaj PSE-së: Të kam
dashur aq shumë sa nuk kam mundur të të flijojë dhe Ty. Sepse, unë nuk
të meritoja!...
Kur njeriut i mbyllet një shteg, ai duhet gjetur një tjetër. Unë e
ndjeja se shtegut tim po i vinte fundi dhe vazhdimisht bëja përpjekje që
sëpaku Ty të të lija një shteg të lirë. E, ky shteg që duhej gjetur
kishte një domethënie të madhe për Ty. Ai ishte shtegu që do të të
shpiente drejt ardhmënisë sate. Një rruge me plotë të panjohura të cilën
"Y" ende nuk e kishte sprovuar. Pra, gjithcka duhej nisur nga pika
zero. E, ne nuk ishim të barabartë dhe unë nuk doja të tregohem aq i
padrejtë me Ty. Për mua kjo ishte hera e dytë që po provoja të nisja
dicka nga zeroja, nga aty ku isha nisur njëherë dhe nuk kisha prekur
fundin e shtegut. Ti nuk e meritoje një kalorës të mundur si mua, e unë
nuk e meritoja një dallëndyshe me flatrat gjithë shkëlqim si Ty. Ndaj,
me beso, duhej të bëja dicka për Ty "Y". Dhe, mu pse të doja aq shumë,
duhej të të lija të lirë sikur dallëndyshen që Ti vet të ngresh folën e së nesërmes. Ndërsa për veten time, ashtu si gjithëherë,
zgjodha atë më të dhimbshmen: kujtimet për dallëndyshen me flatrat e
arta që dikur kërkonte fole në strehen time! Shpresojë që ato kujtime
kurrë të mos zvetënohen. Madje, as atëherë kur unë nuk do jem më!...
Ndërsa, ty "Y" nuk do kisha dashur që të të prek ndjenja e fajësisë për
asgjë. Ti ke dhënë gjithcka nga vetja yte drejtë meje. E unë, unë nuk
bëra asgjë prej gjëje për Ty. Ndoshta akoma edhe më keq!...
Kjo është edhe arsyeja pse unë duhet ta ndjej mbi supe gjithëherë peshën
e kësaj fajësie. Për mua asnjëherë faji nuk ka qenë jetim. Ai ka adresë
dhe në rastin tonë fajësia adresohet vetëm tek unë. Më fal, më fal, më
fal: Dallëndyshe !!!
Më fal edhe atëherë kur unë shushurijë si një lum i vetmuar që kurrë nuk
u derdh në detin e përbashket të lumturisë. Me fal edhe atëherë kur unë
apriori marrë guximin të të mbaj thellë në zemrën time. Me fal edhe
atëherë kur unë të them TË DUA, TË DUA, TË DUA. Vetëm tash e ndjej sa
shumë me mungon: Ti dallëndyshe me flatrat gjithë shkëlqim!... Përjetësisht: "X"

(p.s. Ndoshta cdo letër e imja tanimë e tutje mund të të shkaktojë atë
shqetësimin shpirtëror që vjen e ringjallet sikur pas ndonjë ëndrre të
keqe. Edhe në mos qoftë kështu, mua gjithëherë do me trazoi ky gjykim!)

Ti,je nje domethenje per mua
ti.. je nje enderr e bukur
me ty mesova si te dua
dashurine ne eshtra me ke futur

TI

ti qe ike nga une
dhe pas le dhimbjen
me hapa te shpejt se di ku shkove
une thelle ne shpirt e ndjeva humbjen

por dhe pse ti ike
pas le kujtimin tend
qe cdo nate e me shume me ben te vuaj
cdo nate e me shume po me cmend

dhe pse tani eshte e kote
te them qe te dua genjej
si mund te dua une dhimbjen
ndaj sme mbetet vec te urrej

Ti je ajo gje qe me mundon,ti je ai qe gezim me dhuron.Ti o je jeta ime
drita e syve te mi,cte te bej une qe shume po me djeg kjo dashuri.
Nuk e di po qe kur te kam pare ne fillim,ke hy thelle ne shpirtin tim,as vete nuk e di sepse me je fiksuar ti.
E kur vjen nata me gjen te fiksuar pas teje,ti largohesh prej meje.Un
dua te te ndal ne rruge dhe ta marr mundimin,te te them largoma
trishtimin.
Mirepo nuk do tia dish per mua,nuk do tia dish se une ty shum te dua,nuk
do tia dish per lotet e mi,nuk do tia dish per kete ndjesi,cte bej une
se kjo zemer dot nuk te largon,cte bej se shpirti vetem ty te kerkon.