Jahtë po bie shi... Herë-herë qetë, e herë-herë rrëmbyeshëm...
Jamë mbyllur brënda mureve, përpiqem të bëjë diçka, por nuk mundem të
bëjë asgjë tjetër përveç se të mendojë për ty. Ia marr vetes inat pse
mendojë për ty, pse vetëm unë mëndojë për dashurinë tonë, e ti kushedi
ku je. Kam menduar se vuajtja ose lumturia e njerëzve është punë fati,
ose unë s'jamë njeri...
Ditët duhen të jenë të pashkëputshme, të
lidhura mes vetes. Ato vetëm sa pushojnë për vete, të të mashtrojnë ty e
të bëjnë të kujtoshë se vërtetë, do të lindë një ditë e re. Matanë
gardhit asgjë e re... Kush tha se ka vdekur Migjeni? Jo, e ka gabim! Ai
jetonë ndoshta më shumë se kurrë, më aktivë se kurrë më parë...
Mjerimi, njerëz, mjerimi... A është fatë të vuaj përditë për ty dashuria ime?! Ky qenka fati imë?! Jo, ky është mjerimi imë...
Ndoshta është edhe mjerimi i ndonjërës si unë, që e kanë zënë rrebeshet e fundit jashtë strehës! Streha ime është largë,
aq largë sa unë s'mund ta arrijë dhe vazhdojë e lagem... Jashtë bie shi,
shi bie edhe nga sytë e mi. E unë lagem përditë e thahem në diellin e
dimrit të sivjetëm.
Rrugët janë plotë e përplotë... Përpiqem të
gjejë fytyrën tënde në ndonjërën prejë tyre, por ti nuk je askund, apo
je aty ku unë nuk të shohë. Turma më përfshinë para vetes, më merr e më
dërgonë atje ku ajo ka për të shkuar dhe jo aty ku unë dua të
shkojë.....
Ti duhet të jeshë diku tjetër, kudo qoftë... E mua më
mbetën kujtimet, ato që përjetuam bashkë dikur, s'di se kurë! Ato s'më
lënë të qetë, as sotë që më së paku duhej të më trazonin. Por, ato
s'kanë fajë, as ti s'ke fajë. Fain e kamë unë që të deshta shumë, fain e
kamë unë që vazhdojë të të dua.....
E di se gabojë që po shprehem, por unë s'mund ta fshehë atëqë ndjejë për ty. Lexoje të lutem, atë që gjithëmonë ta kamë
thënë, se mbase do ta kuptosh më mirë. E ndoshta edhe do t'më arsyetoshë
sadopakë. Ti më mungonë, por kurrë s'ke për ta kuptuar.
Dhe, a e
di pse? Sepse, ti gjithënjë ikën nga unë, kthehesh te unë... e nuk do
që ta kuptoshë se një e vërtetë tjetër është fakti që të dua.... Po ti e
pranon vetëm të vërtetën tënde dhe ma hedh fajin mua pse s'mund të jemi
bashkë..... Ky është arsyetimi ytë, e tani mund ta vlerësoshë edhe vetë
këtë.
Gjyko drejtë, një herë në jetën tënde, dhe do ta kuptoshë
edhe botën time. Do të shohësh se mirëqenia është gjë që u takonë edhe
të tjerëve. Ajo iu takonë të gjithëve, nëse të takonë ty.
S'kam
fajë unë pse me padurim deshe të realizosh një dëshirë tënden, s'kam
fajë pse unë isha dëshira jote... O Zotë, gjithëçka në kohën e shkuar...
Po unë ku e humba ndjenjén e kohës së shtrenjtë?!E di, me ty dashuria ime! Isha me ty, por s'mund të jemë më.
Ngase unë kurrë s'mund të jemë pjesë e jotja, pavarësisht se ti je bërë
pjesë e imja... Më thua se gjërat e reja i mbulojnë të vjetrat. E thua
këtë të më ngushëlloshë, apo të më heqësh qafe për momentin.
Por,
më mirë të mos e kishe thënë fare, sepse e the në momentinë kur nuk
duhej ta thoshe. E, këtë aq shpeshë e ke përsëritur... Dhe, sa herë që e
ke përsëritur më ke shkaktuar dhimbje, më ke lënduar, më ke vrarë... Më
ke dashur dhe më ke vrarë. Ashtu të vrarë më ke lënë edhe tani e
përgjithëmonë.
Ka kush i gjykonë njerëzit, unë vetëm desha të
flasë me dikë, e vetëm letra e bardhë ka durim ta bëjë këtë, se shiu im
po m'i lagë fjalët. Edhe pse unë të dua ty, ti, të lutem, mos më duaj se
më lëndonë! Unë do të të dua përjetë se je dashuria ime e parë. Kështu kamë
vendosur unë vetë për fatin timë, të vdesë çdo ditë nga pakë, të mendojë
për ty dhe t'i lutem Zotit që mos të të lëndojë ty dhe njerëzit që ti
do!
TË DUA........!!!
Shteti
Mosha
kur elexova ..
24/2/2023, 00:58 nga Kledja