Mosha ERRËSIRË
Errësirë, qetësi, asgjë nuk pipëtin, degjoj vetëm të rrahurat e zemrës time të shqetësuar. Gjithkund rreth meje mbrtëron qetësi absolute, asnjë zë, as edhe një pipëtimë. Sikur e tërë bota ka rënë në gjumë, sikur vet jeta ka pushuar! Të rrahurat e zemrës sime janë të vetmet që e mbizotërojnë këtë qetësi me zhurmën e tyre tik-tak, tik-tak, sikur ora me lavjerrës në shtëpinë tonë të vjetër.
Nuk e di, nga kjo qetësi absolute apo nga shqetësimi në rritje më duket se zemra ime e ndryshoi ritmin e të rrahurave të saj dhe tash më shumë më ngjanë në goditjet e ujit në rrotën e mullirit të vjetër që gjendej në fund të fshatit, se sa në tik-tak-ët e orës së vjetër.
Për një çast një krismë nga largësia më çrregulloi ritmin e zemrës sime dhe të frymëmarrjeve të mia. Për një çast mu duk se zemra ime ndaloi së punuari, frymëmarrjet mu bënë më të rënda, më të ngadalëshme. Vallë ishtë bumbullimë apo pëlcitje e ndonjë granate që e theu qetësinë e kësaj nate? Që ç’rregulloi ritmin e jetës sime? Vetëm një krismë! Shqetësim! Vallë çfarë do të vijë pas kësaj?! Një krismë tjetër, një bumbullimë…, një e rahur e ndërprerë e zemrës!? Çfarë do të sjellin momentet në vijim? çfarë ditët dhe netët që janë para nesh? A thua kjo krismë ishte një ogur i zi, apo fillimi i fundit të një situate të mbajtur peng? Zonë lufte, terren jostabël, e ardhme e pa parashikueshme, ditët që nuk kanë prognozë, vetëm pritje, vetëm ëndërra të këputura, shpresa pa shpresë!?
Qetësi, asgjë nuk lëviz, sërish errësirë, sërish ritmi i njejtë, askush nuk bëzan, as nata! Edhe ajo pas kësaj krisme pa definicion po provon të bjerë në gjumë, po provoj edhe unë të fle së bashku me natën! Por kjo krismë ç’të ishte? Përse vallë nuk fle dhe unë, përse kur edhe natën e zuri gjumi. Zemër fli, e urdhëroj, por vallë i degjon ajo urdhrat e mia? Provoj ta qetësoj vehten dhe me dhunë i mbyll sytë, provoj ta kontrolloj frymëmarrjen time, ta vë në ritëm të rregullt, ti vë të rrahurat e zemrës në punë pa shqetësim. Ngadal filloj ti kontrolloj emocionet e mia, filloj të komandoj me ndjenjat e mia, ta vendosë qetësinë në shpirtin tim. Lehtë vërej se qapallat e mia po rëndohen, pamja ngadalë më mjegullohet, trupi po i lëshohet qetësisë së natës, ritmi i zemrës ngadalësohet dhe unë lehtë bie në gjumë. Ç’ndjenjë lehtësimi, sikur jam duke lundruar në valët e qeta të detit që me lehtësi më përkundin siku dikur dora e nënës sime, kur në djepin e drurit më vinte në gjumë duke më kënduar ninulla, kurse sonte ninulat po mi këndojnë valët e detit?!
Unë ika nëpërmjet valëve të detiti në qetësinë time shpirtërore, ika në gjumë sikur asgjë të mos kishte ndodhur. Nesër vjen një ditë e re, një ditë me shpresa të reja…
12 – Shkurt - 2011 / 19:00
Errësirë, qetësi, asgjë nuk pipëtin, degjoj vetëm të rrahurat e zemrës time të shqetësuar. Gjithkund rreth meje mbrtëron qetësi absolute, asnjë zë, as edhe një pipëtimë. Sikur e tërë bota ka rënë në gjumë, sikur vet jeta ka pushuar! Të rrahurat e zemrës sime janë të vetmet që e mbizotërojnë këtë qetësi me zhurmën e tyre tik-tak, tik-tak, sikur ora me lavjerrës në shtëpinë tonë të vjetër.
Nuk e di, nga kjo qetësi absolute apo nga shqetësimi në rritje më duket se zemra ime e ndryshoi ritmin e të rrahurave të saj dhe tash më shumë më ngjanë në goditjet e ujit në rrotën e mullirit të vjetër që gjendej në fund të fshatit, se sa në tik-tak-ët e orës së vjetër.
Për një çast një krismë nga largësia më çrregulloi ritmin e zemrës sime dhe të frymëmarrjeve të mia. Për një çast mu duk se zemra ime ndaloi së punuari, frymëmarrjet mu bënë më të rënda, më të ngadalëshme. Vallë ishtë bumbullimë apo pëlcitje e ndonjë granate që e theu qetësinë e kësaj nate? Që ç’rregulloi ritmin e jetës sime? Vetëm një krismë! Shqetësim! Vallë çfarë do të vijë pas kësaj?! Një krismë tjetër, një bumbullimë…, një e rahur e ndërprerë e zemrës!? Çfarë do të sjellin momentet në vijim? çfarë ditët dhe netët që janë para nesh? A thua kjo krismë ishte një ogur i zi, apo fillimi i fundit të një situate të mbajtur peng? Zonë lufte, terren jostabël, e ardhme e pa parashikueshme, ditët që nuk kanë prognozë, vetëm pritje, vetëm ëndërra të këputura, shpresa pa shpresë!?
Qetësi, asgjë nuk lëviz, sërish errësirë, sërish ritmi i njejtë, askush nuk bëzan, as nata! Edhe ajo pas kësaj krisme pa definicion po provon të bjerë në gjumë, po provoj edhe unë të fle së bashku me natën! Por kjo krismë ç’të ishte? Përse vallë nuk fle dhe unë, përse kur edhe natën e zuri gjumi. Zemër fli, e urdhëroj, por vallë i degjon ajo urdhrat e mia? Provoj ta qetësoj vehten dhe me dhunë i mbyll sytë, provoj ta kontrolloj frymëmarrjen time, ta vë në ritëm të rregullt, ti vë të rrahurat e zemrës në punë pa shqetësim. Ngadal filloj ti kontrolloj emocionet e mia, filloj të komandoj me ndjenjat e mia, ta vendosë qetësinë në shpirtin tim. Lehtë vërej se qapallat e mia po rëndohen, pamja ngadalë më mjegullohet, trupi po i lëshohet qetësisë së natës, ritmi i zemrës ngadalësohet dhe unë lehtë bie në gjumë. Ç’ndjenjë lehtësimi, sikur jam duke lundruar në valët e qeta të detit që me lehtësi më përkundin siku dikur dora e nënës sime, kur në djepin e drurit më vinte në gjumë duke më kënduar ninulla, kurse sonte ninulat po mi këndojnë valët e detit?!
Unë ika nëpërmjet valëve të detiti në qetësinë time shpirtërore, ika në gjumë sikur asgjë të mos kishte ndodhur. Nesër vjen një ditë e re, një ditë me shpresa të reja…
12 – Shkurt - 2011 / 19:00
SHANK - Afganistan
Shteti
24/2/2023, 00:58 nga Kledja