Nuk është
ende darka gati?- pyeti ai me një zë të lartë, qortues dhe ndezi
televizorin duke u shtrirë në divan. Mori gazetën në dorë, i hodhi një
shikim titujve të faqes së parë dhe e hodhi mbi tavolinë.
- Unë punoj tërë ditën dhe kjo është dhurata, që më bën ti mua?!
- E pata djalin te mjeku,- u përgjigj Albana.
- Sapo u ktheva nga puna, pesë minuat para teje.
- Aha! - psherëtiu ai.
- Darka është gati, duhet vetëm të nxehet,- u dëgjua përsëri zëri i saj nga kuzhina.
- Vetëm të nxehet! - tha Luani me vete dhe solli kokën.Ti kurrë nuk bëhesh njeri, fajet i ka nëna jote”, shtoi ai i nevrikosur dhe i padurim.
- Për pesë minuat është gati, të lutem, vetëm pesë minuta..., e luti ajo me zë të ngrohtë.
-
Lopë je ti, për fat nuk e sheh veten! - tha Luani. Ajo doli nga kuzhina
me një lugë të madhe druri në dorë dhe u ndalë në pragun e sallonit.
- Lopë më thua, - dhe shtrëngoi lugën e madhe.
-
Po, lopë je ti! - përsëriti Luani duke e parë herë atë, herë lugën e
gjatë. Këtë herë u ndje i detyruar ta rrisë zërin akoma më shumë, për
t´i bërë asaj të qartë, se nuk frikohej nga luga.
- Atëherë, më blej
një këmborë, pasi qenkam lopë, - i tha ajo duke humbur durimin. Albana
qe kthyer një orë më herët se burri nga punadhe pasi mori
dy fëmijët nga vjehrra, vrapoi te mjeku se djali i vogël kishte ethet,
prandaj edhe darka u vonua. Luanit nuk i pëlqenin këto rrëshqitje të
orarit. Darka duhej të hahej me orarin e njëjtë dhe të saktë. A i ka për
çdo ditë uri në të njëjtën orë, kështu kishte qenë edhe në shtëpinë e
tij dhe tani, nuk kishte arsye, në bashkëshortësi, të krijohen rregulla
të reja.
- E pse të duhet këmbora? - pyeti ai duke vazhduar me ngucjen.
-
Nëse dinë të blesh këmborë për lopë, atëherë fqinjët kuptojnë se nuk je
dem i tredhur! - i tha ajo duke qenë e vetëdijshme se po futej në një
fushëbetejë të re, që nuk kishte pasur guxim ta provojë kurrë. - Dreq o
punë! - tha me vete, - ku mora guximin të shprehem kështu?Nesër kur
kthehem nga puna, ta sjellë një,- i tha ai dhe nënqeshi me cinizëm. Nga
floriri apo argjendi, si të pëlqen? - pyeti në mënyrë provokuese.
- Të lumtë! Më blej një nga zinku, kështu bota e kupton se mbete çoban!- i tha ajo dhe përsëri u habit me guximin e vet.
-
Mbylle gojën! - bërtiti Luani duke humbur toruan, sa u dëgjua edhe
jashtë. Albana nuk foli më. Tryezën e bëri gati, ai u ngrit dhe u ulën
me fëmijët e tyre.
- Më jep ujë!- tha ai i nevrikosur. Albana i
mbushi gotën. Luani e mori në dorë dhe vështroi Albanën duke sjellë
kokën i turbulluar në mendje.Më jep bukë!- u dëgjua përsëri zëri i tij nervoz. Albana i preu një fetë dhe ia lëshoi mbi tryezë pranë dorës së tij.
- Pse nuk flet?- u çor ai befasisht duke i rënë tryezës me shuplakë. Fëmijët ia plasën vajit.
-
Respektova dekretin, i tha ajo shkurt dhe u kthye nga fëmijët. - Më tha
më parë ta mbyllë gojën,- dhe u largua pakëz me karrige nga tryeza. - E
mbylla si deshe ti! Si mund të flasë me gojë të mbyllur? Po prisja
dekretin e ri! Lirinë për hapjen e gojës,- dhe e vështroi atë drejt në
sy pa përpëlitur qerpikët. U shikuan ashtu një copë herë, ndalën
përtypjet, pastaj Luani uli shikimin mbi tryezë dhe vazhdoi t´i lëvizë
nofullat. Albana gëlltiti kafshatën dhe nuk hëngri më. Ajo u kujdes t´i
qetësojëfëmijët dhe
t´i ushqejë. Në këtë çast kuptoi se sa më shumë që heshtte, aq më shumë
shtypej, keqtrajtohej, dhunohej dhe ofendohej prej tij. Tani vendosi t´i
japë fund viktimizimit dhe gradualisht ta kërkojë nderin, që meritonte.
Tre vitet e fundit rrallë kishte dëgjuar ndonjë fjalë të mirë prej tij
apo ndonjë mirënjohje: Kryesisht përbuzje, sharje dhe piskama. -Mjaftë
më, - tha ajo me vete. - Erdhi dita e V-së së madhe. Dita e vendimit!
Luani
kishte fituar një pozitë më të lartë dhe mendonte se tani i duhej një
grua e re, që i përshtatet karrierës së tij. Nga keqtrajtimet e
përditshme, shpresonte se Albana del nga shtëpia, i lenë fëmijët aty dhe
ky i dërgon tenëna e tij
dhe kështu i krijohet mundësia e re. Kohëve të fundit ëndërronte një
grua sorkadhe, më të re, flokëgjatë dhe gjoksfryrë, e cila do të vishej
shumë bukur, sexy dhe për të cilën ai nuk do të ndjehej xheloz. Fundi
fundit, nuk do t´ishte nëna e fëmijëve. Për Albanën kurora dhe familja e
krijuar ishin të shenjta dhe, as që mendonte për ndarjen. Çdo ditë
përpiqej me fjalë të mira të krijojë një raport të durueshëm, por, aq sa
më e sjellshme tregohej ajo, aq më shumë acarohej dhe merrte guxim ai.
Të
premteve zakonisht Luani kthehej më herët nga puna dhe ajo vendosi që
pikërisht atë ditë të flasë me të dhe t´i kërkojë ndryshimin e
sjelljeve. Pas bisedës, shpresonte Albana, mund të dalin edhe së bashku
në qytet apo në kinema. Herën
e fundit kishte parë me të një film derisa ishin të fejuar, më vonë,
jo. Pak para orës njëzet e dy shkuan në shtrat dhe ashtu pa folur, i
kthyen shpinën njëri tjetrit. Luanin e zuri gjumi me një herë. Albanën,
jo. Fjalët e rënda, që ia tha ai, nuk e linin të qetë. Jeta e përditshme
ishte bërë e padurueshme. Deri në orën tre të mëngjesit mendoi mënyrën
se si ta organizojë bisedën dhe sapo e përfundoi planin, mbylli sytë. Të
nesërmen, kur i dërgoi fëmijët te vjehrra, e luti atë t´ i gatuajë një
pite, siç i pëlqente Luanit, sepse piten që i përgatiste ajo, ai
gjithmonë e kishte përfolur, edhe pse gatuhej sipas udhëzimeve të
vjehrrës.Duke u kthyer
nga puna, shkoi te ajo mori fëmijët dhe piten. Luanin luante shah me
një fqinj. Pas pak, fqinji iku, Albana përgatiti tryezën dhe Luani u
ngrit dhe i telefonoi nënës për ta falënderuar për piten e
mrekullueshme...
E premte. Binte një shi i imët, me pika të
rralla. Fillimi i pranverës dhe nuk i dihej: herë vranët, herë diell.
Ajo mbylli çadrën rregulloi pakëz flokët dhe hyri në oborr. Sot ishte
veshur bukur, me rrobe që theksonin linjat e saja femërore, me taka pak
të larta, një fustan deri në gjunjë dhe pak para se të dilte nga puna, i
bëri edhe buzët të kuqe. Pranë derës së shtëpisë pa një bisht të
lopatës mbështetur për muri, që kishte blerë Luani për të punuar në kopsht. E
futi bishtin e lopatës nën sqetullën e krahut të majtë dhe me dorën e
djathtë, hapi derën e hyrjes. Bishtin e lopatës e mori t´ia përkujtojë
Luanit, sepse edhe ajo kishte ndërmend të mbjellë lule. - Edhe pse e ka
blerë bishtin, me siguri zgjatë dy a tri javë deri sa t´i a vejë
lopatës,- mendoi ajo. Lëshoi çantën në korridor, vari mantelin dhe
mbështeti bishtin e lopatës në kuzhinë që ta shohë Luani.
-Luan, ai
more fëmijët?- pyeti ajo me zë të ëmbël nga kuzhina. Luani nuk u
përgjigj. Shkoi në dhomën e ndejës dhe e pa duke fjetur. Ai gërhiste në
gjumë të thellë.
- Luan, ku janë fëmijët? - tha ajo me një zë të zvargur. Luani ngriti kokën ngadalë, me sytë gjysmë të hapur u ulë dhe hodhi jastëkun në fund të divanit i egërsuar.
- Çka je lyer e ngjyer si një grua e përdalë? – bërtiti ai. Albana ofshani thellë dhe uli kokën.
- Shko merri ti fëmijët! Ti e ke për detyrë. Ti je nënë! Ec më shpejt!- urdhëroi ai i acaruar.
-
Jam shumë i lodhur dhe kam shumë uri dhe, shko e vishu si grua serioze,
laje fytyrën! - bërtiti ai dhe u shtri përsëri, por tani në anën tjetër
të divanit.
- Luan burri, më dëgjo këtu! Unë do të shkoj t´i marrë
fëmijët, por, brenda dhjetë minutave kthehem dhe kur të kthehem, kur të
kthehem darka duhet të jetë gati. - Darka duhet të jetë gati,- e
shqiptoi ngadalë, si në klasën e parë, duke bërë nga një pushim të vogël
pas çdo dofjale dhe
duke i theksuar mirë e mirë fjalët me një përsosmëri fonetike. Me zanore
të pastra shqipe dhe bashkëtingëllore të shqiptuara mirë e drejtë.
Luani u kthye në anën tjetër dhe rregulloi jastëkun. Albana mori
mantelin dhe doli furishëm përjashta duke murmuruar ndërmjet dhëmbëve.
(Disa
burra të gjitha gratë i shohin si nëna. Ata janë mësuar të dremisin dhe
të dergjen, si në shtëpitë e tyre. Bashkëshorten nuk e konsiderojnë si
partnere të barabartë, por si një dhuratë, një nënë e dytë në shërbim të
tij. Ata nuk kuptojnë kurrë se shoqja, nuk është vetëm nënë e fëmijëve,
por edhe bashkëshorte, me dëshira
dhe plane për jetën, kryesisht për rrjedhën e saj. Burrat e tillë, ndaj
gruas së tyre, gjatë ditës, sillen si me nënën e vet, bën dallim vetëm
trysnia ndaj gruas dhe mirënjohja ndaj nënës. Këta burra, ndaj nënës
sillen me shumë dashuri, ndaj gruas me shumë arrogancë. Ata, disa vite
pas martese, humbasin gjallërinë dhe ca nga ca, por sigurt, përpiqen nga
gruaja ta rikrijojnë nënën e tyre të dytë. Ky soj, kjo racë e burrave,
shumë rrallë apo kurrë nuk del me gruan jashtë, përjashtim bëjnë ndejat
te të afërmit. Ata nuk çajnë kokën për lumturinë e gruas, por për
rehatinë e vet! Grave të tilla fatkeqe dëshpërimi në fytyrë u lexohet
edhe në rrugë! Mungesa e vetëveprimit, rënia shpirtërore dhe plogështiau shihen në
ballë! Ata burra nuk falënderohen kurrë dhe shpërndajnë vetëm urdhra!
Disa gra pas martese gjallojnë si në një strehimore refugjatësh.
Refugjatët mund të dalin kur të duan në qytet, por jo jashtë qytetit.
Gratë e pafat, me burra të tillë, kanë të drejtë të shëtitën në oborr
ose në banesë!)
Luani zakonisht të shtunën dhe të dielën nuk punonte,
por për Albanën nuk kishte pushim kurrë. As katërmbëdhjetë shkurti, as
tetë marsi, as një maji,: të gjitha ishin ditë pune. Për Luanin ditë
pushimi ishin jo vetëm ditët e fundit të javës, por natyrisht edhe të
gjitha festat tjera shtetërore.
Pas një çerek ore, u kthye ajo në shtëpi me dy fëmijët e vegjël. Njërin e kishte në krahë, tjetrin e
mbante për dore. I hodhi një shikim kuzhinës dhe pa se nuk ishte lëvizur
gjë nga vendi. I dërgoi fëmijët në dhomën e tyre dhe mbylli derën.
Luani zakonisht kur rrihte gruan, nuk lodhej a janë fëmijët aty a jo. Ai
ishte i bindur se burri i vërtetë nuk duhet të shikojë këto rrethana,
por të reagojë ashtu si e kërkon nevoja, çasti. Luani ishte eksploziv
dhe sillej ashtu, kolerik. Albana ishte introverte dhe implozive. E
hante veten, por nuk i tregonte askujt për gjendjen e vet të mjerë.
-Jeanne
d´Arc, Shota Galica, Jeanne d´Arc, Shota Galica,- përsëriti me vete
Albana dhe mori bishtin e lopatës nga kuzhina dhe e lëshoi majtas në
korridor, në qoshe, pranë hyrjes sësallonit.
- Pse nuk bën ti darkën gati? - bërtit ajo duke e parë shtrembër nga pragu i derës.
Luani ngriti kokën, shikoi i habitur dhe nuk u besoi veshëve.
-
Pse nuk e bëra darkën gati? - Dëgjova mirë apo jam në ëndërr? - pyeti
ai me një vështrim të hutuar dhe ton arrogant. Për një çast iu duk se u
shemb shtëpia.
- Po, dëgjove mirë! Të pyeta, pse nuk e bëre ti darkën
gati për fëmijët tu dhe për shoqen tënde,- përsëriti ajo tani duke
ngritur zërin më shumë se ai.
- Mos je çmendur? Unë të bëjë darkën
ty?- piskati ai. - Unë Luani Kreshta, burrë, trim me flet, të marrë
fultere në dorë! Mos vallë ke dëshirë të vishem edhe me fustan? - pyeti ai edhe një herë duke qenë i bindur se krejt kjo ishte një keqkuptim.
- Po! Ti Luani Kreshta, ti ke krijuar familje dhe ndihmo atë!- i tha Albana e vendosur.
-
Tash të tregoj ty darkën!- vikati Luani i inatosur, i zemëruar, i
pezmatuar dhe u ngrit me vrull drejt Albanës. U prish kjo botë, tha me
vete dhe e zuri për flokë duke i përplasur kokën për muri. Albana e
shtyri me dy duar nga vetja, ai shkeli mbi një makinë të fëmijëve dhe u
rrëzua në dysheme. Ishte hera e parë në jetë që po mbrohej. Luani mori
makinën dhe hodhi me tërë fuqinë drejt Albanës, ajo uli kokën dhe lodra
fluturoi drejt kuzhinës. Ai u ngrit metërbim, solli
kokën i egërsuar duke sharë, shtrëngoi nofullat dhe gjersa po
përgatiste grushtet, Albana e goditi me shqelm me tërë fuqinë ndërmjet
këmbëve. Luani nuk e priti këtë. Ishte goditje e befasishme dhe e
shpejtë si vetëtima. Atij iu errësuan sytë dhe u mblodh kruspull duke
gjëmuar, pastaj i futi dy duart poshtë dhe mendoi: - (Luani dinte se të
drejtën e dhunës e kishte vetëm ai. Kjo që përjetoi iu duk fundi i
botës: i moralit, i traditës, i roleve gjinore dhe i bashkëjetesës. Me
një fjalë: Luani në gazep ekzistencial! U shemb muri kinez! A të bëjë
vetëvrasje apo ta vrasë gruan?! Sot duhej të merrte vendime të mëdha!
Jetë a vdekje! Krenari apo kompromis? Çfarë kompromisi!Albana zgjati
dorën e majtë pas dhe mori bishtin e lopatës në dorë. E shtrëngoi me dy
duar dhe deri sa ai po ngrihej, e qëlloi me tërbim dhe me tërë forcën
në kokë dhe në shpinë. Luanit iu shfaq një tufë xixash para vete me plot
ngjyra; mbyllte dhe hapte sytë shpejt, përpëliste qerpikët me shpresë
se xixat do të pakoheshin dhe do të perceptonte, do të kapte me shqisa
vendin ku ishte, por, ato, shtoheshin akoma më shumë, shpërndaheshin si
fishekzjarre dhe pastaj në vend se të zhdukeshin, mblidheshin së bashku
në një pikë, për të shpërthyer përsëri me mijëra ngjyra, xixa-xixa.Truri- tha me
vete Luani, - truri më krijon imazhe të çuditshme, por unë jam burrë
dhe tani ngrihem dhe e dërgoj në spital bushtrën, siç e kam dërguar disa
herë. Kur mendoi spitalin, pa një korridor ndërmjet xixave, që
vezullonin: Një korridor të gjatë e të pafund spitali dhe u përplas
përsëri në dysheme. I vuri duart në gungën e freskët në kokë dhe deshi
të qajë, por, qarja para gruas dhe prej gruas, kjo nuk bëhet dot!- tha
me vete. - Jo! Edhe nëse sot vdes duke mbrojtur nderin e burrave, -
mendoi ai. Në atë gjendje kllapie, pa varrin e vet dhe shumë burra, që
përkuleshin për ta nderuar. Aty shkruante: - Varri i trimit të panjohur,
që u flijua për të drejtën e burrave! – Anonim! - tha me vete - pa
emrin tim, edhe paskëtyre
dhembjeve, edhe pas kësaj vuajtje tronditëse! Ai mbante duart akoma mbi
kokë. Këtu Albana kuptoi se tani dhimbja kishte ndryshuar vendin,
intensitetin dhe me një shpejtësi marramendëse kishte kaluar nga poshtë,
lart. U përpoq të ngrihet, por iu terruan sytë dhe iu tretën edhe
xixat, u zhduk edhe korridori i spitalit dhe u plandos përsëri. Errësirë
e plotë, por disi këndellëse.
- Jeanne d´Arc, Shota Galica, Jeanne d´Arc, Shota Galica,- përsëriti Albana me vete.
I
hodhi edhe një shikim, Luani nuk lëvizej. Mbështeti në derë të sallonit
bishtin e lopatës, Luani lëvizi gishtin e vogël të dorës së djathtë dhe
ajo shkoi ngadalë në kuzhinë. Mori një brokë me ujë
dhe nga një largësi e sigurt, ia derdhi mbi kokë. Luani pikë së pari
lëvizi këmbën e majtë, pastaj dorën e djathtë, pastaj këmbën e djathtë,
pastaj dorën e majtë, futi duart ndërmjet këmbëve, preku kokën dhe e
shkundi si luan i tmerruar. Albana mori përsëri bishtin e lopatës.
-Jeanne d´Arc, Shota Galica...”, përsëriti dhe e shtrëngoi ndërmjet
duarve.
- ë, bijë kurve...bërtiti ai duke
iu dridhur zëri, por akoma pa përfunduar shprehjen, mendimin e lirë
demokratik, ballkanik, Albana e goditi për herë të dytë në kokë. Luani
ra përmbysë, i shtrirë gjerë e gjatë, në mes të dhomës. Ajo bëri disa
hapa rreth tij duke tërhequr bishtin e lopatës pas vete mbi qilim dhe
vështroi se mosvallë po
ngrihej përsëri. Iu afrua pranë këmbëve, u përkulë pak për ta parë më
mirë në fytyrë se apo merrte frymë dhe në këtë çast iu kujtua shuplaka
në qendër të qytetit, vetëm pse pat përshëndetur me buzëqeshje një
koleg; pastaj disa herë rrenat te mjeku, se ishte rrëzuar nëpër shkallë,
se kishte goditur derën me kokë, se kishte thyer dhëmbin me një arrë e
shumë gënjeshtra tjera në punë. Luani lëvizi vetëm gishtin e madh të
dorës. - Po ngrihet,- tha me vete Albana. Ngriti bishtin e lopatës në
ajër dhe e goditi në këmbën e djathtë. U dëgjua një ushtimë e fortë, e
shurdhët dhe një ofshamë e madhe.
- Tash shëno gola me këmbën e majtë, çdo të diele,- tha
Albana me vete. Luani nuk lëvizi më. Nuk dihej, ishte alivanosur apo
kishte frikë të tregojë shenja gjallërie nga goditja e re.
Albana e
shihte nga lart dhe nuk i besonte syve të vet se burri saj, Luan
Kreshta, ai që e kishte rrahur dhjetëra herë, ai trimi me flet, që e
kishte kërcënuar edhe me thikë në fyt nga xhelozia, tani gjendej para
saj, i shtrirë dhe i pafuqishëm.
Mori gazetën në dorë dhe ia i hodhi
pranë kokës: - Lexo se si rrihen gratë të ne! - i tha atij
fytyrëvrenjtur dhe me plot mërrola. - Unë pata gënjyer! U thashë burri
im më trajton vetëm me dashuri...
Luani lëvizi disa herë qerpikët, por mendoi se nuk i konvenonte tani të flasë, jo nga kjo pozitë
dhe i mbylli
sytë përsëri. Në të vërtetë, ai nuk kishte zhvilluar kurrë dialog nga
poshtë lartë, por nga lartë poshtë. - Më mirë po fle,- tha me vete.
Ashtu si në komë deshi ta lëvizë këmbën e djathtë, por u rimendua. Pati
frikë se mund të vërehet nga Albana dhe goditja e fundit mund të ishte
lamtumirëse. E fundit në këtë jetë. Fatale. Albana u ulë, ndezi një
cigare dhe mori telefonin në dorë. Një copë herë u mendua, të thërrasë
policinë apo ndihmën e shpejt. Pasi u mendua mirë, vendosi për ndihmën e
shpejt. Futi duart në flokë, i rregulloi, i leu edhe një herë buzët me
të kuq dhe tha me vete: - Nëse e thërras policinë, i merret fytyra
burrit, më mirë mjekun një herë...Ejani ju
lutem... Po! Sa më shpejt... Burri im është rrezuar nëpër
shkallë...Ndoshta...Gati ka thyer këmbën apo e ka thyer. Ndoshta ka
pësuar dridhje truri apo mund të thuhet se ka pësuar dridhje truri, -
pastaj i tregoi adresën dhe mbylli telefonin.
Iu kujtua sa herë Luani
e kishte tërhequr zvarrë për flokë nëpër dysheme, duke e sharë dhe duke
e shqelmuar, pse ishte dashur të punojë më gjatë. Gjersa po përkujtonte
ato poshtërime, ato përbuzje, tha me vete: - Erdhi çasti t´ia falë edhe
këtë përjetim! U ngrit ngadalë, qetë-qetë, e kapi me njërën dorë për
jakën e këmishës, me tjetrën në rrip dhe u përpoq ta tërheq. Iu duk i
rëndë Luan Kreshta,shumë i
rëndë. U ngrit dhe doli në anën tjetër dhe e kapi për dy këmbë dhe e
tërhoqi deri te dera e korridorit dhe e lëshoi aty si një thes me
patate. Kur e lëshoi, Luani deshi të ofshajë, sepse po të hapej dera, me
një herë djathtas, nisnin shkallët e bodrumit.
- Një rrokullisje të
tillë, vështirë se do ta mbijetonte edhe Mic Sokoli në këtë gjendje- tha
me vete. Parapëlqeu heshtjen dhe nuk bëri as gëk e as mëk. Ajo fërkoi
duart para dere, u drejtua mirë nga dhembja që ndjeu në kurriz nga pesha
e Luanit dhe hyri në kuzhinë.
-Jeanne d´Arc, Shota Galica!- përsëriti në vete.
Kur
Albana ndezi cigaren e tretë, u dëgjua sirena, pak më vonë, trokitja në
derë. Ajo e shtyri Luanin pak anash për ta hapur derën.Mjeku i shikoi pulsin, vështroi Albanën i çuditur, sikur dëshironte të pyes, pse gjendej burri para dere, por nuk tha gjë.
- E afrova pranë dere në mënyrë që të jetë më afër spitalit!- i tha ajo. Ai tundi kokën i tronditur.
- Si quhet? - pyeti mjeku.
-
Luan Kreshta...Luan Kreshta,- përsëriti Albana pasi u mendua pak. Mjeku
e thirri disa herë, por u dëgjuan vetëm disa ofshama nga goja e tij. Ai
u bëri shenjë me kokë dhe dy infermierë e ngarkuan në një barelë dhe
dolën.
Disa sekonda më vonë njëri u kthye dhe pyeti se a do të vinte edhe ajo në spital.
- Duhet t´ia bëjë darkën fëmijëve,- tha Albanadhe mbylli derën. Sirena e ndihmës së shpejt, aq sa më shumë largohej, aq më pak dëgjohej.
Të
nesërmen shkoi Albana në spital dhe mjeku i tha se kishte pasur një
dridhje të lehtë të trurit, por ishte jashtë rrezikut. Mjekët i kishin
lidhur kokën me një fashë të bardhë. Këmbën e kishte në gips dhe të
varur pezull mbi krevat me një rrip. Ai po flinte thellë. Nëna e tij, që
gjendej pranë krevatit, kur pa Albanën, u ngrit me nxitim drejt saj. E
përqafoi me lot në sy dhe i tregoi se kishte folur para një ore me të
dhe se Luani i kishte treguar fill e për pe, se si kishte rrëshqitur në
një lëvozhgë bananeje, që e kishin hedhur fëmijët dhe kishte rënë
shkallëve të bodrumit. Mozomakeq, këtë herë patëm fat! - i tha ajo.- Ky
bodrum më duket shumë ogurzi -
shtoi vjehrra. – Dy herë ti, tash Luani, më mirë ta mbyllni për
gjithmonë,- i tha ajo resë. Albana pohoi duke bërë shenjë me kokë dhe
shtoi: - Do ta mbyllim për gjithmonë nënë, ke të drejtë! Është bodrum
shumë misterioz!”
Pas tri ditëve nisen mesazhet nga spitali.
Mesazhi i 499 ishte ky: - Më mirë të ndahemi. Nuk mund të vazhdojmë më! -
Luani. Mesazhi i 500: - Nëse edhe një herë më thua këtë, mora bishtin
lopatës dhe erdha në spital. ” Mesazhi i 754. - Natën e mirë Luan!
Mesazhi numër 755: - Natën e mirë Albana!
Ndërkohë e vizituan Luanin edhe miqtë e partisë së
tij dhe i premtuan se në zgjedhjet, që do mbahen së shpejti, ai mund të
kandidohet për deputet... Mesazhi i 800: - A të shkojë në polici dhe të
deponoj një deklaratë? Jam e gatshme ta pranojë dënimin. Mesazhi 801:
-Jo! As policisë e as shtypit, asgjë! Ndoshta bëhem deputet! Luani. Pas
një jave cingëroi celulari me mesazhin e 999: -, Nesër në orën dhjetë,
eja më merr të lutem! Luani.
Pak minuta pas orës dhjetë doli Luani me
paterica para derës së spitalit. Albana nuk dukej akoma. Iu kujtua se
kur dilte e shoqja nga spitali, edhe pas lindjeve, ai shkonte së paku me
një orë vonesë. - Po ma kthen edhe këtë - mendoi ai. Qëndroi një çerek
ore me paterica para derës së spitalit me këmbën edjathtë të
ngritur ca dhe Albana nuk shihej. Me shumë mundime dhe ngadalë zbriti
tri shkallët dhe u ulë në një stol në oborr. Në orën njëmbëdhjetë parkoi
makinën Albana para spitalit...
Luani ndryshoi shumë: Harmonia e
humbur dhe dashuria u kthyen si vetëtima, tok me mundësinë për deputet.
U bë ëmbëlak dhe vendosi për zgjedhjet ta përdorë këto parulla: “Stop
dhunës në familje! Në luftë dhunë, në shtëpi dashuri!” Nëse fiton, ka
ndërmend të raportojë për përjetimet e tija dhe kështu me shembull
konkret të tregojë se dhuna, dhimbja fizike e shpirtërore, nuk duhet të
kenë vend nëfamilje.
Madje, ai ka ndërmend të tregojë para gjithëve në kuvend, se ku bazohet
ai kur flet kundër devijimeve të tilla, por për këtë, nuk i tregoi
asaj. Kur të vijë çasti, Albana do ta shohë edhe këtë në televizor...
Shteti
Mosha
24/2/2023, 00:58 nga Kledja